ik vind laten huilen nogal vaag, want als mijn dochter gevallen is mag ze van mij best huilen, dan is het ook een goede emotie. Maar er vanuitgaande wat er in het andere topic gezegd werd, heb ik 2 kinderen en laat ik ze niet huilen. Ik ben er ontzettend handig in om met zoon op de arm met mijn oudste wat te doen of haar te troosten. In bed laat ik beide kinderen nooit huilen, gewoon nergens voor nodig. O ja net als adi reken ik hysterisch buien niet mee, maar die komen gelukkig zelden voor (als dochter ineens een ijsje wil als het buiten 10 graden vriest ofzo) maar ook dan probeer ik af te leiden zodat het vergeten wordt.
Ik ben wel benieuwd wat jullie onder jengelen verstaan. Want bij jengelen bedoel ik dat mijn zoontje een beetje klagerig aan het praten is. Bijvoorbeeld als hij op zijn buik ligt en terug wil (wat hij nog niet zelf kan). Dan heb je nog jengelig huilen, dat is huilen, met tussenstops, en klagerig praten ( meestal als hij naar bedje moet als protest). Tot slot heb je echt huilen.
Ik heb ingevuld in de poll dat ik haar soms laat huilen, maar daar bedoel ik inderdaad ook mee dat ze ergens om zeurt ofzo of eventjes klagerig huilt voordat ze in slaap valt (als je haar dan telkens op gaat pakken duurt het allemaal alleen maar langer). Maar echt hard huilen dan pak ik haar meteen. Ik merk vaak wel aan het toontje waarop ze huilt of het iets ernstigs is of niet
Nou ik zeg heel eerlijk, vooral de eerste weken na mn keizersnede (dochter was 3, zoontje 1,5 en dus een newborn) wanneer het echt een zware dag was geweest.. constant in de weer ben geweest, kinderen weer tig keer uit bed kwamen en ik eindelijk heel even op de bank plof en de jongste begon te huilen.. nou sorry maar dan pakte ik heel even een 'me-momentje'. Had goed gekund dat hij dan de hele avond onrustig was en daar dan nog uren mee bezig ben en had dat echt even nodig, gewoon even lam op de bank zitten met een kop koffie.
1 kindje en ik laat haar niet huilen/jengelen. Dit omdat ze nooit huilt, dus als ze huilt/jengelt, is er iets. Heel duidelijk en makkelijk voor ons, maar ik kan begrijpen dat het bij andere kinderen anders is. Ook met meerdere kinderen kan ik me voorstellen dat de een nou eenmaal soms moet wachten... maar ik denk dat de minuten die een baby huilt 5 x zo lang lijken te duren als ze eigenlijk duren.
Hier 2 bijna 3 kinderen. De eerste 2 nooit laten huilen. Met baby op de arm kan ik de andere ook troosten. Deze aankomende baby niet laten huilen. Ik zie het nut erniet van in. Als mijn kind valt en huilt dan hoeft het niet te wachten dan kom ik gelijk. Zit ik op de wc. Troost ik alvast vanaf de wc en zorg dat ik gelijk klaar ben. Koken idem huilend kind vuur uit of laag en kind gaat voor. Driftbuien is het wel je gaat maar even op je kamer tieren en ben je klaar kom maar dan hebben we het erover.
Even gewoon een vraag, zat je dan wel lekker met een huilende baby op de achtergrond? Want ik kon dus echt niet ontspannen als ik haar hoorde in die beginperiode. Dan lag ze bij mij op mijn borst en bediende mijn man ons
Ik laat onze jongste wel eens huilen.... Na 13 maanden minimaal 4 keer per nacht mn bed uit, ivm mamahonger.... En hele avonden met baby op de arm, Moest ik wel.. Geheel tegen mn natuur in.... Maar hij moest "afkicken".....
Punt was dat mijn man altijd pas na 22.00 uur thuis komt dus daar heb ik (even hard gezegd) helemaal niks aan, ook in de eerste weken niet. En misschien ben ik wel een beetje immuun geworden op een gegeven moment. Bij de eerste was ik ook panisch wanneer ze ging huilen (maar zij huilde dan ook het grootste gedeelte van de dag). De middelste had het in die tijd ook moeilijk omdat mama niet zoveel tijd voor hem had als voorheen dus lekker aan het jengelen, dochter was ook nog thuis en werden om 05.30 al wakker.. wanneer je die oudste 2 dan eindelijk in slaap hebt en je hebt barstende koppijn en pijn aan je buik en gaat zitten en de jongste begint weer.. dan moest ik soms echt even 10 min voor mezelf pakken. En ja ik hoorde hem echt wel maar hij ging echt niet dood van 10 minuten huilen.
Dat kan ik me heel goed voorstellen, en er is ook verschil tussen huilen en huilen. Lijkt me zwaar, drie kinderen en er dan vanaf t begin al praktisch alleen voor staan. Zeker met een keizersnede. Ik was ook panisch bij mijn dochter, maar zij is mijn eerste en totaal geen huilbaby. Denk dateen tweede toch een ander verhaal is, je bent wat zekerder (zeggen ze), en er loopt al een kleintje rond dat ook haar aandacht wil.
Is denk ik ook wel zo hoor Nescio.. Overigens werkte deze methode gewoon het beste voor mij en het gezin. Wanneer ik meteen door raasde naar de jongste dan ben je toch op 1 of andere manier een beetje gespannen. Die tien minuten op de bank een kopje koffie drinken gaven mij echt even weer hele nieuwe energie (letterlijk en figuurlijk haha) en kon dan weer 'fris' naar mn liefje toe.