Enige tijd geleden heb ik een topic geopend met daarin dat ik een depressie heb (vermoed ik) Nu zou ik graag willen weten hoe jullie hiervan af zijn gekomen? Ik zit in therapie voor borderline gaat stukken beter maar voel me toch erg moe en vaak nog somber! Wie is eraf gekomen zonder medicijnen? En hoe?
Hey... Ik ben zelf een tijd depressief geweest en kreeg toen anti depressiva aangeboden via me psycholoog maar ik heb ze nooit gehaald. Ik heb wel Flurazepam gehad om goed de nacht door te komen omdat ik dat echt nodig had.... Uit eindelijk is mijn situatie gewoon veranderd en ben ik gewoon actief geworden in bijvoorbeeld vrijwilligers werk... zo kreeg ik leuke contacten en zo ben ik er echt uit gekomen, uit eindelijk zelfs een leuke man gestrikt en getrouwd Ook ben ik weer naar de kerk gegaan... en ik geloof echt dat dat me ook super geholpen heeft.
ik wilde het ook zonder pillen doen maar mijn arts heeft toen aan me uitgelegd dat dat natuurlijk best kan maar dat het heel lang kan duren en dat je in de tussentijd ook een boel mist. De medicijnen zijn - bij net gebruik - niet schadelijk. Ik heb uiteindelijk gekozen toch voor medicijn gebruik en heb deze uiteindelijk 3/4 jaar geslikt (inclusief opbouwen en afbouwen). Ik had een flinke depressie en ben daar in ongeveer een jaar helemaal vanaf gekomen.
stukje bij beetje vanzelf ook met pillen. op een gegeven moment die knop in mn kop omgezet. ben nu paar maandjes pilvrij. niet gemakkelijk maar probeer het zonder pillen vol te houden
Ik heb hulp gezocht. Heb daar heel veel gepraat, en uiteindelijk ging het steeds beter. Zelf ben ik geen fan van anti depressivas, ik wilde graag eerst de reden aanpakken. Therapie heeft lang geduurd, maar het is me gelukt. Succes, het is best lastig!
ik was al in therapie maar het ging zo slecht dat er eerst pillen in moesten en er was helaas een opname nodig Als je ver heen bent valt er ook niet echt meer met iemand te praten ( vertekend beeld van de realiteit, alleen maar denken dit komt nooit meer goed , slecht concentreren). Nu is het pillen en praten. De therapie is best pittig maar er vallen steeds meer kwartjes om maar zo te zeggen en de pillen zorgen ervoor dat ik de puf heb om te praten. Pasgeleden was ik weer zo gespannen ( te veel hooi op mijn vork genomen) dat we de therapiesessie maar hebben afgebroken en een kopje thee gedronken hebben. De pillen maken het mogelijk om aan de oorzaak te werken zonder pillen was de kans reeel aanwezig dat ik er niet meer geweest zou zijn en dan heeft praten al helemaal geen zin meer. bij een lichte depressie kan praten voldoende zijn en bij een matige depressie werkt een combi van pillen en praten vaak ook goed.
Hoi dames, Ik zou jullie graag wat vragen aangezien jullie zelf ervaring hebben met depressie.. Van de week heb ik hier een topic geopend over mijn man, die naar nu blijkt (of althans, de signalen zijn heel duidelijk) depressief is.. Hij weet zelf wel dat hij niet goed in zijn vel zit, klaagt allemaal over hoofdpijn en dat zijn hoofd zo vol zit dat hij niet meer goed kan nadenken... Maar hij is nog niet zover dat hij zelf aangeeft een depressie te hebben, of hulp aanvaard bij het "leeg krijgen van zijn hoofd"... Hoe lang heeft het bij jullie geduurt voordat je zelf besefte en durfde toegeven dat je een depressie had.??
Ik ga dinsdag de huisarts bellen en vragen voor een slaapmiddel, jeetje wat slaap ik slecht. Of kan de psycholoog mij dit ook voorschrijven? Die ga ik ook dinsdag bellen voor een eerste afspraak.. @esme66 Ik begin nu na 3 weken door te hebben dat ik op instorten sta. Ga dan ook snel hulp zoeken want anders ga ik over het randje heen..
Ik heb bijv Downgevoelens Huilbuien Extreme vermoeidheid Angstgevoelens Geen zin in gemeenschap Soms door de bomen het bos niet meer zien Me zelf lelijk vinden. Veel dromen. Maar ik zie wel toekomst en leef daar heel erg naar toe Slaap goed Heb onwijs zin in de zomer en kan nog wel van sommige dingen vrolijk worden.
een psycholoog mag geen medicatie voorschrijven. Dat is namelijk geen arts. Een psychiater mag dat wel. chipje, je bent al in therapie, veel van de symptomen die je beschrijft past ook wel bij bordelineproblematiek. Bespreek met je therapeut hoe dit het best aan te pakken. Die kan het hele plaatje goed bekijken.
Ik kon de hele dag alleen maar hangen en slapen, en s nachts lag ik wakker van het piekeren. Ik had ook nergens zin in, niet in werken maar ook niet in leuke dingen doen. Was aldoor chagrijnig, en ineens kon ik heel verdrietig worden. Ook had ik veel hoofdpijn.
ik had last van angst, onrust, paniek, overal tegenop zien, me erg schuldig voelen, gevoel gefaald te hebben, verminderde eetlust, afvallen, bijna niet meer kunnen slapen, neiging om mezelf te beschadigen en veel suicidale gedachten. Kon niet teveel prikkels verdragen.
Ik ben zelf zwaar depressief geweest van mijn 16e tot mijn 19e. Zo ernstig zelfs dat ik daarvoor bijna een jaar opgenomen ben geweest in een psychiatrische inrichting. En eigenlijk ging het bij mij pas beter toen ik er niet meer zoveel mee bezig was. Ik ben weggegaan uit de inrichting, ben weer thuis gaan wonen en heb vooral weer sociale contacten opgezocht. En uiteindelijk ging het toen pas echt beter. @Esme66, als ik heel eerlijk ben, achteraf pas. Dus toen de ergste depressie al voorbij was. Edit: Ik ben ook beter gaan slapen, op tijd naar bed, niet te laat er weer uit. Gewoon een normaal ritme aanhouden. Normaal eten is ook belangrijk, ook al heb je geen honger. En toen ik opgenomen zat heb ik wel medicijnen gebruikt maar die werkte bij mij totaal niet.
Symptomen bij mij: maagklachten... Tis dat mijn ha verder dacht dan haar neus lang was, anders had ik er nog langer mee doorgelopen. Uiteraard heeft ze tegelijkertijd medische oorzaak uitgesloten. En dit was het begin van de drepressie. Later kwamen daar nog veel meer klachten bij: niet meer uit bed willen komen, lusteloos, jezelf niets meer waard vinden, veel maar slecht slapen, nachtmerries, down... Echt, dat gevoel van tijdens de depressie dat wil ik echt nooit meer voelen. Actie: Psychotherapie icm antidepressiva en meteen zelf veel actie ondernomen om eruit te komen. Hierdoor was ik veel sneller dan ze verwacht hadden, van de depressie af. @esme66 Uitleg vd huisarts was duidelijk meteen in het begin, dus geloofde het wel. De acceptatie was er ook meteen daarna en het besef dat ik de enige was die iets aan die depressie kon veranderen volgde ook meteen. Ben ervan overtuigd dat je zeker dat laatste nodig hebt om uit het dal te kunnen klimmen... Sterkte met je man.
Klopt... Maar vaak wel een brief naar je arts... Zodat je die kan geven en je het voorgeschreven krijgt. Ik heb die brief nog steeds... Bordeline is lastig, mijn moeder heeft t. Je leert er mee leven...
Ik heb een paar keer een depressie gehad. Mijn laatste is nog niet zo lang geleden,namelijk begin van deze zwangerschap. Maar dat heeft weer te maken met erg ziek zijn en het niet goed hebben verwerkt van geboorte en overlijden van mijn zoontje. Alles kwam weer naar boven toen ik pril zwanger was. Wat hier heel goed heeft geholpen is praten praten praten... Niet alleen met een psycholoog maar ook met mijn partner en moeder. Ik kan altijd bij hun terecht en dat werkte heel erg goed.
En hoe gaan jullie partners hier mee om? Heb vandaag weer een hele slechte dag echt weer extreem moe nergens zin in Parter en zoontje lijden hier echt onder en zijn nu samen er op uit. Voel me zo'n slechte moeder en vriendin. Ik kan het gewoon niet opbrengen om die bank af te komen huis is een zooi. Maak ruzie met iedereen word er zo moe van maar het gebeurd vanzelf. Manlief is erg begripvol maar word hem afentoe wel te veel.
Ik had zelf niet echt depressies maar meer neerslachtige momenten (of is dat hetzelfde ). Ik leef(de) erg in het verleden en piekerde vaak over gemaakte keuzes en dingen die me zijn overkomen. Daarbij kwam dat ik met vaginisme, overgewicht en andere angsten worstelde en het leek alsof ik me niet gelukkig kon voelen, ondanks dat ik volgens "de maatschappelijke norm" alles wel bereikt had. (Getrouwd met grote liefde, huisje, boompje, beestje, goeie baan, lieve (schoon)families, gezond etc). Ik wilde liever ook niet aan de aan de pillen beginnen, dus na wat googlen heb ik HYPNOTHERAPIE sessie ondergaan. De sessie duurde twee uur, eerste uur kennismaken waarin het al onwijs opluchtte dat ik openlijk over mijn dingen kon praten. De therapeut zei dat zijn eerste indruk van mij was wat doet zij nou weer hier, maar ik brak tijdens het eerste uur hihi. Moest alles kwijt al was het nog zo oppervlakkig en klein. Tweede uur was de hynose sessie. Ik was vrij sceptisch maar dacht gewoon een poging wagen. Omdat ik zo sceptisch was ging het eerste kwartier vrij moeilijk (ik was een beetje lacherig, sceptisch aan het luisteren en te bedenken of dit nou echt zou helpen). En je raad het niet, ineens hoorde ik hem zeggen '...en dan mag je nu wakker worden'. EN WAS HET UUR VOORBIJ GEVLOGEN! Ik was vol ongeloof en nog steeds wel sceptisch, al voelde ik me wel iets 'lichter'. Hij zei dat hij me ge-herprogrammeerd had en dat ik per direct van de oude ik af was. Nog steeds in ongeloof en sceptisch ging ik naar huis, besprak het met me man en analyseerde ik mezelf kritisch de daarop volgende dagen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me wel iets lekkerder in me vel voelde en dat ik zeker een tweede sessie wil ervaren. Misschien is het voor jou ook het proberen waard! Mocht je contact gegevens willen of meer info, dan hoor ik je!