Ik weet niet of iemand dit herkent, maar zit momenteel een beetje met m'n handen in het haar met 1 van m'n dochters. Ze is snel boos of begint te huilen en schreeuwen als ze iets niet kan. Als ze bv aan het puzzelen is en het lukt niet dan vraagt ze niet of ik haar kan helpen, maar dan begint ze te huilen en te roepen 'ik kan het niet!!'. Ze kan dan helemaal wild worden en in paniek raken. Dit wordt de laatste tijd steeds erger, en ik heb het gevoel dat dit ook te maken heeft met het feit dat ze zichzelf vergelijkt met haar tweelingzusje die nou eenmaal dingen wat sneller in de smiezen heeft. Ik probeer geduldig te blijven als ze weer eens begint te schreeuwen en huilen als iets even niet lukt, maar soms word ik ook geirriteerd naar haar. Het is gewoon zo enorm frustrerend dat ze het bij voorbaat al opgeeft! En m'n geduld laat momenteel veel te wensen over helaas. Als het dan wel lukt (met of zonder hulp) prijs ik haar altijd de hemel in. Hartstikke goed van je, zie je wel dat je het kunt, grote meid! etc. etc. Maar toch... Ze is nu een paar keer naar de basisschool geweest op proef (als de baby geboren is gaan ze iedere dag) en ik heb het idee dat het sindsdien erger is geworden. Ze durft bijna niet meer van de glijbaan of op de schommel omdat ze bang is dat ze valt, of dat kindjes haar duwen en wordt steeds onzekerder. Leren fietsen met haar is drama, ze schreeuwt en huilt het hele blok bij elkaar dat ze het niet kan, en dat ze valt en dat er auto's aankomen etc. Ik was zelf ook zo als kind, en heb altijd geprobeerd om níet te doen zoals mijn moeder deed en niet te snel ingrijpen of beamen dat ze het niet kan, maar haar zoveel mogelijk zelf te laten doen en belonen achteraf als ze het wél kan. Maar blijkbaar helpt het niet genoeg. Herkenning en of tips hier?
ik herken het wel. niet het driftige maar wel het angstig zijn. bij ons had het een medische oorzaak naar later bleek. wat ik altijd deed was er altijd voor haar zijn. hoe onbenullig het ook klonk voor ons. voor haar was het echt. ik heb ook heel wat keren op school gezeten. bij jou is mijn eerste gedachte een speltherapie. zo kan ze 1 op 1 positieve ervaringen opbouwen en eventueel kan ze geoefend worden met onhandigheidjes in de spieren als dat het probleem is. ik moet zeggen dat ik het zo voor me zie.en best met je dochter te doen heb. altijd maar op moeten boksen voor je gevoel tegen je zus die alles makkelijker en beter kan. niet dat jij het kan helpen natuurlijk. lijkt me best lastig. zeker omdat het kind wat alles wel kan ook voldoende aandacht moet krijgen en dat er makkelijk bij in schiet als je een kindje hebt wat zo bewerkelijk is. wat zeiden ze er op school van?
Pff ja ik heb het ook zo met haar te doen. Helemaal omdat ik er ook zoveel van mezelf in terug zie. Ik wil niet dat ze dezelfde angst en verdriet moet doorstaan als ikzelf En tegelijkertijd moet ik dus ook goed opletten dat ik mezelf niet op haar projecteer, ik besef me terdege dat dat een grote valkuil is. De school heeft er nog niets van gezegd eigenlijk. De laatste 2 keren zei de juf dat het heel goed ging met allebei en ze heel leuk speelden met elkaar en anderen. Maar ik ga er de volgende keer dat ze heengaan wel even over beginnen. Ze schijnt ook elke keer geduwd te worden door een jongetje als ze buiten aan het spelen zijn. Ook dat kan wel eens meespelen ben ik bang, dat het de laatste tijd erger is geworden. Speltherapie, daar bedoel je mee bij een professional neem ik aan? Of echt iets dat we zelf kunnen doen? Ik had het er gisteren nog met m'n vriend over, dat we wanneer we de kans hebben wat meer apart met ze moeten ondernemen. Helaas gaat dat zo lastig momenteel omdat ik met m'n hoogzwangere buik zo weinig kan. Maar dat is zeker een plan voor de toekomst. Wat meer 1 op 1 aandacht, zonder een bemoeizuchtig zusje die alles beter weet (denkt te weten) in de buurt.
speltherapie doel ik inderdaad in eerste instantie op proffecioneel. en het 1 op 1 contakt is ook heel belangrijk. zeker als de straks de baby ( of zijn het er weer 2) komt. dan wordt ze nog kwetsbaarder als je begrijpt wat ik bedoel. dat je zelf weet hoe het is hoeft niet perse negatief te zijn. je weet nu immers hoe eht is en hoe intens het is en wat jij als prettig of juist niet hebt ervaren. en zoals ik het lees ben je er heel bewust mee bezig ook. heb je niemand in de buurt die eens iets leuks met haar kan doen zolang jij nog zwanger bent. even ergens mee naartoe nemen of lekker even boven met de poppen spelen en weet ik wat. zonder zus erbij die het allemaal wel even zal vertellen. sterkte met de laatste loodjes. ik zie nu dat het op springen staat inmiddels.
Ik zou het eens voorleggen bij een arts, dan weet je misschien wat meer en wat de mogelijkheden zijn. Dan ben je zelf ook wat meer gerust gesteld. En als de baby er eenmaal is dan is het voor haar ook een moeilijke tijd met minder aandacht enz.
Ik zou in ieder geval beginnen met belonen van haar inzet en niet van het resultaat. Dus wanneer ze iets probeert dat haar zus (al) wel kan en zij niet dan zeggen 'dat heb je goed geprobeerd zeg!' of als het wel gelukt is ' jij hebt hard gewerkt !' . Hierdoor leert ze ook dat het niet altijd om het resultaat gaat ( perfectionisme en faalangst liggen op de loer) maar om hoe je tot dat resultaat komt.
Ik zou haar vragen (op een rustig moment, of als ze is afgekoeld) waarom ze dan zo boos wordt. Verder blijven uitleggen dat je nu eenmaal dingen moet leren en dat mensen sommige dingen heel snel leren en andere dingen wat minder snel, maar dat dit niet erg is etc. M wordt wel eens driftig maar reageert goed op mij. Ik leg haar dan uit dat ze soms dingen moet leren. Ik denk dat haar valkuil ook de jouwe is en dat lijkt me heel erg moeilijk. Probeer jezelf en jouw ervaring er buiten te laten en probeer puur naar je kind en haar behoefte(s) te kijken ... (moeilijk!)
Wat een vervelend probleem. Wat in me opkomt is beloon haar niet te erg als iets wel lukt. Klinkt misschien raar, maar als je dat heel groot maakt, dan wordt het ook groter als het niet lukt.
Als ze zichzelf zo met haar zus vergelijkt, zou ik zeker op school vragen of zij in een andere klas mag, zodat ze niet bij elkaar zijn. Zo kan ze zichzelf zijn en hoeft ze niet tegen haar zus opboksen. En wie weet voelt ze zich heel erg bedreigd door de baby die op komst is. Blijf haar goed uitleggen, dat je nog steeds heel veel van haar houdt als de baby er is. En haar misschien na de geboorte maar halve dagen naar school laten gaan. Op die manier voelt het dan voor haar niet aan dat ze weggestuurd wordt de hele dag omdat de baby er is. Ik heb het gevoel dat ze zich heel erg bedreigd voelt door de baby en daardoor doet dat ze dingen niet kan, om jouw aandacht en liefde te blijven houden. Dat zij denkt ,Als ik maar klein blijft, dan is er geen tijd voor de baby. Probeer dat uit te vinden bij haar. En anders toch even raad vragen bij het jeugd en gezin centrum. Succes ermee.