Dank voor jullie nuchtere reacties. Jullie hebben gelijk. Ik heb een goed gesprek met de huisarts gehad. Ze is onwijs blij dat het er eindelijk uitkomt en dat ik eindelijk eerlijk durf te zijn. Ze snapt ook wel mijn ‘weerstand’ tegen de medicatie. Ik heb morgen weer een gesprek met de psychologe. Daar ga ik dit voorleggen, en bespreken wat zij vind. Dan overleggen we woensdag met z’n drieën ( met huisarts) over hoe of wat verder. Ben wel blij dat het zo goed besproken wordt, en er niet over 1 nacht ijs gegaan wordt. En als ik tussendoor merk dat het echt niet gaat moet ik aan de bel trekken.
Goed om te lezen dat het een goed gesprek is geweest en je een fijn gevoel hebt bij hoe het wordt aangepakt! Hopelijk morgen en woensdag nog zulke fijne gesprekken. Hou je ons op de hoogte hoe het gaat?
Inmiddels weer een stapje verder. Ik ben aangemeld bij de mama poli hier in het zh. Daar hebben ze speciale teams voor dit soort ‘gevallen’. Dus dat loopt. Nog wel iets anders wat ik heel vervelend vind. Ben vanmorgen gebeld door mn werk. Iemand heeft op de werkvloer opgevangen dat er collega’s zijn die vinden dat ik voor niks thuis blijf, en dat het lang leve de lol is voor mij nu, omdat ik af en toe wat foto’s van de kids op Facebook zet. Bizar. Voel me er zo belabberd door. Heb afgelopen dinsdag koffie gedronken daar, en dat voelde best Oke. Ook wel heel lastig want ik ga gewoon niet in een volle koffie kamer vertellen hoe het echt gaat ( had ik van te voren ook aangegeven dat ik dat niet wilde). Maar wel een goed gesprek gehad met 2 collega’s toen de ergste drukte weg was. En nu dit. Ben zo kwaad en verdrietig erdoor.
Wat rot dat dit over jou gezegd wordt. Ik mag hopen dat je werkgever zich hier niks van aantrekt? Er zitten helaas altijd mensen tussen die niet over wat inlevingsvermogen beschikken.. Ik snap dat je hier verdrietig van wordt.
Hè bah! Wat een stomme collega's zeg. Kan me voorstellen dat het niet leuk is om zoiets te horen, maar hopelijk kan je het naast je neerleggen. Het klinkt als een stelletje onwetende, stomme mensen om zoiets achteloos te zeggen. Trek je er niet te veel van aan! Wel fijn dat je in het ziekenhuis terecht kunt bij mensen die ervaring hebben met soortgelijke situaties. Hopelijk heb je er gauw plezier van! Is het een intensief traject waar je in stapt?
Leidinggevende staat gelukkig achter me. Gistermiddag gehoord dat er 7-9 weken wachttijd is voor het intake gesprek op de mama poli. Bizar. Ik ga daarom toch naar een andere psych toe, waar ik begin september kan starten. Hij is gespecialiseerd in de begeleiding van ouders na een huilbaby, dus ben daar ook op m’n plek denk ik.
Jeetje 7 tot 9 weken wachttijd... pffff... Wel een duidelijk signaal dat je niet de enige bent die het moeilijk heeft. Dat maakt het er natuurlijk niet makkelijker op, maar misschien lucht het toch wat op. Begin september... dat duurt nog even heb je de komende weken wel wat mensen die je kunnen ondersteunen?
Jammer! Ik krijg ook begeleiding van de mama poli. Dat is echt super fijn! Bij mij heeft de huisarts gebeld dat het echt spoed was en kon ik binnen twee weken terecht. Wellicht kan jouw huisarts hierin ook nog wat betekenen?
Bizar he die wachttijd. Inmiddels de huisarts weer gesproken. Ik ga starten met citalopram. Mocht het nog erger worden dan het nu is meld ze me aan via de crisis dienst, maar ik hoop eigenlijk gewoon naar die ander therapeut te kunnen. Past beter bij mij denk ik dan zo’n grote kliniek.
Gaat wel aardig. Ben vrijdag begonnen. Die eerste dag en nacht waren wel heftig. Nu nog wel wat last van bijwerkingen ( wat moe en suffer, en wat spierpijn) maar wel eindelijk wat rust in m’n hoofd. Dus heb goede hoop dat ik me over een paar weken beter voel hiermee.
Hoi, ik heb helaas ook ervaring met een pnd. Nu voor de 2e keer. Wat mij erboven op geholpen heeft zijn de medicijnen. Die gingen er echt voor zorgen dat ik mij beter voelde. Dat duurt even, maar gaan echt werken. Tot die tijd had ik elke dag hulp en iemand bij me. Heb jij ook een zenuwachtig, onrustig gevoel op de dag? Heel veel sterkte
Hey, Wat naar dat jij het ook hebt Ik ben niet zenuwachtig maar heel erg opgefokt en snel kwaad. En het gevoel naar m’n kindjes toe veranderde. Dat was voor mij reden aan de bel te trekken. Ik had wel een enorm vol en chaotisch hoofd. Voelde alsof ik continue overuren draaide. Dat is nu na 2 dagen medicatie al een stuk minder. Ben ik super blij mee want kan prikkels nu beter verwerken
Goed te horen dat je al positieve effecten merkt! Fijn ook dat het verwerken van prikkels al merkbaar beter gaat, dat zal de andere klacht van snel kwaad zijn ook wel wat indammen. Hopelijk snel nog meer rust en zo ook verbetering.
Ja dat volle hoofd herken ik. En ik kan ook niet goed tegen bepaalde prikkels. Fijn dat je al verbetering merkt. Is er nog iets wat je mist qua hulpverlening? Wat er nu nog niet is?Ik wil er in de toekomst iets mee doen.
Wat heftig meis en wat dapper dat je dit hebt gepost! Ik vind het echt superknap van je dat je de stap naar hulp hebt gezet. Ik herken helaas veel van wat je schrijft, vooral het snel boos/opgefokt zijn. Hier is het plan hulp te zoeken na de borstvoeding maar ik zie er eerlijk gezegd als een berg tegenop.. Ik hoop dat de medicijnen zullen helpen (fijn dat je al verbetering merkt!) en dat je je gauw wat fijner voelt. Dikke knuffel!
Ik heb na de eerste een postnatale depressie gekregen! Te lang mee door gelopen en zo ernstig dat ik op het punt stond een eind aan mijn leven te maken. Gelukkig zag ik toen in dat ik beter hulp kon gaan zoeken ipv van mijn gedachtes uit te voeren. Als ik geen mediciatie had gekregen was ik er nu niet meer geweest! Ik heb citalopram geslikt. Ik had geen negatieve gevoelens voor mijn kind! Maar meer voor mezelf voelde me zo ongelukkig. Alles wat ik wilde was moeder worden in mijn leven. Dacht dat zwanger zijn het meest prachtige op aarde was. Gelukkig werd ik snel zwanger maar het was een heftige zwangerschap, daarna ging de bevalling mis en eindigde in een spoedkeizersnede. Ik moest vanaf 20 weken plat liggen en was zo geïsoleerd waarschijnlijk is de depressie toen al langzaam ingeslopen. Toen lukte de borstvoeding niet! Ik wilde niemand zien, geen kraamvisite, wilde niet de fam kwam en aan mijn baby zat. Ik kreeg hele heftige paniekaanvallen en ben zelfs regelmatig de deur uitgevlucht voor de visite kwam. Ik wilde niet erkennen dat er iets met me was. Toen ben ik weer gaan werken waar ik altijd mijn masker opzette en na 2 maanden op mijn werk een volledige mental breakdown gekregen waar iedereen van schrok. Mijn partner snapte me totaal niet en maakte voor mijn gevoel alles erger. Inmiddels een 2 de dochter gekregen en nu gaat alles goed! Wij zijn er sterker uitgekomen. Heel veel sterkte! Probeer het te accepteren dat je je zo voelt en zorg dat je een goede behandelaar hebt. Hopelijk ben je er snel bovenop. Liefs Mocht je vragen hebben mag je me altijd een pb sturen.
Vreselijk he, dat zenuwachtige onrustige gevoel. Nergens rust kunnen vinden. Dat hoofd blijft maar malen en werken! Heel herkenbaar! Sterkte
Sorry, onwijs drukke dagen Gehad en daardoor vergeten te reageren... @Micchan jij ook dus . Als ik je een tip mag geven, zoek nu hulp. Ik heb veel te lang gewacht en ben daardoor keer op keer over m’n eigen grenzen gegaan. Mede daardoor zat ik er zo diep in. Als ik in een eerder stadium hulp had gezocht was medicatie misschien niet nodig geweest... wel super heftig he. Alsof we niet genoeg hadden meegemaakt! @Draaikont dank je voor het delen van jouw ervaring. Klinkt allemaal heel herkenbaar. Gelukkig lijkt de medicatie langzaamaan z’n werk te doen. Ik ben alleen in de plaats van opgefokt en druk zo ongelofelijk moe geworden. Blegh. Maar de psych zegt dat dat komt omdat ik maanden op pure adrenaline heb geleefd ( vandaar de agressie en onrust) en nu dus pas ga merken hoe ongelofelijk moe ik ben. Klinkt wel logisch. Ik probeer er aan toe te geven maar das niet altijd makkelijk .
Klopt ik was ook dood op! Inderdaad gewoon aan toe geven als het mogelijk is. Ik had trouwens ook oxazepam erbij om me rustig te houden.