Ik vind het ook erg vervelend als je van de omgeving geen begrip krijgt. Gelukkig zijn er wel een aantal mensen in mijn omgeving die het weten en er ook begrip voor hebben, maar er zijn ook zat mensen die het niet kunnen of willen begrijpen. Een luisterend oor kan al zoveel helpen... Twinsmam, heb je een beetje kunnen slapen vannacht? Ik heb weinig last van bijwerkingen van de medicijnen, gelukkig maar. Dat zal voor iedereen weer anders zijn, maar uit mijn omgeving hebben meer mensen citalopram gebruikt en altijd weinig last van bijwerkingen gehad. Weet je wat volgens mij één van de moeilijkste dingen is van deze situatie, buiten het onbegrip dat je soms krijgt? Ik heb wel vaker in situaties gezeten waar ik me niet prettig bij voelde, maar totnutoe kan ik daar altijd wat aan doen, de reden van mijn vervelende gevoel kon ik wegnemen. Werk bevalt niet, ik kan ander werk zoeken, partner gaat het niet goed mee, ik kan weggaan, huis of woonomgeving vind ik niet prettig, ik kan verhuizen. Maar met een kind kan dit niet (ik zou het ook niet willen..), maar als je je rot voelt na de geboorte van je kind, kan je je kind niet wegdoen. Je moet er doorheen, door die lange weg van verdriet, angst en wanhoop. Terugkeren kan niet en weggaan ook niet. Omdat we uiteindelijk allemaal willen dat we dolgelukkig zijn met onze spruiten, gaan we er aan staan en nemen die weg, in de hoop en waarschijnlijkheid dat het straks allemaal beter wordt. En als je dan ook nog een tweeling krijgt, is het dubbel zo zwaar. Eén kind is al zo intensief, laat staan twee en ik kan me goed voorstellen dat je dan wel eens denkt, was het er maar één.. Liefs, Ivka
@susan... ja daar ga ik binnenkort ook heen! mamakits, sta er op de wachtlijst. Ik loop zelf bij een psycholoog. Volgens haar (test) heb ik een ernstige ppd, zo voelt het niet voor mij. Haar verklaring is, dat ik alle gevoelens die in mij opkomen, meteen wegredeneer en wegstop. En het is ook een stukje persoonlijkheid, zoals ik me nu voel. Ik heb meer zoiets dat ik een trauma heb van de bevalling. Ik heb ook meer een obsessie voor Sasha, ipv haar niet meer willen kennen bv. Mijn leven draait alleen maar om haar, waardoor ik mezelf verwaarloos. Ben al 20 kg afgevallen, geen eetlust, veel hoofdpijn, somer, maar sasha maakt me wel weer aan het lachen. Geen zin om uit bed te komen, slecht slapen en heel veel angst, om mensen te verliezen en vooral Sasha te verliezen enz. En die schuldgevoelens heb ik ook heel erg, heb het gevoel dat Sasha er bijna niet meer is geweest, door mijn schuld. Mijn man is ook heel nuchter (bij meerdere zie ik hihi) en het voelt wel prettig om met hem te praten, al snapt hij gewoon van heel veel dingen niets. Maar dat merkt ik uit heel veel mensen uit mijn omgeving. Een vriend: ben je al aan het werk, nee ik ben ziek thuis. Ow je mag wel oppassen dat 'ze' je niet snappen. En al dat soort dingen. Kan nog wel uren doorschrijven, maar ik bespaar jullie de dingen verder wel
wachtlijst? ik kon meteen komen, of is dat voor de cursus? DAar heb ik me voor opgegeven maar ik krijg ook 3 gespreken 1 op 1 dus, is ook prettig en het kost niks, de curus of eigenlijk ondersteuningsgroep is 50 euro voor 12 x. die hele omgeving kan met niet zoveel schelen hoor. het gaat er toch om dat je zelf weer lekker in je vel komt. ik vertel er ook weinig over juist omdat je dan te horen krijgt dat je gewoon even lekker een blokje om moet. ik vertel het alleen aan mensen waarvan ik weet dat ik er iets aan heb en de rest kan me gestolen worden. ik draai er niet omheen meestal vraag ik of ze het gevoel kennen dat je de hele wereld aan kan en veel energie hebt, en dan zeg ik dat ik me het tegenovergestelde daarvan voel. werken jullie eigenlijk? of hebben jullie je ziek gemeld?
wat wel is zo is als ik het aan mensen vertel die al wat oudere kindjes hebben, krijg ik vaak te horen: o maar ik vond het ook geen leuke tijd en dat soort dingen maar in die tijd zelf dat ze zich rot voelden durfden ze dat ook niet toe te geven, er zijn maar weinig mensen die durfen te zeggen dat het moederen ook wel eens of vaak helemaal niet leuk is. vooral met 2 is het soms ook gewoon hard werken,als het dan ook nog eens slecht weer is, je bent moe, je kids huilen en je huis is een bende en je weet al dat je de nacht ook niet kan slapen (ik heb vaak nog 1 of 2 nachtvoedigen) tja daar word toch niemand blij van? ik weet niet of ik echt een depressie heb, ik vind het gewoon vaak niet leuk nu met 2 , druk en ik haal geen voldoening eruit, dus dat hoop ik dan bij mamakits een beetje te leren, dat ik mijn verwachtingen bijstel, probeer het nu ook al te doen maar is erg moeilijk
Er is nu een groep aan het draaien, maar die is al te groot. Nu hadden ze me op een soort van wachtlijst gezet en als daar genoeg vrouwen voor zijn, start er een nieuwe groep. Heb toevallig gister een brief gekregen, eind november start het. Ik heb zelf 10/12 gesprekken 1 op 1. Dat van die 50 euro wist ik niet. Ik zie er nu al tegenop. Ik ben nog nooit zo lang van Sasha weg geweest en savonds clustert ze heel erg. Wil nu al niet.
Ow en ik werk niet nee. Lijkt me niet zo veilig. Ik zie mezelf mn leerlingen al afblaffen, denk dat dat mn werk niet ten goede komt.
en weet je toevallig ook waar en wanneer? volgens mij zei ze iets van maandagavond? ja ik heb ook zoiets van ik kan absoluut niet weg maar het is wel belangrijk
Ja 24 november, we moesten laten weten wat makkelijker voor ons was ochtend of avond. Volgens mij idd maandag. Moet je er ook heen dan?
ja in haarlem, ze waren nog aan kijken naar de lokatie, dat gebouw velserpoort dat ken je dan wel denk ik? daar zou voor mij het handigst zijn
Heb je niet zo'n brief gekregen? Voor cursus Als roze wolken donderen. Graag starten op 24 november, wrs in gebouw zuiderpoort, amerikaweg 2. 12 wekelijkse bijeenkomsten en de rest. Woon je ook in Haarlem? Amerikaweg zou voor mij ook wel makkelijk zijn. Woon in slachthuisbuurt.
Hallo allemaal, Vandaag hier een redelijke dag gehad. Maar ik ben steeds maar weer bang dat dat angstige gevoel terug komt. Hebben jullie dat ook? Niet kunnen genieten omdat je bang bent dat het angstige en vervelende gevoel weer terug komt? Wat jij schijft Ivka, over het naar je hand kunnen zetten van andere situaties, dat ervaar ik ook zo. Ik heb mijn leven altijd kunnen invullen zoals ik dat wilde, maar nu neemt het leven ineens een loopje met me en dat is moeilijk om te accepteren. Ik ga morgen voor de tweede keer naar de yoga om daar te leren ontspannen. Had ik nooit van mezelf verwacht dat ik dat nodig zou hebben, maar ik voel steeds veel spanning in mijn lijf en wil dat kwijt leren raken, wellicht door yoga. Liefs, twinsmam
ja zo werkt dat met angsten, als je die hebt gehad ben je bang ze weer ter kijgen dus het is belangrijk om die cirkel te doorbreken. hoe zien jouw dagen eruit met een tweeling, kom je de deur wel uit? en heb je hulp of oppas?
Voor mij is de geboorte van mijn dochter de moeilijkste leerschool die ik tot nu toe in mijn leven heb doorstaan. Niks is zo confronterend als je eigen kind. Ze is echt een spiegel van mezelf. Ben ik vrolijk, lacht zij ook veel en is tevreden, ben ik verdrietig, huilt ze meer en is ze onrustig. Alles wat ik beslis en doe heeft invloed op haar. Ze is nu nog zo'n onschuldig mensje en ik en mijn vriend zijn er verantwoordelijk voor hoe zij zich ontwikkelt. Als je gaat werken heb je meestal een opleiding of ervaring opgedaan om eraan te beginnen, maar voor die nieuwe taak als moeder begin je zonder ervaring, opleiding o.i.d. En het is geen parttime baan.. Bestond er maar zoiets als de moederschool. Tijdens mijn zwangerschap heb ik heel vaak de droom gehad dat ik op de middelbare school weer zat en ik examens moest doen voor vakken waar ik helemaal geen les in had gehad of niet voor had geleerd. Ik vond dat hele vervelende dromen, maar nu begrijp ik ze. Als moeder lijkt het wel of je iedere dag examen moet doen, maar wel helemaal onvoorbereid. Achteraf gezien vind ik het helemaal niet gek dat al die angsten nu naar boven komen. Als er één beroep is dat onderschat wordt dan is het wel moeder zijn. Je bent moeder 24 uur per dag, 7 dagen per week, geen salaris, geen vakantiedagen en een zeer grote verantwoordelijkheid. Waarvoor doe je het dan, zou je bijna denken? Omdat er ook niks mooiers bestaat als de band tussen moeder en kind, al lijkt het soms nog zo ver weg om dat geluk te kunnen voelen. Liefs, Ivka
Ivka, ik kon het zelf niet mooier verwoorden! Ik wil ook hulp, maar mijn omgeving lacht daarmee omdat ik volgens hen overdrijf en aandacht wil, als ik zeg dat ik naar de dokter wil voor hulp, dan bekijken ze mij raar! Ik zie het soms helemaal niet meer zitten, echt niet! Hij huilt ook veel om de kleinste dingen en dan begin ik ook direct, gewoon uit machteloosheid. Ik heb het gevoel dat ik er helemaal alleen voorsta, mijn vriend steunt me niet en met mijn ouders heb ik geen goede band. Liefs Christy
Hoi Christy, Ik vind het heel naar om te lezen hoe jouw omgeving reageert op je klachten! Als je iets nodig hebt nu, dan is het wel begrip. Maar ondanks dat je zo weinig begrip krijgt, raad ik je echt aan om hulp erbij te zoeken, dit is iets dat je niet alleen hoeft op te lossen. Ga naar de huisarts, bel met het consutatiebureau en geef duidelijk aan wat je klachten zijn, ook dat je zo weinig begrip krijgt van je omgeving. Ik heb ook contact gehad met het CB en de wijkverpleegkunidge is toen bij me thuis langsgekomen en heeft aangegeven dat ik altijd kan bellen als het te hoog zit. Er zijn zoveel mogelijkheden om hier doorheen te komen en je hoeft het echt niet alleen te doen. Daar is niemand bij gebaat, je kleintje niet en jij al helemaal niet. Er zijn genoeg mensen die je kunnen helpen, blijf net zo lang aankloppen bij instanties totdat je krijgt wat je nodig hebt. En je kan natuurlijk altijd je hart luchten op dit forum. Alle kleine beetjes helpen. Ik ben zo blij dat ik op tijd aan de bel heb getrokken bij de huisarts en het CB. Weten dat er mensen zijn die van je situatie op de hoogte zijn en je op een professionele manier kunnen helpen doet al veel goed. Groetjes en heel veel sterkte. Ivka
hallo allemaal, Hier weer even een korte update: het gaat deze week redelijk. Ik ben gisteren even met de meiden en mijn man op mijn werk geweest (ik werk in het onderwijs) en dat was best leuk. Ik moet eigenlijk binnenkort weer aan het werk, maar dat gaat echt niet, dus ik moet me ziek gaan melden. Hebben jullie dat ook gedaan, of werken jullie wel? Ik vind dat heel moeilijk, want ik vond mijn werk altijd heel erg leuk en ik heb er nu gewoon geen energie en fut voor. Ik heb veel hulp hier thuis, zeker omdat het een tweeling is, lukt het me niet om alles alleen te doen. Daarnaast huilen ze 's avonds nog eens en dat vind ik dan extra moeilijk. Ook die extra hulp is moeilijk te accepteren, maar ook dat is weer niet anders. Mijn psycholoog zegt steeds: je moet deze situatie aanvaarden en proberen er niet tegen te vechten. Moeilijk hoor! Wat erg om te horen dat er bij jou, Christie, zo weinig begrip is. Hier is er veel begrip en zelfs dan blijft het heel moeilijk. Laten jullie ook even weten hoe het met jullie is en waar jullie precies tegenaan lopen, zo kunnen we elkaar misschien een beetje steunen en helpen. De yoga bevalt mij trouwens goed. En ik probeer elke dag een kleine activiteit te plannen waar ik me een beetje op kan verheugen. Lukt niet altijd, maar goed... Liefs
twins mam wat heb je voor hulp thuis? dat zou ik ook wel willen en is er bij jou vastgesteld dat je echt een postnatale depressie hebt en hoe is dat vastgesteld? ik heb me ook sinds kort ziekgemeld, voelt niet fijn.