Nav het topic van Pandora toch wel benieuwd eigenlijk. Is dit nu een psychische ziekte of eigenlijk best normaal?
Ik denk dat het normaal is, tenzij het invloed gaat hebben op je dagelijks functioneren. Bij mij is het dus niet normaal, krijg hier medicatie en begeleiding voor.
Iedereen heeft dit in zekere mate. Het is pas zorgelijk als je er minstens 3u per dag mee bezig bent. Dan heb je een dwangstoornis/ocd (zoals ik heb).
Ja soms, maar als ik weet dat het 'normaal is' dan kan ik het relativeren en heeft het dus geen invloed meer. Heb het ook zeker in mijn kraamtijd, zwakt nu weer wat af.. Dat ik de baby laat vallen en dan verplet. Zie dat dan helemaal voor me. Dit maakt me extra alert op haar stevig vastpakken.
Het is volgens mij heel normaal, althans, als ik er eens in real life over spreekt, heeft iedereen ze wel, alleen zij hebben er geen last van. Ze denken iets bizars en gaan weer door. Ik denk: shit, wat zegt dit over me, wil ik dit, ben ik gek, heb ik perverse verlangens en ga zo maar door. Al twee keer ben ik compleet vastgelopen en heb ik een tijd niet kunnen werken, maar momenteel ben ik goed op weg naar een leven met minder angst en dwang! Het gekke is, ik heb ook intrusies waar ik niet bij stil sta, die ik gewoon net als alle andere mensen zonder OCD langs me heen laat gaan. Het blijft me een raadsel waarom ik zo erg geschrokken ben van andere intrusies dat ik compleet in paniek raakte en het leven niet meer zag zitten.
Herkenbaar, ik heb ook intrusies waar ik verder geen seconde meer bij stil sta ( zal ik de kat op zn staart stampen bijv.) Maar die ik nu heb laten me niet los Terwijl ik eigenlijk weet hoe het "spelletje" werkt Heb jij er door hormonen ook meer last van
arme kat. Ik kan echt dubbel liggen om voorbeelden van andermans intrusies, als ik ze zelf niet herken. Gewoon de bizarheid en de onwaarschijnlijkheid dat je dat ineens zou doen zeg maar. Moeilijk is dat hè. Probeer je voor te houden dat het maar gedachten zijn, jij bent meer dan een gedachte, je hebt controle over dat wat je doet, je voert echt niet ineens uit wat je denkt! Ik heb er nu in de zwangerschap gelukkig niet meer last van! De twee fases in mijn leven waarop het heel erg was, ik in de ziektewet zat en van oxazepam naar oxazepam leefde en verder alleen maar sliep, waren beiden in een periode nadat er eerst heel veel van me gevergd was. Daardoor waarschijnlijk kwetsbaar... Dit is een fijne website: https://www.ocdnet.nl/
Ik ben de eerste 13 weken doodziek geweest, 24/7 overgeven, en een ontregelde schildklier, hartslagen van 150 in rust....daarvoor ook een hele drukke periode gehad en mijn psych zegt ook dat dit de trigger was Heb het 8 jaar geleden ook gehad, en de laatste 7 jaar helemaal niet meer Stom dat ik toch mn gedachten weer zo in twijfel trek ( je zal het wel denken omdat je het wil etc )
Ik heb er last van als ik andere mensen een scherp mes of kaasschaaf vast zie houden. Bij een kaasschaaf denk ik aan de vellen die ermee van je huid af geschaafd kunnen worden en bij een mes zie ik ook ongelukken gebeuren in de zin van dat hij per ongeluk in iemands lijf terecht kan komen. (Niet dat ik het bij een ander zou doen of dat iemand het bewust bij mij zou doen, maar in de zin van een ongeluk met ernstige gevolgen) Als ik met de auto of vroeger met de scooter langs een fietser rijd dan denk ik eraan hoe het is om die fietser om te trappen En ook weleens gedachtes over het kanaal in rijden; “ik moet nu niet ineens mijn stuur een ruk geven want dan lig ik in het kanaal” uiteindelijk laat ik de gedachtes er gewoon even zijn, zorg ik dat mensen met messen altijd goed oppassen en vervolg ik mijn pad weer. Soms zeg ik tegen mezelf dat ik een gekkie ben en niet zo raar moet denken.
Ik wist totdat ik het andere topic net las niet wat intrusies waren, maar nu ik dat weet, weet ik ook dat ik er best veel heb. Ook wist ik tot het andere topic niet dat dit kennelijk bij meerderen voorkomt. Ik dacht serieus dat ik behoorlijk verknipt was qua gedachtes. Wel fijn om bij de 'minder erge' te lezen dat die best vaak voorkomen. Maar helaas zijn er ook wel hele erge waar ik met geen woord over durf te reppen
Ow lieverd, schaam je niet hoor. Niks verplicht om ze te melden natuurlijk, maar ik heb echt afschuwelijke dingen gedacht. Over sex, geweld, zelfmoord enz enz.
Ik heb het altijd heel erg met autorijden. Daarom rijd ik ook bijna geen auto meer. Het is niet eens zozeer dat ik echt zo bang ben, maar het is echt doodvermoeiend om bij iedere langsrijdende vrachtwagen te bedenken hoe hij ineens opzij komt en ik tegen de vangrail wordt geplet. En bij iedere fietser bedenken hoe hij ineens een zwieper maakt en op mijn motorkap beland... ik zie nonstop een stoet ongelukken aan me voorbijtrekken. Ik heb weel eea geprobeerd aan speciale rijlessen, maar ik heb niets gevonden wat hielp. Dus als iemand tips heeft dan hoor ik het graag. In de rest van mijn dagelijks leven heb ik er ook weleens last van, bij hoogtes en bij messen idd, maar daar is echt wel goed mee te leven.
Zou EMDR kunnen helpen wellicht? Ik weet dat dat kan helpen bij trauma's die waargebeurd zijn, maar misschien doet het ook wat voor dit soort angstbeelden? De moeite waard om te onderzoeken zou ik zeggen. En anders contact opnemen met de afdeling 'stemming&angst' van de GGZ. Daar weten ze vast ook wel raad met dit soort dingen.