Voor ik begin te ventileren wil ik eerst opmerken dat ik echt wel blij ben en gelukkig, maar de schaduwen overheersen op het moment nogal en ik hoop dat ik hier even mijn hart mag luchten. Zoals ik in het voorstel-topic al schreef weet ik sinds afgelopen vrijdag (de 19e) dat ik in verwachting ben. Ik ben in augustus gestopt met de pil. Na drie maanden proberen diende december zich aan en met mijn man afgesproken dat we deze maand even "overslaan" omdat deze maand emotioneel (weer) erg zwaar valt na het overlijden van mijn vader 3 jaar geleden. Dat wil nog steeds niet zo rond de feestdagen, helaas. Maar nadat mijn menstruatie uitbleef toch maar getest en jawel... een hele dikke plus en de dag erna weer. Op dat moment voelde ik me echt een beetje overvallen door alles. Mijn man loopt zo ongeveer te huppelen op een grote roze wolk en ik kijk van beneden toe en vraag me af of ik daar ook niet zou moeten zijn. Nog voor dat ik testte had ik al last van een soort zeurderige ongesteldheidspijn en dat heb ik nu nog steeds elke keer. Nu lees ik overal dat dat erbij hoort en normaal is, maar het maakt me erg onzeker. Tel daarbij op dat ik steeds misselijk ben en echt huil om alles ! Je kan het zo gek niet bedenken, zucht. En om dan bij het ergste van allemaal te komen. Ik dacht dat ik zodra ik een positieve test in handen had de sigaretten de vuilnisbak in zou mikken. Nu heb ik dat geprobeerd maar na twee dagen redde ik het niet meer.Na 15 jaar 30 sigaretten op een dag stortte ik echt even in. Ik "mag" nu van mezelf niet meer dan 3 sigaretten op een dag en hoop dat zo snel mogelijk teruggebracht te hebben naar 2, 1 en dan 0. Het liefst binnen een week, maar oh oh oh wat voel ik me een loser zeg. 1ste Kerstdag gaan we het de ouders van mijn man, mijn moeder en mijn beste vriendin vertellen. Misschien dat het dan wat losloopt daarna, want ik zie er best tegenop. Weet niet wat we als reacties kunnen verwachten. Nu ik dit teruglees denk ik: Sjonge zeurwijf, get a grip! Je mag je verdorie in je handjes knijpen, etc. Maar ik zit er echt even doorheen, dus plaats ik het toch maar. Hopelijk kunnen jullie wat tips geven of een hart onder de riem (een fikse schop onder de derriere mag ook hoor!) Maar in ieder geval heel erg bedankt voor het lezen.
Hey meid... Het is ook niet niets... positief testen... Je lichaam verandert al gelijk... zeker door de hormoontjes.... en het is ook een "shock"dat je leven vanaf nu niet meer hetzelfde zal zijn.... Gun jezelf de tijd om eraan te wennen.... het "maken"van een kind kost niet voor niets 9 maanden... dit is niet alleen om het kind voor te bereiden op het leven buiten de baarmoeder.... maar OOK om de moeder en vader de tijd te geven zich voor te bereiden op hun nieuwe taak.... Neem stap voor stap.... en het gevoel komt vanzelf wel goed...! knuffel, Ramona
Je hebt helemaal gelijk! Het is gewoon allemaal heel erg wennen. Hopelijk heb ik nog maanden te gaan om dat te doen en kan ik me nu even iets minder druk gaan maken over alles. Dankjewel voor je berichtje!
Alles heeft zijn tijd nodig! Toch wil ik je feliciteren,en misschien als je het je moeder en schoonouders vertelt het bij jezelf ook wat meer gaat leven.En wat betreft die roze wolk,die moet hier ook nog langs komen hoor. groetjes gerda
Komt me heel erg bekend voor. Pas toen ik een week of 9 was begon ik een beetje blij te worden. Het is idd zo dubbel: je wilt het graag en ineens lukt het zo makkelijk en dan kun je niet blij zijn. Ik snapte ook helemaal niets meer vanmijzelf. Maar het gevoel moet groeien, het komt echt wel. En als je over een paar weken dat gevoel krijgt dan pleur je zo de sigaretten de prullebak in. Komt echt wel goed!
Karin, je gevoel is heel terecht hoor. Hormonen doen zoveel met je lichaam. Over onze eerste hebben we 9,5jaar gedaan, toen we eenmaal een pos.test in ons handen hadden kon ons geluk niet op. In oktober gesloten voor de tweede te gaan, en we gaven ons 1,5 aangezien we allebei 36 zijn. Toen het dezelfde maand raak was, was de ongeloof zo groot. En nog steeds... Ben super blij, maar kan het nog niet echt uitte. Laat je tranen lekker lopen als je er behoefte aan heb. Liefs Carolina
Hoi! Allereerst; gefeliciteerd meid! Tja ik kan me goed voorstellen dat die wolk er nog niet is. Realiseer je dat iedereen verschillend is. De 1 doet er wat langer over om op die wolk te klimmen dan de ander. Ik denk ook dat als je het straks vertelt hebt dat het al wat echter gaat voelen en je misschien al een beetje meer kunt genieten. Die blijheid van anderen kan echt aanstekelijk zijn! En misschien is het fijn om er een eerlijk gesprek met je moeder over te hebben? Misschien kun je over een tijdje wel het verdriet over je vader verwerken in je zwangerschap door bijv je kindje te vernoemen ofzo. Kan een hele troost zijn, ook voor je moeder misschien. De eerste weken zijn zowiezo al zo verschikkelijk spannend en dan heb je de hormonen en natuurlijk het verdriet over je vader erbij... meid ik denk dat iedereen er even een beetje doorheen zou zitten! Ga lekker vroeg naar bed, rust uit, zorg goed voor jezelf en boven alles: geef jezelf de tijd om even te wennen aan deze mega verandering in je leven!
Ik moet gewoon een beetje huilen van jullie berichtjes. Zo lief allemaal! Ik neem het zoals al werd gezegd, de ene dag na de andere en dan zal het allemaal wel loslopen! En na 1ste kerstdag is de druk van de ketel en ik hoop dat dat ook gaat helpen met het genieten. Ik ben zeker blij met de felicitatie hoor! Het is ook wel erg bijzonder allemaal he, pffff wat een rollercoaster
Heel bekend hoor! Tis voor jou al een rotmaand, en dan nog fijn "de hormonen ingaan" helpt dan niet echt. Probeer alles een beetje los te laten, de blijheid komt nog wel. Bij mij kwam het pas na de eerste echo, maar echt op een roze wolk heb ik nooit gezeten, zeker de eerste 20 weken kotsen niet. Ennuh, heel goed van je dat je stopt met roken!
Hoi Karin, Ik weet hoe je je voelt, ik voel me namelijk precies hetzelfde. Ik kan als ik wil de hele dag huilen, maak me overal zorgen over. Nu ik je verhaal lees huil ik al weer. We vertellen het morgen aan mijn ouders, en ik hoop dat mijn moeder me een beetje snapt. Dat het dan wat makkelijker wordt. Begrijp me ook niet verkeerd, ik ben ontzettend blij dat ik zwanger ben, maar echt genieten kan ik er niet van. Daar komt nog bij dat ik mijn man ontzettend mis, ik ben altijd blij dat als ik vrij heb, hij om 16.30 thuis komt van het werk. Ik wordt een echte huismus, en eigenlijk vindt ik het helemaal niet leuk. Ik kan niks als zeuren en huilen en me over alles zorgen maken. Gaat dit echt over? Ik ben wel altijd blij als ik hier mijn hart kan luchten.
Hey Karin (en alle andere meiden die hetzelfde voelen) Ik denk dat het heeeeeeel normaal is om je zo te voelen! Tis ook allemaal nog al wat. De roze wolk kwam voor mij na de 12 weken (al wist iedereen het al met een week of 9) Komt voor jullie allemaal vast helemaal goed. En wanneer dat zo is, geniet dan maar dubbel van je roze wolk! Liefs
Mona, van jouw berichtje kreeg ik weer tranen. Gaat lekker he zo Heb de middag maar aangegrepen om een lekker de keuken onderhanden te nemen, even de zinnen verzetten zeg maar. En de huilbuien probeerde ik maar eens niet tegen te houden, was toch alleen thuis, niemand die me ziet. Luchtte wel lekker op! Mijn man belde net dat hij naar huis komt, daar kan ik dan weer zo emo-blij van worden, zucht. Wil hem ook het liefste steeds hier hebben. Misschien komt dat omdat we dit geheim nog samen delen? In ieder geval mis ik hem vreselijk, ik hoop echt dat dat wel iets minder wordt. Ik hou van hem, maar moet nog wel kunnen functioneren zeg maar. Ik ga maar eens wat relaxen achter de tv en wens iedereen een fijne avond. En allemaal bedankt voor vanmiddag! Dat hielp echt.
Je bent niet voor niets 9 maanden zwanger Echt, je groeit erin. Letterlijk en figuurlijk En ook in maand 3, 6, of 9 is die wolk niet altijd roze, en elke fase heeft zijn mindere kanten, maar hoe verder je in je zwangerschap komt, hoe meer het idee wel begint te 'leven' voor je. Op een gegeven moment krijg je een buikje, je gaat het aan iedereen vertellen, je gaat spulletjes voor de baby kopen, je krijgt echo's... dat soort momenten helpen heel erg om op die roze wolk te komen. Want dan wordt het echt, in plaats van iets abstracts. Ik vond het in het begin zo'n ongrijpbaar idee...zwanger zijn. Je zag nog niks, niemand wist het nog, je weet nog niet eens of het wel gezond is... Maar je voelt je wel kotsberoerd en labiel Maar toen ik mijn eerste echo kreeg, met bijna 10 weken, begon het al een stuk echter te worden voor mij. Toen pas realiseerde ik me echt dat er een mensje in me groeide (en met 10 weken ziet het er al echt als een mensje uit!), en dat ik moeder zou gaan worden. Met 14 weken kreeg ik weer een echo, en ik schrok me kapot: het was gewoon al een complete, grote baby Geweldig was dat! Dat was een heel mooi moment, en ik weet zeker dat jij dat gevoel ook gaat krijgen. Sterkte meid! En wel stoppen met die peuken he! [-X
He, wat een herkenning... Meiden, ik ervaar precies hetzelfde. Ik ben zwanger geraakt doordat we 1x niet hebben opgelet en dus onveilig sex hebben gehad. We wilden heus wel kinderen, maar nog niet. Dus dat was al een hele shock. Nu zijn we er blij mee en gaan we zelfs binnenkort trouwen, maar het is allemaal nog zo onwerkelijk. En ik heb nog helemaal geen moedergevoelens! En als het dan een keer echt tegenzit, kan ik echt denken: 'was ik maar niet zwanger geraakt' of 'hadden we die keer maar beter opgelet'. Heb vrees voor al die veranderingen straks.... Maar daarentegen leef ik nu bewust en gezond en let op alles wat ik doe. Denk dus wel echt aan ons kindje dat in me groeit. Ik hoop gewoon dat de paniek, angst en twijfels snel overgaan... Kijk dus ook echt uit naar dat moment dat we het hartje horen kloppen en de echo kunnen bewonderen... Soms denk ik weleens... Als ik me al zo voel ondanks dat IK zwanger ben...hoe zal mijn vriend zich dan wel voelen? Ik weet zeker dat we allebei die angstgevoelens hebben.
Hoi Karin, Allereerst GEFELICITEERD ! Ook ik herken me helemaal in je verhaal. Vroeger was ik altijd doodsbang dat ik geen kinderen kon krijgen. Toen ik hoorde dat ik zwanger was, was ik meer in de war dan alleen maar blij. Je leven veranderd compleet. Ik was bang voor alles wat er veranderen zou (woonde nog niet samen namelijk en hij woont in een andere woonplaats). Ook ik heb altijd geschreeuwd: als ik zwanger ben, stop ik gelijk met roken! Nou, dat is bij mij ook niet helemaal gelukt. De eerste twee weken nog doorgerookt. Voelde me er wel schuldig bij moet ik zeggen. Uiteindelijk toch van de een op de andere dag gestopt. En nu dolblij met hetgeen dat er in mijn buik aan het groeien is. Heb ook al een echo gehad en dat veranderde ook wel een hoop. Dat is het voor je gevoel ECHT zo. In ieder geval, ik heb ook aardige last van mijn hormonen gehad waardoor ik mezelf soms niet eens meer herkende ( en mijn vriend ook niet ). Maak jezelf niet te druk en alles komt echt wel goed! Groetjes, Estha en alvast fijne feestdagen!
Gefelciteerd meid. Ik herken het ook wel(alleen het roken niet). Moest erg aan het idee wennen dat er alweer zo snel een tweede komt. Heeft echt wel tot de 12`de week geduurd. En zelfs nu als ik denk dat ik straks weer zo beperkt ben een tijdje benauwd me.
Ik herken het ook wel... Bij Jelle waren we de eerste 2 weken ook echt in ontkenning... We wilde wel graag kinderen en we waren ook echt bezig, maar toen het puntje bij het paaltje kwam sloeg ineens de verantwoordelijkheid toe... Kunnen we dit wel? En waar zijn we aan begonnen? Je kunt je helemaal nog geen voorstelling maken van zo'n kindje en hoe het uberhaupt is om zwanger te zijn. Pas toen we het verteld hadden tegen de familie en iedereen helemaal enthousiast was, begon het bij ons ook te komen. En iedereen zei ook: "het komt wel groot" als ik weer eens zat te panieken... En daar hebben ze natuurlijk gelijk in... Het komt allemaal wel, gaandeweg moet je een hoop leren, maar gelukkig niet alles in 1 keer... Dus... Om een lang verhaal kort te maken.. Het komt goed.. Hele normale gevoelens volgens mij... Succes en geniet van je zwangerschap!
Hoi meid, Ik lees dat Mikki het moment van de echo beschrijft en dat is inderdaad een heel belangrijk moment. Ik schrok ook best wel, want inderdaad: het is dan ineens al een heel mensje. Ik raakte ook licht in paniek op dat moment, want kon er niet iets fout gaan als er al zoiets "groots" in mijn buik zit en er stoot een kind tegenaan (ik ben leerkracht). Wat ik me ook besefte, is wat er dan al allemaal gebeurd is. Je bent 12 weken zwanger en alles zit er al op en aan. Daarom adviseer ik je toch echt om zo snel mogelijk te stoppen met roken. Juist in die eerste periode wordt er zoveel aangelegd en juist dan kan dat roken zoveel kwaad. Ik weet dat het heel moeilijk is (ik ben ook gestopt met roken voordat ik zwanger werd na 10 jaar roken), maar het is wel heel belangrijk. Je huisarst kan je ook goed helpen trouwens! Veel succes en geniet van de kerstdagen! Groetjes Banjabes