Hoi Dorisn, Welke medicijnen heb je gekregen? En heb je last van bijwerkingen? Ik slik zelf kalmerende medicijnen, dat zijn eigenlijk tijdelijke medicijnen, maar ik slik ze nu al een tijdje, omdat mijn angstgevoelens nog steeds aanwezig zijn. Ik heb ook hulp van een psycholoog en daarom mag ik die medicijnen nog even blijven gebruiken, het is vaak en therapie en medicijnen. Ook ben ik veel aan het wandelen. OOk ga ik naar yoga om te leren ontspannen, werkt ook wel goed, maar voor alles geldt: het kost veel tijd. Liefs, twinsmam
Hoi Ivka, Ik zie dat jij ook in Brabant woont, waar woon jij ergens? Je kunt me ook een pb sturen, als je het liever niet op internet zet. groetjes, twinsmam
@twinsmam: ik slik sinds gisteren oxazepam(10mg) en paroxetine (20mg) ik heb vannacht iig wel lekker geslapen, ik weet niet of het door de medicijnen komt want het duurt (volgens de bijsluiter) een aantal weken voordat het werkt. ik vind de stap naar een psycholoog wel een erg grote stap, maar mn man denkt dat het voor mij juist goed is om met iemand te praten die ik niet ken. ik denk er dus nog even over na. verder moet ik van mezelf iedere dag ontspanningsoefeningen doen. liefs doris
@doris.... dat is echt wel aan te raden vind ik zelf. Ik vind het wel confronterend, maar wel opluchtend zeg maar. Je praat toch makkelijker tegen iemand die je niet kent, maar zij (ik heb een zij) stelt echt de juiste vragen. Medicatie komt er hier niet in. Ik geef ten eerste nog borstvoeding en ten tweede ben ik niet zo'n voorstander van medicijnen.
Dorisn, Goed dat je de stap hebt gezet en naar de huisarts bent geweest. Ik denk dat medicijnen alleen op lange termijn helpen als je ook met een psycholoog gaat praten. Psycholoog klinkt helemaal niet dramatisch, ik heb een psychiater dat klinkt pas dramatisch -) grapje ) Ik denk dat je door de medicijnen goed geslapen hebt,anti-depressiva duurt idd een paar weken maar de slaaptabletten doen meteen hun werk.
Medicijnen: Ik denk dat het er heel erg aan ligt, hoe zwaar je depressie is. Als je zoals ik alleen nog maar dood wilde dan MOET je wel aan de medicijnen. Als je een minder erge depressie hebt heb je misschien aan therapie,oefeningen,begeleiding genoeg.
kan iemand me vertellen hoe een psycholoog ongeveer te werk gaat? ik heb nog nooit te maken gehad met zoiets en vind het allemaal best een beetje eng. het lijkt me idd heel erg confronterend. liefs doris
Hoi Doris, Ik kan alleen uit eigen ervaring spreken over hoe een psycholoog te werk gaat. Ik heb eerst een oriënterend gesprek gehad waar ik heb verteld wat er allemaal aan de hand is, wat mijn gevoelens zijn, waar ik bang voor ben e.d. Al mijn angsten komen zeer waarschijnlijk voort uit de grote hoeveelheid niet-realistische gedachten die ik heb t.a.v. het moederschap en mezelf. We zijn nu iedere week bezig om situaties te analyseren waarin ik me vervelend heb gevoeld en naar manieren aan het zoeken om die gedachtenstroom om te keren. Het belangrijkste bij een psycholoog is dat je je op je gemak voelt. Je hebt de ruimte om alles te zeggen wat je wilt, zonder dat je raar aangekeken wordt. Nog een ander advies dat ik heb gekregen, dat ik bij de huisarts wil aankaarten: je hormoonspiegel kan zodanig verstoord zijn door de zwangerschap, dat daar ook een deel van de klachten door kunnen komen. Om hier achter te komen moet je bloed laten prikken. Als er meiden zijn die hier ervaring mee hebben, zou ik dat graag horen. Ik heb geen idee of het ook voor mij van toepassing zou kunnen zijn. Groetjes, Ivka
dames, ook ik heb eindelijk de stap gezet, ik het lang gezegd dat ik hulp zou zoeken maar vandaag heb ik het effectief gedaan. Ik ben naar mijn HA geweest en hij heeft mij anti-depressiva gegeven en mij doorverwezen naar een psycholoog, ik voel me toch al een beetje opgelucht, begrijpen jullie?
Christy goed van je dat je de eerste stap heb gezet. Is meestal toch de moeilijkste!Goed dat je al een beetje opgelucht voelt.veel sterkte
Hoi meiden, Ik lees al een tijdje met jullie mee, en ik vroeg me af of jullie hier voordat jullie bevallen zijn, al bang voor waren. Ik heb zelf namelijk 2 keer een depressie gehad, en ook echt behoorlijke, ik moest ook aan de pillen en naar de psych. Nu ben ik soms best bang dat ik weer depressief wordt als ik bevallen ben. Herkennen jullie dit? Groetjes en veel sterkte allemaal, Marijke
Ik heb er vantevoren nooit over nagedacht, ik lachte altijd om mensen met een depressie ik dacht wat een aanstellers. nu weet ik wel beter! Je hebt wel meer kans op herhaling. Als je vantevoren al depressies hebt gehad, zorg dan dat je weet waar je terecht kan mocht je weer een depressie krijgen. Licht vooral ook vk of gyn in!
Dat is wel een goed punt, ik zal het de volgende keer eens tegen de vk zeggen, misschien weet zij wel naar wie ik dan toe moet als ik het krijg. (ik woon hier nog niet zo lang, dus ik zal dan naar een andere psych moeten) Bedankt voor de tip!
Christy, Goed dat je de stap hebt gezet. Meestal is de eerste stap zetten het moeilijkste, daarna zul je zien dat het makkelijker gaat om hulp in te vragen. Ik heb me tijdens de zwangerschap wel eens afgevraagd of ik een pnd zou kunnen krijgen, omdat ik al vaker bij psychologen e.d. heb gezeten. Maar ik kon me niet voorstellen dat ik me niet lekker zou voelen over iets dat ik zo graag wenste. Ik had bedacht dat ik de gelukkigste mens op aarde zou zijn zodra ik dat kleine mensje in mijn armen zou hebben. Maar ik weet wel beter nu! Ik denk dat mijn negatieve gevoelens deels zijn ontstaan door een compleet verkeerd verwachtingspatroon. Die roze wolken en stralende moeders in de bladen...waar halen ze die vandaan? Misschien een idee dat hier meer aandacht aan besteed wordt tijdens een zwangerschapscursus. Groetjes, Ivka
Hoi Marijke84 Jij schrijft dat je al twee keer eerder een depressie hebt gehad. Heftig hoor, want ik vind dit veruit het heftigste wat ik ooit meegmaakt hebt. Heb jij wellicht nog tips hoe jij er toen mee om gegaan bent en hoe het over is gegaan. Ik vind het altijd wel fijn om te horen dat het echt over gaat, want als je er middenin zit, kan je je dat nog niet echt voorstellen eigenlijk. Liefs
Hoe ik er echt uit ben gekomen weet ik eigenlijk niet, ik heb een half jaar antidepressieven geslikt, en ineens was ik dat zat. Ik voelde me wel weer aardig en ik kon me eigenlijk (beetje raar misschien) niet voorstellen dat ik me door die pillen beter voelde. Ik heb dat toen afgebouwd, en het bleef goed gaan. Ik ben nog steeds snel emotioneel en vaak ook een beetje een zwartkijker zeg maar, maar ik probeer ook goed op te letten dat ik niet de momentjes vergeet waarop ik wel gelukkig ben. Dat kunnen kleine dingen zijn, een knuffel van mn man, of langs het water lopen met de hond, of de dag dat mn salaris gestort is haha Ik moet wel goed opletten dat ik voldoende rust heb, en ook genoeg tijd alleen doorbreng, met een blaadje op de bank bijvoorbeeld. Ik ben vaak compleet uitgeput als ik met een vriendin naar de stad ben geweest, het lijkt dan wel of ik overprikkeld ben. Nu ik op al deze kleine dingetjes goed let, en soms ook eens tegen mijn man klaag dat ik er geen bal aan vind soms, voel ik me stukken beter. Maar soms moet het er allemaal gewoon even uit. Ineens gaat het beter, en dan denk je goh, ik heb al een week niet gehuild, of je denkt ineens jeetje, soms is het toch best wel leuk allemaal Veel sterkte hoor, het is heel moeilijk, maar je komt er echt weer doorheen! Groetjes Marijke
Hoi Christy, Je moet eerst eens nakijken of het niet gewoon bij je verzekering hoort. Hier worden de eerste zoveel sessies per jaar door de verzekering vergoed. Ik loop zelf ook bij een psycholoog en vind het vooral fijn dat zij met me meedenkt hoe ik dingen kan oplossen en dat ik daar steeds kan bespreken wat ik moeilijk vind, waar ik tegenop zie enz. Helaas heeft zij ook geen pasklare oplossing, maar er samen over praten lucht soms ook al een beetje op. En ik vind het fijn dat ik het idee heb dat ik iets kan doen om te proberen om hieruit te komen. Liefs twinsmam
Goede morgen allemaal, Even een vraagje; ik ben wel benieuwd wat jullie de hele dag doen? Werken jullie? Ik werk niet (ik zou dat wel willen, maar ik kan dat nog echt niet aan) en daardoor zie ik 's morgens erg op tegen een hele lange dag. Ik heb weining fut en energie en eigenlijk ook nergens zin in, dus hoe krijg je je dag dan om. Zijn jullie veel alleen, of hebben jullie veel hulp om je heen. Ik heb veel hulp van mijn familie en die steunen mij ook erg. Ik vind het moeilijk om met vriendinnen af te spreken omdat ik niet meer die gezellige meid ben, die ik was, dus vind ik het ook niet leuk om af te spreken. En daarbij heb ik allerlei ongegronde angsten dat ze me zullen veroordelen en raar zullen vinden. Ik ben dus veel thuis, probeer wel elke dag te wandelen/ Hoe ziet jullie dag eruit?