Ik moet even mijn hart luchten. Twee jaar geleden zijn mijn ex-vriend en ik uit elkaar gegaan nadat we een jaar hadden samengewoond. Ik was destijds heel verdrietig, maar vooral woest; ik had het idee dat ik zó mijn best had gedaan voor de relatie, en hij niet. Later realiseerde ik me dat wat anderen me al eerder hadden proberen te vertellen inderdaad waar was: dat hij niet al te slim is, en dat hij een nogal rare opvoeding heeft gehad waardoor het op sociaal en emotioneel vlak niet helemaal lekker loopt bij hem - niet lullig bedoeld dit hoor, als wraakactie ofzo! - hij heeft gewoon echt een paar hele rare trekjes: ik kon nooit tot hem doordringen en hij vond het geweldig om mij slecht te behandelen en dan weer heel lief te zijn enzovoort, waardoor ik uiteindelijk een enorm onzeker wrak was, wat echt niet bij mij past! Op een gegeven moment begon hij zelfs te meppen en toen was het natuurlijk over (dit klinkt heel stoer misschien, maar dat was het niet: tot mijn grote schaamte heeft hij mij geslagen én vervolgens de deur uit gegooid - ik snap niet wat er destijds met mij aan de hand was, maar ik wou hem nog terug ook!) Hij had later wel heel veel spijt en heeft me lopen smeken bij hem terug te komen, maar ik was inmiddels verliefd op een ander. Met die ander ben ik inmiddels héél gelukkig getrouwd, en vergeleken bij mijn man valt mijn ex nog veel meer in het niet! Nu realiseer ik me pas helemaal goed wat voor een l*l mijn ex is geweest. De afgelopen tijd heb ik absoluut geen contact met hem, maar af en toe raken we opeens verwikkeld in een superkinderachtige sms-strijd. Hij zeikt mij enorm af, en ik kan dat niet over mijn kant laten gaan en wil hem terugpakken. Ik wil er zo graag boven staan, hem negeren. Ik wou dat hij gewoon lucht voor me was. Waarom is dat niet zo? Herkent iemand dit? Ik ben echt zielsgelukkig met mijn man en mijn zwangerschap en mijn leven zoals het nu is, het is 1000 keer beter dan toen ik met hem was. Ik ben gewoon nog steeds zo kwaad op mijn ex; hij heeft me destijds zo verschrikkelijk gekwetst! Sorry voor dit lange verhaal, moest het even van me afschrijven...
Hey Atlantis, wat een eik*l is die ex van je zeg... snap precies wat je bedoeld. je wilt er eigenlijk niet op ingaan maar ook niet over je heen laten lopen,en de hormonen spelen nu denk ook wel mee. sterkte ermee meid! xxx Kaatje
Ja, ik zal wel makkelijk praten hebben...ik zou zeggen: "zonde van je energie om er op in te gaan". Maar ik heb bij een vriendin gezien dat dat zo niet werkt. Die heeft er ook jaaaaaren over gedaan om van hem los te komen of niet meer op zijn reacties te reageren.
Hoi meis, Ik weet precies wat je bedoeld, ik heb ook zoiets meegemaakt, de vader van mijn dochtertje was ook zon klootzak, ik heb er uiteindelijk wel alles aangedaan om van hem af te komen, maar tis moeilijk om er boven te staan als je iets van m hoort, hij heeft me ook enorm gekwetst geestelijk en lichamenlijk, tis zo naar, maar juist naar zulke personen blijft je terug trekken, ik haatte hem, maar wilde toch op de een of andere manier bij hem zijn, heel vervelend..nu weet hij inmiddels al anderhalf jaar niet meer waar ik woon, het gaat nu goed, maar hij spookt nog regelmatig door mijn hoofd, niet zo dat ik hem terug wil, maar tis heel moeilijk om echt los te komen van zo iemand! Beste is alle contact te vermeiden, voor mij dan, maar goed ben bang dat ie vroeg of laat toch weer in mijn leven zal opduiken, aangezien ik mijn dochtertje wel de waarheid vertel dat ze 2 papa's heeft, er komt dus een dag dat ze hem ook graag zou willen ontmoeten waarschijnlijk! Maja tot die tijd hebben we ff rust! Sterkte meis!
Ik ben bijna zes jaar geleden gescheiden van een man die mij in de tien jaar die we samen waren niet altijd even netjes heeft behandeld. Niet dat hij me vernederde of mishandelde, maar ik kwam bij hem nooit op de eerste plaats, zijn vrienden en zijn band zijn altijd belangrijker voor hem geweest dan ik. Dat sloopt je, en na een loei van een depressie zijn we uiteindelijk in goed overleg uit elkaar gegaan. Toch heb ik nog lange tijd last gehad van hoe hij mij behandeld heeft, zeker toen ik na een tijdje een man tegenkwam die me wél constant het gevoel gaf dat ik de belangrijkste was. Op de één of andere manier had ik juist toen heel veel behoefte aan contact met mijn ex. Wat ik van hem wilde weet ik niet, misschien wilde ik hem alleen maar laten zien hoe goed het inmiddels met me ging. Of (iets minder nobel) misschien wilde ik hem laten zien hoe stom hij was geweest om me zo te behandelen. Na een paar jaar (hij was inmiddels opnieuw getrouwd en ik was nog steeds erg gelukkig met de nieuwe Meneer Belle) kwam ik hem weer eens tegen op een festival. Hij zei toen (ik viel bijna om van verbazing): "Ik heb het niet goed gedaan. Ik ontvluchtte de situatie thuis, terwijl ik er had moeten zijn om jou te steunen." Sindsdien is het over. Kennelijk wilde ik van hem horen dat hij begreep wat hij gedaan had, ik wilde dat hij verantwoordelijkheid nam voor het mislukken van onze relatie. Wij vrouwen zijn ontzettend goed in de schuld bij onszelf zoeken, maar het is niet altijd onze schuld. Als de ander verantwoordelijkheid neemt dan kan dat een enorme opluchting geven. Hij heeft je destijds enorm gekwetst, Atlantis, dus het is logisch dat je hem moeilijk los kunt laten. Ik ken je situatie verder niet, maar ik kan me goed voorstellen dat jij ergens ook nog steeds hoopt dat je ex tot inzicht komt. Misschien heb je geluk en gebeurt dat ooit, maar misschien gebeurt het ook niet. Mijn advies: Ga er niet op zitten wachten. Gebruik je energie voor positieve dingen, zodat je zijn excuses en zijn inzicht niet meer nodig hebt. Ga door met je leven. En neem een ander telefoonnummer. Simpel, maar doeltreffend.
Ik denk dat het een kwestie is van je gram halen in combinatie met jouw hormoontjes. Of wat er al eerder is geschreven: dat je van hem eens oort van excuus of zo wilt. Tsja probeer er boven te staan is altijd zo makkelijk gezegd. Ik heb ook een situatie waar ik eigenlijk boven zou moeten staan. Maar ik kan het ook gewoonweg (nog) niet.
Ja inderdaad, dat was ook mijn eerste reactie op jou verhaal: Een ander telefoonnummer nemen en zorgen dat hij zich niet meer in je leven kan mengen!! Ik heb ook de nodige vervelende dingen mee gemaakt met mijn ex!! en heb destijds (we hebben een zoon samen waar hij GEEN contact mee wil, maar wel een hele tijd nog met mij) mijn telefoonnummer veranderd en ben later ook verhuist zonderd dat hij wist waar ik heenging. Nu is eindelijk het contact heeelemaal verbroken!! En helaas sommige mensen komen nooit tot inkeer en zien helemaal niet wat ze fout doen, hoe graag jij die erkenning ook zou willen!! Niet de moeite waar om daar op te wachten!! Succes meid, weet hoe moeilijk het kan zijn!! Groetjes Carry
Dank jullie wel! Ik ben dus toch niet helemaal raar... Het heeft er inderdaad mee te maken dat ik graag zou willen dat hij inziet hoe verkeerd hij bezig is geweest, en dat het me kwetst dat hij nog steeds denkt mij te kunnen kwetsen en slecht te behandelen (wat dus ook zo is, omdat ik hem die kans geef). Dom maar waar! Ik ga me lekker verheugen op de komende periode waar hij niets mee te maken heeft!! xxx
mijn advies: Verander je nummer... Kan hij je tenminste niet meeslepen in sms-strijd. Want zolang jij reageerd, laat je hem jou kwetsen! Beste remedie is negeren... Je gaf zelf aan dat dat lastig is voor je, omdat je niet over je heen wilt laten lopen. (als ik dat zo goed begrijp...?) Dus ik zou een nieuw nummer nemen, dan kan hij je tenminste geen nare berichten sturen! Heel veel succes.
Ik heb hier gelukkig geen ervaring mee. Ik zou hem in ieder geval blokken in msn, dat kan toch of niet ? (ik heb er niet heel veel verstand van ...) Sterkte Nikki F
Ik zou gewoon een ander nummer nemen.. dan kan hij je niet meer bereiken, en jij heb rust.. Moet je ook alle banden breken met hem, zo heeft hij altijd nog een weg om contact met je te maken.. Of je moet dat onbewust zelf willen.. Groetjes Kalush