Hoi allemaal, Ik heb hier al eerder over geschreven maar in de tussentijd is er veel veranderd. Ik zit er echt helemaal doorheen. 21 februari is mijn prachtige dochtertje geboren. Ik had een zware bevalling (stuitbevalling en duurde 42 uur). Tijdens mijn zwangerschap ben ik gestalkt door een cliënt (ik werkte met tbs-ers). Dit allemaal is me niet in de koude kleren gaan zitten waardoor ik nu een PPD heb opgelopen. Het duurde even voor ik het wilde erkennen, maar ik ben direct hulp gaan zoeken. Ik loop bij een psycholoog maar kom daar eigenlijk niet echt verder. De huisarts heeft me antidepressiva voorgeschreven maar ik werd daar op een zeker moment zo depressief van dat ik direct ben gestopt. Onlangs heb ik ook nog moeten verhuizen naar een andere stad en heeft de huisarts hieer pas over 3 weken een plekje. Ik heb weinig mensen om me heen op het moment. De enige die ik eigenlijk heb is mijn moeder. Ik huil praktisch iedere dag, ben geïrriteerd, eet niet meer en wil alleen nog maar weg. Ik voel me een vreselijke moeder en denk vaak dat mijn meisje beter af is als ik gewoon weg ga of er niet meer ben. Ik weet dat dit er allemaal bij hoort en dat ik hulp nodig heb. Punt is nu dat de enige die mij steun kan bieden, mijn moeder, dat niet meer wil. Zij is mijn buien zat en geeft ook aan dat ik het als moeder niet goed doe nu. Ze heeft zelfs besloten geen contact meer met me willen en als ik niet snel hulp zoek, zij jeugdzorg gaat bellen. Ik voel me zo vreselijk alleen! Wat moet ik nu doen? Ik wil mijn meisje niet kwijt, ik wil mijn oude zelf terug en ik wil een arm om me heen. Hebben jullie hier ervaring mee? Weten jullie wat ik op korte termijn kan doen?
Ik heb hier geen ervaring mee maar vind het heel erg voor je dat je niet word gesteund in deze moeilijke periode! Ik kan je alleen maar zeggen blijf vechten voor jezelf en je kleine meid en probeer er idd met hulp weer bovenop te komen. En misschien contact zoeken met lot genoten die je begrijpen dat zal ook wel wat helpen denk ik. Heel veel sterkte met alles dit gun je niemand!! Dikke knuffel van hier!
Wat een nare situatie... Als ik jou was zou ik maandag opnieuw de huisarts bellen en nog diezelfde dag een plekje eisen! Mijn ervaring is dat er meestal echt wel eerder plek is. Heel veel sterkte! Misschien kun je contact opnemen met het maatschappelijk werk? Of het consultatiebureau!
Ik mis een beetje een partner in je verhaal, is die er? Ongelooflijk dat je moeder het nu zo laat afweten. Ontzettend moeilijke situatie voor je. Je hebt het sowieso al moeilijk, laat staan dat je omgeving daar nog even een schepje bovenop doet. Je staat dus open voor goede hulp. Als ik jou was zou ik de huisarts maandag weer bellen. Zeggen dat een afspraak voor over drie week echt te kang duurt (onacceptabele termijn voor een huisarts!!!). Wellicht dat je anders bij een vrijgevestigde psychiater terecht kan? Ik noem wen psychiater omdat je weinig hebt gehad aan een psycholoog en instellen op medicatie via de huisarts niet is gelukt. Een psychiater is de specialist op dit gebied. Het lijkt me belangrijk dat jij je snel weer iets beter gaat voelen. Voor jezelf, voor je dochter, maar ook voor de situatie met je moeder (die dit wellicht doet als wanhopige poging te zorgen dat er verandering in de situatie komt).
Ik zou idd snel naar de ha stappen. Mogelijk kun je terecht in een moeder-kind centrum? Zodat er behandeling voor jou is maar ze je ook helpen met t contact en de zorg voor je kindje. Ze leren je daar wat er wel goed gaat tussen jullie en waar je dus trots op mag xijn en helpen je verbeteren wat nog moeilijk is. En ik weet niet bij wat voor psycholoog je zit maar een ziekenhuis poli voor moeder met pnd of een ggz instelling lijkt me beter passen dan Eem eerstelijns psycholoog!
Vraag of je moeder de huisarts kan bellen om aan te geven dat het écht niet meer gaat. Er moet wat gebeuren en soms wordt dat duidelijker als een naaste belt. Op een gegeven moment bereik je toch een noodsituatie en dan kun je geen weken wachten. Hopelijk kan je moeder duidelijk maken hoe het er voor staat en wil en kan ze dat voor je doen. Sterkte!
Ik ben een bewust alleenstaande moeder. De donor heb ik via internet ontmoet. Geen partner op dit moment dus. Toen ik besloot dat ik klaar was voor een kindje, ging alles zo goed. Ik had verwacht dat het me wel zou lukken. Wat kan zoiets flink tegenvallen zeg! Ik wil zeker hulp maar ik ben ook wat huiverig. Toen ik gestalkt werd door een client, heb ik daar aangifte van gedaan. Ik werd toen ook aangemeld bij Bureau Jeugdzorg omdat er een minderjarig kind in de thuissituatie was. Ik ben daar echt vreselijk van geschrokken en ben nu snel bang dat ik mijn kind kwijt raak als ik laat blijken dat ik het moeilijk heb. En verstandelijk weet ik dat ik goed voor mijn kindje zorg. Ze krijgt alle liefde die ze verdient en ze komt niets tekort. Maar emotioneel kan ik het allemaal steeds minder opbrengen...
Ik herken een beetje je verhaal. Misschien herken je jezelf in 'ptss na de bevalling'? Als je dit intikt op Google vind je de website can een stichting. Je kunt hulp krijgen hiervoor en op deze website staat veel praktische info! Wil je kletsen, mag je altijd een pb sturen. Een knuffel voor jou!
Hoi Grasspriet, Ik ga je zeker een pb sturen. Ik voel me vaak alleen hierin. Mensen denken vlug dat ik me aanstel en maar gewoon normaal moet doen. Ik hoor graag ook jouw verhaal...
Wat een vervelende situatie zit je in. Ruim 6 jaar geleden zat ik in ongeveer dezelfde situatie. Met het grote verschil dat mijn moeder mij wel heel erg heeft geholpen. Ik kreeg last van PTSS door een ervaring van jaren daarvoor. Heb me heel ellendig gevoeld, medicatie, gesprekken met hulpverleners. Bel aub je huisarts weer en geef aan dat je het echt niet meer trekt. Geef daar aan wat je hier ook schrijft. Hij kan je dan met spoed ook doorverwijzen. En dan ook naar een psychiater i.v.m. de juiste medicatie (volgens mij schreef iemand anders dat ook al) Ik was ook heel bang dat ik mijn kleine meid kwijt zou raken, ook omdat ik alleen was met haar, maar dat is nooit aan de orde geweest. Hoe diep ik ook in een dal zat. Gelukkig ligt dit allemaal alweer een lange tijd achter me. Ik weet niet in welke regio je woont, of als je behoefte hebt aan je hart luchten op welke manier dan ook. Je mag mij ook altijd een PB sturen. Maar bel aub morgen direct je huisarts weer.
Hey meid, Verschrikkelijk dat je je zo ellendig voelt en hier helaas heel veel herkenning (behalve dan dat bij mij de hulpverlening gelukkig wel erg goed was). Ik ben het daarom ook eens met bovenstaande tips om morgen weer naar de huisarts te bellen, je hebt nu hulp nodig en niet pas over 3 weken! Ik had ook erg het gevoel er alleen voor te staan, mijn moeder en de rest van de familie lieten het ook al snel afweten en ook hier werd het contact verbroken toen ik het echt erg slecht ging. Wat ik wel heb geleerd is andere mensen om hulp vragen, zo stond onverwacht de buurvrouw voor mij klaar en ook vanuit het werkveld kreeg ik erg veel ondersteuning. Ik heb ook vaak zat gedacht dat mijn mannetje beter af was zonder mij, dat ik hem misschien beter ter adoptie af kon staan. Verschrikkelijk als ik terug denk. Ik was ook erg bang voor jeugdzorg. Maar die was nergens voor nodig, ik zorgde ondanks alles zeer goed voor hem. Wat ik je wel mee wil geven (en ik weet hoe moeilijk het is) is om ondanks alles toch te eten. Ik ben opgenomen geweest en heb er erg veel aan gehad, 's ochtends opstaan, dan ontbijt, middag- en avondeten. Ook wandelen aan de frisse lucht. Ik had hier soms echt geen zin in, maar het heeft wel erg geholpen. Het goed nieuws, het gaat nu veel beter met me! Er is dus echt een uitweg, ook voor jou!! Ik hoop dat jij ook snel de juiste hulpverlening mag ontvangen. Grote digitale knuffel Als je nog vragen hebt, of behoefte om nog meer van je af te schrijven, pb mag hier ook.
Dank jullie wel voor jullie geweldige tips! Vandaag was een heftige dag. Mijn moeder was jarig, er ontstond ruzie en mijn moeder heeft me op een zeker moment geslagen. Ik weet dat ze er helemaal door heen zit met mij, dat het een k*tstreek is van mij om haar verjaardag te verzieken, maar het gaat zo niet meer. Ik heb huilend om haar steun en hulp gevraagd, maar ze heeft het gehad met me. Ze gaat morgen met me mee naar de huisarts maar daar houdt het mee op. Vraag ik inderdaad teveel van haar? Is het egoistisch van mij dat ik toch stiekem had verwacht dat ze er onvoorwaardelijk voor me zou zijn? (Ik ben altijd een makkelijk kind en een makkelijke puber geweest). Het is zo tegenstrijdig allemaal. Ik weet dat het allemaal mijn schuld is, dat ik de enige ben die dit kan oplossen. Maar tegelijkertijd ben ik ook zo boos op haar, dat ze er niet voor me is nu ik haar nodig heb...
Ik kan het heel moeilijk inschatten want ik weet niet wat je doet wat ervoor zorgt dat ze er niet meer tegen kan. Wat heb je vandaag bijv gedaan op haar verjaardag dat ze je zelfs slaat? Aan de ene kant wil ik zeggen dat je misschien meer zou mogen verwachten. Aan de andere kant; je woont blijkbaar in haar huis en veroorzaakt zulke erge stress dat ze er niet meer tegen kan. Uiteindelijk is het ook iets voor jezelf om mee aan de slag te gaan.
Oh sorry, je woont niet bij haar in huis zie ik nu. Dan vind ik het wel enigszins gek inderdaad omdat ze dan ook genoeg tijd 'zonder jou' heeft om weer bij te komen van hetgeen het zo zwaar maakt om bij je te zijn.
Och meid toch, dit lijkt me echt moeilijk, maar je komt er wel weer bovenop. Allereerst wil ik zeggen dat het niet oké is dat je moeder jou slaat. Ook ik kan niet inschatten of je teveel van je moeder verlangt, maar kennelijk kan je moeder jou (om wat voor reden dan ook) nu niet de ondersteuning bieden die jij nodig hebt. Dat is moeilijk, maar je kan niets anders doen dan het te accepteren. Ik hoop dat je morgen met de huisarts alles kan bespreken, dat er hulpverlening voor jou gevonden wordt die jij nodig hebt. Heel veel succes
Ik heb zo met je te doen! Vind het zo vervelend voor je, weet precies hoe je je voelt.. alleen vind het heel apart dat de huisarts je zolang laat wachten. Toen ik mij 2 weken na de bevalling zo voelde belde ik de huisarts en die had gelijk met spoed ggz ingeschakeld en die zaten die middag nog bij me.. je zou toch echt achter je huisarts aan moeten gaan of t anders bij een andere huisarts proberen? Ik hoop zo voor je dat je snel geholpen word..