Cerberus: ook sorry! Ieoor: je begint al lekker... wel lekker vroeg, maar gelijk al op zp? @hier: K-zooi!!!!!!!! Zo naar de acupunctuur, misschien kan die me even een beetje op weg helpen met het eruit gooien. Zit toch te denken aan nog een echo laten maken. Oh wat ellendig dit
SEG... zit iedereen buiten ofzo? of hebben jullie ineens allemaal een leven gekregen? @hierzo: de dr heeft ons toch pillen aangeraden... Duzzzz.... zucht! Dilemmaaaaaaaa Dinsdag om 15.00 afspraak in het lokale zh, dus dan bespreken we verder. Maar ik denk dat ik toch voor de pillen ga. Dus alleen de misoprostol en (nog) geen andere troep erbij. En vanochtend net besloten om voor curretage te gaan... Pillen zijn natuurlijke hormonen, die je lijf zelf normaal bij mk's aan maakt. Duzzzzz in principe dus geen enge dingen in mijn lijf. Hoop zo dat het los komt voor dinsdag! Of... nog beter... een echo die zegt knipper knipper! Wishful thinking, ik weet het. stom, ik weet het. tja
Lieve dames, ik lees dagelijks hier op jullie forum alleen heb niet echt de moed gehad om te reageren. Vandaag ga ik dat wel proberen. Ik ben wel geen POF zoals jullie dat noemen, maar heb wel het gevoel dat ik als 1 van de weinigen overblijf. Sommigen van jullie kennen mij misschien van vroeger (toen was mijn nick Anna). In het kort mijn verhaal... Ik heb vorig jaar op 26 mei te horen gekregen dat het hartje van mijn 1e kindje (ontstaan uit 4 ICSI's en 7 TP's) met 11+2 weken gestopt is met kloppen. De miskraam daarna was opgewekt met pillen wat een heel drama was omdat het kindje al best groot was en helaas moest ik alsnog na 2 maanden alsnog gecurreteerd worden met gevaar voor mijn leven. Gelukkig was alles goed afgelopen. Toen heb ik me eigenlijk teruggetrokken van de ZP omdat ik het gewoon niet trok. Maar ik bleef jullie wel volgen... In november vorig jaar TP nr 8, zwanger maar helaas een miskraam met 7 weken. Lijf had het zelf opgelost. Nu, vandaag een echo gehad. Ik zou 10+6 weken zijn... Helaas... het hartje is gestopt met 8+4... Dit was IMSI nr 5 en TP nr 9 (embryo nr 16). Een dag eerder dan vorig jaar hoor ik dat het weer mis is... Ik heb toch maar weer voor de pillen gekozen aangezien er al meer dan 2 weken niets gebeurt. Ik verlies geen druppel bloed en ben nog steeds misselijk. Dus zondag ga ik ze maar weer inbrengen en hopelijk gaat het deze keer wel goed en heb ik geen curretage meer nodig. Maar hoe nu verder? ik ben bijna 35 en ondanks dat er niets met mij aan de hand is zullen mijn eitjes niet meer zo geweldig zijn. En dan het zaad... dat is het probleem... ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Ben van top tot teen onderzocht (chromosomen, alles, loop bij dr. Pfeiffer, gebruikte Intralipid) manlief slikt al langer dan een jaar van alles en toch kan ik niet zwanger blijven... En het zaad van mijn man gaat niet verbeteren dus waarom zou het de volgende keer WEL goed gaan? Blijkbaar maken wij zieke kindjes Het rare is, ik heb gehuild, maar nu heb ik geen tranen meer over... zal vanavond wel komen... en zondag ... als het geboren wordt... en ben ik zo'n slecht mens dat ik 3x achter elkaar mijn kind moet verliezen? Waarom? Het erge is ook dat deze keer alleen wij tweeen op de hoogte waren... niemand anders... dus ik kan mijn verdriet ook met niemand delen En nog erger is dat ik eigenlijk geen minuut van deze zwangerschap heb genoten... ik zat gewoon te wachten totdat het mis zou gaan... Marjah, jij zit ook te wachten op de geboorte van jullie kindje Toen ik jouw berichtje van de week las kwam het zo dichtbij dat ik eigenlijk vanaf dat moment ook wist dat het bij mij mis was... raar, maar mijn gevoel zei dat Heel veel sterkte meid en probeer het toch maar eerst met de pillen, een curretage kan alleen maar schade veroorzaken. Maar is wel emotioneel veel minder zwaar Sterkte meis... Juulzon, ik lees jouw mooie verhalen en heb echt bewondering voor je... ook in jou herken ik heel veel van mijnzelf... ruzies met manlief, vechten met de leegte en dat gevoel van de laatste zijn... en weer de moed oprapen om verder vechten... Sterke vrouw. Koosje, jij ook heel erg dapper, binnenkort geloof ik de laatste TP? Spannend ;( Ook jij bent een dappere vrouw... heel veel succes! En Ieoor... meid, jou begrijp ik ook erg goed. Ook jij denkt alleen achter te blijven maar zoals je ziet... er zijn er meer van ons... en elke keer dat we weer beginnen hebben we een kans... hoe klein die ook is... dus hou moed en hou vol... ik duim voor je.... De rest van de meiden zijn gellof ik of al een moeder of al zwanger... sorry als ik iemand heb buitengesloten maar mijn hoofd is nu te vol... Liefs en wellicht tot gauw
Hoi Marija, ik zag je naam vaak staan onder in het scherm, en heb me vaker afgevraagd wie dat dus was... nu weten we het. Ik weet even niet wat ik moet zeggen, ik geloof dat ik op dit moment iets te emo ben na het lezen van je bericht. Ik kan alleen zeggen dat ik hele stukken uit je verhaal herken... Misschien kan ik later wel uitgebreider reageren, hoor! Ik wil je even heel veel sterkte wensen. Wordt een lekker weekend voor ons twee op deze manier...
Lieve, lieve Marija, Poeh..wat een enorm lange zware weg hebben jullie achter de rug...ongelofelijk wat je kunt dragen en waarna je toch ookw eer verder gaat, wat moet je anders. Ik zou het heel fijn vinden als je met ons mee blijft schrijven, jij hoort ABSOLUUT bij ons rijtje HEEL ERG DAPPERE MEIDEN!!! Ik denk aan jullie as zondag net als aan lieve Marjah...wat een pijn en wat is het oneerlijk...huil, huil, huil Omhelsd, Koosje
Marija wat een ellende maak jij mee. Wat verschrikkelijk dat het nu voor de derde keer mis is gegaan. Woorden schieten me tekort om je troost te bieden. Sterkte met wederom dit grote verlies. Verder natuurlijk welkom hier en voel je vrij met ons mee te schrijven. Gezellig. ( kennen wij elkaar niet van mailtjes op onze prive mailadressen??? En het mia topic? Of haal ik je nu heel erg door de war met iemand???????).
Marjah, dus waarschijnlijk toch aan de pillen, dinsdag (heb ik begrepen). Kon acupunctuur iets voor je betekenen? Hoe gaat het vandaag?
Zara, ik schaam me dood..... Ik heb nog steeds niet gereageerd op het vinden van DE donor voor jullie. Vertel: hoe gaat zoiets? Krijg je een "schriftelijk profiel" met daarin lengte, gewicht, haarkleur etc? Of helemaal niets van dit alles? Valt er voor jullie dan nog wat te kiezen / accepteren??? En hoe voelt het nu je dit bericht gekregen hebt? Komt stiekem heel dichtbij. Krijg je verse Emmy's geTPt?
Koosje jij gaat voor je allerlaatste cryo, toch? Heb je er nog 1 of 2 im frier??? Hoe spannend. Weer Intralipid deze keer? Maartje hoe gaat het bij jou? En hoe is het met meisje afgelopen? Toch naar ZH geweest laatst? Nu bankhangen: MOE
Ieoor, Heb besloten het deze keer zonder Intralipid te doen...dat was de vorige keer zo'n enorm gereis voor het infuus naar DD, ik kan dat gewoon niet opbrengen. Ik gebruik wel Fraxiparine, Prednisolon 5 mg, Vit D 2000IE per dag en Omega 3 hoge dosering..dat moet genoeg zijn. Weet je, ik geloof steeds meer dat als het voor mij is weggelegd dat het dan ook zonder dit alles wel komt..ik sta er nu nog gelaten in, zien hoe dat straks is, morgen of zo ongi en dan 13 dagen later de tp. Jij 29e alweer FM, ben echterg benieuwd hoe jullie 5-tal het doet!! Koosje
misselijk maagpijn honger maar geen trek dikke tieten zere tieten enorm dikke pens moe continu zwart voor de ogen bij op staan leeg verdrietig boos jankerig diepe fronsrimpel 4 kilo lichter walging val mezelf als ik in de spiegel kijk en mijn super swang-figuur zie wallen en geen uitzicht op verbetering in de komende drie dagen.
Ik was zo ontzettend overtuigd afgelopen dinsdag dat het allemaal goed zat. Ik was niet eens meer zenuwachtig. Vorige week dinsdag kon je me opvegen, daarna kwam even de high. Ik kon de hele wereld aan. Woensdag ochtend was dat helemaal over, ik had diarree en ik was als de dood dat me weer ging overkomen wat me 2,5 jaar gelden is overkomen. En ik maar denken "het zit tussen je oren, je projecteert je ellende van de afgelopen jaren op deze zwangerschap, het is allemaal niet waar wat je denkt, je mag best positief denken". En zo gezegd, zo gedaan... God wat kun je hard vallen zeg. De hele dinsdag heb ik gebruld, dat een uur geleden ons leven nog zo anders eruit zag, dat twee uur geleden ons leven er nog zo anders uit zag, dat vier uur geleden ons leven er nog zo anders uit zag, dat zes uur geleden ons leven er nog zo anders uit zag. Donderdag was ik even naar het feestje en had mijn man aan de telefoon en ik kon alleen maar uitbrengen dat ik het zo oneerlijk vind. En nu kan ik me niet eens meer herinneren hoe mijn leven er ongeveer 96 uur geleden uit zag. Ik kan me niet eens voorstellen dat ik toen compleet gelukkig en hoopvol was. Hier zit nu een zielig hoopje, zoals jullie hierboven hebben kunnen lezen. Ik ben gewoon kapot. Het heeft me compleet gesloopt. Mijn man zit al plannen te maken voor een volgende poging en ik zit alleen maar dingen te bedenken waarom dat niet te doen. Ik had zo'n pijn aan mijn rug, dat ik eerder in DEZE zwangerschap (ben immers nog steeds swang van een dood kind), dat ik serieus heb gedacht dat ik dit niet moest gaan willen. Manlief zijn sperma is van ICSI kwaliteit en is misschien ook wel een reden dat de beebjes niet goed zijn. Ik wil dit niet nog eens meemaken. Niet de zwangerschap, maar ook niet alle stress rondom de pogingen. De teleurstellingen van de negatieve testen. De angst rondom positieve testen en ook niet de angest van de eerste echo's. De vorige keer ging het gelijk mis na de eerste echo, nu bij de derde. Hoeveel echo's moet een mens de volgende zwangerschap hebben om uberhaubt een beetje geruster te worden? Zo lang ik bezig ben met zelf kinderen krijgen, ben ik bang dat ik andere zwangeren niet kan hebben. Dat ik ze het liefst allemaal een miskraam gun, dat zij de hel moeten voelen die wij voelen. Ik gun het NIEMAND op dit moment. Ik weet dat het mijn emoties zijn, dus het spijt me voor alle zwangeren die dit lezen. Ik ben gewoon zo woest op alles. Zo bang voor alles. Gatverdamme, ik ben zo klaar voor dit beebje om geboren te worden. Ben ik tenminste van die stomme hormonen af. Misschien kan ik dan weer beginnen met normaal denken. Maar echt, zolang de pogingen door gaan ben ik bang voor alle leuke nieuwtjes die nog gaan komen. De dikke pens van mijn collega, die steeds maar rond loopt te paraderen (kan haar al niet uit staan, dus het is nu niet beter geworden). Bah... *UITGEPUT*
oh ja, ik heb zo ontzettende hekel aan nieuw jaar... zulke slechte ervaringen mee sinds missie beeb van start is gegaan. En nu begin ik me er nu al druk om te maken. Ik was namelijk volgens mijn eerste berekening op 1-1-13 uitgerekend. Volgens gyn 2-1-2013. ook dat nog eens
Man gaat klussen in huis, ik ga rennen: boodschappen doen..... Marjah ik wou dat iets kon doen voor je........
Ik heb je stukjes van vandaag nogmaals gelezen. Wat verschrikkelijk om te lezen hoe het met je gaat. Ik heb je handje vast.