Hallo allemaal, Na een tijdje niet meer op dit forum te zijn verschenen kreeg ik plotseling de behoefte om mijn verhaal hier neer te zetten, om mijn gevoelens kwijt te kunnen en om anderen te laten weten dat ze niet alleen staan.... In juli 2005 besloten mijn man en ik dat we dolgraag een kindje zouden willen, en we gingen vol goede moed aan de slag. Zoals de meeste stellen dachten ook wij dat het niet lang zou duren en dat we snel een positieve test in handen zouden hebben. We waren immers jong en gezond.... Het eerste half jaar ging voorbij, het volgende half jaar en het half jaar daarna ook....... Toch wel lichtelijk ongerust geworden vroegen we om een doorverwijzing naar het ziekenhuis. Lang hoefden we daar echter niet te komen aangezien ik een maand later zwanger bleek! Wat waren we blij! Helaas was onze vreugde van korte duur, met 6 weken kreeg ik een spontane miskraam.... Snel heb ik mijn gewone leventje weer opgepakt en het verdriet zo ver mogelijk weggestopt, het kon immers allemaal nog erger.... Mijn geluk kon dan ook niet op toen ik slechts 3 maanden later wéér zwanger bleek! Deze keer zou het goed komen, ik wist het gewoon. De schok was groot toen bij de 10 weken echo bleek dat het vruchtje te klein was en 3 weken daarna de curretage volgde. Weer heb ik alles weggestopt en mensen ervan overtuigd dat alles prima met me ging. kennelijk was ik vrij overtuigend want na 1 week vroeg niemand er meer naar en ik vond het wel ok zo...... Nu, bijna een jaar later, is een derde zwangerschap ons tot op heden niet meer gegund geweest. Enkele weken terug kwamen mijn broer en zijn nieuwe vriendin langs om mij het heuglijke nieuws te vertellen dat ik tante word. Ik heb gejuichd, gelachen en hun 100 keer verteld hoe blij ik was, maar toen ze weg waren ben ik min of meer ingestort en heb ik de hele nacht aan een stuk door gehuild.... Het leek wel of al het verdriet er nu pas uit kwam... Ik vind nog steeds dat ik het recht niet heb om iemand anders geluk te overschaduwen met mijn verdriet, dus reageer ik enthousiast als mijn ouders stralend aan iedereen verkondigen dat ze opa en oma worden, als ik het buikje van mijn schoonzusje zie groeien, als ik de baby uitzet 'mag' bewonderen en als ik voor de zoveelste keer een babyzaak binnen wandel maar weer niet voor onszelf...... Ondertussen blijf ik hopen, en erin geloven dat er ook voor ons een dag komt dat we ons kleintje in de armen kunnen sluiten... Liefs Gwenn
Hoi Gwenn, dat is erg confronterend zeg. Heel moeilijk lijkt me dat.. Hou jullie zelf voor dat op n dag dit ook voor jullie is weg gelegd. Heb je nader onderzoek gehad naar de oorzaak van je miskramen? Tuurlijk gun je het je broer maar jezelf ook toch? Heel veel sterkte iig!
Het blijft moeilijk dan om blij te zijn he. Het houd een keer op hoor. Het is goed dat je erover praat want als je er te lang mee rondloop dan stort je nog in. Omstandigen denken ook snel dat het beter met je gaat terwijl het vanbinnen alleen maar verdriet is. Heel veel sterkte hoor meis en je kan hier altijd terrecht als je wilt praten of je hart wilt luchten.
Jeejtje wat een verhaal, wat erin zit moet er toch uit, hoe moeilijk op dit moment ook. Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verdriet en ik wens jullie voor de nabije toekomst een hele fijne en gezonde zwangerschap.