Onze lieve tweeling is 2 jaar geleden met 32+1 geboren omdat ik het HELLP syndroom bleek te hebben. Na een hele turbulente tijd -met o.a. twee verhuizingen in 6 mnd tijd- hebben we nu rust gevonden. Maar in de 'rust-stand' blijken er veel dingen niet lekker te zitten. Oververmoeid en overbelast noemde mijn huisarts het en schakelde een psycholoog in. Zij concludeerde het Post Traumatisch Stress Syndroom ten gevolge van de vroeggeboorte en de ziekenhuisperiode direct daarna. Vreemd zo'n labeltje, want we zijn toch al 2 jaar verder? Het is nu toch wel tijd om het af te sluiten? Toch niet, want ik heb er nog steeds veel last van. De enorme natuurkracht die maakt dat jouw kind vooral bij jou hoort te zijn versus de ratio die zegt dat je je kind moet achterlaten in het ziekenhuis bij vreemden. Machteloosheid, verdriet en ben ik een slechte moeder? Ik ben gestart met EMDR, een pittige therapie, maar ik merk dat het lucht geeft ook al ben ik pas net begonnen. Het geeft al rust voor ons gezin dat we weten wat er is en goede hulp hebben. Waarom ik dit schrijf? Omdat het dus helemaal niet gek is als je er zelfs na tijden nog last van kunt hebben en je niet de enige bent.