Ik moet het even van me afschrijven... Een kindje krijgen is toch één van de meest natuurlijke zaken van de wereld (tenminste als het allemaal vanzelf gaat) maar waarom is het dan zo zwaar? Ik kan niet eens zeggen dat ik een superzware zwangerschap heb, als ik de verhalen her en der zo lees maar toch. Waarom is je lichaam zo van slag om iets te doen wat toch bij de essentie van het mens zijn hoort? En hoe doen vrouwen dat in ontwikkelingsgebieden? Zouden we door onze rijke, westerse samenleving verwend zijn geraakt en is ons lichaam niet meer goed bestand tegen een zwangerschap? Of hoort het er inderdaad allemaal maar bij waar je ook woont? Volgens mij zou het logischer zijn wanneer zoiets natuurlijks en ook noodzakelijks (om de soort in stand te houden) wat gemakkelijker / leuker zou zijn. Nu is alleen het allereerste begin echt leuk maar daarna? Ik weet dat er uitzonderingen zijn en dat sommige vrouwen juist helemaal opleven wanneer ze zwanger zijn! Good for them! Maar een groot deel van de vrouwen heeft gewoon LAST. Ook heb je nog de echte complicaties; bloed verlies, vroegtijdige weeën etc maar hoe ontzettend vervelend dat ook is, dat bedoel ik niet eens. Nee, misselijkheid, vermoeidheid, vocht vasthouden waardoor pijn aan enkels en polsen, hormonale toestanden waardoor relaties onder druk komen te staan, slecht slapen, warmte etc etc. Is dat nou echt allemaal nodig om je voor te bereiden op het moederschap (zoals mijn zus dat zo mooi kan zeggen)? Ik weet het niet hoor. Het krijgen van een kindje vind ik machtig mooi maar zwanger zijn?
Tsja, eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het bij zo ontzettend veel vrouwen zo zwaar zou zijn, totdat ik zelf zwanger raakte. Op de 1 of andere manier vergeten vrouwen dit toch altijd weer na hun zwangerschap ofzo Het wordt in ieder geval altijd heel erg geromantiseerd door andere vrouwen. 'Geniet ervan zolang het nog kan!'. Nou ja, ik weet niet hoor...
Dag! Tja, het is inderdaad niet altijd makkelijk. Dat zal ongetwijfeld bij iedereen anders zijn. Zou het ook niet aan je persoonlijke omstandigheden kunnen liggen. Ik las net dat een van jullie zei, dat je relatie onder druk kan komen onder invloed van hormonen. Dat geloof ik zeker. In mijn geval is dit gelukkig niet zo, doordat mijn vriend erg goed kan omgaan met mijn buien . Het zal ongetwijfeld ook aan de basis van de relatie liggen. Ook denk ik dat een heleboel vrouwen een hoop andere dingen aan hun hoofd hebben, bijvoorbeeld een baan, financien, andere kindjes die al rondlopen. Er wordt een hoop verwacht van de vrouwen tegenwoordig, waardoor je je misschien niet mag laten kennen of beklagen over je zwangerschap die niet altijd even gemakkelijk is. Zelf kan ik hier niet erg over meepraten, hoor. Ik kan mijn zwangerschap na 40 weken nog steeds niet zwaar noemen. Maar ik heb momenteel dan ook geen enkele stressfactor in mijn leven. In k heb ook wel wat kwaaltjes, zoals vocht, pijnlijke gewrichten, bekkenklachten maar het gaat me nog goed af. Het valt mij tot nu toe allemaal best wel mee, gelukkig. Tja, die hormonen versterkten mijn toch al wat grillige gedrag. Maar ja, ik denk dat ik een hoop kwalen al gauw weer vergeet nu ik eenmaal dichtbij DE datum komt, want ik heb ook wel een periode gehad, dat ik de deur niet graag uit ging, vanwege bekkenklachten. Ook vond ik het wat lastig met 35-36 weken, toen was het bloedverziekend heet en ik kon geen kant uit. Maar echt zwaar, nee. Ik heb zoveel steun en liefde van mijn vriend. Echte rots in de branding. Nu maar de bevalling afwachten, misschien piep ik daarna wel anders.
Wat vindt je zwaar dan? Ik ben nu bijna 35 weken en ja soms loop ik te zuchten omdat me buik zwaar is en ik moeilijker vooruit kom maar verder vindt ik het nog mee vallen. Ik heb nog een dochter van 2 rond lopen die ik ook vaak achter na moet rennen en ja dan vindt ik het wel moeilijk zo een dikke buik, maar echt zwaar , niet echt. Ligt denk ik ook aan je eigen instelling en wat je zwaar vindt.
Nou ja, ik kan met 10 weken zwangerschap dus niet normaal functioneren. Ik heb al zeker 2 weken plat op mijn bed gelegen vanwege extreme misselijkheid en overmatig overgeven en nog steeds kom ik de dag echt heel moeilijk door. Ik heb geen conditie meer over, kan nauwelijks lang op mijn benen staan en als ik het te druk heb, voel ik me direct slap worden en komt de misselijkheid weer opzetten. Ik vind dat wel zwaar hoor. Beetje flauw om dat aan mijn instelling te wijten aangezien ik juist helemaal geen pieperd ben en normaal juist heel hard werk en meer doe dan me opgedragen wordt. Ik denk niet dat je er vanuit kunt gaan dat jouw zwangerschap te vergelijken is met iedere andere zwangerschap.
ik heb op de BI na echt een super zwangerschap dus kan me (gelukkig) niet indenken hoe vrouwen zich voelen die wel complicaties hebben maar ik houd mezelf voor (de passen die ik terug heb moeten nemen ivm BI) dat het allemaal voor een goed doel is en ik wel kan gaan zitten klagen maar dat toch geen zin heeft. wel vind ik dat er ook mensen zijn die klagen om het klagen (zonder ECHTE klachten), ze MOETEN iets te zeiken hebben ik kan daar echt zoooo kwaad om worden wees verdomme blij dat het goed gaat met je kindje dat is toch het belangrijkste!
Pfff, die Merleq... On topic: Ik denk dat elke zwangerschap echt heel anders is. Ik loop nu tegen het einde en kan zeggen dat ik perfecte zwangerschap heb gehad (behalve eerste weken misselijkheid). Ik heb ook geen grote buik dus dat scheelt misschien ook dat ik nog erg mobiel ben en alles nog doe en niet moe te krijgen ben. Toevallig zijn 2 vriendinnen van mij ook zwanger en die voelen zich ook erg goed. Maar dat wil niet zeggen dat het bij iedereen zo moet zijn. Sommigen hebben het ook heel zwaar. Vooral inderdaad als je de gehele zwangerchap misselijk bent, of veel vccht vasthoudt of BI hebt. Dit heb je dan niet zelf in de hand helaas. En tjah soms ligt het ook aan de instelling. Als je alle kleine kwaaltjes serieus neemt, dan krijg je het ook zwaar, daar ben ik van overtuigd. Maar ik denk/hoop niet dat dat vrouwen dat doen, want dan maak je je zelf wel errug moeilijjk. Kortom: iedere zwangerschap is anders. Maar vrouwen die zich goed voelen zijn zeker geen uitzonderingen hoor.
Maar wat zijn dan echte klachten? Is dat niet aan iedereen persoonlijk? En 'verdomme' dat het met het kindje goed gaat is wel het belangrijkste maar betekent dat dat je nergens last van mag hebben? Ik geloof dat mijn verhaal toch niet zo duidelijk was. Het was puur fysiologisch ingestoken. Maar goed, het goede doel is prachtig hoor maar dat betekent niet dat ik het leuk hoef te vinden
Helemaal eens. "Zwaar" bevat een waarde en dat is persoonlijk. Dat betekent dus ook dat een ander daar nooit over kan oordelen. Wat voor de één zwaar is, is voor de ander een eitje. Persoonlijk vind ik pijn echt niet fijn en daardoor vind ik de zwangerschap bij tijd en wijle 'zwaar'
Ben het helemaal eens met Roshi... sommige mensen zien het onderhand als een ziekte... Zwanger zijn KAN zwaar zijn, ben ik het helemaal mee eens.. maar sommige hebben ook wel altijd iets denk ik dan.. NIET ten nadele van bepaalde mensen ofzo, want je bent altijd wel nog zelf degene die het beste kan inschatten wat je wel en wat je niet aankunt en hoe je jezelf voelt...
Ik denk dat het ook te verwijten valt aan het feit dat de mens rechtop is gaan lopen. In de natuur zijn we hierin uniek. Door deze positie is bijvoorbeeld het baren ook veel lastiger omdat ons bekken ruimte in heeft moeten leveren. Dingen als dikke enkels, rugklachten, BI etc zijn daar ook van te herleiden. En in bijvoorbeeld derde wereld landen gaat een zwangerschap ook heel vaak mis omdat er geen hulp is bij bijvoorbeeld ernstig bloedverlies. Wij hebben ons ver geëvolueerd en daar plukken we nu de 'vruchten' van.
@ElleNY> Ik vind iemand die zegt dat ze het vreselijk vind dat ze 8 weken misselijk of moe is (wat jammer genoeg hoort bij een zwangerschap) niet ECHT klachten heeft. echte klachten? dat vind ik als je zoals jij aangeeft in je start... bloed verlies, vroegtijdige weeën etc en waarom je in gods naam al die andere klachten zoals hormonen, misselijkheid, moeheid etc sja wisten we dat maar Ik weet heus wel dat een pijntje voor de 1 zwaarder kan zijn als voor de andere maar er zijn vrouwen die zich (in mijn ogen) echt aanstellen. Zo dit was mijn mening
He dat wou ik zeggen. Idd, de mens is heel snel geevolueerd en aangezien de natuur, dus de mens, constant zich blijft ontwikkelen, zal het heus wel goed komen. Jammergenoeg maken wij dat niet meer mee Mensenkindjes zijn ook gewoon niet compleet bij hun geboorte. Een babypaardje of babygazelletje is al een stuk completer... is ook een noodzaak, mocht je als diersoort liever niet uitsterven. Of je moet een andere slimme truc hebben, zoals een kangaroe, sommige vissen (bewaren kleine babietjes in hun mond) of ratjes (krijgen er iets van 8 per keer, altijd wel een die het overleeft Zelf heb ik ook een perfecte zwangerschap gehad (nagenoeg niet misselijk, met 39 weken liep ik nog te klussen in huis) ik zou het niet graag over doen. Het is niets voor mij. Mijn bevalling daarentegen was echt zwaar klote maar zou ik met liefde nog een keer overdoen... Zo zie je maar, iedereen ervaart dingen anders
@Kims & Valhalla: dank voor jullie reactie. Daar was ik inderdaad naar opzoek. Denken jullie dat misschien leeftijd er iets mee te maken zou kunnen hebben? Dat een 18 jarige misschien gemiddeld genomen minder last heeft dan een 30 jarige. We krijgen tenslotte steeds later ons 1e kind (ook weer gemiddeld genomen). Hihi, ik vraag me wel eens af of een koe ook zo'n last van d'r pootjes heeft @Roshi. In mijn boekje zijn bloedverlies en voortijdige weeën etc complicaties. Maar als je nou 8 weken lang zodanig moe of misselijk bent dat je niet (goed) kan functioneren? Dan zijn dat toch klachten? Ik heb zelf in de afgelopen 7 jaar drie (3) ziektedagen gehad ivm een auto ongeluk (werd aangereden terwijl ik liep). Maar in het 1e trimester heb ik 3 weken 50% gewerkt omdat ik (over) vermoeid was en dat was volledig gerelateerd aan de zwangerschap. Ik denk dat ik het niet leuk had gevonden als je toen tegen me had gezegd dat ik geen echte klachten had Ben het trouwens wel eens dat er een groot verschil bestaat tussen zwanger zijn en ziek zijn. Mijn moeder zegt altijd bij de bevalling heb je veel pijn maar pijn is heel anders wanneer je niet ziek bent mmm... dat hoop ik dan maar... hihi En er zijn aanstellers (gewoon op het lachwekkende af) maar ik vind het altijd wel een beetje spannend om dat goed in te schatten......... Dank jullie wel: interessante reacties (ook om half 6 in de ochtend.. want slapen is ook zoiets... )
Ik denk dat jij niet echt misselijk was in het begin van je zwangerschap, want geloof me extreme misselijkheid is behoorlijk heftig. Ik kon zelf de eerste helft van mijn zwangerschap helemaal niets meer (letterlijk niets!) en heb 3 keer in het ziekenhuis gelegen omdat ik uitgedroogd was van al het spugen en niet kunnen eten en drinken. Zwangerschap is op zich geen ziekte en kan heel natuurlijk en zonder al te veel gedoe verlopen, maar je kunt behoorlijk ziek worden van je zwangerschap en dan mag je dat best wel zwaar vinden. Ik vond zelf het verschil tussen hoe je wordt voorgespiegeld (in de bladen en tvprogramma's) dat het is en hoe het werkelijk is ook zo groot. Dat was voor mij best een schok. Misschien als je beter weet wat je kunt verwachten dat het ook makkelijker te hanteren is.
Ik bedoel het ook niet vijandend ofzo, iedereen vat het anders op wat je zwaar vindt ik en vergelijk ook geen zwangerschap. Ik heb zelf 17 weken ziek op bed gelegen dat ik kotsend boven de wc hing en ja dat was niet leuk en ook heel moeilijk vooral omdat ik nog een kleine heb rond lopen. Maar helaas het hoorde er allemaal bij ( althans zo denk ik dan maar_ Dat de een dit zwaar vindt en een ander wat anders dat ligt aan jezelf , dat is voor ieder persoonlijk daar kan ik verder niks van zeggen. En zoals al is gezegd : mensen met ergere complicaties dat is zwaar ja, mensen die maanden in he tziekenhuis liggen, bloed verlies hebben etc.... dan is het best een opoffering.
Waarschijnlijk is de zwaarte van een zwangerschap en ook een bevalling erg subjectief. De een heeft misschien al eens medische ellende mee gemaakt en kan dan dus de bevalling vergelijken daarmee. Dan was die medische ellende (ongeluk, ziekte...noem maar op) misschien zwaarder en valt, hoe zwaar die misschien ook is voor n ander, de bevalling mee. De een kan beter tegen pijn als de ander. De een wordt ERG ziek van kotsen...de ander kotst en is klaar. Het is maar net wat je al beleeft hebt in je leven en wat voor klachten je al dan niet hebt en in welke gradatie denk ik. Ik was bij mn eerste bvb ook steeds aan t over geven. 9 maanden lang hing ik boven de pot. Ben in heel mn zwangerschap 3 kilo aangekomen. En dat was dankzij de medicijnen die ik uiteindelijk kreeg omdat ik niks binnen hield. Maar nee die vond ik niet zwaar. Want buiten dat 2 x p dag (soms 3 x) kotsen had ik verder niks te klagen. En het was ook meteen klaar als het er uit was en dan kon ik verder met de dag. Deze keer ben ik telkens heel moe. Mn gezin van man 2 kinderen en 2 honden (en n schildpad) hebben me nodig. Deze keer vind ik t veel zwaarder. Ondanks dat mn 2 eerste kinderen mee kunnen helpen (zijn al 9 en 11) en ik nu n man heb die mee helpt ben ik doorgaans zo moe of doet mn bekken zo'n pijn dat ik tot vrij weinig kom. Een ander zou zeggen nou geef mij die moeheid maar maar laat me alsjeblieft niet 2 x p dag kotsen. Weer een ander vind allebei die zwangerschappen zwaar en heeft liever mijn 2e zwangerschap die ik tussen de bedrijven door gedaan heb. Had toen een kind van anderhalf en n huishouden...en geen klachten. Maar van die zwangerschap weet ik dan ook nog maar vrij weinig af. Die is voorbij gegaan zonder slag of stoot dus nergens iets opmerkelijks dat ik echt onthouden heb (heb wel 9 maanden een dagboek bij gehouden dus kan t wel terug lezen) Wat ik dus wil zeggen is dat het er maar net aan ligt welke klachten, hoe erg de klachten en hoe jij en je lichaam op de klachten reageren, of dat het zwaar bevonden wordt. En dat weet je pas als je een dagje de ander wordt.
Ik heb ook in het ziekenhuis gelegen tijdens deze zwangerschap Natuurlijk ben ik blij dat alles verder goed is en is het erg voor de mensen die complicaties hebben. Maar ik vind het wat ver gaan dat sommige mensen beweren dat ik het vervolgens niet zwaar mag vinden. Ik vind ook dat mensen die beweren dat anderen zich aanstellen omdat ze alleen maar misselijk zijn, zelf geen flauw benul hebben hoe klote ik me regelmatig voel. Dit was niet gericht naar jou, maar naar andere reacties in dit topic.