Hallo! Mijn dochtertje is nu 6,5 week, dus over 3,5 week is mijn verlof afgelopen. Als ik er aan denk, krijg ik overal knopen in m'n maag en een vreselijk naar gevoel. Ik kan het echt echt echt niet over m'n hart verkrijgen om dat kleine meisje die nog zo veel zorg, veiligheid en geborgenheid nodig heeft, bij een oppas te dumpen en zelf vrolijk aan het werk.te.gaan. Gaat zo hard tegen m'n gevoel in!! Als ik m'n gevoel even los laat en ellen denk, vind ik het ook oneerlijk en onverantwoordelijk om te.gaan werken nu ze zo klein is. Ik heb er zelf voor gekozen om een kind op.de wereld te zetten, ik voel me tegenover m'n dochtertje verplicht om daar de.verantwoording voor te nemen. Verder heeft ze maar.1 moeder. Ze komt net vanuit de veilige baarmoeder, de grote onveilige wereld in, het is voor zo een kleine meid gewoon heel goed om 100% veiligheid en moederliefde te.krijgen. Bah, kan gewoon wel janken erom, zie zo hard tegen het werken op! Emotioneel vind ik het zelf enorm zwaar om haar los te moeten laten, zo klein als ze.is, en ik voel me tegenover haar ook enorm.schuldig! Ik roep tegen iedereen dat ik graaaaaag wil werken, dat ik er niet aan moet denken om een hele.week suf thuis te zitten, dat is ook een beetje zo, maar dat andere gevoel overheerst echt heel hard! Het probleem is dat we het geld gewoon goed kunnen gebruiken. Alleen ik heb mijn contract teruggebracht naar 20 uur. De diensten op mijn werk (wisselende.diensten) zijn variërend tussen de 3 en 7 uur. Als ik dus een dienstje van 3 uur draai, 1 van 5 en 1 van 7, zit ik pas op 15 uur en al 3 dagen. Moet dus gemiddeld 4 dagen werken om aan de 20 uur te komen. 4 dagen opvang voor de kleine meid, geld uitgeven aan de opvang, wat niet echt opschiet met een dienst van 3 uur (ze is daar zeker 1,5 uur langer dan, dan werk ik alleen om de opvang te betalen). Verder hou ik wel echt verschrikkelijk veel van m'n werk, heb de ideale baan, vast contract, etc..... Naar m'n kleine meid gaat toch wel.voor! Iemand een idee wat ik hier mee kan? Zou ik thuis iets kunnen doen, iets waarbij ik haar bij me kan houden, of iets buiten kantooruren van m'n man om...? Wil graag geld in net laatje brengen en denk dat het voor mezelf ook beter is om 'nuttig' te zijn met werken, maar zie dit gewoon zo slecht zitten! Iig alvast heel.erg bedankt voor het lezen van dit lange verhaal en hopelijk hebben jullie tips, alles is welkom!!!!!!
Dit gevoel heeft denk ik elke moeder! Dat had ik precies zo! Maar het komt goed en die 3,5 week heb je nog even nodig. Het is even heel dubbel maar straks vind je de balans. Inmiddels gaat ons meisje alweer een jaar 2 tot 3 dagen naar het kinderdagverblijf waar ze het super doet en echt heel veel plezier heeft. Ik voelde me al snel niet schuldig meer. Is ze al een proefdagje geweest? Dat zou ik doen dan kun je voor jezelf vast wat afstand nemen! Succes!
Tja, ik had een beetje hetzelfde, maar ben gewoon gaan werken, is even moeilijk, maar je moet er ook gewoon aan wennen, het is een enorme stap, maar het went best snel. Wel hadden wij allebei ouderschapsverlof opgenomen waardoor ze pas met 5 maanden naar de opvang moesten, misschien kan je zoiets nog regelen? En werk je echt alleen voor de opvang? Wij houden echt nog flink wat over (2 dagen opvang, ik werk 3 dagen, hou 900 euro eraan over). Ik heb het nog even flink moeilijk gehad toen Eva ongeveer 1 jaar oud was en overwogen te stoppen met werken, maar na een maandje was dat gevoel weer helemaal weg en had ik het prima naar mijn zin. Bij Lisa heb ik trouwens een maand fulltime ouderschapsverlof opgenomen, 1 week voordat ik eigenlijk moest beginnen aangevraagd. We hadden een moeilijke tijd met Lisa gehad (huilbaby, 2 weken ziekenhuis en net weer thuis) dat ik graag even wilde bijkomen en genieten.
Ik moest 3,5 week voor het einde van mijn verlof ook niet denken aan werken. Toen het zo ver was, was het ook goed en was ik er klaar voor. Mijn kleintje doet het hartstikke goed bij de gastouder en ik breng hem daar graag heen (maar nog liever haal ik hem weer op). Je hoeft je niet schuldig te voelen hoor meid!! Geniet de komende 3,5 week!! Geniet, geniet, geniet!
herkenbaar...ook ik moest er nog niet aan denken. En wat heb ik gehuild om het idee dat mn meisje daar heen moest. Nu is ze ruim 7 maanden en gaat sinds ze 3 maanden is 2 dagen per week naar het kdv. En het gaat echt goed....ik merk echt dat ze het er leuk vind en ze draait heel goed met het ritme van de andere kindjes mee. je hebt nog 3,5 week en die heb je ook echt even nodig om eraan te wennen. Misschien dat je nog ouderschapsverlof kan opnemen? Of wat vakantiedagen?
Hier precies hetzelfde dubbele gevoel. Ik ben vorige week voor het eerst begonnen en mijn meisje (14 weken) is voor het eerst drie dagen naar het kdv geweest. Pff tranen met tuiten de eerste ochtend bij mij, haha mn meissie had nergens last van. Ging haar 's middags weer ophalen, heb geloof ik ietsie pietsie te hard gereden hier en daar. Alledrie de dagen lang had ze daar heerlijk geslapen (doet ze thuis niet overdag) goed gedronken en bijna niet gehuild. Hoewel we allebei nog moeten wennen voelt het nu al stukken beter. Doe vooral wat voor jou goed voelt. Je mag er ook aan toegeven dat je het niet leuk vind. Mocht het gevoel blijven dan kun je altijd kijken naar ander werk, andere verdeling, maar ik denk dat het wel zal meevallen. Gun jezelf ook de tijd om te wennen. Heel veel succes met je keuze en nog fijn genieten de komende weken!
Brang haar eens een middagje naar opa en oma, en ga even alleen of samen met je man iets leuks doen. Dan is ze toch in vertrouwde handen, en dan leer jij hoe het is om even zonder je dochtertje te zijn. Zo heb ik dat ook gedaan en voor mij werkte dat heel goed, ik genoot zo van die paar uurtjes zonder ons mannetje, maar was ook dolblij hem weer te zijn, en ook hij had zich kostelijk vermaakt.
Ik had nog een paar maanden vrijgenomen na mijn verlof. Heerlijk was dat! Maar ik was ook wel weer heel blij toen ik weer aan de slag ging. Vind de afwisseling juist heel fijn.
Zo herkenbaar! Maar ik ben bang dat het schuldgevoel er een beetje bij hoort. Tenminste, alle werkende moeders die ik ken worstelen ermee. Hopelijk wordt het vanzelf beter, want ik vind het nog steeds erg moeilijk (ben sinds 1 september aan het werk)
Jouw gevoelens zijn heel normaal. Ik vond het ook een vreselijk vooruitzicht. Ik heb wel het voordeel dat ik ZZP-er ben en dus mijn eigen agenda bepaal. Ik heb het rustig kunnen opbouwen en toen ze 5 maanden was is ze naar het kdv gegaan. Als ik haar enthousiast zie worden als ze de leidster ziet, is dat een hele opluchting. Maar ik blijf het jammer vinden om haar een dag te moeten missen hoor. Maar ben er wel een stuk minder emotioneel onder dan in het begin. Als moeder doe je het nooit goed en moet je altijd wel een partij teleurstellen. Ookal heeft mijn dochtertje er allemaal Misschien nog wel minder last van dan ikzelf.
Ik kreeg ook een vreselijke knoop in mijn maag toen ik aan werken dacht. Wat ben ik blij dat ik 4 weken vakantie achter m'n verlof kon plakken. Die had ik echt nodig! Kan je niet vragen of je dat ook kan doen? (als je nog vakantieuren hebt natuurlijk) Vragen kan altijd. Ik ben nu op mijn 2e werkdag, en het gaat best goed moet ik zeggen. Ik hou mezelf voor dat L. de meeste tijd van de week lekker bij mij is. Ik bel express niet naar het kdv, ik wil hem niet horen huilen. Als er echt iets is bellen ze mij wel. En hij zit bij mijn werk om de hoek, dat scheelt ook veel. Het komt echt goed, en ik zou lekker genieten, het gaat allemaal al snel genoeg.
Ik herken het ook. Mijn kleine man gaat morgen en donderdag voor het eerst een paar uurtjes wennen op het kdv. Daar heb ik het al de hele week moeilijk mee. Als hij morgen daar is, ga ik naar de kapper. Als ik daar klaar ben, kan ik hem alweer bijna ophalen. Wat ik donderdag ga doen, weet ik nog niet, maar in ieder geval even afleiding zoeken. Vanaf volgende week gaat hij al 2 hele dagen, maar ik ben dan nog wel thuis, dus ik denk zomaar dat ik hem 's middags wat eerder ga halen. De week daarna moet ik weer werken, helaas. Ik vind het aan de ene kant wel lekker om weer te beginnen en eind van de dag weer eens wat anders te vertellen hebben, maar aan de andere kant zou ik ook nog heel graag lekker thuis willen zijn bij m'n kleine man.
Ik zat nog eens te denken, maar misschien moet je eens stoppen met bovenstaande. Wat maakt het uit dat je moet toegeven aan anderen dat je er nog niet naar uitkijkt om te gaan werken? Dat vinden mensen echt niet gek en dan ben jij in ieder geval niet steeds je eigen gevoel aan het ontkennen.
Hoi dames, wat een lieve reacties! Ik begrijp dat elke moeder het er moeilijk mee heeft, maar is dat nou juist niet het frappante...? Blijkbaar is het onze natuur dat we er voor onze kleine willen zijn, en andersom hebben onze kleintjes ons ook nodig! Vind het dus eigenlijk, na er eens goed over nagedacht te hebben, best een rare tijd, dat we met z'n alle flink over ons gevoel heen gaan en maar hard werken, omdat een moeder van tegenwoordig dat nou eenmaal doet. En ja, we hebben het geld natuurlijk nodig en de sociale contacten en werkvoldoening (ik iig), maar waarom konden vroeger bijna alle moeders thuis voor de kinderen zorgen? misschien waren over het algemeen de gezinnen wat groter, maar daarvoor heb je dus ook meer geld nodig... Het lijkt tegenwoordig wel of mensen het raar en lui vinden als je al moeder thuis blijft om voor je kinderen te zorgen! maar goed, tot zover mijn filosofische momentje... Ik heb zondag, nadat ik mijn berichtje geplaatst had, heel bard zitten denken met brokken in m'n keel en knopen in m'n maag, en uiteindelijk een gloednieuw idee bedacht, waarvan ik ZÓ super blij van werd!!!!! Ik ga me aanmelden als gastouder! Ipv dat ik een ander betaal om voor mijn kind te zorgen, wordt ik zelf betaald om op andermans kinderen te passen! Het werk lijkt je ontzettend leuk, tot een paar weken geleden zou ik het ietwat te weinig uitdaging vinden, maar m'n prioriteiten liggen nu veel meer bij m'n dochtertje en thuis, dan bij m'n werk, en lijkt me heerlijk om dit te combineren! Er is in mijn regio veel vraag naar gastouders. Ik wil alleen op m'n huidige werk vragen of ik een heel klein contractie kan krijgen, zodat ik 1 keer in de week/2 weken een dagje daar kan werken (heb een collega gehad met zó een contract, dus is mogelijk), zodat ik niet alleen maar thuis zit, contacten onderhou, m'n heerlijke baan hou en, als m'n dochtertje wagen ouder is, ik misschien weer terug kan naar volledig daar werken! Ben echt he-le-maal blij door dit nieuwe idee! Heb al een infopakket gekregen met een aanmeldingsformulier. Heb m'n teamleider gebeld om een afspraak te maken voor een gesprek, dat vind ik nog het moeilijkste, maar ik ga er gewoon voor! In het ergste geval krijg ik een 0-uren contract of ontslag, maar als gastouder is er iig genoeg werk (en ik heb de juiste papieren e.d.). Tralalala! Ik heb m'n dochtertje echt helemaal.plat geknuffeld en bijna lopen janken van blijdschap (wat ik nog nooit heb gedaan haha), was zó een opluchting om een uitweg te hebben gevonden! Voor m'n dochtertje ook goed dat ik volgens een bepaalde.dagstructuur werk, andere kinderen om mee te spelen, moeder bij haar, etc....... HÉÉRLIJK!
Weet je, ik herken je 'filosofische momentje' wel heel erg van toen ik net weer begon met werken. Ik vond dat we in zo'n verknipte maatschappij leefden, hoe gek zijn we wel niet met z'n allen dat we onszelf en onze kinderen dit "aandoen"? Maar...inmiddels ben ik bijna 5 maanden aan het werk en heb ontdekt dat het geheim hem voor mij schuilde in erkennen dat ik dat gevoel had, het mezelf niet te moeilijk maken en ook open staan voor de ervaring die ik had. Voor mij resulteerde dat er in dat ik begon met 34 uur (baby 4 dagen kdv) en na een tijdje concludeerde dat ik daar niet gelukkig van werd. Wat rekenen, overleggen en tranen later ben ik teruggegaan naar 24 uur. 2 dagen kdv, 1 dag thuis werken: voor mij de ideale combinatie. Want ik heb wel ontdekt dat ik het toch wel echt fijn vind om te werken, collega's te ontmoeten, iets anders zinnigs te doen dan bij mijn liefje te zijn (want dat is voor mij zinnige prioriteit nummer 1!). Het maakt mij een blijer mens en dus ook een fijne mama voor mijn kindje. Ik denk dus niet dat we in zo'n gekke tijd leven, maar dat hormonen hierin ook heel sterk zijn. De overgang is alleen zo cold turkey en dat maakt het lastig: accepteer dat voor jezelf en accepteer ook dat dit het misschien is, maar misschien ook niet. Je moet jezelf die ruimte gunnen! En dan merk je vanzelf wel of dit ook goed voor je is. Oh, en niet om je te ontmoedigen...maar vraag jezelf wel af of je oplossing van nu ook echt de oplossing is. Je bent nog niet uit je situatie geweest, dus je weet ook nog niet hoe het echt gaat zijn (in die zin heb je het de kans nog niet gegeven). Wie weet, misschien ben je na 4 weken werken wel heel blij om weer terug te zijn? Echt hoor, ik snap je overweging (heb het zelf namelijk ook overwogen ), maar probeer die hormonen even uit te zetten en rationeel alles op een rijtje te zetten. Succes!!
Werk je in de zorg? Een vriendin van mij werkte in de thuiszorg en heeft na de geboorte van haar jongste een oproepcontract genomen, zodat ze wat meer inspraak in haar diensten had. Ze deed toen vooral avond- en weekenddiensten, zodat ze geen opvang nodig had. Uiteindelijk heeft ze wel 1 dag opvang genomen, toen de jongste 2 werd, zodat ze minder avonddiensten hoefde te draaien, maar ja, dan is je kindje alweer zoveel ouder, dat het geen probleem meer hoeft te zijn (want je gevoel is heel herkenbaar hoor!). Inmiddels heeft ze een andere baan, waarbij ze ook alleen avond- en weekenddiensten draait, maar dan op vaste dagen, dus nog handiger en meer zekerheid van inkomsten. En zelf werk ik 3 dagen en mijn man nu 4 (1 dag ouderschapsverlof). Als onze jongste straks geboren is, gaat hij nog een dag extra ouderschapsverlof opnemen, zodat we het eerste jaar geen externe opvang nodig hebben, alleen 1 dagje opa en oma. Dat is ook nog een optie, jij en je man allebei ouderschapsverlof, om het kdv te beperken. In sommige gevallen wordt het zelfs gedeeltelijk betaald en voorlopig betaalt de overheid er ook nog ca 4 euro per uur aan mee in de vorm van belastingkorting.
Het komt allemaal goed meid. Je moet er gewoon even doorheen. Ze zal er echt niets aan overhouden hoor.