Hoi, nou, 2 weken geleden curretage gehad. Daarna 4 dagen geen bloedingen. Vervolgens begon het bloeden. Ik contact gehad met gyn en die zei dat dat kon. Na een week kon het nog gaan bloeden. Afijn, 1 1/2 week bloedingen gehad. En up en down hoeveelheden, maar meestal wel flink wat Vanochtend ineens echt flinke krampen in buik/baarmoeder en rug (van die menstruatiekrampen) en op aanraden van manlief toch maar de verloskundige gebeld. Die raadde me aan om de gyn weer te bellen, want misschien was niet alles eruit.. Gyn zei dat ik langs moest komen want dan gingen ze controleren. Ik kon gelukkig al een half uur later terecht en toen bleek inderdaad dat niet al het weefsel eruit was. Flink K! :x :x :x Toen stond ik dus weer voor dezelfde keus: afwachten, abortuspil of curretage. Ik weer voor curretage gekozen, want ik wilde juist niet van die pillen. Dus nu heb ik voor donderdag de afspraak en word ik voor de 2e keer gecurreteerd En ik voelde me al rot omdat ik snipverkouden ben en dit maakt het zeker niet beter.
He getver. Éen keer een curretage is al verschrikkelijk, maar dat je dan nog een keer terug moet Sterkte meid!
hoi bandietje wat vreselijk naar voor je. toch snap ik dat niet dat niet helemaal goed schoonmaken. dat kunnen ze toch controlleren met een inwendige echo tijdens de curretage. kan je weeer onder narcose. echt niet tof voor je. veel sterkte liefs irie
He verdorie meid! wat een ellende....denk je er vanaf te zijn...moet je weet....Heel veel sterkte in ieder geval en kom hier maar lekker uithuilen!
Ja, ik snap ook niet helemaal dat het niet goed is gegaan. Volgens de gyn komt dat maar heel weinig voor. Ja, zal je net zien, bij mij dus wel. :x Nou, ik word door dezeflde gyn geopereerd als de 1e keer en als hij me weer staat op te wachten in de operatiekamer zal ik het hem wel ff zeggen :x Dat ie het nu wel goed doet. Gatsie! Dacht ik er inderdaad vanaf te zijn. Dit is toch best heftig moet ik zeggen. Ik heb het zo gehad met verdrietig zijn
Jeetje meid, wat vind ik dit vreselijk voor je. Ik wil je nogmaals heel veel sterkte wensen Ik denk aan je!
Hoi Bandietje, Na sinds begin juni meegelezen te hebben op de Zwangerschapspagina, maar nog nooit een reactie geplaatst te hebben, moet ik nu echt reageren. Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees. Op 12 september heb ik gehoord dat ik een missed abortion had. Het vruchtje was met 10 weken en 1 dag gestorven. (was waarschijnlijk al 1 week dood). Na 3 weken gewacht te hebben op een natuurlijke miskraam, ben ik op 5 oktober gecuretteerd. Na deze curettage had ik best wat buikpijn en na een kleine week begon ik behoorlijk te bloeden. Ik had eigenlijk continu het gevoel dat het niet goed zat en maakte me behoorlijk zorgen. Sowieso kwam het verdriet om het verlies van het vruchtje pas toen pas goed. Vorige week woensdagochtend werd ik helemaal onder het bloed wakker. (er zaten enorm veel stolsels in mijn onderbroek; dit had ik echt nog nooit meegemaakt) en ik ben meteen naar het ziekenhuis gegaan. Op de echo bleek dat er nog wat kleine weefseltjes waren achtergebleven in mijn baarmoeder (daar reageert de baarmoeder blijkbaar heel heftig op) en ik ben dezelfde dag nog voor de tweede keer gecuretteerd. M.a.w. ik begrijp helemaal hoe je je voelt. Het enige verschil is dat jij nog een paar dagen moet wachten en ik in principe meteen terecht kon. Dat is voor jou helemaal vervelend. Ik voel me na de tweede curettage al een heel stuk beter en behoorlijk opgelucht. Dat zul jij waarschijnlijk ook hebben. Ook vond ik het fijn om te weten dat je cyclus ook al weer op gang is gekomen. Je mag rekenen vanaf de 1e curettage. Ik mag deze cyclus alleen nog niet zwanger worden van de gynaecoloog, omdat hij eerst wil zien dat ik een goede cyclus heb. (mijn ongesteldheid moet net als anders zijn, omdat je na een 2e curettage een iets verhoogde kans op verklevingen hebt). Gisteren leek mijn bloeden bijna helemaal gestopt te zijn, en ik heb mijn vriend geholpen met het inruimen van onze boekenkasten. Ik had meteen weer een bloeding (niet zo erg als eerst, maar toch..). Ik was echt enorm geschrokken en moest echt even huilen van ellende. Nu lijkt het al weer bijna over te zijn, en ik heb nog steeds goede hoop. Ik wens je heeeeel veel succes aanstaande donderdag. Ik zal voor je duimen. Hoe laat word je geholpen? Wat ik vond schelen was dat ik niet meer de emotie over het weghalen van mijn kleintje had. Hopelijk voel jij dit ook zo. Sorry voor dit enorm lange verhaal. Liefs, Marla
nee joh, geen sorry, juist goed om je verhaal te doen. Jemig he. Ik ben echt blij dat er nog zo'n verhaal is (nou ja, voor jou is het natuurlijk stukken minder). Ik had het nog niet eerder gehoord. Ja, ik vind het ook erg vervelend dat ik nog moet wachten tot donderdag. Maar aan de andere kant kan ik nu eerst een beetje beter worden van die verkoudheid. Gyn heeft nog niets gezegd over direct zwanger worden of niet, maar dat hoor ik denk ik nog wel. Ja, het is inderdaad wat je zegt, nog steeds die ellende. Denk je er vanaf te zijn, gaat het gewoon weer van voren af aan. Ik wilde het afsluiten, had het ook echt gehad met verdrietig zijn of medelijden krijgen (ik ben meestal de sterke persoon overal die zeker niet graag huilt waar anderen bij zijn) maar dat kan nu inderdaad nog niet. Ik moet om 11:30 in het ziekenhuis zijn en ergens in de middag word ik dan geholpen. Vorige keer was het 'sochtends en was ik echt heel snel aan de beurt. Ik baal ook goed dat mijn leven nu weer een week ongeveer in de wachtkamer komt. Op mijn werk ging het net weer stuk beter, ik had weer allemaal afspraken met mensen, komend weekend een kamp. Maar helaas gaat dat dus nu weer effe niet door. Ik hoop echt inderdaad dat het na donderdag een stuk beter voelt, of in ieder geval na een week weer. Jij ook heel veel sterkte en succes natuurlijk! Bedankt voor je verhaal, dat helpt echt wel.
Fijn dat mijn verhaal je toch en beetje helpt. (andersom geldt dat ook, hoor!) Ik heb nu het gevoel dat ik de miskraam een beetje achter me kan laten. Het is net zoals je zegt: je blijft er maar mee bezig door die bloedingen. (de ellende houdt maar niet op.) Je wilt inderdaad dat verdriet eigenlijk niet meer, en gewoon verder gaan. De eerst keer op de O.K. zei ik al dat ik wilde dat ik mijn ogen open kon doen om er dan achter te komen dat het allemaal niet was gebeurd. (maar ja, je moet er helaas doorheen). Ik had trouwens ook zo'n raar gevoel in mijn buik voor de 2e curettage, maar dat is gelukkig bijna weg. Ik voel me echt stukken beter, nu maar hopen dat de bloedingen helemaal wegblijven. (heb zelfs al het idee dat mijn eisprong op gang komt, of is gekomen; ik heb weer het bekende slijm) Oh ja, de gynaecoloog die ik vorige week woensdagochtend sprak vertelde dat ze tegenwoordig veel voorzichter dan vroeger curetteren (vroeger was er meer risico op beschadiging van de baarmoeder), maar dat houdt dus wel in dat er soms wat weefsel achter blijft, en je dus een 2e curettage moet ondergaan. Dat gaf mij zelf wel een goed gevoel. Ik heb liever een 2e curettage, dan een beschadigde baarmoeder (nou ja, liever allebei niet, natuurlijk ) Ik ben zo'n type dat zichzelf overschat. Ik ben nooit ziek en denk altijd dat ik alles wel kan doen (tillen, stofzuigen, etc.), maar ja, ik ga nu maar echt rustig aandoen, want ik wil echt niet voor een derde keer terug. Vergeet trouwens niet na afloop te vragen hoelang je nog mag vloeien. Ik meende dat mijn gynaecoloog het over 1 week had, maar dat weet ik niet helemaal zeker. Dat geeft je meer zekerheid. Ik hoop dat we allebei maar snel weer zwanger mogen zijn. In de hoeveelste ronde ben jij zwanger geraakt?
Ik had zelfs al het idee dat ik nu al eisprong had, ook gedurende het bloeden, maar ja, dat zal de wens wel zijn geweest. want dat lijkt me toch niet kunnen als er nog weefsel zit Klinkt wel logisch als die gyn dat zo zegt. Dat zou het natuurlijk wel kunnen verklaren. Maar reken er maar op dat ik er wat van zeg als ik die operatiekamer wordt opgereden Ja, dat overschatten komt me bekend voor. Ik ga gewoon door, kan er niet zo goed tegen om "zwak" te zijn. Is zo'n gedoe he? Maar ja, je lichaam bepaalt het dan helaas even voor je. Merkte ik na de 1e keer in ieder geval ook. Ik was 10 weken zwanger (19 juli startdatum). Wij zijn vanaf januari bezig. Hoeveelste ronde dat is weet ik niet meer, ik heb nl. een 3-wekelijkse cyclus. Dat is overigens wel weer prettig dan, meer kans 8) Jullie?
Kan best hoor, dat je al een eisprong hebt gehad. Als ik mijn gynaecoloog mag geloven, dan is dat wel mogelijk. Hij verwachtte nl. dat ik over 3 weken ongi zou worden (maar zei erbij dat hij uitging van een gemiddelde cyclus van 5 weken, en dat ik er dus al 14 dagen op had zitten). Als jij zulke korte cycli had, dan zou je eisprong al best eens kunnen zijn geweest. Zou wel gaaf zijn, dan wordt je dus snel ongesteld en kun je weer snel aan de slag. Trouwens, wel mazzel dat je elke 3 weken weer kans hebt, zeg maar. Je bent trouwens ook nog eens een keer extra vruchtbaar na een miskraam. Dat werd zelfs op de O.K. tegen mij gezegd. (en de gynaecoloog, waar ik in eerste instantie bij terecht kwam had het daar ook over. Ze schijnen niet te weten hoe het komt, maar het is wel zo, en dat is dus wel een goed vooruitzicht voor ons ) Ik ben eind mei gestopt met de pil en ben in de tweede ronde zwanger geraakt. Fijn dat het bij jou ook redelijk snel was. Ik hoorde dat Leontien van Moorsel al 2 jaar bezig was geweest toen ze zwanger werd, en als je dan een miskraam hebt, dan lijkt het mij nog extra moeilijk. Volgens mij word je daar bijna moedeloos van. Goed dat je er wat van zegt als je naar de O.K. gaat. Ik ben wel benieuwd hoe de gyn reageert. De gynaecoloog die beide curettages heeft gedaan deed het voorkomen dat mijn baarmoeder vol stolsels was, en deze niet genoeg samentrok om ze eruit te krijgen en dat ze die stolsels eruit moesten halen. Tussen neus en lippen door zei hij dat er ook weefsels waren verwijderd, maar dat die maar heel klein waren. Het leek erop dat hij er moeite mee had dat het zo was gelopen. (dit was nl. een andere gyn dan degene die ik 's ochtends had gesproken en die mij vertelde dat er nog weefsels in mijn baarmoeder zaten). Een beetje vaag, dus. In principe neem ik hem niets kwalijk, maar dat verhaal van die stolsels die niet vanzelf uit mijn baarmoeder gingen, maakte me wel wat onzeker. Mijn vriend vond dat het wel duidelijk was dat de weefsels de oorzaak waren van de bloedingen en dat die dus verwijderd moesten worden.
Nee, ik neem hem ook niets kwalijk. Het is en blijft mensenwerk en daar kan dit gebeuren natuurlijk. Ik ben alleen beetje boos / gefrustreerd dat dit nu net mij moet gebeuren Die gyn die me onderzocht zei dat de baarmoeder niet helemaal schoon was en dat er nog wat zat. Ik ben er zelf maar vanuit gegaan dat dat nog iets van weefsel was (van de placenta ofzo? eigenlijk geen idee). Maar het lijkt me logisch dat je lichaam dat er probeert uit te werken. Blijft toch typisch dat je dan toch zoveel blijft vloeien. Dat houdt gewoon niet op. En ik heb dat ook inderdaad gehoord dat je na een miskraam (of bevalling) extra vruchtbaar bent. Misschien omdat je baarmoeder helemaal schoon is en de weg "vrij" is ofzo? geen idee. Haha, grappig dat je dat redelijk snel vindt. Ik vond het nl. echt veel te lang duren. Jij bent 34 zie ik, ik 32. Bij mij was het een gevalletje van heel lang nog geen kids willen "dat komt later als ik groot ben wel" en ineens sloegen die hormonen toe en toen wilde ik ook direct een kind. Iedere maand duurde te lang 8) . Maar het is wel zo ja, sommige mensen zijn echt jaren bezig en als het dan misgaat, poehee. Goed, ik laat na donderdag nog wel even weten hoe of wat het is gegaan.
Op de o.k. werd er ook gezegd dat een 2e curettage niet vaak voorkwam. Dan heb je inderdaad wel zoiets van "fijn, maar niet heus". Ik ging er vanuit dat het ongeveer een jaar zou duren voor ik zwanger werd (als je uberhaupt zwanger kunt worden). Bij mijn zus was dat 9 maanden en bij mijn schoonzus een jaar. Ik bleek overigens wel een maand eerder zwanger te zijn geraakt dat ik dacht (ik dacht in de 3e ronde, maar was dus de 2e, daar kwamen ze tijdens de inwendige echo achter. Het was al echt een minimensje volgens de gyn). Ik heb ook altijd hetzelfde gehad als jij. Voelde me altijd te jong ( : ) voor kinderen (had een soort faalangst), eigenlijk belachelijk, want biologisch ben je anders helemaal niet zo jong meer, dat ben ik me nu wel terdege bewust. Ik was er eind mei meer dan klaar voor. Toen kon het mij inderdaad niet snel genoeg gaan. Toen ik zwanger was, had ik dan ook geen enkele twijfels over het moederschap, zeg maar, had alleen geen goed gevoel over de zwangerschap zelf. Heb jij dat ook dat je wel blij bent dat je zwanger kunt worden? Dat vond ik het enige positieve van de miskraam. Heb jij trouwens ook nog een echo foto meegekregen? Nogmaals veel succes morgen, en ik ben benieuwd hoe het is gegaan.
Hey marla en bandietje Ik kan er helemaal over meepraten over de late kinderwens. Eigenlijk heb ik altijd al kinderen gewilt maar nooit de tijd of de ruimte gezien daarvoor. En toen was ik eindelijk zover, in februari gestopt met de pil en toen duurde het me vanaf de tweede maand al veel te lang. de drang naar het moederschap werd na het stoppen met de pil niet te temmen. Liefs irie
Wat een vervelende ervaringen! Ik kan me goed voorstellen dat je best boos bent op die gyn! Ik ben in maart ook gecuretteerd. Ik moest na 3 weken terug voor controle, maar door plotseling veel bloedverlies na een week en vervolgens na 2 weken weer met behoorlijke krampen heb ik de afspraak vervroegd. Op de echo bleek dat er nog weefsel achter is gebleven. Ik had met name ook pijn in de buurt van mijn rechtereierstok. Daar trof de gyn iets aan, het leek op een vruchtzakje. Vermoeden van bbz. Als dat zo zou zijn dan zou hij meteen ook tijdens de operatie een curettage uitvoeren. Gelukkig bleek uit mijn bloedwaarden dat het geen bbz was, misschien een cyste... Ik moest na eer week maar terug komen. Een week later bleek er nog wel weefsel in mijn baarmoeder te zitten, maar die rare cel was gelukkig weg! Toch maar een menstruatie afwachten en kijken of het weefsel dan wel weg zou zijn. Dat bleek gelukkig het geval bij de controle! In deze periode waren we zo met de mk bezig dat we er niet aan toe waren om over een kinderwens na te denken. Ook mijn cyclus was helemaal in de war. Dus we zijn er een tijdje niet mee bezig geweest. Toen we naar elkaar hadden uitgesproken dat we het wel weer wilden proberen was ik meteen de eerste poging zwanger. Dat gaat nu hartstikke goed. Vooral dat laatste wilde ik jullie als hart onder de riem meegeven! Veel sterkte! liefs, Cleo