postnatale depressie

@Ivka (eigenlijk tegen jullie allemaal) Ik begrijp jullie als geen ander. Ik heb een pre-natale depressie gehad. En twee weken na de bevalling merkte ik dat er weer een lichtje aan de andere kant van de tunnel scheen. En ik snap heel goed dat het fijn is om af en toe even een lief woordje te horen. Maar ik meen het ook uit de grond van mijn hart, jullie zijn heldinnen!

 

hoi meiden,
eergisteren een kennismakingsgesprek gehad bij mamakits , en ik moet zeggen dat ik er een goed gevoel bij had.
ik ben nu onder behandeling bij de ggz maar ik ben zo bang als ik straks af moet bouwen met mijn slaapmedicatie ik op een doodspoor kom.
in haarlem bij mamakits hebben ze een psychiater die gespecialiseerd is in postnatatle depressies. dat vond ik wel fijn om te weten. of er nu wel of geen depressie is bij mij, vond zij dat je dat nu nog niet kan zeggen, omdat ik eerst maar goed moet gaan slapen (met medicatie). op een gegeven moment is het een kip-ei verhaal aan het worden, wat is de oorzaak en wat is het gevolg.
ook raadde ze me een aantal boeken aan, misschien goed om ook wat over te gaan lezen.
ook merkte ik dat ik tot twee keer toe emotioneel werd op het moment dat zei zij dat ze het erg goed vond van me dat ik zo op de been ben gebleven. net of ik eindelijk de verbale steun/aanmoediging kreeg die ik mis bij mijn partner. bij hem krijg ik het gevoel dat ik me aanstel, en maar normaal moet doen.
hoe staan jullie relaties ervoor? ik kan me voorstellen dat die ook onder druk staan. ik merk dat mijn man de ene keer ernorm zijn best doet, maar de andere keer me zo laat zakken. mijn vertrouwen is daardoor weg of ik wel op hem kan bouwen, dat gevoel krijg ik nu tenminste.
daardoor twijfel ik ook zo aan mijn relatie. iedereen zegt ook wel dat dit niet het goede moment is om daarover te beslissen, maar het heeft wel enorme impact op mijn gevoel overdag.

ik hoop dat we allen op de goede weg zijn!
veel liefs

 

Het begon een beetje rond de 2o weken en met 24 barstte de bom zeg maar. Ik was heel bang durfde niet meer alleen te zijn, huilde de hele dag. Ik was bang om gek te worden of dat ik mezelf iets aan zou doen. Terwijl ik dat echt niet wilde. De huisarts wilde dat ik AD ging slikken maar dat durfde ik niet omdat je klachten iets kunnen verergeren in het begin. Ik heb toen eerst een tijdje accupunctuur geprobeerd, dat nam wel de heftigste gevoelens weg maar ik had uiteindelijk echt wel een psycholoog nodig.

Gelukkig heb ik een hele goede getroffen en mijn man en moeder zijn echt mijn steun en toeverlaat geweest. Ik ga nu eens in de twee weken naar de psycholoog en voel me weer langzaam aan de oude worden. Ik kan gelukkig genieten van mijn dochtertje en heb niet meer die hele heftige gevoelens. Ik ben nog steeds wel bang maar ik kan er mee omgaan en heb leren te accepteren dat ik af en toe bang ben. Dat is al een deel van je genezing: acceptatie.

Wat mij ook helpt is er open over te zijn, wel genuanceerd want ik wil mijn omgeving niet in verlegenheid brengen. Je wilt niet weten hoe vaak ik nu hoor dat andere vrouwen ook niet op een roze wolk hebben gezeten. Welliswaar zijn ze niet allemaal depri geweest maar het geeft aan dat het ook niet allemaal maar makkelijk is. En ik heb heel veel steun gehad aan de site "geen roze wolk". Ik weet niet of ik dit had mogen zeggen trouwens. Is toch reclame voor een andere site.

Maar tot slot: Ik ben weer omhoog aan het klimmen en jullie zijn ook hard op weg. Het gaat gelukkig echt uiteindelijk over! En getuigd van een heleboel moed en wilskracht om ervoor uit te komen dat het even niet zo lekker met je gaat. Als je dat kan komt de rest ook (bijna) vanzelf.

Een hele dikke pakkerd

 

Hoi Ceylon (en anderen),

Ik denk dat je gelijk hebt als je zegt dat het allemaal begint bij acceptatie. Ik heb daar soms nog wel moeite mee, met name om te accepteren dat ik bepaalde dingen gewoon nog niet moet doen of rustiger aan moet doen. Ik merk het meteen als ik teveel wil en daar kan ik dan weer boos om worden. Ook dat ik door kleine dingen helemaal van slag kan zijn vind ik erg frusterend.

@Flower:
Mijn vriend kan er redelijk mee omgaan. Hij doet alles voor me, als ik het vraag, maar hij heeft wel moeite om het te begrijpen. Hij is zelf een erg nuchter type en psychische dingen zeggen hem helemaal niks. Daardoor kan hij nog wel eens wat ongelukkig uit de hoek komen (als je twee uur kan werken, kan je toch ook wel acht uur werken?) en ik moet dan wel voor oppassen om niet in een discussie te verzeilen of boos te worden als ik het probeer uit te leggen. Maar een nuchter iemand naast me, helpt ook wel hoor. Met name de eerste weken, toen ik echt een hoopje ellende was, heeft hij me er doorheen gesleept, door lekker nuchter te blijven en niet mee te gaan in mijn emoties. Ik mag dus niet klagen, al merk ik wel dat ik me af en toe beter voordoe dan ik me voel naar hem, omdat ik ergens toch een beetje bang ben dat hij er op een gegeven moment genoeg van heeft.

Liefs

 

@ivka:
ik herken heel erg wat je zegt over je beter voordoen dan je je werkelijk voelt.
vaak laat ik het niet echt merken als ik een dipje heb.
ik ben ook ergens wel bang dat mn man er op een gegeven moment genoeg van heeft.

gelukkig begrijpt mn man me wel (of hij probeert het).

ik merk dat het met werken langzaam ook wat beter gaat.
ik begin de dagen dat ik moet werken om 10uur ipv 9uur en dat geeft me net een beetje meer rust.
nu mn leidinggevende ook nog weggaat kan het alleen maar beter gaan.
begin februari heb ik een gesprek met mn nieuwe leidinggevende en half februari weer praten bij de ha.

liefs doris

 

Hallo dames,

Ik ben bewust alleenstaande mama...dus ik heb niet echt vergelijkingsmateriaal. Wel ben ik een aantal "vrienden" kwijtgeraakt in die periode. Misschien omdat ze vonden dat ik me teveel aanstelde ofzo, ik weet het niet. Maargoed zijn geen echte vrienden zeg ik dan maar.

Liefs Kari

 

haj meiden ik weet ook nie waar ik last van heb. Ik heb het allemaal erg zwaar gehad bevalling en zwangerschap en heb ben toen heel erg achteruit gegaan. Idd had ik de steun van mijn vriend en mijn ouders, die me er door heen hebben gesleept ik begin nu pas weer een beetje op te bouwe. Ik loop weer af en toe een stukje maar als ik dat gedaan heb ben ik helemaal opp en dood moe. Gelukkig heb ik dan wel een fijne dag gehad. Maar het is heel raar als ik savonds in bed ga liggen en in slaap val en snachts bijv. wakker wordt, word ik helemaal soort met ven depri heb allemaal geen zin meer in geen kracht meer voor en zie ik dus eignelijk op tegen de dag. Ten zij mischien de dag wel wat leuks gaat brenge. Ik snap niet waar ik last van heb. Omdat ik zelf nog steeds niet helemaal op en top ben kan ik ook niet super genieten van die kleine. Hij huild erg veel en kan ik soms gewoon even niet meer aan. Is dit herkenbaar voor iemand. groetjes jaimy

 

Hoi Twinsmam en alle anderen,

Als ik iets geleerd heb de afgelopen maanden dan is het wel om geen tijdlimiet meer te hanteren voor mezelf wanneer het over moet zijn. Het werkt niet en je bent alleen maar meer teleurgesteld als het niet lukt. Ik vind dit wel heel moeilijk en heb nog steeds de neiging om te denken..dan zal het wel over zijn..

Verder gaat het nu wel aardig. Een paar nachten goed geslapen, meisje is weer helemaal beter en vrolijk en er gebeuren geen rare dingen. Nu maar eens afwachten hoe lang dit zo blijft. Ben een beetje bang dat als er iets gebeurt dat het dan weer misgaat.

Jaimy, heel herkenbaar wat jij schrijft. Ben je al eens bij de huisarts geweest met je klachten? Als het te lang gaat duren zou ik dat zeker doen en er niet mee blijven lopen. Heel veel sterkte.

Liefs

 

haj meisiej. ja ik ben 2 weken geleden nog bij de huisarts geweest. en had veel klachten...van moeh hoofdpijn duizelig engi heid misselijk weet ik het wat allemaal. Maar er is niks verklaarbaar. De dokter denk tog omdat ik helezware zwangerschap heb gehad met 7/8 opnamens dat ik nie heb voor kunnen berijden op mijn kindje die ging komen omdat ik veel te druk bezig was als alles wel goed ging. en nu is iej er dan ineens. En ook geven ze de schuld van al mijn klachten stress spanning emoties. Omdat ik al 3 maanden eingelijk niet goed voel en gister bijv hele goede dag heb gehad en vandaag weer een rot dag eng in me hoofd. en baal ik dan weer dat ik gelijk zo`n terug val krijg. En dan loop ik idd waneer gaat nou over is al 3 maanden zo ten zij.. de dokter zeg dat allemaal wel lang kan gaan duren maa ik wil zo graag. Ik wordt ook erg bang van allen kwaaltjes die ik heb dus naja ach. dokter zegt dat niks is. bedankt meisiej

 

Beetje vreemde reactie van je huisarts. Doet hij er niks aan om je te helpen? Waar zou je zelf behoefte aan hebben? Je kan het ook op het consultatieburo vertellen, misschien kunnen zij je ook helpen, als je daar behoefte aan hebt.
Het gaat wel over en wordt minder, maar als je dat allemaal alleen moet doen, zonder hulp, kan het erg lang duren en dat is nergens voor nodig.

 

haj meisiej nouh de huisart had geadviseerd om naar een psigoloog te gaan toevallig liep ik al bij eentje in het ziekenhuis van me bevalling dus daar ga ik vrijdag heen. om te praten even over alles. Ze denken dat dat gaat helpen. Maar wat denk jij dan dat ze moeten doen? kus

 

Hoi Jaimy,
Uit je vorige verhaal dacht ik dat je huisarts verder geen actie had ondernomen en dat vond ik raar, maar dat je al naar een psycholoog gaat is een goede stap. Hopelijk helpt dat jou om je gevoelens weer wat op orde te krijgen.
En op dit forum kun je natuurlijk zo vaak als je wilt je hart luchten, dat helpt soms ook al een beetje. Je bent in ieder geval niet de enige met deze gevoelens en het komt ook wel weer goed, maar dat kan wat langer duren dan je zou willen. Je bent wel op de goede weg, net zoals alle andere meiden hier.

Liefs en sterkte!

 

Misschien heb je deze tip al eerder gehoord, maar wat mij heel erg helpt, is je focussen op dingen die wel goed gaan. Als bijvoorbeeld je kindje naar jou lacht en dat doet je even goed, ook al is dat maar een minuut, je gevoel op papier zetten. Of als je wel even hebt kunnen stofzuigen en je gedachten even op nul hebt kunnen zetten, dat zien als een enorme vooruitgang. Want dat is het ook echt! Dus alles wat je goed vindt gaan opschrijven, dan wordt stukje bij beetje de gedachte; "wanneer gaat het weer mis?" minder. Zo ga je je aandacht wat meer naar het positieve draaien. En op de spiegel in de badkamer, of ergens anders waar je elke dag naar kijkt, schrijven waar je heen wilt. Ik heb op mijn badkamerspiegel staan: "Ik wil weer de oude mij worden en dat gaat me lukken" Elke dag zeg ik dat zinnetje tegen mezelf. Dan voel ik me even zo sterk! Heerlijk is dat.

 

haj meiden nogmaals bedakt voor julliej tips ik ga zo ook naar de psiologen toe dus even afwachten dat. maar nu wil ik even me verhaal kwijt. zoals de meeste weten ben ik jong meisje van 18 jaar bijna 19 dan over een week. Ben erg vroeg gaan samenwonen. woon nu bijna 2 jaar in Noordwijk een dorpje aan zee. Ik kom eigenlijk uit den haag. ik ben in noordwijk gaan wonen omdat mijn vriend hier vandaan kom, ik ging al langeren tijd met hem was mijn eerst vriendje. Maar ik kom uit een stad en ken dus veder dan remco en me schoonouders niemand in noordwijk, heb daar helaas in bijna 2 jaar nog niks opgebouwd en lukt ook niet. Nou voel ik me zoooo eenzaam hier in dat noordwijk, omdat ik niemand ken en niemand die even lanks komt waaien zo als dat in den haag was. mijn ouders komen al een paar x per week hier heen gelukkig. In mijn zwangerschap heb ik 8 of 7 opnamens gehad in leiden in het ziekenhuis en heb ik niemand anders gezien dan mijn ouders niemand van remco zijn familiej. maar ik wil zo graag terug maar mijn vriend wil echt niet naar den haag omdat iej hier een vaste baan heeft en waar krijg je tegenwordig nou nog een vast contract. nou weet ik gewoon niet wat ik er mee moet doen heeft iemand tips

 

Ceylon, het is zo eenvoudig wat jij schrijft om je wat beter te voelen, maar ik denk wel dat het goed werkt. Dat bewijs heb jij al gegeven. Nooit aan gedacht om het zo te doen. Ik heb ook nogal de neiging om alleen maar te zien wat ik nog niet kan en wat niet goed gaat, terwijl er ook zoveel dingen zijn die wel al een stuk beter gaan. En al zijn het maar kleine dingetjes, maar ze tellen wel.

Jaimy, ik kan me precies voorstellen hoe je je voelt. Ik ben drie jaar geleden voor mijn vriend verhuisd van Zuid-Limburg naar Brabant en had hier ook helemaal niks, geen vrienden, geen werk. Al mijn familie en vriendinnen wonen in Limburg. Na de geboorte van mijn dochter ben ik pas gaan beseffen hoeveel ik ze mis en hoe jammer het is dat ik ze niet vaker kan zien. De familie van mijn vriend wonen allemaal in de buurt, maar die komen ook bijna niet langs bij ons.
Ik heb werk gezocht en heb zo ook weer meer contacten gekregen in de omgeving. Werk jij eigenlijk? Zijn er misschien collega's met wie je het goed kan vinden? Een ander idee is misschien om iets van sport te gaan doen wat je leuk vind en waar je mensen kan ontmoeten.
Heel veel sterkte ermee.

Liefs

 

zoals ik eerder aan gegeven heb is dat is geestelijk en lichamelijk z0 zwak dat gaat allemaal nog nie ik ben vandaaag naar psigologen geweest en die gaat me door sturen naar een psigiator en krijg ik waarscheinlijk AD. kloten allemaal helaas en tog waarscheinlijk naar den haag terug verhuizen (sorry als er veel spel fouten in zitten maar heb dislectie)

 

@ Ivka, ik had daar ook talent in, mezelf alleen maar naar beneden halen. Maar toen ik eens op ging schrijven wat ik wel goed vond gaan kreeg ik een beter beeld van mezelf. Positiever. Inderdaad heel simpel. Wat mijn makke dan weer was, elke dag MOEST ik iets positiefs verzinnen. Ik sloeg er een beetje in door. Als het dan niet lukte raakte ik gefrustreerd. Toen zei de psycholoog dat dat helemaal niet hoeft, dat dwangmatige en dat ik dat los moest laten. Geen mens is elke dag gelukkig.