Dames, Sinds enkele weken ga ik naar een psycholoog. Ik heb een refluxbaby waarbij de reflux onder controle is maar toch blijft het nog zwaar. Ze eist veel aandacht, slaapt weinig..' Zij is vrij zeker dat ik een post partum depressie heb. Hoewel ik niet het gevoel heb dat ik een depressie heb want ik sta nog op, zorg voor mijn baby, doe nog het huishouden. Dit lijkt mij niet het beeld van een depressie. Daarnaast ween ik wel veel, heb weinig geduld, ben snel in paniek en prikkelbaar, kan moeilijk genieten. Ook heb ik moeite om ze aan andere over te laten omdat ik weet wat voor moeilijke baby ze is. En ik voel me vaak ook schuldig naar mijn partner en baby. Voor de psycholoog waren deze symptomen een ppd. Ik zorgt eigenlijk vooral naar jullie ervaring met ppd en hoe het voelde. Bedankt
Ik had dezelfde symptomen maar dit lag aan slaaptekort van ong 5 maanden. Slaaptekort wordt zwaar onderschat! Als je dan ook nog een kleintje hebt dat veel huilt en de gebroken nachten... Ik kreeg ook paniekaanvallen. Tegen mij zei de psych dat ik niet depressief was, omdat ik nog te rationeel was en veel zelfinzicht had. Ik had natuurlijk wel sombere momenten, maar die waren niet overheersend. Ik zat in een cirkel: moe - prikkelbaar zijn - niet tegen het huilen kunnen - hier weer erg moe van worden. Ik wilde perse niet aan de antidepressiva, tenzij het niet anders kon. Dit hoefde niet als ik maar wel zorgde dat ik hele nachten kon slapen. Anders zou ik opgenomen worden. Slaaptekort kan zelfs leiden tot psychoses. Geen idee of jou dit bekend voorkomt hoor. De psycholoog zei eerst ook tegen mij dat hij dacht aan PND, maar verwees mij naar de psychiater. Deze zei dat het slaaptekort de boosdoener was.
Oooh, Dank u! Daar herken ik mij wel in!!! Hoe deed jij dat dan nu met die nachten? Gaf jij borstvoeding? Want dat vind ik zo moeilijk... Mijn productie is al snel naar beneden
Blijkbaar heb ik dan toch een PPD! Ik heb het toch moeilijk om dit te aanvaarden omdat ik het zo echt niet ervaar! Is er niemand die dit zelfde heeft ervaren als mij?
Oooh wat is dit herkenbaar! Ik ben afgelopen week naar de huisarts geweest met een zelfde soort verhaal. Ik heb een baby en peuter en ze eisen allebei heel veel aandacht op. Ik vermoed dat het bij mij door slaapgebrek komt. Ik heb binnenkort een eerste gesprek met een psycholoog om het te bespreken. Ik merk ook dat ik heel erg prikkelbaar ben, huil heel veel en ben vaak erg boos. Ook trek ik het babygehuil heel slecht. En mijn babymeisje huilt veel. Herkenbaar dus! Ik weet ook niet of dit een ppd is of dat ik gewoon zo ben door slaapgebrek (want slaapgebrek is iets verschrikkelijks, mijn oudste sliep voor het eerst een nacht door toen hij ruim anderhalf was). Ik kan nog wel blijdschap en geluk voelen als ik bij mn kinderen ben maar het sombere gevoel begint wel te overheersen. Ik doe overigens ook gewoon het huishouden hoor, zal wel moeten. Ik baal juist dat ik nergens aan toe kom, dat maakt mij ook vrij ongelukkig, dat ik echt nergens tijd voor heb. Mijn dochtertje is overigens nu ruim twee maanden. Echt tips heb ik niet, wel herkenning. Ik weet wel dat het op een gegeven moment allemaal makkelijker begint te worden. Veel sterkte en een knuffel want ik weet hoe zwaar het soms kan zijn!
Wat ben ik blij te lezen dat ik niet de enige ben. Ik heb ondertussen een gesprek met de psychiater gehad. Ik heb wel degelijk een post partum depressie. Ik snapte het niet want ik had ook goede momenten, neem initiatief, ben bezig met mijn dochter. Ik heb 5 dagen in de ontkenningsfase gezeten. Dit gaf mij terug meer energie en doorzettingsvermogen. Maar nu ben ik aan het crashen. Ik ben mentaal helemaal op. Ik zorg nog voor mijn dochter maar bij de minste tegenslag ween ik weer... Ik zou ook mee moeten slapen met de dochter, indien madam wil slapen want dat is zo drama en hel... Maar in plaats van dat te doen, profiteer ik ervan om het huishouden te doen want ook hier word ik gek van. Bedankt voor je reactie! Jij ook veel moed en succes