ik voel me op zich wel redelijk,soms goed soms heel slecht, geniet wel minder van dingen dan voor de geboorte. Ik ben 1 keer bij een psycholoog geweest en verder doe ik eigenlijk nog niks om de situatie te verbteren, ook geen medicijnen, ben wel constant aanhet zoeken naar hoe het beter kan worden maar ik weet niet hoe. iedereen zegt ga er eens uit, maar ik heb helemaal geen zin om weg te gaan
Ik heb hulp van mijn familie en schoonfamilie, niet van vreemden of instanties. Ik kan ook veel meer genieten en ook hier zegt iedereeen: ga dan eens een dagje uit, maar daar heb ik helemaal geen zin in. Ik heb eigenlijk nergens echt zin in. De psycholoog heeft mij een vragenlijst in laten vullen en toen heeft zij geconstateerd dat het een depressie is. Ik heb dat niet op papier ofzo. Slapen jullie ook zo slecht? Ik word bijna elk uur wakker en kan steeds maar niet in slaap komen, terwijl slapen vroeger mijn hobby was. Liefs, twinsmam
wat bedoel je nu met ik kan ook meer genieten? doe je dat juist wel of juist niet? ja slapen gaat hier ook slecht, ik geef ook nog een nachtvoeding maar ik lig gewoon te malen en piekeren over de kleinste dingen
sorry; ik kan NIET meer genieten..... en ik heb niet eens nachtvoedingen meer, maar ik slaap evengoed slecht, ik word om de haverklap wakkker en kan dan niet meer in slaap komen.
Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik maar een beetje langs de zijlijn sta toe te kijken hoe anderen gewoon doorgaan met hun leven en ik niet meer mee mag doen. Mijn vriend 'dwingt' me min of meer om af en toe wat leuks te gaan doen. Dat doe ik dan ook, maar regelmatig gebeurt het dat ik opeens overvallen wordt door een heel angstig en benauwd gevoel. Ik krijg dan geen hap meer door mijn keel, een knoop in mijn buik en wil eigenlijk dan alleen nog maar heel gauw naar huis rennen. Ik heb nog 5 weken verlof, maar kan nu niet zeggen of ik dan weer kan gaan werken. Aan de ene kant wil ik niets liever, ik ga altijd met heel veel plezier naar mijn werk, maar ik zie er ook heel erg tegenop. Weet niet of ik er wel de energie voor heb. Komende week belt mijn baas me om te overleggen wanneer ik weer aan het werk ga. Denk dat ik haar maar ga inlichten over hoe het met me is. Ik werk gelukkig op een hele sociale en fijne plek, dus ik verwacht wel begrip hiervoor. Daarnaast ga ik ook nog iedere week naar de psycholoog en slik mijn medicijnen iedere dag. Als iemand me dit vantevoren had verteld...ik kan gewoon niet begrijpen hoe het kan dat mijn gevoel na de geboorte zo is omgeslagen. Ik heb ook geen nachtvoedingen meer, maar mijn dochter slaapt beter dan ik. Liefs, Ivka
Hee Ivka, Het verbaast me steeds hoe herkenbaar het is wat jij schrijft.... ik voel het precies hetzelfde. Het allermoeilijkste is dat ik mezelf niet meer herken, ik ben nooit zo depri geweest, was altijd vrolijk en had overal energie voor. Nu ben ik soms alleen maar een zielig hoopje mens en zie de toekomst niet rooskleurig in.... terwijl ik me normaal gesproken kon verheugen op de meest onnozele dingen als een avondje lekker tv kijken. We moeten blijven vertrouwen dat dit over gaat en dat het beter zal gaan met ons, alleen is dat razend moeilijk als je er constant mee geconfronteerd wordt... Hou vertrouwen! (en dat zeg ik ook tegen mezelf)
wat vinden jullie nu het vervelendste aan deze situatie? en hebben jullie ook het gevoel dat je je gedachten niet stop kan zetten. ik vind mijn kindjes superlief en ik kan daar echt wel van genieten (momentjes dan) maar ik ben de hele dag aan het piekeren over de meest stomme dingen bv als er een speen zoek is, kan ik helemaal in de stress schieten echt heel raar, en verder heb ik de hele dag zo'n hopeloos gevoel. het liefst zou ik lekker op mijn bed blijven liggen bv morgen maarja met 2 kids gaat dat dus niet
Ja dat gedachten niet stop kunnen zetten vind ik ook heel vervelend. De hele tijd denken, ow wat zou er kunnen gebeuren dat ik Sasha kwijt raak. Hoe wil ik het niet doen, hoe wil ik het wel doen, doe ik het wel goed. Kan de hele dag wel huilen en er komt gewoon niets uit mnhanden.
Ik kan ook helemaal in de stress schieten als iets anders gebeurt dan de normale dagindeling. Als ze bijv de fles niet leegdrinkt, wordt ik al zenuwachtig en denk ik dat er iets aan de hand is dat ik meteen moet kunnen oplossen. En ja, mijn gedachten slaan dan ook helemaal op hol. Terwijl mijn vriend dan zo nuchter is: 'ze zal wel wat minder honger hebben, jij eet ook niet iedere dag even veel..' En ergens weet ik dan ook wel dat hij gelijk heeft, maar waarom is het zo moeilijk om zelf meteen deze gedachte te hebben, waarom meteen allemaal erge dingen bedenken? Onze dochter doet het echt supergoed met slapen, eten e.d. maar toch kan ik er niet bij ontspannen. Alsof iedere dag de laatste is dat ze het zo goed doet en ze ieder moment kan omslaan naar een niet te stoppen krijsende baby die nooit meer slaapt. Een soort van tijdbom dus. En wat ik daarbij ook niet snap van mezelf is dat ik vantevoren niet echt een spannend leven had, zowel mijn vriend als ik zijn alletwee een beetje huismussen en bijna alles wat ik vantevoren deed kan ik nog steeds doen, zoals lezen, in de tuin bezig zijn, paardrijden, zwemmen, met vriendinnen afspreken, uitslapen, tv kijken e.d. En toch voelt het alsof ik niks meer kan doen, alsof ik nog maar voor één ding op de wereld ben en verder ben uitgesloten van alle 'normale' dingen. Heel raar, want als ik van andere moeders hoor dat ze ook andere dingen doen, vind ik dat helemaal niet vreemd. Bij anderen lijkt het allemaal zo eenvoudig..waarom bij mij niet dan? Liefs, Ivka
ik weet niet of ik een pnd heb, maar als ik hier de verhalen zo eens lees ben ik bang dat het er wel erg op lijkt. het verhaal van mama sam komt zo overeen met dat van mij. het begon bij mij alleen pas na mn vakantie. tijdens mn verlof zag ik al als een berg op tegen de dag dat ik weer moest gaan werken. het was vakantieperiode en ik werd dus zo in het diepe gegooid en kreeg geen begrip. na mijn vakantie werd het pas echt erg. mn collega kreeg een burnout en ik zat er volgens de ha tegenaan. sinds 3weken zit ik in de ziektewet omdat ik het gewoon niet aankan. alyssa is een super makkelijk en blij meisje. ze had de eerste weken erge last van krampjes en dan kon ik haar moeilijk troosten en daardoor was ik ontroostbaar. toen alyssa dr krampjes minder werden kon ik ook weer genieten. nu betrap ik mezelf erop dat ik alyssa niet in bad wil doen of de fles wil geven. niet dat ik het niet leuk vind, maar ik heb er dan gewoon geen puf voor om het te doen en ben bang dat ze dan gaat klieren tijdens de fles of het eten of dat ze niet in bad wil en dan gaat huilen ofzo. ook kan ik overal om huilen en slaap ik erg onrustig. maandag heb ik weer een afspraak bij de ha en dan ga ik het aankaarten. ik blijf meelezen, misschien komen er tips voorbij waar ik iets mee kan. en idd het taboe op depressies ed moet de wereld uitgeholpen worden. dat zou al een hele hulp zijn voor de mensen die het overkomt. liefs doris
Hoi Dorisn, Welkom (helaas....). Ik zou het zeker aangeven bij de huisarts. Laat je ons ook even weten wat hij/zij gezegd heeft. En wat tips betreft: ik sta er ook voor open. Ik ben zelf begonnnen met veel wandelen, ook al is het fris en dat bevalt best goed. Liefs
Ik wilde even iets met jullie delen. Wat me opvalt als ik de verhalen lees van andere mama's is dat bij de meeste de kindjes het heel goed doen en heel lief en makkelijk zijn. Zo ook bij mijn eigen meisje. Ze is heel lief en tevreden. Mijn zus en mijn beste vriendin hebben hier, los van elkaar, het volgende over gezegd: dat doet ze voor jou, ze voelt aan dat het nu niet gemakkelijk is voor je en daarom is ze zo lief. Ze wil het jou zo makkelijk mogelijk maken. Zouden onze kindjes idd aanvoelen dat we het moeilijk hebben en daarom zo lief zijn? Ik vind het wel een hele mooie gedachte en wellicht helpt het jullie ook een beetje.. liefs, Ivka
Ja is een mooie gedachte ,en dat kan best zo zijn. Ik heb ook een heel lief meisje en heel makkelijk. Soms voel ik me schuldig en denk ik dat ze ze lief en makkelijk is omdat ik haar in het begin een beetje in de steek heb gelaten...
Hee supermummy, Begrijp ik nou goed uit je berichtje dat je ook een postnatale depressie gehad hebt? Ik ben benieuwd hoe jij er dan uitgekomen bent en wat je gedaan hebt om dit te doorstaan?
Hoi Twinsmam Ja ik heb ook een PND (gehad) Hoe ik hier uit ben gekomen? Ik ben opgenomen geweest met therapie en slik nu nog pillen. Paar dingen die jezelf kan doen, probeer heel goed voor jezelf te zorgen.Goed eten is heel belangrijk, af en toe een frisse neus halen en ook iets voor jezelf doen. Blijven afspreken met familie en vrienden en over je gevoelens praten! En je komt er echt uit daar moet je in geloven! Hier als je het wilt lezen mijn verhaal: Ik zal ook effe mijn steentje bijdragen aan mijn postpartum depressie ervaring. Heb toch best de behoefte om erover te schrijven en misschien andere meiden er mee te helpen. Want een ding is zeker er zijn veel meer meiden die deze depressie hebben vaak zonder het te weten of toe te geven. Ik had ook direct na de geboorte geen of weinig gevoelens t.o.v. mijn kindje, maar nog meer het idee dat ik absoluut niet voor haar zorgen kon. Ik kon doordat ik de hele dag en nacht maalde hoe ik het zou moeten doen ook absoluut niet slapen dus had sinds de bevalling nog niet geslapen. Ook liep de borstvoeding niet, en vond ik dat ik nog meer faalde. Het leek me het beste voor het kindje dat ik er maar beter niet kon zijn. Na 2 dagen heb ik een collega opgebeld en haar om hulp gevraagd, over de zelfmoord gedachtes heb ik het met niemand over gehad. Die collega van mij heeft mij mee naar de huisarts genomen, daar kreeg ik een tranquilizar en een verwijsbrief om met een psychiater te praten in het dichtsbijzijnde ziekenhuis voor de volgende dag. Volgende dag in het ziekenhuis met een psychiater gepraat samen met mijn vriend. Daar voor het eerst ook tegen mijn vriend gezegd dat ik deze nare gedachtes had. Ik kreeg slaaptabletten voorgeschreven en mocht weer naar huis Diezelfde nacht ben ik weggelopen en heb ik een overdosis slaaptabletten genomen. Ben daarna gevonden en in het ziekenhuis afgeleverd. Daar kwam ik op een beveiligde psychiatrische afdeling terecht, waar ik mij helemaal niet op mijn plaats voelde. Hier kreeg ik flink veel pillen zodat ik in een zombie veranderde. Ik zag waar ik terecht gekomen was, hier wilde ik niet eindigen, ik wil niet eindigen ik wil vechten voor mijn meisje en voor mijn vriend! Ik werd na 5 dagen ´gekkenhuis´ ontslagen omdat het vlak voor pasen was en ik toch niet gek genoeg was voor deze inrichting. Therapie helemaal niet gehad alleen maar pillen, pillen en pillen. Toen zat ik weer thuis, waar het weer helemaal mis ging. De dag erna ben ik met mijn gezinnetje naar Nederland gevlogen. Mijn eigen familie herkende me niet zo onder de pillen zat ik. Ik werd in Maastricht opgenomen eerst alleen en daarna met mijn kindje. Daar is een speciaal programma voor meiden die een postnatale depressie hebben en niet meer thuis kunnen blijven. Hier heb ik 6 weken gezeten en het ging ook d.m.v medicijnen heel goed. Ik voelde weer iets.... ik leefde weer. Na 6 weken terug naar Spanje heb ik nog een terugval gehad, dus weer het ziekenhuis in want die terugvallen zijn heel extreem. Een depressie is iets raars als je het zelf niet hebt meegemaakt. Nu gaat het gelukkig weer goed, en ben ook zo blij met mijn kindje en met mijn vriend die mij door dik en dun gesteund heeft!
ben vanmorgen weer bij de ha geweest. ze vermoed nu idd ook dat het een pnd is en heeft me doorverwezen naar een psycholoog en vanmiddag moet ik medicijnen ophalen. ik vind het heel moeilijk, het woord psycholoog klinkt heel dramatisch vind ik. ik moet zelf bellen voor een afspraak maar ik durf niet goed, ben bang voor hoe het allemaal gaat lopen. met mn moeder kan ik hier helaas niet over praten want die is nog van de oude stempel wat dat betreft en ze vind dat je de vuile was niet moet buitenhangen. ze vind mensen die psychische problemen hebben heel bot gezegt gek. ze bedoelt het niet kwaad, maar zo heeft ze dat vanuit huis meegekregen doordat mn oma in wolfheze werkte met extreme gevallen. vrijdag moet ik ook nog naar de arbo-arts, daar zie ik ook heel erg tegenop, ben bang dat ie gaat zeggen dat ik weer moet gaan werken. zoals ik me nu voel moet ik nog niet aan werken denken. ik hoop dat de medicijnen helpen en dat ik er geen zombi van wordt. liefs doris
Ik wou dat ik ook een gemakkelijk kindje had, maar mijn zoon van 9 maanden, is nooit tevreden, huilt altijd en is altijd lastig, hij heeft nooit eens een moment dat hij eens echt lief is, ik kan echt niet meer, ik heb er genoeg van!
@christy: ik kan je maar 1 tip geven. zoek hulp! je kan ook voor jezelf alle dingen op papier zetten die niet gaan zoals je zou willen. liefs doris
supermommy wat een heftig verhaal zeg. nou mijn kindje is heel erg lief maar de oudste nu anderhalf helemaal niet soms, die voelt dat ik niet lekker in mijn vel zit en gaat dan janken en zeuren, supervermoeiend. wat me opvalt is dat huisartsen wel heeeeeel snel medicijnen voorschrijven, staan jullie daar achter? ik nameljk niet zo omdat ik bang ben dat je een gedragsverandering ondergaat. ik vind het raar dat een huisarts na een bezoekje meteen zegt ga maar wat slikken of zie ik dat verkeerd? wat doen die medicijnen eigenlijk met je?
Hallo allemaal, Mijn ervaring met de huisarts is wat medicijnen betreft waarschijnlijk wat anders. Mijn huisarts wilde me wel medicijnen voorschrijven, maar onder de voorwaarde dat ik ook naar de psycholoog zou gaan. In mijn huisartsenpraktijk werkt ook een psycholoog, dus die lijn is erg kort en ook makkelijk om een afspraak te maken. Dat is denk ik het voordeel van in een klein dorp wonen. Ik heb niet het gevoel een 'geval ' te zijn, maar ik word serieus genomen en goed geholpen. De medicijnen hebben er bij mij voor gezorgd dat de allerhevigste gevoelens minder zijn geworden. Ze vlakken min of meer je gevoel wat af, je negatieve gevoel, maar ook je positieve gevoel. En dat is idd een keuze die je maakt en waar je ook goed over na moet denken. Ik had ook twee weken bedenktijd gekregen van de huisarts. Ik ben nu blij dat ik ze wel ben gaan gebruiken, want die echte negatieve gevoelens vond ik behoorlijk beangstigend en die zijn nu wel minder. Inmiddels heb ik mijn baas ook ingelicht en ga ik binnenkort ook langs bij de bedrijfsarts. Ook vanuit mijn werk krijg ik gelukkig alle begrip en medewerking. Supermummy, het is goed om te lezen dat je eruit bent gekomen. Wat een intens verhaal zeg! Christy, schakel hulp in. De huisarts, het consultatiebureau, wat dan ook, maar zorg dat er iemand naar je luistert en je helpt. Groetjes, Ivka