Ik heb het in een andere topic al wel eens laten vallen, dat ik na mijn bevalling geen roze wolk heb gekent. Wel meer meiden hebben geen roze wolk ervaren, maar ik weet dat het bij mij dieper ging. Het moment dat het kind op mijn buik lag dacht ik:", o, mijn hemel wat moet ik hier mee, dit kan ik nooit"!! Dit gevoel werd na mate Chiem ouder werd steeds heviger, ik was enorm bang voor Chiem. Ik kon en durfde niet van hem te houden. Ik huilde de hele dag en Chiem ook. Nu begrijp ik dat ik in hele zware depressie heb gezeten, iedereen zag het, maar niemand durfde het hard op te zeggen. behalve mijn moeder. Zij wilde mij laten opnemen en de zorg vorlopig overnemen. Het CB wilde mij van de BV afhalen en zo "bemoeide" iedereen zich met me. Ik heb Chiem en mezelf overal mee naar toe gesleept om mij/ons te helpen. Mijn moeder die homeoepaat is kon weinig voor mij doen om dat ze emotioneel te dicht bij me staat (dan kun je geen objectieve anamnese afnemen) Toch heeft zij mij er naar een week of 10 doorheen gekregen, door goed naar mij te luisteren heeft ze toch een middel aan mij gegeven........de volgende dag lachte Chiem voor het eerst naar mij, toen ik en ik kan zeggen dat ik vanaf die dag steeds meer een roze wolk gevoel krijg...... Had ik mijn moeder niet gehad had ik niet durven zeggen waar ik nu zou staan. Ik weet dat ik niet de enige ben, maar ik lees veel jubbel verhalen, ook op deze site. Zij er meer meiden die na hun bevalling depressief zijn geweest?
Wat ben je er dan snel boven op gekomen als je een zware depressie hebt gehad, een vriendin van mij zit er nu in, in een hele zware postnatale depressie, maar dat kan minimaal wel een jaar duren en die moet zeker nog een jaar medicijnen slikken! Zij loopt als een zombie in huis en kan nog steeds niets met het kindje, is nu ruim twee maanden geleden, maar nog altijd niet beter! Ook mijn buurvrouw heeft er last van gehad en moet nog altijd na 9 maanden hele zware pillen slikken! Wat heeft jou moeder je gegeven joh, dan geef ik dat even door, als dat zo goed werkt!?!
ik was wil depressief maar had weinig te maken met de bevalling op zich of met een kindje krijgen zal ik zeggen. ik had meteen de roze(blauwe) wolk en was dolgelukkig met ons kleintje maar bij mij ging het meer om mij moeder die ik zelf op mijn 13de verloren had. ik werd bang dat er iets met mij zou gebeuren? dat ik Elyesa zou achterlaten en durfde niet meer zoveel had overal bang van en moet hem altijd bij mij hebben. nu gaat het echt veel beter daar ben ik blij om. groetjes talia
@Karina Homeopatie heeft mij er boven op gekregen en er heel veel en heel open over praten. Tijdens mijn zwangerschap heb ik veel verdriet meegemaakt, veel ellende van afgelopen jaren kwam er na mijn bevalling allemaal uit. Dit heeft mij enorm depressief gemaakt. Ik besef heel goed dat ik er heel snel overheen ben gekomen, dit had veel en veel langer kunnen duren als ik niet homeopatisch behandeld was. Mijn moeder is wel klassiek homeopaat die werken op een andere wijze dan homeopatische artsen. Ik heb ook samen met mijn kindje een magnetiseur bezocht, die heeft ons allebei goed geholpen. Ik geloof heel erg in de alternatieve geneeswijze.
Hallo, Toevallig moet ik morgen naar de huisarts omdat de verloskundige denkt dat ik een depressie heb... Mijn schoonzusje heeft t ook gehad en die kon niet meer voor haar baby zorgen, maar zo ver is het bij mij (nog) niet... Misschien dat we er op tijd bij zijn zei de vk... Ik voel me doodellendig, heb sinds de bevalling alleen 1 appel gegeten, maar heb ook geen honger, ik heb t gevoel dat ik helemaal gek aan het worden ben, ben doodmoe maar kan niet slapen, durf niet uit huis te gaan, maar ook niet alleen thuis te blijven (heel belastend voor mijn man ook)... De verloskundige heeft toen ook een bezoekstop ingesteld en dat verlichtte wel n beetje. De huisarts zei dat ik sowieso een 'verhoogd risico' heb, omdat ik een angststoornis gehad heb voordat ik zwanger was waar ik medicatie voor slikte... We zullen wel zien morgen, maar ik weet wel dat als het zo doorgaat ik het niet volhou, en mijn man ook niet, ook al zegt hij van wel
Sweetangel ik herken je gevoelens. Het gekke is je weet dat je ze hebt, je weet dat het niet "normaal"is en toch kun je de knop niet omdraaien. Ik hoop dat het voor jullie niet te lang duurt, want je hebt gelijk als je zegt dat het ook voor de partner heel zwaar is. Ik ben groeiende en hoop dat jij ook de hulp krijgt die je wilt en nodig hebt. Veel sterkte bij de HA
Precies, je kan het gewoon niet veranderen, al wil je heel graag... De huisarts had het al gelijk gezien toen ik binnenkwam bij hem, dus hij heeft weer Seroxat voorgeschreven. Morgen begin ik ermee, en ik weet van toen ik eerst Seroxat slikte dat alles de 1e week erger wordt Daarom maar zo snel mogelijk beginnen, hoe eerder ik me wat beter voel hoop ik... Gelukkig dat je groeiende bent Loesjes, ik hoop dat ik dat ook snel kan zeggen!
Ik wens jou super veel sterkte en hoop dat je zosnel mogelijk weer opknapt. Hormonen doen rare dingen met je. Wel shit dat je een week slechter moet worden om beter kunnen worden, maar als het helpt. Ik wens jou het allerbeste ook voor jullie kindje en je partner. Mijn vriend had de eerste weken nog wel begrip en vond mijn huilbuien nog wel "schattig", maar na een paar weken werd hij toch ook behoorlijk wanhopig. Dit zorgde niet echt voor een lekkere sfeer in huis....gelukkig hebben we elkaar weer gevonden. Toi, toi, toi
Dank je wel meid... Gelukkig is mijn man wel wat gewend, want ik heb vorig jaar ook een depressie gehad... Hij weet dus wat hem te wachten staat, maar leuk is anders... Jij ook nog veel sterkte met het verdere opknappen!