Hoi lieve lotgenootjes, Even mijn hart luchten. Ik zit even in een welbekende dip. Ik kom er wel weer uit, zo gaat het immers al een paar jaar. Op en af... In oktober 2008 gingen we ervoor, maar het wilde maar niet lukken. Na een jaar toch maar richting huisarts want ik kon me niet voorstellen dat er niks aan het handje zou zijn. We waren immers nog hartstikke jong, vreeën regelmatig en ik had nog nooit die felbegeerde 2 streepjes gezien. Mijn angst werd werkelijkheid want we kregen te horen dat het zaad van Sasman allesbehalve goed was. 4 miljoen, 30% beweeglijk. Ik was meteen erg verdrietig en zag onze kinderwens nog lange niet in vervulling gaan. Heel wat onderzoeken later bleek het zaad het enige euvel te zijn. Bij mij was alles goed. Een tweede zaadtest was slechter dan de eerste, 2,6 miljoen en weer 30% beweeglijk. Toch geloofde onze gynaecoloog er wel in en in overleg besloten we nog een half jaar af te wachten. We waren immers nog jong en we wilden zelf ook niet te snel met behandelingen beginnen. Een samenlevingstest volgde en daar werd maar liefst 1 zaadcel gevonden, ach... beter dan niks. En waar er 1 zwemt, zwemmen er meer Ze konden in ieder geval overleven. Het waren er niet veel, maar het kon. Na een HSG geloofde ik er weer helemaal in. Ok, de kans was niet zo groot maar er was een kans! Maar helaas, na een half jaar nog steeds niet zwanger. Een IUI volgde, met helaas maar 1 miljoen zaadcellen. Een tweede IUI ging niet door want er werden veel te weinig zaadcellen gevonden. Daarna vond de gynaecoloog het wel welletjes en geloofde hij niet meer in IUI voor ons. We werden doorgestuurd naar een ander ziekenhuis om opnieuw een zaadtest uit te laten voeren, ditmaal met opwerking en een advies. Na de uitslag zonk de moed ons in de schoenen, 10.000 zaadcellen maar wel perfect qua vorm en 100% beweeglijk. Het advies werd ICSI. Dus we gingen door. In januari dit jaar hebben we onze eerste ICSI gehad. 11 follikels, 10 eicellen, 240.000 zaadcellen en 7 bevruchtingen. Geen toppers. 2 teruggeplaatst en niet zwanger. We hadden geen cryo's dus we moesten weer opnieuw beginnen. In april dit jaar poging 2. De stimulatie ging moeizaam. De follikels groeiden niet gelijkmatig en er bleven veel kleintjes achter. Met geluk 6 follikels aan kunnen prikken, helaas maar 2 eicellen maar wel allebei bevrucht. Een 2-cellige die achterliep in ontwikkeling en een 4-cellige die er goed uitzag. Ook niet blijven plakken. Toen hadden we het even echt gehad en hebben we een pauze ingelast. Sowieso om te kijken wat we verder gaan doen. Eind mei hebben we besloten over te stappen naar Gent. 28 juli hebben we de intake. Ik vind het moeilijk om positief te blijven. We zijn nog jong, het zaad lijkt het enige probleem te zijn en toch wil het niet lukken. Ik maak me best wel zorgen om de kwaliteit van de embryo's want wij schijnen er niet goed in te zijn om toppers te maken. Ik ben ontzettend veel bezig met de toekomst en denk er iedere dag over na wat ik met mijn leven zou moeten doen als we echt geen kinderen krijgen. We zijn nog niet eens op intake geweest en ik ben in mijn hoofd al bezig met een volgende poging. Eigenlijk hebben we pas 2 echte kansen gehad en toch voelt het alsof er geen kans meer is. Slaat natuurlijk nergens op, maar je gevoel schakel je niet uit. Is dat herkenbaar voor iemand? Ben je ook zo bang voor de toekomst en weet je af en toe niet wat je met jezelf aanmoet?