postnatale depressie

Hoi Twinsmam,

Ik werk op het moment ook niet. Ik zou 1 december weer moeten beginnen, maar het is nog niet zeker of dat gaat lukken.

Mijn dag ziet er ongeveer als volgt uit:
Mijn vriend geeft haar de eerste fles rond 7 uur, daarna gaat ze weer het bed in en slaapt tot half 11 ongeveer. Ik slaap meestal tot een uurtje of negen. Ontbijten, douchen, aankleden en tegen die tijd maak ik haar wakker voor de volgende fles. Ik ben ongeveer een uurtje met haar bezig en al naar gelang of ze moe is, gaat ze weer in bed of in de box. Ik ga dan meestal wat lezen of internetten. Na de fles van half 3 gaat ze meestal naar bed en ik begin dan met de voorbereidingen voor het eten. Mijn vriend is om half 6 thuis, dan eten we en om half 7 geeft hij haar de fles. Ik kijk dan wat tv. Mijn vriend gaat meestal rond 10 uur naar bed en ik geef haar dan nog de avondfles en lig tussen 11 en half 12 in bed.

Ik probeer een aantal keren per week wat buiten huis te doen, wandelen, zwemmen of afspreken met vriendinnen, maar ik merk dat ik erg snel van de kaart ben als ik teveel doe op een dag of als er iets onverwachts gebeurt. Zolang ik thuis ben en alles gaat volgens planning, gaat het goed. Het is me al een paar keer gebeurt dat ik bijv. onder een etentje opeens overvallen wordt door een soort paniek, een knoop in mijn maag, geen hap meer door mijn keel krijgen, misselijk, duizelig e.d. Het liefste ren ik dan heel hard naar huis. Ik spreek op het moment alleen af met mensen die weten wat er aan de hand is, want ik kan het niet meer opbrengen om te doen alsof het allemaal o zo leuk is, terwijl ik dat anders ervaar. Ik heb verder geen hulp, maar dat is ook niet nodig, omdat onze meid zo lief en makkelijk is. Ik heb er genoeg aan dat op de dagen dat mijn vriend thuis is (hij werkt 4 dagen) iets voor mezelf kan doen.

Wat ik wel merk is dat het begrip van sommige mensen op begint te raken. Ze begrepen nog wel dat het de eerste weken erg zwaar was, maar nu moet het maar eens afgelopen zijn. Voorheen werd me gevraagd hoe het met me ging, nu is het geen vraag meer, maar een mededeling: 'het gaat nu weer goed met je, toch?' En probeer dan maar eens uit te leggen dat dat nog niet zo is...

Groetjes,
Ivka

 

ik probeer iedere dag iets in het huishouden te doen en iedere dag ff naar buiten te gaan.

verder houd ik een redelijk strak schema aan voor mezelf.

ik sta rond 7.30 op dan ga ik eten en krijgt alyssa de fles.
rond 8.30 ga ik douchen en aankleden en alyssa aankleden.
rond 10.00 krijgt alyssa wat drinken en een koekje en dan drink ik zelf ook ff wat.
rond 11.00 ga ik boodschappen doen en als alyssa smiddags op bed ligt doe ik iets in het huishouden. als ik daarmee klaar ben ga ik wat voor mezelf doen en dan is het vaak zo weer tijd om alyssa eten te geven en aan het eten te beginnen.

ik merk aan mezelf dat al ik maar bezig blijf ik niet zo moe ben.
door de medicijnen ben ik erg moe en ik kan de hele dag wel slapen. volgende week moet ik weer naar de ha en dan ga ik om andere medicijnen vragen.
eerst kon ik overal om janken en was ik het overzicht kwijt en nu kan ik de dingen ietsje beter loslaten maar heb ik nog meer last van vermoeidheid dan voorheen. (werkt dus ook niet)

liefs doris

 

Hoi damens,

Ik sluit mij aan deze onderwerp. Ik ben 9 oktober bevallen van een hele mooie dochter.. Maar geniet ik er van NEE.

Alles is zo saai. Nergens zin. Geneens zin om mij dochter te verzorgen.
Wat is het toch moeilijk allemaal. Nogal als je er voor alleen staat. Mijn partner die is ook bijna nooit overdag thuis ( werken) en als die thuis is zegt die '' ja sorry ik ben ook moe. ''
Geen schoonmoeder die effe langs komt. Haar snap ik ook helemaal niet meer.
Mijn eigen ouders wonen in arnhem. Mijn vriendinnen dus ook. Met hun heb ik meestal telefonisch contact mee.
Ik woon sinds februari 2007 in den haag. En goede sociale contacten heb ik ook niet.

Dus eenzaamheid is ook een probleem bij mij.

Het is alleen maar huilen.Niet kunnen slapen. Als ik s'nachts goed vast slaap wordt mij dochter wakker en dan lig ik tot de volgende voeding wakker In deze tussen tijd zit ik maar te huilen dat ik niet kan slapen.
Ik zit gewoon om onzin te piekeren.
- ze wordt zo wakker. ( slaap ze wel)
- haalt ze wel goed adem? ( leeft ze nog)
- hoe wordt de dag morgen ''gaat ze weer de hele dag huilen)
Mijn dochter huilt best wel veel. Ze valt net als ik moeilijk in slaap.

Ik ben naar de HA gegaan. Die dacht aan deze depressi. Die heeft mij doorgestuurt naar de Pscoloog. Volgende week heb ik de afspraak. Ik hoop dat zij mij kan helpen. Ik heb nog geen medicijnen gekregen. Ook niet voor het slapen.

Zo leven is echt niet te doen. Ik heb gewoon DIKKE WalleN onder mij ogen. Nergens van genieten is ook niets.

Ik weet het zelf ook niet meer.Wat ik wil is dat ze snel groot word en een goede ritme heeft. Als zij een goede ritme krijgt dan heb ik het ook hopeljk rustiger.

Sorry voor een lange verhaal. Maar ik moest het even kwijt.


liefs hilal

 

Sterkte meis

 

Hoi Hilal,

Wat een nare situatie zit je nu in en hoe herkenbaar! Goed van je dat je naar de ha bent geweest en die stap alvast gezet hebt. Heb je het ook verteld op het consultatiebureau? Zij zijn er niet alleen voor het welzijn van je baby, maar ook voor dat van jou. Ook zij kunnen je helpen door naar je te luisteren en eventueel extra hulp voor je in te schakelen. Ik heb het bureau ook ingelicht en vind het alleen al een geruststelling dat ze weten wat er is en dat je ze altijd kan bellen als het echt niet meer gaat.

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte en lucht je hart maar zo vaak je wilt, wat je ook kwijt wilt.

Groetjes,
Ivka

 

Hoi Hilal,
Goed dat je de eerste stap gezet hebt!
Hoop dat jij en je babietje snel in een goed ritme komen, en dat jullie lekker van elkaar kunnen gaan genieten. En in de tussen tijd ook vooral hier blijven schrijven, wij zijn er voor je!

 

Goedemorgen allemaal,

Ik heb net voor de 1e keer mijn dochter weggebracht naar het kinderdagverblijf voor een oefenochtend. Nu zit ik thuis, zonder mijn dochter en dat voelt echt raar. Ik weet dat ze in goede handen is, maar toch.. Ik heb er afgelopen nacht bijna niet van geslapen en had veel last van buikpijn. Over twee uurtjes mag ik haar weer ophalen en probeer om niet te bellen in de tussentijd.

Twinsmam, ik denk dat het een goed idee is om medicijnen te gaan gebruiken, maar wel erg vervelend dat je zoveel last heb van de bijwerkingen. Ik heb weinig last gehad van de bijwerkingen, maar ook bij mij duurde het even voordat het begon te werken. Dat is gewoon het nadeel van antidepressiva, het liefste wil je dat het meteen werkt, na 1 pil, maar het kan wel 4 tot 6 weken duren. Dus ook hier zul je doorheen moeten en geduld hebben.

Liefs,
Ivka

 

twinsman, goed dat je met de anti-depresiva bent begonnen, soms is dat gewoon nodig. En wat Ivka zegt het duurt toch wel 4-6 weken voordat het zijn volledige werking heeft. Hopelijk worden de bijwerkingen ook snel wat minder en ga je je snel weer wat beter voelen.

Ivka, idd raar idee dat je meisje voor het eerst naar de PSZ is . Hoe oud is ze nu?Gun je nu die paar uurtjes om wat voor jezelf te doen?

 

Ik heb mijn meisje weer opgehaald van het kinderdagverblijf en ze heeft het prima naar haar zin gehad. Lekker gespeeld, gelachen, geslapen en gegeten. Ik was te gespannen om iets leuks te doen. Wilde gaan lezen, maar heb in anderhalf uur misschien 5 bladzijden gelezen...Volgens mij is een oefenochtend meer voor de mama's dan voor de kindjes. Volgende week gaat ze weer een ochtendje en dan lukt het misschien wel om even te ontspannen. Het is alweer zo lang geleden dat ik voor het laatst ontspannen was. Het lijkt soms net alsof ik alles weer opnieuw moet leren. Dingen die ik voorheen zonder problemen deed, kosten nu de grootste moeite.

Oh ja, ze is nu 3 maanden en 4 dagen oud.

 

Lieve mamma's,

heel veel sterkte. Ik heb geen postnatale depressie gehad maar wel soortgelijke gedachtes en die roze wolk, vergeet het maar. Het heeft bij mij echt wel 4 maanden geduurt voordat de zon weer ging schijnen voor mij en nu, 1.5 jaar later, is alles goed gekomen, maar ik denk nog vaak aan het begin, hoe wanhopig ik was en hoe alleen ik me voelde. Het wordt echt beter, elke dag weer een beetje. Slapen ook, ik heb de eerste 4 maanden eclke nacht nachtmerries gehad en sliep nooit lang, ook dit ging lanzaam weg. Bij nader inzien, als ik dit zo lees, volgens mij had ik best wel een depressie maar ik ben er nooit mee naar de huisarts gestapt, helaas. Volgende keer grijp ik eerder in. Veel sterkte!

 

Ik merk nu pas hoe intensief het was om haar weg te brengen. Ik heb al de hele middag hoofdpijn, ben erg moe en ben vanmiddag nog in slaap gevallen op de bank nadat mijn meisje in bed lag. Heb het gevoel dat ik helemaal leeg ben nu.
Ik had niet kunnen denken dat die kleine stapjes zo veel energie kosten. Ik had mezelf al wijsgemaakt dat 1 december alles wel over zou zijn en ik weer gewoon zou kunnen gaan werken, maar dat is toch echt te hoog gegrepen. Volgende week komt mijn baas bij me langs om te bespreken hoe en wanneer we het werken kunnen gaan aanpakken, maar ook dit zal met kleine stapjes moeten en echt niet meteen volle dagen.

Laura, ik vind het altijd erg fijn om te lezen van mama's die er goed uit zijn gekomen. Dat geeft hoop.

Liefs

 

Ik meld me hier ook
ik ben nu een half jaar verder en ze denken dat er wat anders is omdat ik niet goed genoeg opknap, heb nu andere medicijnen erbij ehad om de gedachten stop te zetten als ik ga slapen

 

Hoi iedereen.

Ook ik zit in een depressie. Na een zwangerschap ,waar al vanaf 6 wkn veel mis ging. (vrijwel constant bloedverlies) , vanaf 12 wkn moest ik rust nemen en heb ook niet meer mogen werken. Uiteindelijk ben ik ziekenhuis in ziekenhuis uit gegaan. Aan het einde van de zwangerschap, ben ik 2x opgenomen met vermoederlijke zwangerschap en de 3e keer is de bevalling in gang gezet ,omdat ik zwangerschapsvergiftiging had. De bevalling ging niet van een leien dakje. Na anderhalf uur non-stop persweeen te hebben gehad ( de ene perswee was nog niet weg of de nieuwe diende zich al aan) kwamen ze pas tot de ontdekking dat Mijn zoon een sterrekijker was. Toen hebben ze een knip gezet en wou het nog niet. De hartslag van mijn zoon daalde heel snel (ik kon zelf alles zien op de ctg en dat maakte mij nog paniekeriger). De paniek en stress was bij de artsen van het gezicht af te lezen er werd flink getrokken geduwd en noem maar op en toen is mijn zoon gelukkig toch nog spontaan geboren. Het had ook heel anders kunnen lopen. Mijn zoon had opstart problemen, later in huis bleef hij veel spugen en de hele dag door huilen. Na 4 wkn is hij weer opgenomen in het zekenhuis. Hier heeft hij een week gelegen. Hun antwoord: het is een huilbaby, want hij is ook onrustig enzo ,ook met drinken en hij heeft het heel zwaar met de bevalling gehad, daar kan hij nu last van hebben. Terug uit het ziekenhuis ging het wel steeds beter met hem ,hij huilde amper nog ,maar hij bleef wat onrustig met drinken en veel spugen. Nu achteraf schijnt het spugen reflux te zijn. Bah vind het nog naar dat mijn kindje zich zo ellendig in het begin heeft gevoeld en zo last heeft gehad met het spugen Keer op keer heb ik het aangegeven ,maar werd gewoon van het kastje naar de muur gestuurd. Langzaamaan begon ik me dus ellendig te voelen. Gelukkig gaf mijn zoontje me heel veel kracht. Ik keek uit om weer aan het werk te gaan. Ik had al bijna 1 jaar niet meer gewerkt en dacht wat zal dat me goed doen. Maar nee, het ging steeds slechter. Ik kreeg hele erge slaapproblemen, verschrikkelijke nachtmerries, werd futloos en was zeker geen fijn gezelschap voor mijn man. Toch bleef mijn zoontje me op de been houden. 3 maand heb ik het werken nog volgehouden en toen zo ineens barste de bom op mijn werk. Ik kon alleen maar huilen, ik voelde me bloed wegtrekken en de grond onder mjn voeten vandaan zakken. Ik ben naar huis gegaan, de volgende dag moest ik naar de huisarts. het antwoord was vrij snel duidelijk een depressie. Ik had eerst oxezepam gekregen om beter te slapen en ondertussen werd ik op de wachtlijst voor de psycholoog gezet. Ik kreeg een telefoontje en kon niet eerder dan pas half januari terecht. 2 wkn na het eerste huisartsbezoek moest ik terug komen. De oxezepam hielp voor geen meter en ondertussen voelde ik me steeds ellendiger en voelde steeds meer boosheid in mij. Vond vreemde mensen op straat stom en niks paste meer in mijn straatje. Heel frustrerend ,want zo ben ik niet. Ik heb toen antidepressiva gekregen (amytriptline) de huisarts heeft er spoed achter gezet en ik kreeg van de week een telefoontje ,dat ik aankomende donderdag al bij de psycholoog terecht kan. Ik heb gelukkig een fjne huisarts die heel meegaand is. Heerlijk om zo je gevoel te kunnen uiten. Naar mijn zoon heb ik gelukkig helemaal geen nare gevoelens of lusteloosheid. Hij geeft mij kracht en energie om te vechten ,alleen de momenten dat hij op bed ligt en ik dus weer zo alleen zit ,begint dat ellendige gevoel weer van voor af aan......

Dit was mijn verhaal, hopelijk kan ik snel weer mijn positieve ik worden en weer lekker overal zin in krijgen.

 

Hallo allemaal,

Na de geboorte van mijn oudste zoon had ik nergens last van zolang de kraamhulp er was, maar als zij weg ging werd ik angstig doe ik het wel goed? ik werd gek van mezelf, ik dacht de kleine te horen huilen en als ik dan ging kijken lag hij gewoon heerlijk te slapen! Werd er stapel gek van heb zelfs een aantal keer huilend me man op gebelt of hij alsjeblieft naar huis wilde komen....
S'nacht had ik hele erge nacht merrie's en schrok ik wakker omdat ik dacht dat ik boven om mijn zoontje lag... of dat ik hem vergeten was in bed te leggen, en als ik dan ging kijken, lag hij gewoon heerlijk te slapen in zijn bedje! GEK WERD IK VAN MEZELF STAPEL GEK!
Gelukkig zakte dit na een aantal weken af.
Bij onze jongste zoon heb ik in het begin ook steeds de vraag gehad doe ik het wel goed?Ook heb ik nacht merrie's gehad, maar lang niet zo erg als bij de eerste.

Liefs

 

ik slik nu 2weken medicijnen en ben gisteren overgestapt op andere omdat ik heel erg moe werd.
het gaat al wel ietsje beter, ik ben wat rustiger en kan de boel iets beter overzien.

naar een psycholoog gaan durf ik op de een of andere manier niet.
wel praat ik heel veel met een vriendin die ook een ppd heeft gehad.

zelf denk ik dat de oorzaak van mn ppd in mn zwangerschap ligt.
bij 13weken kreeg ik last van bi en op mn werk kreeg ik geen begrip, ze vonden me maar lastig.
ik was heel erg moe in die tijd, maar ook daar werd geen aandacht aan besteed.
tenslotte had ik er zelf voor gekozen om zwanger te worden en dan hoorde dat er allemaal bij.
ik heb gewerkt tot 28weken en toen kon ik echt niet meer.
toen ik 35weken was belande mn moeder in het ziekenhuis en was het erg onzeker wat ze had en hoe ze eruit zou komen.
aan het eind van mn zwangerschap dacht de vk dat alyssa veel te klein zou zijn en ik moest naar de gyn voor een echo en moest rust houden.
gelukkig bleek alyssa niet extreem klein te zijn en was alles goed, maar ik moest wel rust houden tot mn bevalling.
totaan mn bevalling heb ik 3weken lang voorweeen gehad.
mn bevalling ging vrij snel, in 5uurtjes was alyssa er.
nu zegt iedereen dat het heerlijk is een snelle bevalling en dat is ook wel zo, maar ik vond het heel heftig en eigenlijk kon ik bij niemand mn verhaal kwijt.

dat allemaal en de stress op mn werk hebben er volgens mij voor gezorgd dat ik nu thuis aan de medicijnen zit.

sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het gewoon ff van me af schrijven.

liefs doris

 

ik heb al een tijdje niet meer meegelezen en het dus niet meer allemaal gevolgd maar wel een vraag aan jullie?

bij wie hielp de anti depressiva nou echt?

en zoja welk soort ?

liefs!

 

Hoi Susan,

Ik gebruik Cipramil en heb wel het idee dat het helpt. Voordat ik het gebruikte had ik soms paniekaanvallen en wist ik me geen raad meer met mezelf. Met name 's nachts kon dit erg zijn. Nadat ik de medicijnen ben gaan gebruiken is dit minder geworden. Ik kan nog wel eens heel bang worden, zonder directe reden, maar het is niet meer zo beangstigend. De angst is niet meer zo allesoverheersend.

Ik heb er dus wel baat bij. Al kan het natuurlijk ook tussen mijn oren zitten, maar hoe dan ook, het helpt wel.

Groetjes,
Ivka

 

Doris (en anderen),

Het is echt niet nodig om je aan het einde van je verhaal te verontschuldigen voor het lange verhaal. Dit forum is er toch om alles te kunnen spuien wat je dwarszit, zonder je daarvoor schuldig te voelen. We moeten ons al zo vaak verontschuldigen als we proberen uit te leggen wat er aan de hand is. Laten we dat hier niet ook nog gaan doen.


Liefs,
Ivka