Hoi meiden, Ik hoop dat jullie me raad kunnen geven in het volgende. Al vanaf het begin van mijn zwangerschap heb ik moeite met het gedrag van mijn moeder, ik kan haar niet bij me toelaten. Dit ligt niet specifiek aan haar, maar aan mezelf, dat besef ik wel. Er is heel heel veel gebeurt in het verleden toen ik mijn man leerde kennen. Maar vanaf mijn jeugd voel ik me al niet veilig binnen haar nabijheid. Ze heeft een op zijn zachtst gezegd nogal instabiel karakter. Ik voel me altijd alsof ik het niet goed doe, alsof ik anders zou moeten reageren dan ik doe. Dat resulteert er nu in dat ik me vrolijk houd als ik haar bel of als zij zo nu en dan langskomt, maar constant op mijn hoede ben. Dit uitspreken naar haar heeft geen zin, dat zou knallende ruzie worden. Bovendien vóel ik de behoefte ook niet om haar dichtbij te laten komen nu. Ze heeft dat jaren niet gekunt/gewild en nu ik een zoontje krijg zouden we ineens het gezellige gezin moeten gaan uithangen. Nu vraagt ze mijn man constant om foto's en hij zegt dat ik het hem maar moet laten oplossen. Ik laat dat ook graag aan hem over. Maar ze heeft hem ook op het hart gedrukt te bellen als de bevalling begint en dat wil ik echt beslist niet! Ik ben als de dood dat ze naar het ziekenhuis komen en de kamer binnen komen stormen als ik net bevallen ben, terwijl ik eerst ruim de tijd wil hebben met onze dochter en pasgeborene en om mezelf even lekker op te frissen. Mijn man ziet het probleem van bellen niet zo maar drukt me op het hart dat er niets gebeurt wat ik niet wil. Alleen, ik wil echt beslist niet bellen! En tegelijkertijd voel ik me schuldig omdát ik niet wil bellen, ik besef wel dat het ook hun kleinkind is en ik ze al gigantisch op afstand houd nu. En ben tegelijkertijd bang voor ruzie als ik níet bel als de bevalling begint. Ik kan haar nu gewoon niet toelaten bij me, heb het gevoel dat ze om het minste of geringste over ons heenloopt. Nu vroeg ze al de sleutel aan mijn man, zodat ze de boel kunnen versieren denk ik. Maar ik maak me nu al druk hoe we die sleutel terug gaan krijgen. Ik heb er helemaal geen behoefte aan dat zij de boel versieren. Ze is lid geworden van facebook en haalde foto's van mijn pagina, waarop ik mijn profiel heb verwijderd. Onder het voorwendsel dat ik geen tijd heb, maar eigenlijk omdat ik dit voor mezelf wilde houden, dit geen fijn idee vind. Ik begrijp dat dit heel verwend over kan komen, zo bedoel ik het beslist niet, ik heb er veel verdriet van en stress. Maar ik wil gewoon niet dat ze te dichtbij me komt. En dat terwijl ik haar al nauwelijks zie (1x p/m ofzo) en spreek (alleen als ik soms zelf bel). Dit allemaal uitspreken heeft geen zin, dat zou ruzie geven en vooral op onbegrip van hun kant stuiten, dat weet ik zeker. Maar hoe ik er wel mee moet omgaan, ik heb geen idee. Vooral dat bellen als de bevalling begint en de angst voor ruzie als ik dat niet doe zit me dwars. Terwijl ik weet dat als ik wèl bel, ik een stuk gestresster de bevalling in zal gaan. Wat moet ik doen? Alvast heel hartelijk bedankt voor je reactie! dibbes
meid voel je niet lullig hoor. ik zal het je nog sterker vertellen in bel pas naar de ouders als ik weer thuis ben en of dat nu na 2 uur is of na een dag. het liefste wil ik ze pas na een paar dagen zien. en mijn zwager het liefst helemaal niet hahahaha. jij moet doen wat jij wil jij moet bevallen jij moet dit door maken.daar kun je dit niet bij gebruiken. bij een keizersnede mocht het er van komen mogen de ouders pas komen als ik het zeg eerder niet
Wat een vervelende situatie.... Ik snap het wel hoor! Ik heb ook geen zin om mijn moeder te bellen als de bevalling is begonnen en ook niet meteen na de bevalling. Eerst even een beetje tijd voor ons zelf, lijkt me heel fijn! Mijn moeder vraagt hier overigens ook niet naar, dus dat is wel een andere situatie.... Maar ik zou het ook niet leuk vinden als ze dat wel zou doen. Je geeft al heel duidelijk aan wat je wel en niet wil! Dus daar moeten ze het maar mee doen, ja toch?! Het is jullie bevalling en jullie kindje! Succes en geniet er nog even van!
Bedankt voor jullie snelle reacties! Het probleem is echter dat ik het niet heb aangegeven en mijn man zegt dat we wel zullen bellen als de bevalling begint. Ik wil dit dus beslist niet, maar als ik zou zeggen dat we het níet doen is er een hoop ruzie of wordt er ijskoud gedaan. Dát wil ik ook liever voorkomen... Pff, om radeloos van te worden...
Gewoon doen alsof je gaat bellen als het begint en het op het moment zelf lekker niet doen... Voorkomt gezeik vooraf en jij kunt je gewoon ontspannen tijdens je bevalling. Niet rot over voelen: je moet zorgen dat je je zo fijn mogelijk voelt als je gaat bevallen en als dit een punt voor je is, moet je daar je eigen beslissing in nemen. Wij hebben mijn ouders wel ingelicht toen ik al weeen had, maar dat was alleen maar omdat ik al bijna 48 uur in de weer was en al die tijd geen telefoon had opgenomen enzo, dus wilde even laten weten dat alles OK was
wat een ongelovelijk nare situatie zit je in maar ben ook van mening dat je moet doen wat het best voor jou voelt.. als jij geen zin hebt om te bellen als de bevalling begint moet iedereen dat maar accepteren. Duidelijk met je man afspreken dat jullie haar bellen als je eraan toe bent. Sterkte
dit is totaal geen verwend gedrag! het is voor jezelf kiezen en je eigen gevoel en dat is O zo belangrijk bij deze gebeurtenis! als je er ze niet bij wil hebben zou ik gewoon niet eens bellen! mijn ouders wilden dat ook heel graag maar heb ja en amen gzegd maar wij hadden afgesproken onderling dat we het gewoon niet zouden doen. op het moment dat het zover is zijn ze heus wel blij genoeg dus daar kunnen ze het mee doen. heb ze er nooit meer over gehoord. eerst ff duidelijkheid en begrip tussen en voor elkaar krijgen en daarna samen naar buiten treden en zeggen hoe jullie het wel/niet willen. maar zorg dat je man/vriend weet hoe belangrijk het is dat jullie, maar vooral jij, je helemaal op je gemak voelen die dag (voor zover mogelijk dan als je kindje geboren zal gaan worden) maar dat je niet met zulke dingen als je (vervelende?) moeder of andere familieleden in je hoofd zit.
Misschien laten weten dat je met je man overlegt hebt en toch liever pas belt als jullie kindje geboren is (dat kun je dus ook na een paar uur doen, na wat tijd voor jullie zelf). Anders zit ze toch ook maar in de zenuwen terwijl ze niets kan doen
Denk dat je het (zoals andere meiden ook al zeggen) het gewoon nog even zo moet laten en als het moment daar is gewoon niet bellen. Uiteindelijk is dit een heel speciaal moment dat voor zowel jou als je man erg belangrijk is. Dus het is aan jou hoe jij je er onder voelt. Als je niet wilt dat ze direct naar het zkh komt gewoon zeggen! Hoe zij zich er ook onder voelt. En als de kleine er eenmaal is is ze vast alles vergeten!! succes iig meid!!
Ik zou gewoon pas bellen wanneer jij dat wilt. Ik heb met mijn sm ook het idee dat ze zo naar binnen kan komen stormen als ze weet dat ik lig te bevallen, vandaar dat we haar zeker pas bellen als de kleine er is. Geen gebemoei aan mijn lijf! Maar ik begrijp ook wel dat het bij jou wat dieper ligt. Maar hou goed in je hoofd dat je geen dingen doet en toelaat waar je eigenlijk nog niet aan toe bent. Jouw moeder heeft je vroeger vast veel gekwetst/pijn gedaan door onberekenbaar te zijn, dan zal ze helaas ook moeten inzien dat dit consequenties heeft voor jullie relatie.
ik zou idd zeggen dat je doet alsof je belt maar op het moment van bevalling dat het bellen wel het laatste was waar je aan dacht.. niks ergs aan toch.. neem je tijd!! ik ben ook wel bang dat me sm de kamer instormt.. ik weet nu al dat ze de hele tijd op de gang gaan wachten waardoor er dan toch echt druk op mij komt te staan.. terwijl ik nog niet eens zwanger ben.. zewil er graag bij zijn maar dit heb ik al afgekapt.. ben alleen bang voor me gevoel dat stel dat ik beval en ze zit in de gang te wachten ze als het er zou zijn gelijk het kind beetpakt en niet meer laat gaan.. terwijl je als kersverse moeder al niet lang met je kind heb ivm onderzoekjes en evt hechtingen enzo.. dus ik denk dat ik het ook aan ga pakken zoals boven getypt staat.. succes iig!!
Gewoon doen waar jij je prettig bij voelt. Op dat moment gaat het om jou je man en je kindje en wat haar gevoelens zijn zijn even helemaal onbelangrijk! Het is iets heel bijzonders waar je onbezorgd van moet genieten en ga je dus zeker niet schuldig voelen. Geen woorden meer aan vuil maken en gewoon bellen als jij eraan toe bent!
Ik zou ook even de verloskundige en/of verpleging op de hoogte stellen, die houden haar dan wel tegen.
Sorry, maar als ik even mag reageren hierop? Het is NIET aan de verpleging om familie toestanden in goede banen te leiden!!! Als je bepaalde mensen niet in het ziekenhuis wil hebben, moet je ze ook niet bellen, punt! Dat is volledig je eigen verantwoordelijkheid en de verpleegkundige heeft wel wat anders te doen dan de familie wegsturen oid!!! Sorry dat ik hier zo fel op reageer, maar ik ben zelf verpleegkundige op de verloskunde afdeling en zowel ik als mijn collega's hebben er echt een hekel aan als mensen denken dat wij alles wel even voor ze regelen. Als ik geld zou krijgen voor alle keren dat familie MIJ gaat uitschelden en soms zelfs bedreigen, omdat ik ze (op verzoek van de kraamvrouw) wegstuur, dan was ik nu rijk geweest!!! Echt, als je mensen er niet bij wil hebben, dan is het aan jezelf om ze gewoon niet te bellen. Dat is toch niet zo moeilijk lijkt mij?! Succes. Groetjes, Caitlin
ja en amen tegen je moeder, schoonmoeder, zus tante etc zeggen en doen waar jullie je op dat moment wel prettig bij voelen!!! Ze gaan achteraf vast niet mopperen, dan zijn ze veels te druk met op een roze oma wolk zitten! Mijn moeder had ook aangeboden/gezegd dat ik moest bellen als het was begonnen. Dan zou je me komen helpen ondersteunen met de weeen, ze wilde liever niet bij de bevalling zijn, tenzij ik er op stond. (ik had een week ervoor ruzie met mijn man gehad over wanneer ik hem zou bellen en hij van zijn werk zou komen als het was begonnen...) Heel lief bedoelt, gezegd dat ik zou bellen, maar niet gedaan (met man ook afgesproken dit niet te doen)! (ook weinig tijd voor gehad, alles ging erg snel) De conversatie een uur na de bevalling ging zo (toen ik belde op haar werk omdat ze de mobiel onder haar kussen had laten liggen van de zenuwen); Moeder; is het begonnen? Ik; nee, ze is er al Moeder; je zou toch bellen? Ik; wil je niet liever weten hoe je kleindochter heet? Meer woorden zijn er niet aan vuil gemaakt en ik kon er wel om lachen (zelf op dat moment) omdat ze zo hieperdepiep van de zenuwen was. Prent je in; het is jou bevalling, jij bepaalt!
Hier is het al duidelijk afgesproken dat mijn man niemand op de hoogte stelt, tot wij rustig samen op de kamer zijn bekomen. Het wordt hier ook een keizersnede, dus ik hoop dat ik niet te lang versuft ben van de operatie zelf en dat ik snel op de kamer mag met ons kindje. Alleen is onze dochter dan wel bij de grootouders opgevangen, dus die moeten dan wel vrij snel komen met haar, zodat we echt als gezinnetje kunnen genieten (en dan moeten de grootouders er ook wel bij zijn, ik durf ze niet terug naar buiten te sturen nadat ze ons meisje hebben gebracht hoor ...
Ik kan me je gevoel goed voorstellen. Ik heb namelijk een zelfde soort relatie met mijn ouders. Een bevalling is al stress-vol genoeg. Juist tijdens de bevalling moet je zorgen dat je je zo veel mogelijk op je gemak voelt. Een beetje moeder hoort dat te begrijpen en ze hoort jouw belangen boven die van haarzelf te plaatsen. Kan ze dat niet, dat is dan heel jammer voor haar... (sorry, klinkt misschien wat onaardig) Ik zou ook niet bellen als het begint. Pas bellen als jij daar aan toe bent!
Hier een beetje hetzelfde, maar dan met schoonmoeders.... Vorige week hadden we de eerste echo, en zonder aan ons te vragen of ze mee mocht, kwam ze al leuk aan met de mededeling dat ze bezig was met vrij vragen van haar werk, zodat ze meekon (niet gelukt uiteindelijk)... Zelfde met bevalling dus. Ze heeft al helemaal geregeld met haar werk dat ze weg kan zodra we bellen, en heeft dus ook al gezegd/gevraagd/geeist dat we wel direct bellen als het gaat beginnen, zodat ze naar het ziekenhuis komt als steun zijnde (heeft ze uberhaupt gevraagd of wij dat willen ? Nee). En daar zeker 12 uur lang aan mijn bed blijven mocht het zo lang duren. En ik heb daar dus geen zin in... En zo is het met haar met nog veel meer dingen. Pfff... Als ze nou eerst VRAAGT aan ons of ze een keertje met een echo mee mag, i.p.v. zomaar vrij regelen omdat je er vanuit gaat dat je meemag. Als ze nou eerst VRAAGT wanneer wij het fijn vinden straks bij de bevalling, dat ze komt, i.p.v. al met je werk regelen dat je na het 1e belletje (en dat verwacht ze bij de eerste wee al) al gelijk naar het ziekenhuis komt en daar tot na de bevalling blijft.... Maar nee, ze vraagt niets en regelt alles zelf al. Ik kan daar gewoon echt niet tegen. Enthousiasme over nog een kleinkindje op komst, snap ik heel goed. Maar dat is wat anders dan de boel over willen nemen, denken dat het om jou draait, alles zelf willen regelen zonder eerst aan ons te vragen wat WIJ willen... Ze denkt echt dat we op al haar bemoeizucht zitten te wachten en vindt het geloof ik de normaalste zaak van de wereld dat ze er bij de allereerste echo bij is (i.p.v. dat wij dat mooie moment met zijn 2tjes willen beleven) en dat ze vanaf de eerste wee al in het ziekenhuis is om ons te steunen, zonder eerst te vragen of wij dat wel willen.