Hallo allemaal, Mijn eerste 'werkweek' zit er op. Ik heb 3 dagen 2 uurtjes gewerkt en ik moet zeggen dat het me is meegevallen. Het was prettig om weer eens wat anders te doen en mijn gedachten ergens anders bij te hebben. Maar die drie dagen van 2 uur waren wel genoeg. Ben erg moe en heb onrustig geslapen, maar deze stap is in ieder geval gezet. Maar het lijkt wel of ik weer helemaal opnieuw moet beginnen, mijn tempo is niet erg hoog en ik moet erg goed nadenken bij alles, alsof ik er net werk, ipv van al bijna 3 jaar. Maar dat zal er ook wel bijhoren.. Flower, hoe gaat het met slapen? Heb je afgelopen nacht ook goed kunnen doorslapen? Twinsmam, hoe vaak ga jij nog naar de psych? Ik ga ook niet meer wekelijks, maar nu om de twee weken. Wendy, wat een nare baas heb jij zeg! Kan me voorstellen dat je geen zin hebt om terug te gaan. Liefs, Ivka
ik moet weer ff mn hart luchten. maandag belde ik mn werk om te vragen hoe laat ik dinsdag moest werken en toen kreeg ik te horen dat ik weer beter was gemeld. ik moet nu dus weer gewoon mn uren werken die hun me inplannen. zat dus weer lekker in de stress daardoor. maandag avond had ik een behoorlijke dip daardoor. ik heb heel lang met mn man gepraat en er zijn nu ook weer wat dingen uitgekomen waarvan ik niet wist dat het me dwars zat. (te veel bezoek tijdens mn kraamtijd) dinsdag op mn werk ging het met moeite. mn collega`s waren heel lief (die zagen dat het niet goed ging), maar mn leidinggevende keek niet op of om naar me. gisteren heb ik weer gewerkt en het ging toen wel wat beter dan dinsdag, maar ik merk nu dat ik heel erg moe ben en weinig kan hebben. vandaag moest ik mn ha bellen over een afspraak in het wkz voor alyssa en toen werd ik niet serieus genomen. daar heb ik nu al de hele middag een rot gevoel over. heb besloten dat ik vanaf nu voor alles naar de vrouwelijke ga (loop ik voor mezelf al) en niet meer naar die man. tis weer een heel verhaal geworden, maar ik moest het ff kwijt. liefs doris
wat fijn om te lezen dat de meeste van ons weer langzaam de goede kant op gaan. @ivka: wat goed van je dat je weer gewerkt hebt. ik begrijp wel wat je bedoelt, ik voelde me na de eerste week helemaal leeggezogen door mn werk en alle indrukken. ik ben nu alweer een maand aan het werk en ik heb nog steeds het gevoel of ik helemaal moet wennen en erg langzaam ben in mn werk. succes allemaal. liefs doris
Hoi Doris, Wat raar dat je zomaar beter gemeld wordt, zonder verder overleg. Hou je het wel vol zo? Onbegrijpelijk dat een werkgever zo kan reageren. Soms denk ik wel eens, het was makkelijker om gewoon een been te breken, dan ziet iedereen wat er aan de hand is en vind niemand het raar als je even wat minder doet. Maar met een pnd lijkt het wel of je iedere keer opnieuw moet uitleggen wat er aan de hand is, vaak tegen een muur van onbegrip, want er is toch niks te zien? Waarvoor moet je met je Alyssa naar het WKZ? Als je het liever niet vertelt, geen probleem. Hoop alleen dat het niks ernstigs is. Veel sterkte in ieder geval!
hoi meiden, ik moet even mijn hart luchten. zit in de put, ik voel me zo eenzaam en in de steek gelaten. mijn ventje is ziek, en heb de week (samen met mijn moeder) op hem gepast. mijn partner laat het totaal afweten, komt midden in de nacht thuis, belt niet, vraagt niets,neemt niet op als ik hem bel en loopt de ochtend zo de deur weer uit. de situatie is niet meer houdbaar. ik zou graag naar mijn ouders willen, om daar tijdelijk? te bivakkeren, aangezien ik thuis mezelf maar zit op te fokken. dinsdag wordt hij mede verwacht bij de ggz, maar toen ik het hem vertelde, kreeg ik meteen weer de volle laag: moet dat nou, waarom hebben ze mijn mening nodig, ik moet werken enz.... maw. lekker z`n kop in het zand steken dus. mijn slaapmedicatie werkt wel, maar ik was bang dat ik niet wakker zou worden van mijn zoontje (hij is ziek), dus sliep ik met babyfoon naast mijn bed, met als resultaat dat ik van elk geluidje wakker werd. toch nog wel redelijk geslapen, maar voelde me duizelig deze ochtend. mijn werk maar afgebeld, vanmiddig komen mijn ouders, zodat ik boodschappen kan doen, want ik wil niet de deur uit met een ziek ventje. de kat is nu maar op hongerdieet, heb geen eten meer in huis. gelukkig heeft ie een extra eet-adres bij de buren, sinds we hier wonen ik weet niet meer wat ik moet doen, ik wil zo graag een einde aan deze ellende maken, ik ben op. dat lijkt mijn man niet te kunnen begrijpen, hij neemt me niet serieus. hoe is het bij jullie en met het werken? ik hoop gauw dat het beter met ons allen gaat! liefs
Hoi Flower, Wat een narigheid zeg! Ik zou maar lekker even bij je ouders gaan logeren met je ventje. Hij is daar in vertrouwde handen, zodat jij even tot rust kan komen. Dat heb je echt even nodig, even afstand nemen van alles, om te voorkomen dat je steeds bozer wordt (wel heel begrijpelijk hoor). Goed voor jezelf blijven zorgen hoor en datgene doen wat het beste is voor jou en je kleine mannetje. Heel veel sterkte met alles. Liefs, Ivka
Hallo Flower, Wat zeg je nou, de babyfoon naast jouw bed? En je man dan, hij kan er toch ook een keer uit om te gaan kijken of begrijp ik het niet zo goed? Meid, ga idd even lekker bij je familie even tot rust komen. Dit brengt ook alleen maar meer spanningen met zich mee! Wat ontzettend vervelend dit zeg! Liefs Kari
hallo flower sorry dat ik het zeg, maar wat een vent heb je zeg. ik weet dat ik gezegend ben met mn mannetje, maar wat jij schrijft is wel het totaal tegenovergestelde en volgens mij ook niet normaal. dat ie het moeilijk vind om jou te begrijpen kan ik nog een beetje snappen, maar dat ie niet omkijkt naar zn zieke kind kan ik niet begrijpen. ga lekker naar je ouders meis, dan kom jij een beetje tot rust en gaan bij je man zn ogen misschien open.
@ivka: ik heb een verschikkelijke leidinggevende. ik ben nu (na een week zonder verkoudheid) helaas weer verkouden en heb overal spierpijn. vanmorgen melde ik me dus weer ziek en ik moest gewoon komen werken want er waren nog 3zieken. mn man was zo boos dat hij heeft gebeld en nu mag ik thuisblijven. volgende week een gesprek met die ****. deze week was heel zwaar voor mij om te werken, weer veel stress om alle boterhammen en flessen klaar te krijgen en ook nog op tijd aangekleed te zijn. voor alyssa moeten we naar het wkz om te laten onderzoeken of ze dezelfde groeistoornis heeft als mn man. tot nu toe groeit ze goed, maar dat was bij mn man ook zo tot zn 3de. liefs doris
Hallo allemaal, Nu wil ik even klagen.... iedere keer als ik denk dat ik er bijna ben, komt er weer zo'n verschrikkelijke tegenslag. Aan het begin van het nieuwe jaar ging het best goed, ik kreeg weer wat nieuwe energie en had weer zin in dingen en het slapen ging ook wat beter, maar nu is het sinds zaterdag weer mis. Ik slaap weer heel slecht, daardoor erg moe en nergens geen fut voor..... Herkennen jullie dit? En Kari: jouw slaapproblemen zijn die zomaar opgehouden of ging dat ook met vallen en opstaan? Ik kan er zo slecht tegen als het slapen niet goed gaat.... Nou, vanmiddag ga ik met de kids naar mijn moeder, in de hoop daar weer even tot rust te kunnen komen. Liefs, twinsmam
Hallo hallo allemaal Ik ben ook blij dat dit forum er is.. zit met veel van dezelfde problemen. Ik ben 2,5 mnd geleden bevallen - lange, zware bevalling en uiteindelijk keizersnee, iets was ik eigenlijk helemaal niet wilde. In eht ziekenhuis op de kraam vond ik het vreselijk zodat ik eigenlijk overstuur uit het zkhs kwam. Toen begon het allemaal. De eerste weken dacht ik dat de nare gevoelens 'erbij hoorden'. Maar na 5 weken zo'n beetje vond ik het toch niet normaal dat ik - angstig was - schuldgevoelens had - iedere dag meerdere malen zat te huilen - de dingen somber of gewoon negatief inzag. - niet kon slapen - uberhaupt niet kon ontspannen en alleen maar lag te piekeren etc etc. Borstvoeding lukte ook niet door al deze frustraties en toen ik stopte daarmee, had ik weer iets om over te piekeren. Ik ben naar een psychiater gestuurd en lang zitten praten. er werd geen postnatale depressie geconstateerd maar ik moest wel behandeld worden, eventueel met medicijnen. Nu ga ik dus naar een psycholoog. Geen medicatie nog niet. Maar soms denk ik, doe maar wat medicijnen, dan kan ik gewoon weer dingen doen. Maar de buitenwereld denkt dat je gelukkig bent en op mn werk kijken ze uit naar mn terugkeer. Ik heb op een gegeven moment het masker maar afgezet en gewoon toegegeven dat het niet zo goed ging als men er naar vroeg. En dan snel overstappen op een ander onderwerp voordat het gesprek te dramatisch werd.. Op mn werk weten ze nog wan niets en weet niet hoe ik dat ga brengen. moest het even kwijt. sterkte allemaal
heee niet opgeven hoor Mijn relatie is ook bijna gestrand. Alleen maar ruzie ruzie ruzie, alsof je er dat er nog bij kan hebben. Soms wilde ik naar het einde van de wereld lopen om eraf te vallen... en je man die je gewoon totaal niet begrijpt. Uiteindelijk ben ik niet weggegaan maar denk nog steeds, even naar mn moeder is misschien wel goed, even uit elkaar. Misschien doet het goed voor je relatie. Wij hebben afgesproken een week geen ruzie te maken. Rare afspraak misschien maar het werkt wel, nu al 4 dagen. sterkte
Hoi allemaal, Twinsmam, ik herken het zo goed wat je beschrijft. Het is zo frusterend als je denkt dat je echt vooruit gaat om dan opeens weer terug te vallen. Het is soms echt twee stappen vooruit, eentje terug (of nog meer). Maar weet wel, we gaan vooruit, al zijn het maar kleine stapjes, maar er is vooruitgang. Flower, hoe gaat het nu met je? Kan je en beetje tot rust komen? CA08, raar dat je niet de diagnose PND kreeg. Wat is het dan wel, vraag ik me af. Je klachten lijken er wel veel op. Niet dat het wat uitmaakt of het wel of niet een naam heeft, daar voel je je echt niet beter door, maar misschien dat de behandeling daarop gericht kan zijn. Mij is verteld dat je echt niet aan alle criteria voor een PND hoeft te voldoen om toch die diagnose te krijgen. Medicijnen kunnen net dat steuntje geven om weer wat dingen op te pakken. Is dat niet bespreekbaar? Liefs, Ivka
Ivka75- tja het maakt mij niet uit wat voor naam het heeft, ik schrok nogal toen de woorden PND uitgesproken werden en ik naar psyhiatrie gestuurd werd (onder begeleiding werd ik er gebracht, want de gynaecoloog dacht dat ik anders niet zou gaan). Ze wilden wel medicijnen voorschrijven maar ik vond dat niet nodig... hoort bij de depressie volgensmij, jezelf compleet wegcijferen en denken dat het allemaal wel gaat. Maar zonder hulp is het niet te doen. nu denk ik, doe maar wat medicijnen, dan kan ik weer normaal doen. Even afwachten wat de psycholoog straks zegt en anders ga ik er binnenkort om vragen denk ik. Soms word ik echt gek van mezelf en het volgende moment denk ik alles aan te kunnen en dat het allemaal wel meevalt. Maar ik ben zo bang voor terugvallen als het eventjes goedgaat. Ik zie overal tegenop. en dan ben je bang dat je niet genoeg van je babytje houdt. Sterkte daar.. geeft moed te lezen dat we niet alleen staan
hoi, hier weer berichtje van mij. Ca08, toeval, nadat we echt niet meer op de zelfde voet verder konden, en ik op het punt stond naar mijn ouders te verhuizen, draaide mijn man bij. niet dat alle problemen de wereld uit zijn, zeker niet, maar we hebben net als jij afgesproken deze week lief voor elkaar te zijn, sinds zondag. eindelijk krijg ik weer lucht, en zie ik in waarom ik mijn man ook al weer leuk vond..... vandaag weer een gesprek gehad met ggz (psychiater en nog iemand) en mijn man was dit keer wel mee. ook heel fijn, zodat er een aantal dingen besproken zijn, wat wat lucht geeft. ook meer begrip waarom mijn man zo reageerde zoals hij deed. toch noemen ze het mij bij geen pnd, maar wat dan wel.... slaapstoornis met "onbekende" oorzaak.... waarschijnlijk hormonaal, icm spanningen thuis. raar is dat het niet slapen al begon meteen na de bevalling, en de relatie juist goed was. ik krijg best heftige slaappillen (flurazepam) en mag er zelfs 2 nemen indien nodig. probeer het maar even bij 1 te houden en dat gaat goed, hoewel ik vanacht om 4 uur al wakker was. hopelijk eenmalig. wel merk ik dat ik ontzettend moe ben, of dat door de pillen komt, of dat eindelijk de moeheid toeslaat van het afgelopen half jaar niet slapen... waarschijnlijk een combinatie. wel voel ik dat de continue adrenaline eindelijk mijn lijf uit lijkt te zijn. geen hartkloppigen en zweten en spierspanningen (Stress). over twee weken moeten we samen terug naar de ggz, kijken hoe het gaat, met slapen en tussen ons. zaterdag heerlijk naar de sauna geweest met een vriendin, mijn moeder heeft zo ongeveer bijna de hele week opgepast, gelukkig vind ze het leuk, ik ben er zo blij met haar! mijn partner heeft waarschijnlijk zijn pols gebroken, wat niet is opgemerkt, verkeerd aan elkaar is gegroeid, maar nu weten we nog niet of hij geopereerd moet worden. tillen, badderen en verschonen ed. is er nog steeds niet echt bij. gelukkig doet hij nu zijn best begrijpend en behulpzaam te zijn. een hele ommezwaai, wat ik hard nodig had. tot zover maar weer even mijn verhaal, twinmam, vervelend van je terugval... het leek zo de goeie kant op te gaan. krijg je wel slaapmedicatie nog? ik hoop dat je al weer wat goeie nachten gehad hebt? veel liefs iedereen!
HOi Twinsmam, Sorry dat ik zo laat reageer maar ik ben net pas thuis. Even over je vraagje over dat slaapprobleem. Wil je negatief maken hoor, maar ik heb 2 maanden niet tot nauwelijks geslapen. Ik dacht dat het vanzelf wel weer over zou gaan. Slaappillen hielpen nog maar af en toe. Doordat ik uiteindelijk toch aan de anti-depressiva ben gegaan (geloof me, echt met tegenzin) werden mijn nachten rustiger. Kon me meer ontspannen en eigenlijk ging het weer helemaal vanzelf. In het verleden dacht ik nooit na over "slapen". Op het moment dat het niet meer lukt, kun je je gewoon niet voorstellen dat je daar vroeger absoluut geen problemen mee had. Ik weet nu nog als de dag van gister, dat als het donker werd buiten, ik al in de stress raakte, omdat het avond werd en al bijna bedtijd was. Ik moest gaan slapen en dat lukte niet. Bij mij werd het echt een issue en kwam ik in dat cirkeltje. Die AD was bij mij echt de enige manier om mijn nachten weer terug te krijgen. Ik ben maar 6 maanden aan de AD geweest maar het was wel genoeg om weer lekker te kunnen slapen. Het ging ook niet in 1 x weer helemaal goed maar toen de AD begon te werken merkte ik direct een wereld van verschil. Van 2 uur slaap per nacht ging ik opeens naar 6 uurtjes. Ik hoop dat je snel weer lekker slaapt. Liefs Kari
Hoi Allemaal, Ik heb al met Twinsmam gepb-t ,maar nu ben ik ook wel zover dat ik me verhaal open durf neer te zetten. Ik heb een zwangerschap met zeer veel complicaties gehad en een traumatische bevalling. Na een aantal weken begon ik te merken dat ik niet lekker in mijn vel zat. Dit ging steeds van kwaad tot erger. Eind oktober is de bom bij mij gebarsten en ben ik in de ziektewet gekomen. Eerst heb ik een tijdje slaapmiddelen gehad ,maar dat werkte niet afdoende. Inmiddels zit ik al ruim 3 maand aan de AD. Ik heb 3 EMDR behandelingen gehad. Nu kan ik eindelijk zeggen dat er verbetering in komt. Ik ga zelfs vanaf morgen weer op At basis werken. Wel heel rustig aan hoor. Gelukkig heb ik een fijne bedrijfsarts en een hele meedenkende werkgever. Vanaf half februari ga ik de AD afbouwen. Vind het erg spannend allemaal. Ik voel me wel beter en goh wat is dat fijn om eindelijk weer een beetje de oude vertrouwde ik terug te krijgen Ik wil alle dames hier ontzettend veel sterkte toewensen!