Ik moet even wat van me afschrijven. Ik ben 32 jaar oud en 23 weken zwanger van ons eerste kindje. Op zich gaat alles voorspoedig. Weinig klachten, op misselijkheid en darmklachten gedurende 6 weken ongeveer, na (week 6-12). Vanaf nu begin ik het wel echt te merken, meer last van rug bijvoorbeeld. Maar goed we kijken wel hoe het gaat. Waar ik meer mee zit is of ik er allemaal wel klaar voor ben en of ik het wel kan. Mijn man wilde al kinderen zolang ik hem ken, ik moest eerst aan het idee wennen. En ik vind het nog steeds erg spannend. 3 jaar geleden was ik er zeker nog niet klaar voor: ik ging net op mezelf wonen en dat viel me erg zwaar, zat in een impasse m.b.t. werk (raakte mijn baan kwijt en wist niet meer wat ik wilde), ik leerde mijn huidige man kennen (mijn eerste echte serieuze relatie), mijn vader bleek ongeneeslijk ziek en overleed nog geen half jaar later en mijn moeder kon mij niet loslaten. Helaas overleed zij nog geen jaar later ook. Dit alles had een grote impact op mij en ik had extra begeleiding nodig in de vorm van therapie. Ik ben er zeker beter uit gekomen, ben zelfstandiger geworden, had weer werk, etc. Ook hebben we het goed voor elkaar: we zijn getrouwd, hebben het leuk samen, hebben een huis gekocht waar we binnenkort de sleutel van krijgen, financieel gaat het goed en toen hebben we besloten dat het tijd werd om aan kinderen te beginnen. Niks van te zeggen, toch? Maar ik merk dat ik gewoon erg veel moeite heb om voor mezelf te zorgen en het huishouden draaiende te houden. Ik eet niet gezond genoeg, snoep weer te veel de laatste tijd en kan mezelf niet vermaken. Ook het huishouden houd ik niet goed bij. Hoe moet dat straks als we een kleine hebben? En ben ik het niet verplicht naar haar toe om gezond te eten? Ik draag haar immers nog steeds bij me! Ik voel me nu al een slechte moeder, hoe moet dat straks? Ik weet het gewoon niet meer!
hai Nathalie, Alsof ik mijn eigen verhaal lees..... Ik praat er veel over met mijn omgeving, en ik denk dat het grotendeels komt door de hormonen. Alles is nieuw en vreemd, en zeker als je zelf een strijd hebt moeten leveren, en dus niet alles als vanzelfsprekend gaat, is het moeilijk te begrijpen allemaal. Althans, zo ervaar ik het. Typisch gevalletje van over analyseren ook. Ik probeer zoveel mogelijk te relativeren. Is niet altijd even makkelijk, maar kijk naar wat je al hebt overwonnen!? En tel je zegeningen. Nogmaals, ik snap dat het makkelijk gezegd is, maar ik weet een beetje wat je doormaakt. Het belangrijkste wat ik heb geleerd is; als je je niet lekker voelt, dan mag dat gevoel er zijn. Morgen is het weer anders. Wees niet te streng voor jezelf nu (zoals bijvoorbeeld dat snoepen en huishouden enzo). Meid, probeer te genieten van je kleine en je groeiende buik. Mij troost het om mijn ogen te sluiten, m'n handen op mijn buik, en bedenken wat voor een wonder er in mij groeit! Sterkte! En maak je niet al te druk!!
Ik herken dit wel van de vorige zwangerschap, het kwam echt goed toen ze er was. Ook nu heb ik van die twijfel momenten, twee kids hoe ga ik dat doen? Ik heb ooit een artikel gelezen over 'goed genoeg moeder' zijn en dat zorgde dat ik d eisen wat naar beneden kon halen. (zou je eens kunnen googlen) Verder ook wel eens begeleiding gehad en praktische oplossingen gezocht. Planning maken wat ik ga doen en wanneer, bijvoorbeeld. Die twijfel is niet vreemd, denk ik voor mij hoort het bij de aanstaande veranderingen
Ik denk dat het deels ook een hormonenkwestie is dat je nu ff twijfelt aan jezelf. Maar kom op meid, moet je eens zien wat je de afgelopen jaren hebt meegemaakt! Dat is toch niet niks!! En nu? Nu heb je een lieve man, een mooi huis, een wolk van een wondertje straks... Wat wil een mens nog meer? Logisch toch dat je daar ff van uit balans raakt?? Van een hoop verdriet naar een hoop geluk... Daar raakt ieder mens van in de war meid. En so what dat je lekker snoept en het huishouden ff de boel laat. Straks als de kleine er is, dan word je vast de BESTE moeder voor jullie kleine die er is! Probeer er van te genieten, het gaat zo verdomde snel...
Ik herken ook wel wat in je verhaal, ook ik maak me zorgen hoe het straks moet en of ik nu wel goed genoeg voor de kleine zorg. Ik probeer gezond te eten, maar wij hebben een eigen zaak die we nu aan het uitbreiden zijn, eigen paard waar ik nu nog zoveel mogelijk heen wil en dan schiet gezond eten er gewoon wel eens bij in. Daarom probeer ik overdag zoveel mogelijk fruit en rauwkost te eten, ik slik vitaminepillen, drink veel melk en volgends de vk is het prima zo. Daarnaast ben ik 's avonds gewoon om 8 uur gesloopt en moet in het weekend echt bijtanken. En dan schiet het huishouden er ook bij in. En dan vraag ik me ook af hoe dat straks moet met de kleine, die kan toch niet over een vloer met hondenhaar rondkruipen? Maar wat hierboven al gezegd is: we leggen waarschijnlijk de lat te hoor. Ik heb me erbij neergelegd dat ik niet elke avond een supergezonde, verse maaltijd maak, maar probeer wel zo gezond mogelijk te eten. Mijn huis is niet superschoon en er ligt een stapel was op de logeerkamer. Nou en? Ik probeer elke dag te stofzuigen, badkamer, wc en aanrecht bij te houden. En verder heb ik hulp geaccepteerd. Mijn moeder heeft al meerdere malen aangeboden om te komen helpen met poetsen en schoonmoeder biedt ook vaker aan om voor ons te koken. Eerst wilde ik dat niet, ik ben tenslotte 31 en moet toch voor mezelf kunnen zorgen. Maar sinds kort zeg ik gewoon dat ik heel blij ben met hun aanbod. Moeder en schoonmoeder blij en ik weer een stukje rust. En straks? Het komt vast allemaal goed als de kleine er is!!
Ik herken het ook uit mijn vorige zwangerschap. Het zijn idd de hormonen die je meer doen piekeren en zo. Ik had tijdens vorige zwangerschap zo'n heimwee naar vroeger, toen ik nog een kind was en bij mijn ouders woonde! Verschrikkelijk gewoon! Voelde me niet thuis in eigen appartement, was ik bij ouders thuis, wilde ik daar blijven en terug wonen, ik droomde bijna elke nacht over mijn overleden grootouders die ik nog elke dag mis. Was zo levensecht dat ik dan zo in shock was toen ik wakker werd. Ook over hun huis droomde ik (is nu verkocht en volledig veranderd en ik zie het elke dag want ons raam kijkt erop uit). Was echt een vreselijke ervaring, ik voelde me gewoon nergens nog thuis! Ik wilde opeens terug naar de geborgenheid en simpelheid van mijn leven als kind! En dan ook de dromen en gepieker van kan ik dat wel aan een kindje opvoeden? Hoe gaan we dat doen ivm werk? (werken beiden vroegens, latens en nachten en dat moet dan op mekaar afgestemd worden). Nu is zoontje 18 maanden en ja, het is soms zwaar geweest ivm reflux en darmkrampjes en zo en ziek zijn. Maar weet je wat? Zelfs de zwaarste momenten, waarbij ik al een week nauwelijks had geslapen, zoonlief ziek was, bleef wenen, lastig was, ik om 5 u op moest, hadden iets bijzonders. Want dat kleine mannetje was mijn eigen vleesje en bloedje, dat mij toen zo nodig had. Het is soms hard en we hebben hier beiden al op ons tandvlees gezeten van vermoeidheid. Maar toch houd je het vol, ga je door en raak je toch weer ontroerd door dat kleine gezichtje dat je dan opeens komt knuffelen! En die je graag ziet. Deze zwangerschap heb ik minder last van die heimwee en zo. Ik heb wel soms nog last als ik een dag bij ouders ben geweest dat ik er nog had willen blijven, dus helemaal weg is het niet meer gegaan. Maar ik hoop dat het nog zal beteren, eens we in ons nieuw huis wonen. Ik denk dat ik gewoon geen appartement-mens ben Het is dus echt normaal opeens met gevoelens van vroeger en zo geconfronteerd te worden tijdens de zwangerschap. Komt echt door de hormonen, dus kan je niets aan doen. En het betert ook weer. Eens het kindje er is, heb je ook maar weinig tijd om nog echt te gaan piekeren. En wat het huishouden betreft, je bent ook zwanger he, je lichaam is wsl ook vlugger moe. En ivm gezond eten: tjah, ik heb nu ook deze zwangerschap Hyperemesis Gravidarum (maanden aan een stuk constant kotsmisselijk en overgeven) waardoor ik nauwelijks kan eten. En vreemdgenoeg, als ik dan iets kan eten, is het vaak ongezond. Gezonde dingen, daar kan mijn maag niet tegen. Ik heb echt maanden vitaminentekort gehad, en kon het ook niet op een andere weg aanvullen want alles werd terug overgegeven. Zoontje is echter gezond en wel geboren en krijgt nu gezond eten. Dus geen zorgen over maken. Voelde me tijdens vorige zwangerschap ook erg angstig over alles en soms echt down. Ik denk nog altijd dat ik toen gewoon niet goed tegen die hormonen kon. Na de bevalling is het allemaal terug normaal geworden. En deze zwangerschap gaat alles toch vlotter op gebied van twijfels en angsten. Ik vraag me soms ook wel af van hoe gaan we dat doen met twee kleine kindjes? (deze zwangerschap was een verrassing ) Maar dat zien we dan wel weer. Het wordt een zwaar jaar nu, maar ook daar slaan we ons wel door!
heel herkenbaar!! bij mijn eerste zwangerschap had ik dit ook heel erg... al moeite met normaal voor mezelf te koken en het huishouden was een zooitje haha... nu zwanger van de derde en al die zorgen zijn voorbij.. dit zijn naar mijn idee allemaal dingen waar je in groeit... als je kleintje eenmaal mee gaat eten ga je vanzelf gezond koken.. als hij eenmaal kruipt heb je vanzelf elke dag de stofuiger in je hand hihi... nu is mijn huishouden en daginvulling zeer gestructureerd en dit had ik echt nooit verwacht! En tuurlijk ben je geen slechte moeder als je nu niet heel gezond eet! Je kindje neemt echt wel wat hij/zij nodig heeft! Af en toe wat fruit enz.. komt goed! Zodra je beebje geboren is komt je moederinstinct en kun je alles! Let maar op!