Ik ben afgelopen vrijdag te weten gekomen dat ik voor de allereerste keer zwanger ben! Het was wel niet echt zo'n clichémoment waarbij ik na twee minuten hysterisch door de woonkamer liep. Ik had namelijk niet zo'n overtuigend streepje en wist ook niet hoe ik dat moest interpreteren... Na verschillende testen, hulp van het forum en een bezoek aan de huisarts was ik wel overtuigd. Gisteravond kreeg ik dan mijn bloedonderzoek en kwam ik te weten dat ik ongeveer 4 weken zwanger ben. Fantastisch, denk je dan! Of toch niet?! Ik zit op een rollercoaster van gevoelens! De ene keer heel 'happy' én geniet ik van het moment, de andere keer ben ik kwaad dat ik al zo hard aan het hopen ben en dat ik wel eens serieus tegen de muur zou kunnen lopen. Ik ben eigenlijk wel iemand die eerder wat pessimistisch denkt, zodat er achteraf geen ontgoocheling volgt. Maar deze keer lijkt het gewoonweg niet te lukken! Heeft er misschien ook wel mee te maken dat mijn moeder en mijn zus nooit miskramen hebben gehad... Maar ja, weet ook niet of dat van tel is. Vind het gewoon vreselijk om te beseffen dat ik nu een prachtig uniek cadeau gekregen heb en dat het al dan niet kan afgenomen worden op eender welk moment... Dus vroeg ik mij af hoe jullie hiermee omgaan? Hoe jullie je beschermen tegen de mogelijke ontgoocheling?
Herkenbaar dit, ik weet nu bijna een week dat ik zwanger ben. Uit het team van mijn vriend zijn er ook twee zwanger en dat is dit weekend vertelt. Ik vind het zo moeilijk, schreeuw het het liefst van de daken maar besef me ook dat er nog veel fout kan gaan. Daarom heb ik het er zoveel mogelijk over met degenen die het al wel weten en probeer ik het over me heen te laten komen. Verder heb ik de hele dag een hand op mijn buik liggen, dit geeft me een beetje een gevoel van bescherming en ik merk dat ik hier zelf rustig van word.
Het is heel lastig. Ik heb ook drie miskramen gehad en ben nu gelukkig bijna 20 weken zwanger. Sinds ik de baby elke dag voel (vanaf 16 weken) kreeg ik langzaam het vertrouwen dat deze zwangerschap wel goed kon gaan. Nu hoop ik dat ik de 24 weken ga halen; vanaf dan ben ik weer rustiger omdat de baby dan kan overleven mocht het eruit komen. Ik heb ook veel zwangerschapskwalen gehad die nu eindelijk minder zijn wat het moeilijk maakt om vertrouwen te hebben in de zwangerschap en vooral blij te kunnen zijn. In week 15 kreeg ik nog een bloeding: binnen een paar seconde kwam het bloed door mijn spijkerbroek heen. Oorzaak is een Hematoom wat een hogere kans op een miskraam geeft. Het blijft dus enorm spannend! Maar als je de baby eenmaal voelt bewegen in je buik stelt dat je toch een paar keer per dag gerust: het leeft nog. Dat heeft mij wel meer vertrouwen gegeven dat het ook goed kan gaan. Kortom je moet zelf proberen rustig te worden of blijven. Een ander kan je daarin niet helpen. Het blijft een enorm groot wonder als een kindje gezond en wel na circa 40 weken op de wereld komt! Zoek afleiding en probeer er zo min mogelijk met de kans op een miskraam bezig te zijn. Vertrouw je eigen lichaam!
ow ja en natuurlijk gefeliciteerd!!! Ik hoop dat je snel duidelijkheid krijgt met een echo met kloppend hartje, ook dat geeft wel rust!
Hey ten eerste Gefeliciteerd! De angst is heel herkenbaar, voor bijna elke zwangere vrouw, helemaal bet de hulp van hier en daar enkele hormoontjes, probeer toch te genieten!
Heel herkenbaar.. Hoop dat het allemaal goed gaat en dat je snel kunt genieten.. Wel fijn dat je een bloedonderzoek hebt gekregen! Heb je die gewoon aangevraagd bij de HA.?
Heel herkenbaar ook! Aan de ene kant zo blij en aan de andere kant zo bang... bij ons komt er nog eens bij dat het echt een kans van 1 op 100.000 was, de artsen zeiden dat het eigenlijk niet kon, dus als het nu mis zou gaan.. Moeilijk he die onzekerheid? Ik probeer er over te blijven praten met mn vriend of mn moeder, dat helpt wel wat, die helpen relativeren. Verder wil ik blijven geloven dat deze kans me neit voor niets gegeven is 'het komt wel goed'.. maar die 1e echo: daar kijk ik ook erg naar uit succes meis! en gefeliciteerd!
Tuurlijk mag jij ook klagen die onzekerheid komt denk ik voor in elke zwangerschap. Je moederinstinct wil die kleine frummel meteen al beschermen Maar probeer er over te blijven praten, als ik wat van angsten af weet is het in ieder geval dat als je ze negeert, ze alleen maar groeien..
Ik zit geloof ik in dezelfde achtbaan van gevoelens als jij! Eigenlijk heb ik nooit beseft dat ook ik een miskraam zou kunnen krijgen (ben nu ruim 6 wkn zwanger) In gedachten heb ik de kinderkamer al ingericht zeg maar... Maar als je dit forum leest is het voor velen niet zo vanzelfsprekend, en dat geeft me wel een motivatie om nog beter voor mijn kindje te zorgen (gezond en regelmatig eten ed) Als ik jou was zou ik gewoon genieten, een miskraam zal heel veel verdriet met zich meebrengen, maar ik denk dat je spijt krijgt als je je daar teveel mee bezig houdt en niet meer geniet van het wondertje in je buik!
Leuk die hormonen zeg, ga gewoon huilen van die laatste alinea van jou mamalin hahaha het is ook echt zo!
Dank je wel!!! Het blijft wel moeilijk! Vandaag weer een mindere dag! Betrap mij er constant op dat ik denk dat het zal mislopen ondanks dat ik niet echt een reden heb. Het worden nog twee lange maanden voor ik eindelijk 12 weken ben...