Maandag naar de verloskundige geweest.. ik was 8.5 week zwanger Op de echo zagen ze een leeg vruchtzakje Woensdag opnieuw een echo laten maken in het ziekenhuis Toen zagen ze een embryo van ca 5/5,5 week Nu krijg ik dinsdag opnieuw een echo om te kijken of er hartactiviteit is maar die hoop heb ik eigenlijk al opgegeven Als ik de miskraam laat komen wat kan ik dan verwachten? Ik heb totaal geen symptomen nog dat het eraan zit te komen Ik ben zó bang voor wat er allemaal komen gaat nu!
Ik lees even mee. Zit een beetje in een zelfde schuitje. Donderdag er.ecbo gehad en.zku ergens tussen de 6+3 en 7 weken zwanger moeten zijn. De echo was een vruchtzakje en dooierzakje te zien. Ik moet woensdag terug voor een nieuwe echo. Sterkte met die onzekerheid want die is slopend.... Ik hoop dat je toch nog een kloppend hartje te zien krijgt.
Wat erg, meiden! Ik duim voor jullie dat er toch nog goed nieuws komt, maar voor het geval dat dat niet gebeurt: Wat kun je verwachten? Tja, dat is bij iedereen eigenlijk iets anders. Vaak heb je drie opties: De miskraam afwachten, de miskraam opwekken met pillen, of een curettage. Ik koos voor afwachten, omdat dat "goed" voelde voor mij, omdat er over het algeneen geen extra risico kleeft aan afwachten, omdat de miskraam eigenlijk al vrij duidelijk begonnen was en omdat de kans op complicaties (Syndroom van Asherman) bij een curettage toch wel hoger ligt. Op maandag begonnen de eerste tekenen van de miskraam en op woensdag was de miskraam min of meer compleet. Ik zal vertellen hoe het mij vorige maand vergaan is, toen ik mijn zwangerschap verloor. Bij mij begon het op maandag, toen ik 7w2d zwanger was, met bruinverlies en dinsdag rood bloedverlies. Toen heb ik een bloedtest en een echo gehad. Mijn HCG, 3064, wees eerder op een zwangerschap van 5 à 6 weken en de echo wees op een zwangerschap van 6 weken 2 dagen, zonder duidelijk identificeerbaar embryo en zeker zonder hartactie. Intussen nam het bloedverlies toe. Eigenlijk wist ik toen genoeg. Dinsdagavond en woensdag had ik krampen die me aan weeën deden denken, hoewel een stuk minder heftig. Ik had al pijnstillers in huis, maar die heb ik niet gebruikt. Op de een of andere manier putte ik een soort van kracht uit de pijn. Ik vond het hele proces behoorlijk goed te doen zonder pijnstillers, al heb ik wel redelijk vaak op zo'n kersepitkussen uit de magnetron gezeten. Woensdag verloor ik stolsels. Ik gaf me eraan over en perste zelfs lichtjes mee. Ik ving alles op in een bak en analyseerde het. Sommige mensen zouden daar niet tegen kunnen, maar ik wilde weten wat er uit me kwam en ik had het veel erger gevonden als ik per ongeluk het eventuele vruchtje door de wc zou hebben gespoeld. Nou, er zat wel een vruchtje, want het kwam er die woensdagavond rond 7 uur uit, met placenta en een stolsel er aan vast. Een vruchtzak heb ik niet gezien. Het was eigenlijk direct duidelijk dat dit het was, want het zag er anders uit dan al het andere wat ik verloren ben. Ik heb alles voorzichtig meerdere malen gespoeld met water en toen zag ik het vruchtje. Iets kleiner dan mijn vingernagel met armstompjes er al aan. Wat nou, 'geen duidelijk embryo'?! Ik riep mijn man en we hebben samen het vruchtje begroet. De volgende dag hebben we het een naam gegeven (Rainbow) en begraven in de tuin. Ik ben aan het werken aan een beschilderde steen voor erop. Direct na het verlies van het vruchtje nam de pijn met 80% af. Ik verloor wel nog stolsels, maar die waren kleiner dan voorheen. Op vrijdag had ik een nieuwe bloedtest. Mijn HCG was nog maar 440. Het bloedverlies nam in de dagen daarop ook snel af. Op zondag verloor ik nog een klein stukje placenta, echt een soort snippertje. De dag erna werd bloedverlies bruinverlies en vanaf dinsdag was het alleen nog maar spotting. Na 4 dagen was de spotting ook weg. Twee weken na de miskraam had ik een negatieve zwangerschapstest. Emotioneel was de eerste week een grote achtbaan, waarschijnlijk ook hormonaal gestuurd. Daarna werd het wat rustiger. Al met al heb ik het gevoel dat ik het al vrij aardig verwerkt heb. Ik heb gemerkt dat het helpt om erover te praten. Na een vreemde cyclus waarin niets voelde zoals het hoort, werd ik ongesteld, 30 dagen na het begin van de miskraam. En daar bevind ik me nu, CD 4. Over een paar dagen beginnen we weer te werken aan ons doel: een tweede kindje! Rainbow heeft voor altijd een plaats in ons gezin, al is het moeilijk te omschrijven hoe die plaats er precies uit ziet. Er is liefde, gemis en vrede. Hopelijk hebben jullie hier iets aan.