Zullen het de hormonen zijn of is het wat anders? Het lijkt wel of ik helemaal niet meer blij ben met de zwangerschap. Ik ben nu 7 weken zwanger, en kan er maar niet van genieten. Ik voel ook helemaal niks. Geen kwaaltjes of wat dan ook. Tuurlijk moet ik hier blij mee zijn, er zijn genoeg vrouwen die ontzettend zwak ziek en misselijk zijn. Waarom ben ik dan niet blij???? Al sinds ik een jaar of 20 ben, heb ik altijd een kinderwens gehad. Nu ben ik 33, en voor het eerst zwanger. Eigenlijk had ik de hoop al een paar jaar terug opgegeven dat ik ooit moeder zou worden. Nu is het dan toch zo ver, maar ik weet nu ineens niet meer of ik het echt wil. (tuurlijk wil ik het, dat weet ik diep in mijn hart) maar hoe kan ik er meer van genieten? of is het normaal dat je nog niet geniet als je nog maar zo kort zwanger ben?
De vraag "wil ik dit wel echt" daar hebben meer mensen last van hoor. Ineens komt alles zo dichtbij en dan ga je aan je zelf twijfelen, ondanks dat je dus altijd al een grote wens hebt gehad. Ik denk dat je je misschien ook wel wat zorgen maakt over de zwangerschap, mede omdat je niets/weinig voelt. Maar na de eerste echo komt het echt wel hoor. Dan heb je meer zekerheid enzo en is het allemaal wat "tastbaarder".
Hoi Hoi, Allereerst gefeliciteerd! Volgens mij is het wel normaal hoor....het enige wat je in de gaten moet houden is dat het wel overgaat en dat je geen gevoelens krijgt dat je het kindje niet meer zou willen want dan moet je aan de bel gaan trekken! Niet iedereen zit nou eenmaal op een roze wolk. Ik heb bij deze zwangerschap ook heel lang gelopen dat ik er niet van kon genieten...en had het besef ook helemaal niet dat er een kleintje in me groeide dat heeft geduurd tot vorige week. Ben nu pas wat meer bezig met het feit dat we straks echt een tweede kindje hebben. Waarschijnlijk komt dat gevoel bij jou al veel eerder weer terug hoor. Misschien word het wat erger als je je beroerd gaat voelen maar daarna kan je er vast en zeker weer van gaan genieten! En misschien gaat het allemaal ook wat meer leven als meer mensen straks weten dat je zwanger bent..... Groetjes Lysanne
Een echo heb ik al gehad, vorige week, en we hebben het hartje ook al zien kloppen. Ik hoop maar dat het goed komt, en dat ik later misschien wel kan genieten van dit wondertje.
Ik denk ook dat je hormonen nog flink meespelen, ik heb hetzelfde. Ga ineens twijfelen aan van alles maar dat komt ook omdat het nog zo onwerkelijk is en zo ver weg lijkt. Nog niks echt tastbaars.
Komt vanzelf wel hoor! Nu voel je nog niks, je merkt nog weinig.....net alsof het niet echt is! Daarnaast dacht ik ook nog van....nu gaat het echt gebeuren en kan ik niet meer terug en als ik nu maar..... Straks gaat je buik groeien, heb je de 20-weken-echo met een echt kindje erop! Als je het dan straks voelt bewegen, dan wordt het echter! Probeer het nu los te laten en het genieten komt wel.....veel plezier alvast!
Hai Miena, Misschien helpt het om jezelf een beetje op een roze wolk te "dromen". Stel je de leuke dingen voor van een kindje, het knuffelen, het spelen, hoe lekker het ruikt, ik weet niet waar jij bij weg kunt dromen. Die dingen waarom je ooit een kindje wilde? Jij mag dat allemaal gaan beleven straks!! Maak je je nu zorgen of het straks wel goed zal lopen allemaal? Probeer dan wat dingen op een rijtje te zetten voor jezelf. En als je merkt dat je gaat "piekeren", ga er niet teveel in mee, en probeer juist leuke gedachtes te denken. Ik hoop dat je je er snel lekkerder bij voelt. Knuffel meid, ik weet hoe het is om zwanger te zijn en niet blij . Liefs, Veronika
Misschien verwacht je ook te veel van jezelf. Je hoeft echt niet meteen op een enorme roze wolk te zitten. Voor sommige vrouwen (zoals bij mij) komt die wolk helemaal niet (had ook wel andere redenen, ik had last van extreme misselijkheid). Vooral omdat het na een lange tijd onzekerheid komt waarin je waarschijnlijk al een beetje was gewend aan een kinderloos leven is het echt een hele omschakeling. Ik had hetzelfde, ik ben zwanger geraakt na 6 jaar proberen in een afvalperiode vlak voor ik met IVF bezig zou gaan. Ik had me er eigenlijk al mee verzoend dat ik geen kinderen ging krijgen en dat was eigenlijk wel ok. Ik moest er heel lang aan wennen dat ik toch een kindje zou krijgen. Ik denk dat je jezelf vooral wat tijd moet gunnen en misschien helpt het om wat tijdschriften te lezen of te beginnen aan een zwangerschapsdagboek? Dan kun je die gevoelens ook een beetje van je af schrijven.
Het is heeeel herkenbaar. Ik wilde ook al een aantal jaren kinderen (ondanks ik nog maar 26 ben). Toen ik eenmaal zwanger was wilde ik het helemaal niet echt. Er schoot van alles door mn hoofd: weg vrijheid, kan ik het wel, zijn we er wel aan toe, straks kan ik er niet van houden. Dus de roze wolk was erg ver te zoeken... Maar dit schijnt allemaal heel normaal te zijn. Veel vrouwen hebben hier last van. Bij mij ging het over op het moment dat ik een buikje kreeg en de misselijkheid wat minder werd. Ik hoop dat je snel van het rotgevoel af zult zijn!!! Ik ben nu bijna 33 weken en ik kijk er nu naar uit!!
ik heb zelf 2 kinderen en nu dan weer zwanger, heb altijd gezegd 2 kinderen vind ik genoeg,maar mn man heeft zelf nog geen kinderen dus besloten we er nog 1 te nemen. maar ik heb het zelf dus ook heel erg, voel me er ook haast schuldig om.. als we ruzie hebben zeg ik ,ik wil dit kind niet! ja heel erg hoor pffff en mn gevoel zegt aan de ene kant heel graag dit kindje te willen maar aan de andere kant dus helemaal niet. vind het echt verschikkelijk dat ik zo denk. en zie dus nu dat ik niet de enige benhoop ook echt dat dit mn hormonen zijn
herken het ook..... en tis ook mijn derde..... maar meer dat ik soms opeens twijfel... van : "heb ik hier wel verstandig aan gedaan"..... Amundsen hier was het juist andersom... ik wilde graag.... mijn vriend in eerste instantie niet... nu ik zwanger ben, komen opeens zijn "oude" beredeneringen naar boven om geen derde te "nemen".... en mn vriend zit nu opeens op een roze wolk... omgekeerde wereld dus...... moet trouwens zeggen dat ik dit bij de tweede ook had.... en is later ook goedgekomen eerste was helemaal apart.. want die was niet eens gepland.... denk dat het er bij mij bijhoort..... ik als stresskip
Meer mensen zullen het wel gezegd hebben: Niet iedereen heeft een roze zwangerschapswolk. Ik heb het ook nooit gehad... enige kwaaltje dat ik had was extreme moeheid. Maar ken mensen die meer kwaaltjes hadden en die ook geen roze wolk hadden. Nu is mijn kleine meisje er en ik wil haar niet meer missen. Moeder zijn is ook niet roze, maar wel op een andere manier fantastisch!
bij de eerste heb ik het niet gehad, maar nu spookt het soms wel eens door mn hoofd. pff nog eentje, gaat dat wel goed, hadden we niet toch nog even moeten wachten etcetc. en dat terwijl we er echt heeeeel blij mee zijn! ik denk dat het erbij hoort die onzekerheid en dat het vanzelf weer goed komt!
Ik sluit me bij Surf aan! Heeeel herkenbaar dus, en overleg het met je vk. Je bent echt niet anders/raar, er zijn maar weinig vrouwen die op een roze wolk zitten als ik het zo in mijn omgeving hoor.
meid, wat vervelend.. en heel herkenbaar. Geef het maar de schuld aan de hormonen... en hoe verder je komt in je zwangerschap hoe meer het allemaal gaat "leven". Dit is voor mij mijn tweede zwangerschap en ik heb giga veel last van mijn hormonen.. ben echt een draak op zijn tijd. Maar weet ook dat het voor een goed doel is en als ze er straks uit is ik volop geniet en daar doe ik het voor. Had ik ook met mijn eerste dochter. Al geniet ik nu wel hoor als ik haar voel bewegen en als mijn dochter mijn buik overlaad met knuffels en kusjes). Probeer je er bij neer te leggen, bedenk dat het beter wordt he verder je komt in je zwangerschap en hou een dagboekje bij of iets dergelijks... schrijf het lekker van je af als je het dan terugleest snap je vaak beter waarom je dingen denkt (je kan het daarna altijd weggooien.. als het je op dit moment maar helpt). En na elke controle wat kleins kopen voor de beeb wil ook helpen.. succes.. en komt allemaal goed!