Sam, ik lees dit en ik zie herkenning. Waar ik bang voor was word nu bevestigd.... misschien moeten we samen een keertje babbelen?
Hier ook herkenning helaas. Gelukkig is het bij mij niet heel extreem en kan ik best genieten van mijn kleine meid, maar het beheerst op het moment toch mijn leven. Heel veel concentratieproblemen, prikkelbaar, slecht slapen, stemmingswisselingen. En vooral mijn man en oudste dochter moeten het bezuren. Ik ben nu via de huisarts doorgestuurd naar het Riagg, en krijg volgende week hun advies te horen. Ook heb ik contact opgenomen met Tosca van www.geenrozewolk.nl en hoop dat zij me ook kan helpen. De dagen vliegen hier voorbij, zonder inhoud. Werken gaat niet, en er komt sowieso niets uit m'n handen. Mijn sociale contacten staan op een laag pitje, en het liefst wil ik gewoon dat iedereen me met rust laat. Nu ik me realiseer dat het een ppd is, en ik weet dat ik er wat aan kan doen, Ik ben er echt helemaal klaar mee. Ik wil weer mezelf worden! Medicijnen wil ik niet, vooral vanwege de borstvoeding, en volgens het riagg zijn die niet nodig gelukkig.
Wat een herkenning. Bij mij is pas vorige week het kwartje gevallen dat dit niet is wie ik ben en wil zijn. Mensen in mijn omgeving hadden wel eens opmerkingen gemaakt van 'je bent anders dan anders'maar dat ging het ene oor in en andere uit. Wat samama schrijft is precies hoe ik het ook ervaar. Afgelopen maandag bij de huisarts geweest en een fijn gesprek gehad.Moet ook zeggen nu ik het echt uit gesproken heb dat er een soort last van mijn schouders valt. Volgens haar(en zo voel ik het zelf ook)ben ik er vroeg bij en sta ik aan het begin van een depressie. Moet nu een dagboek bij gaan houden en alles op schrijven wat er gebeurd is de afgelopen 2 jaar(zoontje verloren ,zware zwangerschap,zeer slechte start,ziekenhuis in en uit). Ook stelde zij mij voor om Hyperiforce van vogel te gaan slikken,is voor een neerslachtig gevoel en het is een homeopatische middel. Vind het erg fijn om hier te lezen dat er meer meiden zijn die deze gevoelens hebben ...toch een gevoel dat je niet alleen bent.
Guppie; dank je wel. Rox: Heb je net een krabbel gestuurd.... Voor alle andere meiden; heel heel veel sterkte met het verwerken en er weer bovenop komen! Ik moet eerlijk toegeven dat het de laatste tijd stukje bij beetje beter met mij gaat, dat is onder andere gekomen door het begrip van anderen (van degenen aan wie ik het heb verteld) en er veel over te praten, en dan vooral met mijn partner. Helemaal de oude ben ik zeker nog niet, maar we zijn op de goede weg. Het is inderdaad waar wat sommigen zeiden; al lijkt het nu niet zo, er komt een tijd dat het beter gaat en dat er licht aan het eind van de tunnel is.
Hier gaat het ook al weer iets beter! Ben inmiddels bij de HA geweest en er is een afwijking in mijn schildklier gevonden. Helaas kunnen ze hier met medicijnen niks aan doen dus ben ik het op de alternatieve route gaan zoeken. Nu slik ik een speciale multivitaminecomplex voor vrouwen en visolie. Baadt het niet dan schaadt het niet! Maar begrip van je omgeving helpt ook zeker. Vooral omdat ik me er enorm voor schaamde. Ik vond het gevoel niet kloppen. Ik moest happy zijn want ik heb een gezond kind gekregen maar ik voelde me alleen maar verdrietig. Ik wil tegen alle meiden zeggen die het gevoel herkennen. Praat erover en probeer het vooral niet te negeren want vroeg of laat kom je jezelf toch tegen!
Mijn schildklier stuurt mijn hormonen niet goed aan. En als je schildklier de hormonen niet goed aanmaakt schijnen ze je wel met medicatie te kunnen helpen maar met het aansturen niet! Werkt jouw schildklier ook niet goed?
dit komt me bekend voor of ik het heb? het begon met een zwangerschap die byna elke week in het ziekenhuis eindigde voor weer hoop controles toen een bevalling van 19uur erna deed de kleine heel veel huilen en is 2weken opgenomen geweest zonder resultaat het is nu wel iets aan het af nemen soms wort ik boos op m en shreeuw dan dat ie stil moet houden tusse mij en vriendstaat elke x op springen doordat ik ov eral boos door wort en ik alles op hem afreageer. soms denk ik zoek het maar uit met de kleine ook voel ik me dik en onzeker en zoek overal wat achter als vriend 5minuten eerder gaat werke of later is en ben constant bang dat ie by me weggaat hy wil dolgraag met me trouwen zelfs dat geloof ik niet ik weet niet wat ik mankeer
ik heb een trage schildklier en slik daar dus medicijnen voor, maar dat had ik ook al voordat ik zwanger werd, dus ik kom daar niet meer vanaf. vervelend dat ze jou dr geen medicatie voor kunnen geven moonie, sterkte!