Poffertjes en Pannenkoeken-UNITED 2 (POF > Vervroegde overgang-Lage eicelreserve)

Dat vroeg ik me ook af hoe het in dd was fsk!!

 

Fsk: grrrrrrr, weer een teleurstelling. Ik vind je nog zo geduldig en positief klinken... Knap hoor!
Ik ga weer voor je duimen! Sterkte!

 

Hallo lieve zp-vriendinnen!

Ik mis jullie, alleen weet ik sinds ik weer fulltime werk niet waar ik de tijd vandaan moet halen om te schrijven. Heel erg balen! Ik probeer nu even kort te reageren en doe het uit mijn hoofd, dus sorry als ik niet op alles reageer.

Ik zal eerst even een update geven van hoe het hier gaat. Ik heb sinds onze 2e mislukte poging en onze afspraak in Gent even op mijn tanden moeten bijten tot mijn vakantie op de 13e. Zodra ik vertrok, voelde ik dat ik nodig mijn verdriet eruit moest huilen, alleen kon dat de eerste 4 dagen niet omdat ik een reunie had met 5 vrienden van vroeger en geen zin had om de pret te bederven. Die dagen heb ik me dus groot weten te houden. En heb ik overigens ook heerlijk gelachen! Van die lachbuien waarvan je buik zeer gaat doen. Zo lekker! Vervolgens vloog ik naar mijn zusje, die overdag gewoon moest werken. Zodra ik daar was, kwam het er allemaal uit op het moment dat ik mijn vriend op skype belde. Gelukkig was die ene huilbui (voorlopig) even genoeg en heb ik de rest van mijn tijd daar, alhoewel ik me wel wat down voelde, toch nog wel kunnen genieten.

Inmiddels heb ik gister eindelijk Dr. Scholtes gesproken om met hem mijn 2 pogingen te evalueren. Hij zei dat we kunnen concluderen dat de kwantiteit en kwaliteit van mijn eicellen zeer slecht zijn (precies wat je zou verwachten bij een AMH van 0,19) en dat de kans op zwangerschap met eigen eitjes erg klein is. Ook hij noemde eiceldonatie en zei dat dit onze beste en mogelijk onze enige kans is op een kindje. Als we het nog met mijn eigen eitjes willen proberen, raadt hij ons aan ICSI in een seminatuurlijke cyclus te proberen (lichte stimulatie, eigen eitje eruit halen) of nog een nieuw protocol te proberen mbv Femara/Clomid ipv de gebruikelijke hormonen. Hij verwacht er niet veel van, maar begrijpt het als we nog 1 laatste poging willen ondernemen. In IUI gelooft hij helemaal niet, dan kunnen we het volgens hem net zo goed thuis proberen met wat extra hormoonstimulatie. DHEA moet ik van hem blijven slikken, hij zegt dat het zowel de kwaliteit als de kwantiteit verbetert en denkt dat mijn zwangerschap mede dankzij de DHEA is ontstaan.

Voor wie zich nog herinnert hoe mijn gesprek in Gent is verlopen: Dr. Scholtes zegt dus hele andere dingen dan prof. de Sutter! Wat verwarrend. Ik weet nu echt niet wat ik moet doen . Volgens prof. de Sutter moesten we IUI juist nog (langdurig) een kans geven! Ik heb prof. de Sutter vandaag meteen weer gemaild en haar nog wat vragen gesteld. O.a. over de DHEA en over het Femara/Clomid protocol. Zij antwoordde daarop dat DHEA niets voor de kwaliteit van de eitjes doet dus dat het slikken ervan alleen zin heeft bij IVF/ICSI en niet bij IUI. Over het nieuwe protocol schreef ze dat ze niet verwacht dat ik meer eitjes zal krijgen, maar dat ik dit zeker nog mag proberen als ik nog een allerlaatste poging wil (daarover zijn ze het dus wel eens).

Wat denken jullie hierover? Wie moet ik volgen? Wel of geen IUI? Wel of geen ICSI (in eigen cyclus of met nieuwe protocol)? Wel of geen DHEA? Mijn eigen gevoel zegt dat ik eerst 3 IUI pogingen wil proberen en dan eventueel nog een allerlaatste ICSI poging wil doen.

Verder vroeg ik de Sutter of ik opnieuw 90 dagen extreem gezond moet leven, voordat ik verder kan gaan met een nieuwe behandeling. Ik vroeg dit omdat ik de afgelopen 6 weken even pauze heb gehouden van mijn strenge regime. Ik moest even op adem komen en heb alles weer gegeten en gedronken wat ik eigenlijk niet mocht van mezelf (koffie, alcohol, zuivel, tarwe en suiker). Maar ik wil geen nieuwe poging ondernemen als de omstandigheden niet optimaal zijn. Prof. de Sutter antwoordde hierop dat nog nooit wetenschappelijk bewezen is dat gezonde(re) voeding een positieve invloed heeft op eicelkwaliteit. Het zou zeker zo kunnen zijn, maar het is nooit bewezen. Volgens haar kan ik beter geen tijd meer verliezen en is doorgaan verstandiger.

Tot slot vroeg ik haar of ze denkt dat we nog kans maken om zwanger te worden met mijn eigen eitjes. Zij antwoordde hierop dat er een kans is, maar dat die erg klein is, slechts enkele procenten per poging. Ondanks dat ik zelf ook wel weet hoe slecht we ervoor staan, komt het toch weer hard aan als dit zo duidelijk gezegd wordt door 2 artsen in 2 dagen tijd

Wij hebben sinds ons gesprek in Gent veel over eiceldonatie nagedacht en gesproken. En nu ook Scholtes aangeeft dat dit onze beste en mogelijk enige kans is op een kindje, komt het ineens wel heel dichtbij. Wat willen we? Een leven met kinderen, ongeacht van wie de genen zijn? Of willen we een kindje van ons samen en als dat niet lukt, kinderloos blijven? Bij dat laatste kan ik me helemaal niets voorstellen, ik ben echt een geboren moeder. Iedereen vindt dat van mij en ik voel het zelf ook zo. Maar hoe moeilijk zou het zijn om (technisch gezien) het kindje van een ander met mijn grote liefde te dragen, te baren en op te voeden? Hoe vaak wordt je geconfronteerd met dat het kindje eigenlijk niet van jou is? Ik kan dat vooraf zo moeilijk inschatten..

Ik sprak toevallig vandaag 1 van mijn beste vriendinnen en zij kwam terug op haar eerdere uitspraak (zij heeft het al eerder aangeboden), dat ze mij heel graag haar eitjes wil geven. Ze is nu 17 weken zwanger van haar 2e kind en zodra ze is bevallen, mag ik al haar eitjes hebben zei ze. Ze is er 100% van overtuigd dat ze dit wil doen en dat ze er geen enkele moeite mee zou hebben. Het mooie is dat wij onwijs op elkaar lijken. Qua uiterlijk en karakter. Mijn zusje is de komende jaren zelf bezig met kindjes krijgen dus komt toch minder in aanmerking. Ook weet ze niet goed of ze er emotioneel gezien goed mee om kan gaan, tot ze zelf kinderen heeft. Bij nader inzien dacht ik zelf ook al dat mijn zusje voor mij misschien toch niet de ideale donor zou zijn, omdat het te dichtbij komt. Dus ik denk dat we van dat idee zijn afgestapt. Mijn vriend vindt eiceldonatie nog heel heftig en zou het meer voor mij doen dan voor zichzelf, zegt hij nu. Maar wellicht gaat hij er anders over denken als het voor ons echt ophoudt. Als de komende pogingen ook allemaal mislukken. We gaan het zien. We hebben nu afgesproken dat we allebei blijven nadenken over eiceldonatie maar dat we ons voorlopig gaan richten op de kansen die we zelf nog hebben. Maar het is natuurlijk fantastisch dat we sowieso al een donor hebben!

Ik had me voorgenomen de komende behandelingen heel positief in te gaan. Ik ben tenslotte zwanger geworden van een IUI poging, ook al eindigde die zwangerschap in een miskraam. Maar ik merk dat de mislukte ICSI pogingen en de uitspraken van beide artsen me toch wel heel onzeker en bang hebben gemaakt. Ga ik die pogingen enkel nog ondernemen omdat ik mezelf dan niets kwalijk kan nemen (dus puur voor de vorm) of maken we echt nog een kans om zwanger te worden? Kon iemand me dat maar vertellen! Wat is het toch een zwaar traject...

Ik stuur nu eerst even dit bericht en ga dan op jullie reageren. Anders ben ik vast weer te lang . Fijn om het weer eens van me af te schrijven, dat had ik al een tijd niet meer gedaan!

Liefs,

Miss

 

Ik had niet door dat het al zo laat was! Ga snel naar bed want ik heb nog een beetje last van het tijdverschil met NY dus ik heb mijn slaap hard nodig. Overdag schrijven lukt haast niet doordat ik zit te monteren, dus ik probeer morgenavond op jullie belevenissen te reageren! Voor nu alvast een hele dikke knuffel voor jullie allemaal, want wat hebben jullie het ook zwaar las ik al. Rot-mmm! Veel liefs en tot morgen..

x

 

Lieve Miss, welkom terug!
Wat ontzettend verwarrend allemaal. Ik had dit wel verwacht. De visies op laag amh verschillen nog enorm. Ze weten er gewoonweg nog niet genoeg vanaf als je het mij vraagt.
Zo denkt bij mij de klinisch geneticus dat ik een kleine verhoogde kans heb op een kindje met een afwijking door mijn lage amh, dr S zegt dat hij het gewoonweg niet weet en mijn gyn waarbij ik nu in behandeling ben is er van overtuigt dat ik geen extra risico loop. Wie ga je dan geloven? Je wilt zowel realistisch als positief zijn...

Ik denk dat het belangrijk is dat jij je hart en intuïtie volgt in deze.
Je moet echt doen waar jij je het lekkerst bij voelt, dan is het altijd de goede weg. Soms vraag ik me wel eens af waarom wij toch niet eerder voor een donor hebben gekozen en waarom we niet eerder voor ivf zijn gegaan. Maar dan denk ik er meteen achteraan dat ik daar nog niet rijp voor was, dat we eerst die weg moesten bewandelen om hier helemaal klaar voor te zijn. Hoeveel onnodig veel verdriet het ook allemaal heeft opgeleverd. We hebben elke keuze zorgvuldig afgewogen destijds en dat had ook zijn reden.

Ik begrijp de enorme angst die deze uitspraken bij je losmaken. Het is ook echt niet niks wat je te horen hebt gekregen. Ik kan me voorstellen dat je ondanks dat je ook zo enorm hebt gelachen in NY je ook vaak down voelde. Je zou wel een ijskoude zijn als je deze 'prognoses' met gemak van je af zou kunnen laten glijden...

 

Morgen is het zover: de 20 weken echo waar het vorige keer allemaal mis ging.... Zo bang....

 

Oh, en Miss: tegen mij zei de klinisch geneticus destijds steeds: 'let op je voeding'. En het is wel bewezen dat vrouwen die een mediteraans dieet volgens tijdens ivf een hogere slagingskans hebben dan vrouwen die dat niet doen. Ook is zeker dat alcohol en roken de slagingskansen verlaagt. Maar of tarwe, suiker en zuivel er nou echt iets toe doen is volgens mij niet zeker... Alles met mate zou ik zeggen...

 

Fsk, wat een klap weer! Jemig, goed dat je volgende week nog weer teruggaat. Hele dikke knuffel van mij, wat een grote teleurstelling toch... (Zacht uitgedrukt)

Miss, ik was op mijn werk aan het bijlezen, maar tijdens jouw bericht maar besloten om naar huis te gaan en verder op het gemakje te lezen. Ik kan jou de hand schudden in je gevoelens, in alles, zo herkenbaar."Ga je nog een poging doen, met zulke lage percentages?""Maar ja, een kans is een kans." "Maar wil ik echt mezelf weer door die rollercoaster gooien en weer verdriet hebben?" "Maar ja, misschien lukt het volgende keer weer wel?" En zo gaan die stemmetjes in je hoofd door.
Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik kan je dan ook niet adviseren want ik weet het voor mezelf niet eens. Ik ben het wel compleet eens met wat Babsie zegt: er is nog niks wetenschappelijk bewezen qua voeding, dus daar hoef je je echt geen zorgen over te maken. Ook spreken de wetenschappelijke artikelem over DHEA en kwaliteit elkaar tegen, net als de onderzoeken naar AMH en kwaliteit van de eicellen. Het is zulke moeilijke materie en zo lastig om onderzoek op te doen.
Wel weet ik dat Dr S. er zelf wetenschappelijk onderzoek naar heeft gedaan (laag AMH) maar ik moet het onderzoek nog even tevoorschijn toveren. Ik zag het hangen in de kamer van dr P., maar had geen tijd om het uitgebreid te lezen.

Ik heb vanmiddag evaluatie met dr H. Ben heel benieuwd wat we te horen krijgen. Heb een hele lijst met vragen en wil dat ze eerlijk is. Ik wil weten of het nog zin heeft om hoop te houden, of dat we toch beter ECD kunnen gaan doen. Ik vind het nog heel moeilijk, het idee om niet jezelf terug te zien in je kindje, maar ja om alleen daarom kinderloos achter te blijven? Mijn man zegt nu nog "nee, maar ik doe het wel als jij het graag wilt." Maar dat is natuurlijk ook niet de manier om erin te staan. Dus we denken er nog over na en wikken en wegen nog even verder

Vanmorgen was een vriendin van me trouwens in DD en ze vertelde dat Dr S iemand erbij gaat aannemen. (Hehe, eindelijk!) dus hopelijk scheelt dat in de wachttijden bij de afspraken etc.

Maar nu eerst afspraak bij dr H. vanmiddag, ik hoop dat ze net zo eerlijk is als dr S!

 

Heel veel sterkte morgen.

Liefs van kniffel

 

FSK, wat vervelend allemaal... Ik ben heel hard aan het duimen dat er volgende week alsnog iets te zien is op de echo...!!

Babsie, heel veel succes vandaag. Het moet gewoon goed zitten...!!

 

Miss, wat een tegenstrijdigheid. Ik snap heel goed dat je daarom zelf moeilijk weet wat nou echt wijsheid is. Door al die tegenstrijdigheid, was ik er in het begin van overtuigd dat mijn arts weleens fout zou kunnen zitten en mij daarom te snel op had gegeven.
Maar nu, ruim een jaar verder, heb ik aan mijn eigen lichaam gemerkt dat ik idd al wel ver in de overgang zit (in 21 maanden maar 3x ongesteld geweest) En heb ik een jaar lang al jullie ervaring gelezen en gezien hoe moeilijk het bij jullie gaat. Aangezien mijn situatie nog slechter is, begin ik toch steeds meer te begrijpen waarom mijn arts mij op heeft gegeven.
Hoe gaat het trouwens met jouw zusje nu...??

Het is natuurlijk ook niet zo maar een beslissing. Het zijn ook de dingen waar ik het laatste jaar veel over heb nagedacht. Maar als ik dan niet mijn eigen mini-me kan krijgen, wil ik alsnog wel een kindje waar ik al mijn liefde aan kan geven en terug kan krijgen. Ja, ik zal het moeilijk krijgen om mijzelf niet terug te zien in het kindje. Maar aan de andere kant zou het me weer wel heel goed doen als er een kindje is waar ik mijn vriend in terug zie die mij mama noemt (Wij hebben daar natuurlijk al 2 van maar die noemen mij gewoon Natasja en niet mama). Ik denk ook dat ik uiteindelijk wel geluk zou kunnen voelen wanneer ik een kindje in van mijn vriend in mijn buik zou dragen. Dit zou ik dan niet zo zeer zien als een kindje van mijn vriend en een andere vrouw, maar veel meer als een kindje van ons samen. Maar misschien is dit voor mij ook anders omdat wij de jongens natuurlijk moeten delen met hun moeder en haar man en dat kindje dan veel meer óns kindje zal zijn.

Wat ontzettend lief van je vriendin...!!
Ik vond dat ook een moeilijk iets, wie zou je nou graag als donor willen voor je kindje. Ook mijn eerste gedachte was mijn zusje. Daarnaast bood ook mijn beste vriendin haar eitjes aan. Alleen zij heeft zelf nog geen kinderen en is zelfs vrijgezel.
Mijn vriend wilde meteen op dit aanbod ingaan. Ikzelf was er eigenlijk niet zo'n fan van. Dan ben ik bang dat ik toch wel een beetje het gevoel krijg dat het hun kindje samen is. Wij lijken uiterlijk niet heel veel op elkaar namelijk en ben dan bang dat ik haar in het kindje terug zou zien en jaloers wordt o.i.d. Maar vriendlief was daarentegen dus juist niet zo gecharmeerd van het idee om een eitje van mijn zusje te gebruiken. Dat vind hij te dichtbij komen Wel gaf hij aan dat hij heel goed begreep waarom ik dit zou willen en gaf ook aan dit wel te willen proberen als dit echt was wat ik graag zou willen.
Daarom hebben we eigenlijk al half besloten om voor een onbekende donor te gaan wanneer het zo ver komt. Op die manier zal het echt voor beide als óns kindje voelen, zonder een extra speciale tante o.i.d.

Mijn vriend was overigens eigenlijk vanaf het begin meteen overtuigd dat we voor ECD zouden moeten gaan. Hij wilt gewoon ook heel graag nog een kindje samen met mij, een kindje die altijd bij ons zou zijn en we dus niet moeten delen. Natuurlijk had hij veel liever een echt [mijn achternaam]-[zijn achternaam] kindje maar dat kan nou eenmaal niet...

 

Lieve dolfijn,

Heel veel succes vandaag...!!
Ook al schrijf ik niet zo veel meer mee de laatste tijd, ik lees wel af en toe mee. 1 van de redenen waarom ik minder aanwezig ben is dat ik te veel met jullie meeleef. Bijvoorbeeld nu zit ik constant aan jouw gesprek in DD te denken en te hopen dat je toch iets positiefs te horen zult krijgen...!!

Ook Babsie's 20-weken echo laat me even niet los op het moment...

Pfff, daarom is vl er ook niet zo'n voorstander van dat ik op zp zit

 

Hoi natasja,

Begrijp heel goed dat jullie voor een onbekende donor gaan. Ik heb er vooral bij de laatste ecd poging echt wel moeite mee gehad dat alles zo naar verliep. Met overstimulatie en 3dgn dat mijn zus in het zkh lag. Gelukkig had ik wel vakantie genomen waardoor ik gezin van zus kon overnemen. Maar er werden door vrienden opmerkingen gemaakt van kijk eens wat je hebt aangericht. Ze bedoelde het echt als een geintje, maar ik kon het op dat moment echt niet waarderen. Mijn zus zei nog laat gaan is mijn keus geweest ik heb het toch gedaan had ook nee kunnen zeggen de schat. Daarom ook nu besloten dat de 8 emmys die we nog hebben de laatste kansen zijn een 3de poging beginnen we niet meer aan vindt het te heftig. En tevens ook een bekende donor zou ik niet meer willen dus mocht het niet lukken dan zullen we moeten uitwijken naar het buitenland voor ecd. Maar mss stoppen we ook wel met alles dat weet ik nog niet precies. I

 

Lieve Bittersweet,

Daar had ik nog niet eens bij stilgestaan, de impact op de donor. Dat is idd ook nog heftig wanneer het niet helemaal soepel verloopt. Ik snap dat je het er wel wat moeilijk mee hebt. Maar precies wat je zus zegt, zij heeft de keuze genomen om je te willen helpen en je weet als donor ook dat er wel een aantal risico's aan verbonden zijn. Jullie hebben daarin gewoon echt pech gehad. Hopelijk kan je dat schuldgevoel van je af schudden en het gevoel omarmen dat je zus zo veel van je houdt dat ze dit graag voor je heeft gedaan...!!
En hopelijk zullen jullie nooit die keuze hoeven te maken om evt. voor een andere donor te moeten gaan of zelfs helemaal te stoppen. Jullie kindje wacht op dit moment rustig in een buisje op het moment dat deze straks in jouw warme buik mag groeien...!!

 

Dames, wel heftig allemaal! Heb echt diep respect voor jullie!

Vind het zo knap hoe jullie hier mee omgaan! Mag ook gezegd worden toch. De keuze ECD was bij ons uiteindelijk niet nodig maar is wel besproken, Thuis dan, na het nieuws bij het emc. Ik denk dat zodra je een kindje zelf draagt, het vanzelf echt jouw kindje wordt!

Toch hoop ik zo dat jullie allemaal nog zwanger mogen worden!

 

Hi lieve meisjes,

Ik heb ook al een tijdje radiostilte. Mede vanwege dat het hele traject even stil lag + einde verbouwing van ons huis + een lekkere vakantie naar de zon. Dat doet een speldenkussen goed!

Vanmorgen ook een uitgangsecho gehad voor de cryo terugplaatsing en dan ineens leeft het allemaal weer. De echo gaf een prima beeld overigens dus nu de menstruatie afwachten en dan voor 12 dagen aan de progynova tabletten.

Hier is ook ont-zet-tend veel gebeurd!

Kniffel, MI87 wat ontzettend verdrietig dat jullie beide pogingen niet gelukt zijn. Dreunt binnen, sterkte met jullie verwerking en oplading tot de volgende poging. Niet makkelijk, helemaal niet, maar jullie zijn wel 2 doorzetters meiden!

FSK, jij ook weer veel angstige momenten gehad. Ik hoop echt voor je dat je ook een keer een poging mag gaan ondernemen. Dan heb je pas een 'eerlijke' start.

Babsie, ik denk aan je voor je 20 weken echo. Brand een kaarsje voor jullie 4tjes.

Natascha, ondanks alle shit vind ik je berichtjes steeds positiever klinken itt een half jaar geleden. Komt dat oa doordat jullie nu ECD overwegen voor de toekomst? Gun het je zo

Bittersweet, jij al aan het denken aan een cryo tp?

Miss, jij ook een vakantie achter de rug. Fijn en verdrietig tegelijk. Wellicht hoort dat bij die stomme MMM. Zorg je - naast je zelf in het werk storten- een beetje goed voor jezelf?
De gesprekken met S/de S zijn heavy. Zonder mijn mening te geven, want ik ben geen arts, zou ik toch kijken naar ICSI-MNC (eigen cyclus). Vergoedingen daarvan zijn nl niet zoals bij een 'echte' IVF. Ook de impact is lower (korter spuiten) en de kans groter dan bij IUI. Jullie hebben immers goed zaad vs matige eicellen. ICSI-MNC kan meer met de eicel dan een IUI.

Over eicel donatie, ik heb er eigenlijk heel veel over gelezen vlak na mijn eerste mislukte verse tp. Ik zat even diep en vond het fijn om te lezen. Het is natuurlijk heeeeeeeeeeeel persoonlijk maar ik sluit het voor mezelf niet uit. Ik zie het desondanks toch als iets moois omdat je het zelf mag dragen en baren en het ook nog eens 50% genen van mijn partner heeft. Nogmaals, snap ook dat mensen afhaken op dit punt maar mij geeft het hoop, ook als de volgende tp's en evt verdere IVF's mislukken...

 

Hoi natasja

dat schuldgevoel ben ik al grotendeels kwijt nu gelukkig. Heeft wel tijd gekost allemaal ze heeft bij elkaar denk ik wel 2mnd nodig gehad om te herstellen. Pff was heftig maar ze heeft het met liefde voor mij gedaan echt een superzus. Andersom had ik het trouwens ook gedaan hoor.

Nu even over mijzelf ik ben op onderzoek uit gegaan. Heb de 23 and me test gedaan en de serum test athene hidden c. Nu blijk ik positief getest te zijn op hidden c en moet nu eerst 25 dgn aan een antibiotica kuur. Voor degene die er meer over wil weten kan mij ee N pb sturen evt. Ik raad iedereen aan hem te doen, Maar denk dat er mss al veel zijn die hem al gedaan hebben.
Dus op een cryo tp moeten we nog even wachten. Verder is alles goed met mij en ben ik weer strijdbaar.
Waarschijnlijk november december gaan we er weer voor.
Liefs
bittersweet

 

Lieve Klaasje,

Fijn te lezen dat de zon en rust je goed gedaan heeft...!! Soms heb je dat echt even nodig.
Ook fijn dat je een goede uitgangsecho heb gehad. Nu uitleven na een vruchtbare poging.

Dank je.
Ja ik probeer ook weer wat positiever te worden en me zo langzaam uit dat zwarte gat te trekken. Dat heeft idd ook met acceptatie te maken. Helemaal vrede zal ik er waarschijnlijk nooit mee krijgen. Maar ipv nog langer stil te staan bij hetgeen wat ik waarschijnlijk nooit zal krijgen probeer ik juist uit te kijken naar hetgeen wat misschien nog wel in onze toekomst wacht.
Ja, het is gewoon ronduit kut (sorry ) dat ik net bij die 0,1% hoor die zo vroeg in de overgang komt. Maar daarnaast is het toch ook wel weer een wonder dat er vandaag de dag zo een mogelijkheid bestaat als ECD. Wij kijken héél véél films. En vooral in films die zich in oude tijden afspelen, komen er best vaak karakters voor die de pech hebben dat zij zelf nooit kinderen hebben mogen krijgen. (Ja als je er zelf mee bezig bent vallen dat soort dingen op he ) Dan voel ik toch van binnen een soort van geruststelling en blijdschap dat het vandaag de dag is zoals het nu is.
Dus ja, ik ben heel hard bezig om dat half lege glas waar ik al zolang tegenaan staar nu toch echt als een half vol glas te beschouwen...!!
Ik ben weer aan het sporten en met mijn schoolwerk bezig. En ik ben zelfs weer eens naar een concert én een 90's party geweest laatst. Ik kom dus weer wat meer onder mensen. Ik ben er nog lang niet maar het begin is er