Ik wil hier graag even mijn verhaal delen. 2 september ben ik bevallen van mijn zoontje, hij is nu dus ruim 6 weken oud. De eerste weken zweefde ik zeker 90%van de tijd op een roze wolk, maar sinds een paar dagen ben ik er denk vanaf gevallen. Na de kraamweek had ik het gevoel dat ik de hele wereld aan kon en deed ik alles: voor Finn zorgen, huishouden. En dat breekt me nu op. Daarnaast sliep Finn de eerste periode een gat in de dag en savonds en snachts ging (en gaat het nog steeds goed) het ook super!. Sinds een aantal dagen doet Finn hazenslaapjes overdag. Ik volg echt het welbekende verschonen - voeden- knuffelen- spelen en bij vermoeidheidssignalen naar bed. Dan slaapt hij een half uur /45 minuten en is hij wakker. In slaap helpen (even heen gaan, zachtjes toespreken en speentje geven) lukt niet. Nu kan het natuurlijk zijn dat hij momenteel overdag wat minder slaapt,dit vind ik niet zo'n probleem. Het is meer dat hij ineens ook niet wat langer in de box wilt (al snel huilen). Wipper ook niet, al zet ik hem dan voor me neer. Dus ik heb geen moment mn handen vrij. Tuurlijk vind ik het heerlijk om hem bij me te hebben (zaterdagavond heeft hij lekker op mijn borst geslapen, volgens mij had hij behoorlijk wat krapjes en ik geniet dan echt van dat kleine mannetje tegen me aan). Maar het bovenstaande vind ik momenteel lastig. Nu hoor ik wel eens over een groeispeurt rondom 5 aan 6 weken? Kan het zijn dat hij hier last van heeft? Zelfs nu net werd hij weer wakker (na 1 uur) terwijl hij rond deze tijd normaal ook zo doorslaapt... Herkent iemand dit? En hoe zijn jullie hiermee omgegaan? De frustratie zit met vooral in dat ik me dan zo afvraag waar dit vandaan komt en ik vind het sneu voor hem. Daarbij komen de discussies met mijn man.. Die is erg van het laten huilen, terwijl ik al wat sneller wil gaan troosten (zoals net, hij ging echt over zijn theewater in zn kamertje dus ben ik heen gegaan. Een beetje in slaap jengelen vind ik niet erg, maar bijna krijsen / weeeeh achter elkaar met hoesten vind ik even te ver gaan. Ik gaf hem zijn speentje terug en even ai ober de bol en hij vil daarna in slaap. Naar mijn mening geef je je kindje zo meer een goede kans om in slaap te vallen, dan dat hij zo hevig huilt). Mijn schoonmoeder vind ook dat ik me best mag laten huilen (ze hebben het al snel Door, het is aandacht vragen, goed voor zijn longen).. En mijn man valt zijn moeder bij natuurlijk. Nogmaals, een beetje jengelen vind ik niet erg, maar echt huilen dan zeg ik troosten). Ook qua taakverdeling loopt het nog niet zo lekker. Zo vraag ik hem nu of hij de laatste fles wilt geven want hij wil absoluut niet de nacht en eerste in de ochtend doen. Zo kan ik wat eerder naar bed. Dan zegt hij gerust dat hij vroeg op moet en moe is (ja en ik niet zeker, helemaal nu Finn nu zo is). Ik vind dit erg jammer. Ik wordt Door hem en zijn moeder aangesproken dat ik meer rust moet pakken en om hulp moet vragen, maar als ik dan iets uit handen wil geven of vraag, gaat het weer zo.Ik probeer er met hem over te praten en wil graag een middenweg, maar hij houdt zo vast aan zijn menig. En zodra ik het anders ga doen (bijvoorbeeld met betrekking tot het huilen) wordt hij boos. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Hoe deden /doen jullie dit?
Rond die tijd had onze kleine ook last van huilavonden. Hij wilde overdag liever niet kn de box en alleen maar bij mij zijn. Er is tegen mij verteld dat je een baby rond die tijd nog niet kan verwennen. Het weten dat er iemand aankomt en dat hij daarom huilt is pas rond de 5 a 6 maanden. Dus ik liet hem ook niet huilen. Ik kon wel een verschil horen; was het een beetje jengelen dan liet ik hem liggen, was het overtuigend brullen dan haalde ik hem er uit. Wat bij onze kleine ook hielp was om te slapen in de box of in het Voedingskussen (doe er een kussensloop om). Hij vond het fijn om overdag bij mij of ons in se buurt te zijn. Zo had ik wel mijn handen vrij. Het klopt ook dat er een sprongetje is rond se 5 a 6 weken. T heeft daar niet zo heel veel last van gehad, tenminste zo ervaarde ik dat.
Oh ja en dat taken verdelen...manlief heeft hier nooit goed begrepen wat het allemaal inhoudt om voor zon kleintje te zorgen. Om die reden ben ik op een zaterdag met een vriendin naar de sauna geweest. Sindsdien weet manlief dat je er toch wel heel druk mee bent en als een kleintje steeds huilt dat je er gek van kunt worden. Hij 'moest' savonds toch echt even weg hoor 🙄 Toen gaf hij de laatste fles en deed ook meer dingen. Ik moest er wel om vragen want uit zichzelf iets doen blijft een dingetje 😒
Wij draaiden nachtdiensten. De ene nacht ik eruit, de andere nacht hij eruit. Dan wordt je misschien ook wel even wakker, maar is toch anders dan wanneer je echt uit je bed gaat. Ook al had ik verlof en mijn vriend werkte gewoon. Inmiddels is onze zoon een peuter van 2,5jr en hij weet precies hoe hij papa en mama kan bespelen: 's nachts heel hard en heel zielig gaan huilen. Na een keer laten huilen was het afgelopen (natuurlijk wel eerst uitgesloten dat er niets aan de hand was)
Idd op die leeftijd kun je ze echt nog niet verwennen.. Ze hebben je gewoon nodig.. Is een draagdoek geen optie? Zo heb je hem lekker bij je en heb je je handen vrij.. Kan best een sprongetje zijn of even een periode.. Laat je niet gek maken en volg je gevoel. Dan is het nooit verkeerd.. En taken verdelen tja die mannen die snappen nooit zo goed hoeveel energie het kost zo´n kleintje.. Maar zou wel ff een goed gesprek aan gaan dat jij dit zo niet trekt dus dat hij mag kiezen, of ´s avonds of ´s nachts
Zeeer herkenbaar dit... Wij hebben ook een koningin in powernappen; veel langer dan 30min slaapt ze meestal niet. Ze is dan ook gelijk klaarwakker en begint te spelen. Verder heeft ze veel aandacht nodig en laat ze zich graag ronddragen. Ik kom dus ook nergens aan toe als ik met haar alleen ben. Nu met het ouder worden begint ze zich wel wat meer zelf te vermaken met een speelgoedje, maar dat is ook steeds erg kort (10-15min). En hier ook een vriend en schoonouders die geloven in de school van het laten huilen. Gevolg: ze laten het zo ver escaleren dat ze niet meer te sussen is, en dan kan ik het weer oplossen. Je moet gewoon je hart volgen: als jij denkt dat je je baby moet troosten, dan ga je hem troosten. Jij voelt dat als moeder het beste aan. Meestal zijn ze veel sneller gesust en meer relaxed als je snel ingrijpt. Wat betreft hulp van je vriend: hier ook een vriend die graag uitslaapt en enkele avonden per week dingen voor zichzelf doet. Met de weken komt er meer interactie en gaat hij zich toch meer met haar bezig houden. Nu ik weer aan het werk ben past hij ook 1 dag in de week op en beseft nu hoe druk en vermoeiend dat eigenlijk is. Hoewel ik het moeilijk vond om het uit handen te geven (ik was bang dat ze de hele dag zou huilen en brullen en dat hij haar niet gesust zou krijgen) begint nu alles een beetje op zijn plek te vallen. Hopelijk gebeurt dat bij jou ook snel. En gewoon zeggen/vragen om te helpen hoor, mannen zien vaak niet dat er wat moet gebeuren...
Oh met 6 weken is een pittige fase hoor. Krampjes piek (6 tot 8 weken), dus volg vooral je gevoel en pak m lekker bij je. Is een draagdoek voor overdag een idee? Zo heb je toch een beetje je handen vrij. En je man is ook net vader geworden, die moet natuurlijk ook wennen. Blijf in ieder geval met elkaar praten. Geef ook aan dat jij je slaap ook nodig hebt en vraag aan hem wat hij dan voorstelt. Wil hij de avondfles doen, een keer een nacht of de ochtend zodat jij nog even kan blijven liggen? Verder zou ik het huishouden even wat minder prioriteit geven. Die vaat staat er straks ook nog wel en jij kan beter even de voetjes omhoog doen en op de bank gaan zitten met een kopje thee bijv. als ie een slaapje heeft van 45 min.