Hoi! Na de bevalling van mijn jongste (bijna 3 jaar geleden) ben ik in een soort (lichte vorm) postnatale depressie terecht gekomen. Ik ben hiervoor naar de huisarts geweest, maar die vond het niet erg genoeg... Ik was erg somber, ontliep mensen, was erg gestrest, raakte bijna in paniek als er naar een feestje of verjaardag moesten en was gewoon mezelf helemaal niet meer. Na mijn eerste zwangerschap heb ik dat niet gehad. Nu ben ik bang dat ik na de volgende bevalling weer in een dip terecht ga komen. Soms voel ik die sombere gevoelens, stress en paniek weer opkomen. Afgelopen weekend hadden we een wat drukker weekend met een verjaardag en we bleven logeren bij mijn schoonouders. Dan ben ik de dag daarna helemaal op, somber en wil ik mezelf terugtrekken. Ik herken dat van een paar jaar geleden. Heeft iemand dit ook meegemaakt? En wat kan ik doen om een erge dip straks te voorkomen? Destijds ben ik wel naar een soort psychologisch medewerker van de huisarts geweest, maar met die gesprekjes ben ik niets opgeschoten (ik houd er ook niet van om zoveel daarover te praten met een vreemde...)
http://geboortenis.nl/zwanger/oorzaak-samenhang-postpartum-depressie-en-synthetische-oxytocine/ Is je bevalling ingeleid met opwekkers? Synthetische oxytocine verhoogt de kans op een pnd behoorlijk. Een natuurlijke bevalling geeft de beste kansen dan. Pijnstillers verhogen weer de kans op interventies waaronder opwekkers. Ook geven ze (vooral in ziekenhuizen) heel snel een prik om je placenta te laten komen. Die kun je ook weigeren en vermijden (behalve als het niet anders kan uiteraard).
Dat wist ik niet... Maar ik ben 'natuurlijk' bevallen. Thuis, zonder pijnstillers en medicatie. Daar heeft het niet aan gelegen denk ik.
Hoi, Begrijp ik dat je nu klachten hebt van somberheid hebt in de zwangerschap? Er is een moeilijke grens tussen een dipje en een depressie. Mijn stelregel is dat ik mijn sombere gedachten niet meer kan ombuigen naar iets positiefs.... dan moet ik zsm aan de bel trekken.... Helaas zit ik nu midden in mijn 3e depressie. De tweede die ik in de zwangerschap heb. Nu weer zodanig dat ik opgenomen ben geweest op de paaz. Het gaat nu heel aardig met medicatie.... Wil je er met iemand over praten? Doe dat met de vlk, zij zien dit heel erg vaak en kunne je goed adviseren. Ik hoop voor je op een verdere prettige zwangerschap!
Haai mede eind december mama! Wat vervelend zeg dat je dit meegemaakt hebt en nu opnieuwe sombere gevoelens hebt Exact 4 jaar geleden kwam ik erachter dat m'n eerste zwangerschap, waarop we 1,5 jaar hebben moeten wachten, niet zou eindigen met een kindje in onze armen. Omdat we toen al die tijd al in de mmm liepen en ik jaren daarvoor op jonge leeftijd mn vader was verloren (wat ik nog niet echt verwerkt had), heb ik direct aan de bel getrokken bij de HA voor een doorverwijzing naar de psych, omdat ik instinctief aanvoelde dat ik zoveel emotionele bagage in 1 keer niet in m'n eentje op kon lossen.. Na een x aantal sessies kreeg ik er een trauma vanuit mn werk erbovenop, waarop de psych dan ook aan gaf dat zij me niet meer kon helpen. Op dat moment vond ik dat vreselijk, want als zij me al niet kon helpen.. wie dan wel, was mijn gedachte.. Kortgezegd ben ik daarna eigenlijk pas echt in een depressie beland (dat voelde voor mij in 1e instantie nog niet echt zo) (die ik juist wilde voorkomen door tijdig naar een psych te gaan) en zelfs bij een psychiater terecht gekomen. Wat mij in moeilijke tijden eigenlijk altijd wel helpt is van je afschrijven. Gewoon in een simpel schriftje/boekje en niet nadenken of het grammaticaal allemaal wel klopt, puur opschrijven wat in je opkomt. Gedichten maken kan ook. En verder veel wandelen en als ik genoeg zin heb iets creatiefs maken (vilt/kaarten/noem maar op). Ik kan soms, zeker na drukte, ook wel overprikkeld raken. Maar om eerlijk te zijn heb ik dat eerder bij vermoeidheid dan dat ik denk dat het door een mogelijke depressie komt. Dus voor mij helpt het als ik gewoon goed m'n rustmomenten pak en ook huishoudelijke taken delegeer als ik weet dat dat mij en m'n partner helpt (hem helpt het in dat opzicht dat ik niet uit m'n plaat schiet omdat ik gewoon teveel hooi op m'n vork heb genomen). Je punt over dat je niet graag met een vreemd iemand over je situatie praat snap ik ook wel. Ik werkte ten tijde van m'n depressie nog in de zorg, dus voor mij was dat een extra belasting omdat ik niet zelf 'zorgbehoevend' wilde raken, of anders gezegd: ik wilde voor anderen zorgen en niet dat anderen voor mij moesten zorgen/zich zorgen om mij moesten maken.. Misschien helpt het jou om je hart te luchten in ons december clubje? Daar ken je inmiddels meerdere dames die niet meer zo vreemd voor je zijn En bij mij ben je altijd welkom met een pb als je dat liever hebt Sterkte, en als ik wat voor je kan betekenen/als je vragen hebt hoor ik het wel. En o ja, misschien nog wel de belangrijkste tip: deel dit mee aan je VK!!! En meld je desnoods zelf aan op de POP-poli in het ZH. Zij bestaan speciaal om zwangeren met psychische klachten te begeleiden.
Hi meis.. in 'ons' termijn zijn wisselende gevoelens heel veel voorkomend. je kunt je het ene moment prima voelen en het volgende moment kan paniek je overvallen en komen alle prikkels van buitenaf keihard binnen. dit komt door een combinatie van vermoeidheid en hormonen. als je zegt dat het op momenten komt zoals na een druk weekend dan klinkt het inderdaad als oververmoeidheid. het is dan ook , voor dat moment, een normale reactie van jezelf dat je mensen en situaties wilt ontvluchten. bij je eerste kindje had je het niet schreef je, en bij de 2de wel. vergeet niet dat je bij een 2de de kindje, je zorgen moest verdelen over 2 kindjes en dat je dus eerder vermoeid was. Je zult veel eerder over je grenzen zijn gegaan. ik denk zelf dat je moet proberen, meer rust momenten voor jezelf in te plannen en je drukke volle weekenden moet proberen te voorkomen. je bent hier misschien erg gevoelig voor. mocht je wel in zo een situatie komen, want ik kan me voorstellen dat het soms gewoon niet anders is, dan kun je misschien met je partner afspreken dat je even 1 of 2 uurtjes je afzondert om je rust te pakken. Dit kan een wandeling zijn of even buiten zitten, op bed liggen of met een boek even een rustige plek opzoeken. Dit is absoluut NIET gek en zeker als je even uitlegt dat je dit nodig hebt dan kunnen jij en je partner dit zo regelen. verder is het zeker belangrijk dat je gevoel van neerslachtigheid niet los komt te staan van herleidbare situaties en dat je ook wel de vrolijke opgewekte momenten blijft houden. is dit niet het geval, of heb je het idee dat je toch iets meer hulp nodig hebt, dan inderdaad aan de bel trekken. je VK is een prima persoon. je hoeft niet meteen naar een Psych of iets dergelijks maar het is fijn dat zij ervan af weet en je bij kan staan waar nodig. wat hummeltje uit ons groepje ook aangeeft, je mag je gevoelens altijd met ons delen , in de groep of via PB. ik denk echt dat je je zelf al zult helpen door meer me-time in te zetten. moeilijk met kleine kinderen om je heen maar praat erover met je partner of misschien een vriendin/familielid in de buurt. misschien kunnen zij een uurtje oppassen en kun jij even dit moment voor jezelf creeeren. het zal even wennen zijn, want als je altijd een bezig bijtje bent die altijd klaarstaat voor iedereen, dan zul je jezelf even moeten vertellen dat dit noodzakelijk is om weer voor 100% terug te komen hierna. sterkte en succes!!!