Hoi meiden, 6 weken geleden bevallen van ons tweede zoontje. Ingeleid op 38.5w omdat ik echt 'op' was. had al 2 weken voorweeën, en deed al weken geen oog meer dicht. vanaf het eerste moment op slag verliefd op ons mannetje de 5 dagen in het ziekenhuis beleefde ik op een roze wolk. maar zodra ik thuis was begonnen de echte huilbuilen. niet tegen te houden. nu zijn de huilbuilen niet meer zo fel,maar ze zijn er nog. gemiddeld 1-2 keer per dag. het lastigste is, de gedachte dat de bevalling nu echt voorbij is. ik heb die zo intens beleefd, zo'n fantastisch gevoel, en kan het maar niet plaatsten dat het voorgoed gedaan is (laatste beebje) elke dag opnieuw beleef ik de bevalling opnieuw, en kan ik uren naar foto's kijken ook de gyne bezoekjes mis ik zo ongelooflijk. het klinkt raar en belachelijk, maar precies of ik de ' aandacht' mis. de gyne, de complimentjes, de bolle buik, de leuke kraambezoekjes. voel me er echt belachelijk bij nog iemand die zo'n gevoel had / heeft.
Herken het niet, heb juist het tegenovergestelde. Ben (weer) 9 maanden ziek geweest (HG en BI) en was blij dat de bevalling met 38+5 wkn begon en was ook blij dat de bevalling voorbij was! Nu (4 wkn na bevalling) voel ik me blij. Ik hoef niet meer over te geven, kan weer normaal eten en lopen. Ook voor mij is dit het laatste kindje en dat is voor mij een opluchting! Nooit meer 9 maanden ziek zijn!
Hier eigenlijk ook alleen maar opluchting dat dit de laatste keer was dat ik zwanger zou zijn. Ik moet er niet aan denken nog een keer zwanger te zijn ( had ik al na de eerste, was een zwangerschap waar ik 6 weken ben opgenomen wegens hyperemesis) En ik vind zwanger zijn sowieso verschrikkelijk niet mezelf, last van m'n bekken, opgezwollen, etc. Wij houden het bij 2 dus ik ben klaar. Bij vriendinnen die nog niet zwanger zijn maar wel binnekort willen denk ik altijd " pff, en die moet nog 1/2/3 keer, ben blij dat ik er vanaf ben "
Ook ik mis het totaal niet. Ik heb juist het vervelende gevoel dat ik dus nog een keertje "MOET" Heb me bijna 9 maanden niet goed gevoelt. Tijdens de zwangerschap zei ik echt dat het er maar bij 1 zou blijven. Dat ik echt nooit meer zwanger wilde zijn, maarja dan ben je nu 8 maanden verder en wil ik echt in de toekomst wel een broertje of zusje van L.ana. Maar dat doen we pas als ze naar school gaat. Ben pas 26 (morgen ) Dus die tijd hebben wij ook nog. Als het dan weer zo slecht gaat dan is L.ana tenminste groot genoeg om dingen te begrijpen en is ze ook redelijk zelfstandig. Maar kan me voorstellen dat jij je wel zo voelt.
Ik ervaar het idd ook meer als opluchting. Maar...........mijn schoonzus ervaarde ook hetzelfde als wat jij hier beschrijft. Zelfs zó erg dat ze nog bijna voor een derde is gegaan. Tot de hormonen uitgewerkt waren en toen was ze ineens ook weer heel blij dat ze die eerste hectische periode voorgoed achter de rug had.
ah, wat "leuk" dat jullie dat gevoel niet hebben ik haatte het zwanger zijn ook, en zei opnieuw tijdens de zwangerschap : nooit meer! maagzuur, jeuk, bekkeninstabiliteit, rusteloze benen, rugpijn, migraine ... maar toch, nu is het zo definitief. mijn gevoel zit zo verschikkelijk hoog, dat ik mijn pil met moeite geslikt krijg
Gefeliciteerd! Ik tik vandaag de 23 aan! Heb mis het zwanger zijn dus ook totaal niet! Ben blij dat ik mijn eigen lichaam weer terug heb. Laatste weken heb ik het echt ook behoorlijk zwaar gehad. Heb ook een enorme heftige kraamtijd gehad met name door spoed ks. Ben blij dat ik mezelf weer ben!
ik herken het gevoel helemaal ... wij zijn nu 8 weken geleden bevallen en onze dochter is een superflinke, eet goed, slaapt goed, af en toe krampjes natuurlijk, maar dat hoort er allemaal bij. De zwangerschap was voor mij helemaal geen opgave, ik voelde me supergoed! alhoewel ik veel last had van maagzuur en verschillende dingen gewoon niet meer kon eten ... ik mis dat gevoel wel een beetje! zoals je beschrijft, misschien de complimentjes? de bolle buik? het kamertje inrichten, kleertjes uitzoeken ... raar hé!
Ik vond zwanger zijn vreselijk, deze laatste met HG , dus erg blij dat er eindelijk een einde aan kwam met 41 wkn. Bevalling goed gegaan, al viel het mij persoonlijk wat tegen (mijn minst prettige bevalling). Sindsdien ben ik echt aan het genieten met de hoofdletter G . Heerlijke kraamtijd, BV eindelijk een keer goed geslaagd, lief en makkelijk kindje. Fysiek weinig ongemakken en voelde me zo veel beter en energieker dan gedurende de hele zwangerschap. Voel me dus echt goed! Maar ik herken je gevoel wel, het is mijn laatste kindje en hoewel ik verstandelijk weet dat we ook echt compleet zijn en ik ook echt niet nog een keer zwanger wil zijn (en 9 maanden afzien ), voel ik het emotioneel niet altijd zo. Het is nu zo definitief, he? Allerlaatste keer ooit bij VK, alle babykleertjes die nu te klein zijn kunnen/moeten echt weg... Dat vind ik toch wel moeilijk. Ik hoop dat het gevoel met ontzwangeren wat zal slijten ...
Het gaat met ups en downs. Ik heb ontzettend last van het ontzwangeren. In de zwangerschap voelde ik me supergelukkig. Ondanks alle klachten, want echt gemakkelijk ging het allemaal niet. Inmiddels ben ik flink aan het ontzwangeren (ondanks dat ik volledige bv geef) en daar heb ik zeker last van. Wisselende stemmingen en ik zit vooral mezelf in de weg. Gelukkig is de liefde voor mijn twee mannen gewoon aanwezig. Het is meer dat ik zelf af en toe een dag onder de dekens wil kruipen, zodat ik mezelf niet zo in de weg zit. Veel hoofdpijn ook. Ik herken het nog van toen ik ooit gestopt ben met anticonceptie. Het is hartstikke vervelend, maar je kan het beste gewoon proberen om je draai te vinden. Dat duurde hier wel een week of 10. Daarna ging het veel sneller. De aandacht voor de kleine is minimaal inderdaad. Vaak vind ik het ook alleen maar irritant, omdat ik het gevoel heb dat het nu ineens alléén maar om hem draait en niet meer om mij. Of juist dat mensen T alleen bijzonder vonden toen hij net geboren was. Dat probeer ik maar te relativeren en vooral ook te negeren.
Ik herken het gevoel helemaal, Ondanks dat mijn zwangerschap erg pittig was. Helezware bekkeninstabilliteit (kon mij alleen metkrukken voortbewegen) en dagelijks duizelig. Toch genoot ik intens van een ukkie in mn buik. Daarna dat overweldigende gevoel na de bevalling als je je ukkie voor het eerst kan zien en vasthouden. Ik zou zo weer opnieuw zwanger willen worden.....inderdaad de groeiende buik etc. Ik mis het ook.
Heel herkenbaar. Waarschijnlijk volgt er bij ons nog wel een derde, toch vind ik dat het veel te snel gaat.
ik haat het om maatje 50 te moeten opbergen. bah! het gaat veel te snel gisteren nacontrole gehad bij de gyn, het is nu wel een volledig afgesloten hoofdstuk
Wij wilden er echt maar 1. Wilde zo graag bevallen etc. Vanaf t moment dat t geboren was miste ik hem in mijn buik en wist ik dat ik nog een kind wilde.. Het gevoel van de uk in je buik en gelijk erna echt fantastisch! Ik mis het ook zo erg! Maar Vl. Wil er echt maar 1...
hier ook echt gene meer gaat zelfs zien om zich te laten steriliseren maar ja, anderzijds denk ik dan, misschien heb ik dat gevoel na een volgende weer
Meid,mijn jongste is net 2 en eerlijk gezegd mis ik het soms nog steeds! Vooral omdat het na 3 kindjes voor VL nu klaar is.En voor mij eigenlijk ook maar aan de andere kant....ook al was zeker de laatste zwangerschap loeizwaar en de bevalling een hel....toch zou ik het nog wel 1 keer mee willen maken!! Dus ik begrijp je volkomen )