Hallo allemaal, Misschien hebben jullie hier ervaring mee... Ik ben nieuw op dit forum en heb me eerder deze dag voorgesteld Mijn vriend en ik gaan binnenkort voor ons eerste kind. Ik ga stoppen met roken (da's al heel wat voor mij) en eind deze maand stoppen met de pil. Maar, waar ik mij echt grote zorgen over maak, is mijn extreme naaldenfobie. Ik weet, dat er bloed geprikt moet worden en wie weet, een infuus bij de bevalling, zou zomaar kunnen. Ik ben al sinds ik klein ben, een panische angst voor injectienaalden. Dus niet 'ik vind het best eng', nee, PANISCH. Als ik er al aan denk, ga ik over m'n nek. Men heeft eerder geprobeerd een naald in me te steken en dat resulteerde in schoppen en slaan en totale paniek/chaos. Het is ze toen ook niet gelukt. Ik heb een therapie hiervoor aangevraagd, maar vanwege verschillende redenen van de psychologe, wil zij dit niet doorzetten. Ik heb eerder een naaldentherapie gevolgd en dat liep ook niet best af. Ik ben werklijk radeloos. Wij willen zo graag een baby, maar die naald... Ik weet niet hoe ik dat trek. Misschien hebben anderen hier ervaring mee? Ik hoor het graag, groetjes!
Ik ben zelf ook best bang voor naalden,klinkt misschien gek uit de mond van een dame met verschillende piercings en tattoo's. Maar dat is op vrijwillige basis natuurlijk. Ik was verschrikkelijk bang voor de ruggenprik,bang dat het mis zou gaan,angst dat het pijn zou doen en natuurlijk bang door alle verhalen over die verschrikkelijke naald die ik al eens bij bevallingsverhalen voorbij zag komen. Toen het puntje bij paaltje kwam intereseerde me het helemaal niks meer,ik keek nergens naar en liet het gewoon over me heen komen,had de ruggenprik ook echt hard nodig. Ik heb mezelf inmiddels wel een beetje over mijn angst heen kunnen zetten,maar ik snap dat dit voor jou heel anders zal zijn. Het lijkt er bij jou meer op dat het een fobie is en dat is bij mij niet het geval. Hopelijk zijn hier meiden die je kunnen helpen. En goed dat je hier toch op jou manier hulp bij zoekt door hier je vraag te stellen,het erkennen van een probleem is altijd de halve oplossing zeggen ze vaak!
ik heb zelf geen naaldenfobie (gelukkig, want ik heb maandenlang hormomen moeten spuiten ), maar mn beste vriendinnetje wel. Zij moest een aantal jaar geleden in het zh opgenomen worden en ontkwam toen ook niet aan de naalden. Ze heeft toen haar naaldenfobie ver van te voren kenbaar gemaakt en is er zelfs een keer voor op gesprek geweest in het ZH voor de opname. De artsen hebben er toen ernom goed rekening meegehouden. Waar het kon werden naalden vermeden (narcose) en wanneer het echt moest werd ze met een soort van lachgasje wat relaxter gemaakt, zodat ze niet meer zo angstig was. Hoewel ze het nog steeds eng vond is het toen wel gelukt. Ik kan me voorstellen dat het met een zw wat gecompliceerder is, omdat je natuurlijk minder mag hebben, maar er zijn vast wel middelen waarmee ze jou voor het prikken onder een roesje kunnen brengen, zodat je er minder van mee krijgt. Ga anders gewoon eens naar het zh waar je dan ook naartoe zou gaan om erover te praten. Het zal echt niet de eerste keer zijn dat ze geconfronteerd worden met iemand met een naaldenfobie. Succes!
Ik heb vreselijke naaldenfobie gehad. Ik ging niet schoppen en slaan (gelukkig) maar ik viel altijd flauw. Zweten, tranen over mijn wangen, en dan ineens was ik weg, om af en toe pas na een uur (!!) weer bij te komen. Ik ben daar tijdens mijn eerste zwangerschap overheen gekomen. Ik moest toen zo vaak bloedprikken dat ik het op een gegeven moment niet meer zo heel eng vond (nog wel zweten en een soort van stil huilen, maar niet meer echt flauw vallen). De laatste keer dat ik flauw viel is nu 3 maanden geleden toen ze voor de curettage een infuus wilden doen, maar steeds misprikten. Ben je echt bang voor de naald of ben je bang voor de paniek die het teweeg brengt? Ik ben banger om flauw te vallen dan voor de naald zelf. En voor de bevalling was ik ook erg bang, omdat ik bang was dat ik een infuus moest hahaha Voor de bevalling zelf helemaal niet, maar die prik, oh man. En uiteindelijk ben ik lekker thuis bevallen en heb ik helemaal geen prikken gehad. Ja met hechten, maar als je je kind vast hebt heb je dat helemaal niet zo door
Ik was als kind eigenlijk niet bang voor naalden... tot die ene keer dat er weer zo'n massale prikactie was... het kindje voor me was panisch.. krijsen, trappen en rug helemaal hol trekken. Sinds die dag zie en hoor ik dat kind weer als ik een naald zie en breekt het angstzweet me uit. Tot op heden heb ik altijd wel vriendelijke mensen getroffen altijd aangegeven dat ik het eng vondt... Als het er was werd ik in de kinderkamer neergezet en daar is vaak redelijke afleiding... daarnaast hebben de mensen altijd trucjes om je te doen ontspannen. Probeer eroverheen te groeien (ik weet het heel goed makkelijker gezegd dan gedaan) Maar kijk even verder dan je eigen angst... als je eenmaal zwanger bent.. zijn de prikken die er bij jou zijn nog maar het begin!! Jou kindje gaat ook tal van prikjes krijgen, en ik geloof niet dat jij jou angst een onderdeel van de erfenis wil maken. Probeer uit te zoeken waar jou angst vandaan komt.. en probeer (ook weer makkelijker gezegd dan gedaan) boven jezelf uit te groeien.. Ik weet dat ik het probeer.
'Gelukkig' ben ik niet de enige Misschien raar, maar ook ik heb piercings en een tattoo Precies: vrijwillig. En bovendien is het geen injectie-naald. Voor sommigen niet te begrijpen, maar voor mij is dat een wereld van verschil. Nee, tegen een bevalling zie ik ook niet op, maar die naald!!!! Ik ben blij te lezen, dat ik niet de enige ben die er zo 'raar' over denkt Ik zal eens met mijn huisarts bespreken wat de eventuele mogelijkheden zijn. Bedankt voor jullie verhalen en tips! Groetjes
Hm, 'ze' zullen vast trucjes hebben om me af te leiden, maar gezien het feit dat ik zo paranoide ben als het maar kan, gaat dat em niet worden Ik vlieg zo goed als, een psychose in als ik een naald dichtbij me zie. Ja, de massale prikactie op 9 jarige leeftijd... Dat kan ik me ook nog goed herinneren. Wat een drama. En me 'eroverheen zetten', da's idd makkelijker gezegd dan gedaan. Sommige mensen zeggen ook: als je eenmaal zwanger bent, dan laat je je wel prikken hoor want het is voor je kind en dan ben je minder bang. WHAT?! Ik vind het zwaar beledigend hoe je met die zin, mijn probleem baggetaliseert! Maar goed, misschien moet ik het gewoon maar afwachten. En 'gewoon' zwanger worden. *zucht*
Ja dat vond ik ook zwaaar irritant. Dat mensen dat zeggen, 'tis voor je kind". Ik ben er nu wel overheen, maar als ik lang niet geweest bent krijg ik het weer. Dus nu laat ik elke 3 maanden mijn cholesterol prikken (zit ook wel in de fam, maar tis voor mij meer een smoes). Want anders heb ik het zo weer terug!
dat je je er makkelijker overheen zet tijdens je zwangerschap omdat je dan meer aan je kindje denkt, heeft hier wel gewerkt hoor.. het klinkt idd belachelijk, wilde het zelf ook niet geloven, maar ik was tijdens de zw-schap toch een heel stuk rustiger, en liet het makkelijker op me af komen! en het welbekende 'gemene' prikje na de bevalling in je bovenbeen? hmmm zag er als een berg tegenop, heb m wel vernomen, maar keek nog eens goed naar mn kindje dat net was geboren, en alles was vergeten en vergeven als ik nu weer moet bloedprikken zal ik er zeker tegenaan zien, maar realiseer me toch dat ik weinig keus heb, en weet ook zeker dat het achteraf allemaal weer reuze mee valt.. vind het zelf nogal vervelend dat het zo massaal gebeurt in een ziekenhuis.. douche gordijntje er tussen en daarnaast zit de andere.. lopende band werk.. dan heb je het idee dat je minder begrepen wordt als je angstig bent.. maar goed, bespreek het idd een met je huisarts of tegen die tijd met de verloskundige.. (de vk hier prikt het hb met een los naaldje/prikkertje, niet eens met zon automatische) moet morgen 1e keer vk, dus ook prikje/sneetje voor hb.. zal me benieuwen of ik net zo nuchter ben als in mn vorige zw-schap! (anders klopt mn verhaal hier nu niet haha) succes iig!
Hey meis, Ik dan wel geen echte grote fobie zoals jij maar ben er aardig bang voor (schaam,zit zelf in de zorg en injecteer wel andere..) Maar ik laat het toch doen als het moet,jij daarin tegen bent nog een stuk banger. Ik heb tegen de verloskundige wel mijn angst verteld,zo laat ze me niet onnodig extra bloedprikken,en zoveel mogelijk waardes in 1x. Ook mag ik altijd gaan liggen in t zh als ze prikken (ik ga van mn stokkie namelijk). Verder mbt bevalling, ik denk inderdaad dat het je dan niets uitmaakt en je er niet eens weet van hebt. Maar maak het bespreekbaar bij de verloskundige,je kunt al voor je zwanger bent een gesprek met haar hebben. ze vertellen je dan alles over hoe voor te bereiden op de gewenste zwangerschap. Wellicht kan ze je een beetje gerust stellen. Succes meis!
Ik heb ook een naaldenfobie. Met de pech dat ik ook nog eens rhesus-negatief ben. Tijdens de 1e zwangerschap, hebben ze mij met 3 man sterk vast moeten houden en de 4e heeft geprikt. Inmiddels heb ik 4 kinderen gekregen en los daarvan meerdere bloedonderzoeken gehad. Ik heb voor mezelf bedacht wat ik nou het ergste moment van het prikken vind. En dat is het moment dat de naald de huid ingaat, zeg maar. (Als de naald er eenmaal inzit vind ik het wel te doen en mogen ze wat mij betreft zoveel aftappen/inspuiten als ze willen.) Ik ben nl bang dat ik mijn arm weg trek op het moment dat ze gaan prikken. Mijn oplossing, ik geef aan dat ik heel angstig ben en dat iemand mijn arm moet vasthouden. Klinkt heel kinderachtig voor een volwassen vrouw maar ik krijg altijd wel begrip hiervoor. Wel moet ik soms wat langer wachten omdat ze dan met zijn tweeen moeten zijn. Oja.. kleine toevoeging, ik heb ook een tattoo en een piercing.
Ik heb ook een naalden fobie, ben als de doods voor die dingen. Voor mijn zwangerschap moest ik ook een keer bloed laten prikken omdat ik ontzettend veel hoofdpijn had, uur zitten wachten tot ik aan de beurt was en ik zag die naald.. nou toen was ik heel snel weer buiten! Toen ik zwanger werd besefte ik me dat ik geen keus had, ik moest dit niet alleen voor mijzelf doen maar vooral voor het kindje dat in mijn buik groeide. Met tranen over mijn wangen en zweet nog op mijn kleine teen heb ik toen bloed laten prikken, heb niet gekeken en moet zeggen dat ik er helemaal niets van gevoeld heb! Ofnja, je voeld het prikje wel maar het is absoluut niet pijnlijk, vondt die inentingen die je vroeger kreeg echt 100x zo pijnlijk. Ook ik heb 2 tattoo's en voor die naald ben ik alles behalve bang! Over een ruggenprik kan ik niet mee praten, deze wou ik niet door mijn naaldenangst en ben uiteindelijk ook thuis bevallen..
Wij zijn zwanger geworden met iui; daarvoor heeft mijn vriend mij 5 maanden lang maandelijks een injectie moeten geven. De laatste 2 maanden moest dat zelfs 10 dagen achter elkaar. Ik ben ook bang voor naalden... maar die angst heb ik onder controle gekregen omdat mijn kinderwens een stuk groter was. Als je een combinatietest gaat doen of erger nog, een vlokkentest of vruchtwaterpunctie dan ontkom je niet aan naalden. Als je zwanger wilt worden zul je je daar dus overheen moeten zetten. Het voordeel van geprikt worden in het ziekenhuis is dat deze mensen professionals zijn en aan de lopende band mensen prikken. Ze stellen je op je gemakt en het is altijd zo achter de rug. Achteraf valt het altijd mee en vraag ik me altijd af waarom ik me weer zo druk heb gemaakt No worries meid!
Ik voelde me precies zoals jij beschrijft toen ik zwanger was. Bij de gedachte dat ik straks bloed moest laten prikken of bij de gedachte aan een infuus voelde ik me al misselijk worden. Ik kan niet eens normaal een knoopje aan een trui naaien omdat het met een naald moet, moet je nagaan! Ik heb het echt in een extreme vorm. Nou, toen was ik dus 7weken zwanger en moest ik aan een vocht infuus. Ik dacht dat ik dood ging Het was voor mij op dat moment echt het ergste wat me kon overkomen (misschien klinkt dit raar voor iemand die geen naaldenfobie heeft) daarna moest je standaard nog twee keer bloed moeten laten prikken en heb ik met 31weken aan een infuus met weeënremmers gelegen en heb ik de longrijpingsprikken in mn been gekregen. Die longrijpingsprikken waren vreselijk, maar ik denk dat ik door die prikken me er voor een groot deel overheen heb kunnen zetten. Want erger kon het niet toch? Ik had het gevoel dat ik alles nu wel had gehad. &het gaat niet om de pijn, het gaat om die naald. Op het laatst moest ik aan de weeënopwekkers omdat mijn ontsluiting niet vorderde en daar heb ik (bijna) geen moeite mee gehad. Het is niet meer zo'n drama voor me.. Oké ik vind de gedachte aan bloedprikken nog steeds absoluut niet fijn, dat zal denk ik nooit meer weg gaan. Maar ik sta ook niet meer een avond ervoor op huilen omdat ik de volgende dag bloed moet laten prikken. Het enige wat ik wel heb afgesproken bij mijn bevalling is dat ze hoe dan ook geen naalden aan me zouden laten zien. Dat als er een naald van pas zou komen ze het gewoon moesten doen. Alleen de gedachte dat ze me serieus namen voelde al goed. Misschien een tip voor al je zwanger raakt! Misschien is het dus allemaal wel heel goed voor me geweest. Dat 'extreme' is er vanaf.
Hier ook iemand met naaldenfobie, bij mij is het veroorzaakt door 36 penicilinespuiten op 48 uur toen ik 2,5 jaar was. Helaas moesten wij de hele MMM in voor zwanger te worden en ik kan al niet meer tellen hoevaak ik daarvoor geprikt moest worden. Nog steeds krijg ik het enorm warm ervan, krijg ik de zweet in mijn handen en zou ik het liefst hard wegrennen. Maar toch dit heeft mij toch het allerrrrrrrrrrrmooiste wondertje opgeleverd die er maar kan zijn mijn zoontje! Ik vind het nog steeds afschuwelijk. Maar toch stappen we dadelijk weer de MMM in terwijl ik weet dat ik zoveel moet bloedprikken. Maar je doet alles voor zijn klein wondertje. Tips kan ik je niet echt geven enkel om aan je wondertje te denken!
Ik ben ook bang voor naalden. Niet meer zo erg als voorheen, maar heb het wel heel erg gehad (idd in paniek schieten) Ik moet nu erg vaak bloed prikken en heb de pech lastige aderen te hebben Maar ik doe altijd mn handen voor mn ogen en zorg dat ik de naald + het bloed niet zie. De prikdames zijn altijd vriendelijk en doen altijd hun best om je af te leiden. Overigens vond ik mn infuus het ergste van de hele bevalling Mn hele arm zat ingepakt zodat ik die naald niet kon zien. En toen ze ineens met een megaspuit aan kwamen rende ik zowat mn bed uit! (spuit was voor in mn infuus, om de placenta los te maken, maar dat wist ik niet! ik zag alleen een mega naald haha) Als je gewoon aangeeft dat je het echt heel eng vindt houden ze er goed rekening mee. Probeer je angst niet je leven te laten leiden meis! Een kindje is zoiets moois.