Ik ben begonnen met Paroxetine (ook ad). Maar aangezien zulke medicijnen een inwerking hebben van een paar weken heb ik toen ook vrij snel Oxazepam gekregen. En dit is een heel prettige overbrugging!!!! Heel veel succes bij de psycholoog!!!
Meiden ik wil hier ook graag mijn verhaal kwijt. (het zal wel een lang verhaal worden) 3,5 jaar geleden werd ik zwanger van mijn oudste dochter. Op mijn werk ging het niet zo best meer en ik heb ontslag genomen. De zwangerschap verliep aardig, maar wel ontzettend last van stemmingswisselingen/hormonen. Bevalling was alles behalve wat ik ervan verwachtte. Duurde 19 uur en uiteindelijk ruggenprik geworden. Oké, dat was achter de rug, bleek mijn meisje een huilbaby te zijn. Huilde 10 uur op een dag. Koemelkallergie bleek de boosdoener en na een aantal weken huilde ze minder. Na 4 weken was ik gestopt met borstvoeding en kreeg ik allerlei lichamelijke pijntjes. Heupen/bekken/benen/knieen enz. Ik dacht dat het wel bij het ontzwangeren hoorde. Na 6 maanden werd ik weer zwanger en ik voelde me ineens weer helemaal toppie! Helaas na 2 maanden een miskraam gekregen. 2 maanden later weer zwanger en weer helemaal vrij van klachten (die na de miskraam weer allemaal terug waren). Weer na 2 maanden een miskraam. Alle pijn en stemmingen weer terug. Weer 2 maanden later was ik zwanger en nu bleef het goed gaan. Wel ontzettend last van bekkeninstabiliteit. Bevalling verliep wel iets beter dan de vorige keer en onze jongste is een lieve rustige baby. 6 weken bv. gegeven en daarna weer alle pijn en stemmingswisselingen terug. Heel lang heb ik het geweten aan het ontzwangeren. Tot mijn jongste meisje een jaar werd en de klachten alleen maar erger bleken te worden ipv. beter. Toen toch maar eens naar de huisarts gegaan. Bloedonderzoek gedaan naar ijzer, schildklier, suiker enz. Alle bloedwaarden waren normaal!!! Ik baalde hier wel van en ben toen maar een gaan surfen over het net. Veel klachten van trage schildklier, maar niet allemaal en waardes waren normaal dus dat kon niet. Uiteindelijk kwam ik bij een site over ppd uit en alle symptomen klopten!!! Gewoon allemaal. Morgen ga ik het aan de huisarts voorleggen. Ik vind het doodeng. Wat erg eigenlijk hé dat er zo'n taboe nog over heerst. Ik heb hier alles gelezen en lees zoveel schaamte, angst enz. om het aan de huisarts voor te leggen. Ik heb dat precies zo en vind dat wel jammer. Het is dus eigenlijk iets wat heel veel voorkomt! Ik baal zo van mijn gedrag de laatste tijd. Ik kan echt ontploffen om niks, mijn man heeft geen leven en geen seks, ik voel me enorm schuldig tegenover mijn kinderen dat ik niet eerder heb bedacht dat het wel eens een ppd zou kunnen zijn! Soms krijgen ze een snauw en een grauw. Ik kan leuk met ze aan het spelen zijn en ineens ontploffen. Mijn oudste van bijna 3 kijkt me dan aan en zeg: "mama dat mag je niet zeggen, ga maar op de gang". Dan denk ik meteen weer..... ja doe nou toch eens even normaal mama!!!! Maar nu ik dit allemaal gelezen heb, moet ik niet zo kwaad op mezelf zijn. Ik kan er dus weinig aan doen, behalve dan nu naar de ha. gaan. Ik ben wel heel bang voor medicijnen! Al die bijwerkingen...maar ja die heb je eigenlijk bij alle meds. Hoofdpijn pillen hebben vaak als bijwerking: hoofdpijn! Maar goed, ik zal morgen even afwachten wat de ha. te zeggen heeft. Er is ook een homeopathisch middel tegen depressie, misschien dat dit afdoende helpt. Heel veel sterkte voor jullie allemaal! Het is een raar iets dat je jezelf zo kan voelen na het krijgen van een prachtig wondertje!