Dag meiden, Ik hoop dat ik hier even mijn verhaal kwijt kan. En dat jullie eventueel wat ervaringen met mij willen delen. Ik weet nu bijna 3 weken dat ik zwanger ben. En zit 6 weken thuis, met burn-out klachten. Ik ga 19april beginnen met te praten met een psycholoog. Hoop er met mezelf uit te kunnen komen voordat de baby er is. Dit kindje is al een tijdje zo gewenst. En nu ben ik alleen maar bang dat ik er niet voor kan zorgen. Ik wil potverdikke zo graag blij zijn en er van genieten. Maar zit nog zo in de knoop met mezelf. Paniekaanvallen voel ik alweer op de loer liggen. Gelukkig heb ik ze steeds nog net optijd weten te voorkomen. De huisarts zegt dat hij dat al heel goed van me vind. (Ik heb met hem wekelijks gesprekken gehad, tot ik bij de psycholoog terecht kon) Maar dat ben ik, wil alleen maar zorgen voor andere en in dit geval voor dat wormpje in mijn buik. Dus kan ik wel weer kracht vinden omdat te gaan doen. Hoop alleen zo dat ik ook de kracht zal vinden om te blijven staan. Niet alleen voor andere maar ook voor mezelf.
Geen burn-out, maar wel overspannen (geweest). Spiraal hadden we al verwijderd omdat we gepland hadden bezig te gaan met zwanger worden, maar toen werd ik overspannen.. daarom de kinderwens uitgesteld. Wel seks met condoom gehad en ik bleek onverwacht toch nog zwanger na één geknapt condoom. Blijheid, maar ook paniek. Want ik ben ook zo bang niet te kunnen genieten, bang voor postnatale depressie, bang het niet meer te overzien, het gevoel van een kind verwekken in slechte periode van mijn leven, nare herinneringen etc etc. Het gaat bij mij met ups en downs, maar merk wel dat ik meer omhoog ga dan naar beneden.. Ik probeer het ook maar zo te zien dat dit gebeuren moest. Om in te laten zien wat pas echt belangrijk is in het leven etc. Btw; ik wil alles behalve ondankbaar overkomen dat ik zo plots zwanger mág raken. Ik besef maar al te goed dat er mensen zijn die graag zouden willen ruilen.