@Roos ook ik ben sinds een week weer begonnen met Citalopram. Na de bevalling van mn eerste (een half jaar daarna) ook een poos Citalopram geslikt. Heeft me toen heel goed geholpen, gaf me echt het duwtje in de rug om me weer beter te gaan voelen. Nu na de bevalling van mn 2e merk k dat k het weer erg moeilijk vindt om alles niet veels te zwaar en te moeilijk te maken. Hik tegen heel veel dingen aan, nu op advies van mn man en familie weer begonnen aan de citalopram. De eerste bijwerkingen zijn vervelend....ook even flinke last van hoofdpijn, had k toen ook. Hoop dat de bijwerkingen snel weg trekken en die pillen gewoon gaan werken!!
@Mirjamrn: Jeetje meid jij ook aan de citalopram. Mag ik vragen van welke bijwerkingen jij last had en hoelang dat aanhield. Heb gisteravond de eerste pil genomen en merkte vanochtend dat ik wel heel erg moe bent. Ben erg benieuwd naar jou ervaringen. Liefs Roos
@roosviceetje knap hoor dat je het aandurft die medicijnen!! ik hoop dat je je snel beter zal voelen.
Hoi Elsie, mede doordat ben ik in de put geraakt. Iedere keer kreeg ik een nee te horen en was daar een beetje klaar mee en aangezien ik altijd thuis ben (verlof) had ikzo iets nou dan kunnen jullie mijtoch bellen maar helaas dat gebeurde ook niet. Nu je in ene aan de medicatie ben gaan ze zich er tegen aan bemoeien.
ik vind idd ook dat mijn vriendinnen mij ook kunnen bellen, ik bel hun wel af en toe en sms en vraag hoe het gaat, dan vind ik gewoon dat ze het ook aan mij kunnen vragen. ik zie ze ook veel minder ook omdat ik de deur nog niet echt uit kan en zij werken veel en hebben zelf geen kinderen dus het is zoiezo al moeilijk te begrijpen allemaal.
Ja hier ook precies hetzelfde, alleen hier ook vriendinnen met kinderen. Soms snap ik er helemaal niks van. heb mij laats heel kwetsbaar opgesteld en krijg dan alleen te horen, trekken snel de agenda`s. 3 weken later inmiddels aan de anti depressiva krijg je een sms, kan ik morgen een bakkie doen? Nou komt mij niet zo goed uit begin namelijk met medicatie. Doe dat nou niet, het zo`n troep... en ik denk alleen maar als je eerder contact had op genomen had ik misschien niet aan de medicatie gehoeven. (dat is wel niet waar want door hun ben ik niet depressief, maar anderen weten het soms zo goed voor je) Vandaag erg moe, ga zo ook lekker mijn bed in enmijn 2de pil nemen ben benieuwd hoe ik mij morgen voel
ja idd als je medicatie krijgt kunnen ze ineens wel bellen. ik weet ook wel dat het allemaal lastig te begrijpen is voor de omgeving, maar geen contact zoeken vind ik ook echt niet leuk.
nee helemaal mee eens, tuurlijk snap ik dat het niet leuk is om bij een depressieve vriendin op visite te gaan, maar in mijn ogen is dat geen echte vriendschap. Hoe voel je je verder?
hier gaat het verder prima eigenlijk. ben bezig mijn conditie weer op te bouwen want die is echt slecht!! heb jij trouwens ook last van paniekaanvallen? want dat heb ik wel, maar gelukkig nu al een tijdje niet gehad.
Nee ik heb geen last van paniek aanvallen. Ik heb met name heel veel onrust, slechte concentratie, veel lichamelijke klachten, watten in mijn hoofd, soms uit het niets boos/verdrietig/gefrustreerd. Vandaag ook weer ontzettend boos maar wel terecht. De HA had gezegd dat de pshychiater mij maandag zou bellen en als dat niet het geval was moest ik haar terug bellen, niet gedaan:x. Dus vandaag weer aan de bel getrokken om 09.30 uur. Ik zou aan het eind van de ochtend begin van de middag terug gebeld worden. Nou ik weet niet wat bij hun aan het begin van de middag is, maar om 14.30 uur heb ik zelf maar weer gebeld, krijg ik een bandje dat ze met administratie bezig zijn, dit duurde tot 15.30 uur. Toen ben ik maar met mijn man daar heen gegaan, en toen hadden ze in ene wel tijd om er achter aan te gaan. Nu hoor ik morgen (ik ga er niet van uit) meer. Ben het vertrouwen een beetje kwijt.
@roosviceetje dat is heel vervelend! ik kan er ook slecht tegen als mensen hun afspraken niet na komen hoor! en kan ook soms boos zijn om niks. die paniekaanvallen zijn heel vervelend, het heeft er voor gezorgd dat ik niet meer de winkel in durf, maar omdat ik nu al een tijdje geen aanval heb gehad ga en mezelf wat beter voel ga ik het binnenkort samen met iemand toch weer proberen, heb dit 2 maanden na de bevalling ook gehad en toen kwam het ook goed met 6 maanden een terugval gehad maar denk dat het nu ook weer goed komt. hoe gaat het vandag met de medicijnen?
vervelend zeg die paniekaanvallen.. ik ben daar niet voor naar de dokter geweest destijds maar had ze wel degelijk, elke keer als ik in de AH kwam kreeg ik het benauwd en voelde ik me licht in mn hoofd worden en wou ik zo snel mogelijk weg.. altijd erg druk daar en voelde me erg slecht zodra ik binnen liep.. ging ook zoveel mogelijk sochtends vroeg als het rustig was want die aanvallen zijn neit prettig... wel vervelend ook als een vriendin niks meer laat horen en dan zon opmerking maakt doe dat nu neit aan die rommel.. bedoel als je zelf die stap al hebt gezet en zij heeft al weken niks laten horen beetje achterlijk om dan zo te reageren.. alsof je dan ermee gaat kappen.. ipv dat ze je een hart onder de riem steekt... hier werd door een toen nog vriendin steeds gezegd al vanaf begin kijk uit dat je geen postnatale depressie krijgt.. en oh zo begripvol.. maar toen ik eenmaal toegaf dat ik me idd niet prettig voelde ewrd er totaal geen rekening mee gehouden dat ik die drukte allemaal niet kon hebben en werd er steevast met 2 kids op bezoek gekomen en dan de hele dag blijven plakken terwijl dat zo ontzettend druk was en ik daarna helemaal down was omdat ik het gewoon niet kon hebben.. dus er was weinig begrip waren alleen maar woorden.. mensen roepen nogal snel dat ze het wel snappen terwijl dat neit zo is.. vnod ik best frustrerend..
ik kan idd drukte ook niet zo goed hebben, mijn vriend heeft een dochter van 3 die alleen om het weekend bij ons is, dus dat is al druk maar dan komen natuurlijk mijn schoonouders langs want die zien haar niet zo vaak, schoonouders zijn gescheiden en allebei nieuwe partner. dus die komen ook niet samen dus dat weekend is het best druk, ik ga nu ook nergens mee naar toe dat kan gewoon niet en dat is voor de omgeving weleens heel moeilijk te begrijpen! want je hoeft toch alleen maar te zitten? maarja als er hier mensen zijn en het is me te druk ga ik gewoon even naar boven, jammer dan wat ze ervan vinden hoor! hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat je weer de oude was?
nou ik was echt pas na een maand of 8 de oude weet het niet meer precies maar ging met pieken en dalen hoor op den duur dacht ik goh voel me nu een stuk beter maar dan viel ik soms weer terug ... ik heb geen medicatie gehad maar veel gepraat met mn vriend en pas toen het over was ook met anderen want ik schaamde me ervoor op dat moment.. omdat k wat nare ervaringen had met zogenaamde vriendin die het allemaal zo goed begreep maar nergens rekening mee hield plus een huisarts die me niet serieus nam, en nog een uwv arbo arts die me zonder pardon goedkeurde en ik dus geen inkomen meer had terwijl ik echt niet kon werken.... toen dacht ik ik praat er met niemand meer over verder.. niemand snapt het toch! maar goed ik heb gewoon pech gehad met die dingen, heb ook een heel tidj rug en bekkenpijn nog gehad en een galblaasverwijdering dat hielp ook allemaal niet mee in hoe ik me voelde natuurlijk.. op den duur ben ik dus st janskruid gaan slikken en na een aantal dagen voelde ik me helderder en happier.. ben er na een maandje mee gestopt toen merkte ik ik heb het niet meer nodig.. moet er nog wel voor waken merk ik als het donker weer is dat ik niet het liefst de hele dag binnen zit hoor! sowieso is mijn moeder manisch depressief en ben ik zelf in het verleden ook al een tijd depressief geweest door mijn toenmalige relatie dus dan moet ik wel extra opletten maar ik herken het nu en als ik het nog eens meemaak zal ik het ook direct aangeven en erkennen.. dat heeft mij al erg geod geholpen... voorheen toen ik dat dus niet deed kroop ik liever weg onder mn dekbed en KON gewoon niet praten het kwam gewon niet uit mn mond de woorden kreeg het neit over mn lippen.. als verdediging maakte ik dan maar ruzie want niemnad snapte mij toch.. wat ik wel erg fijn vind dat nu het zonnetje regelmatig schijnt en daar knap ik sowieso erg vanop als ik een dipje heb! lekker een stukje wandelen met de kleine doet dan ook goed.. maar die drukte dat is bij mij nog steeds een probleem elke verjaardag feestdag zie ik tegenop omdat ik geen zin heb in die drukte een hele dag en zit er dan weken tegenaan te hikken.. mijn vriend is t tegenovergestelde daarin die houd daar juist van.. en dat botst dus nog weleens .. dat heb ik echt aan die depressie overgehouden ben denk ik bang dat ik me weer zo angstig ga voelen .. tenmisnte dat is wat ik ervan kan maken denk dat het in mijn hoofd zo is dat ik dat link aan die periode en dat niet meer wil voelen.. ik denk zelf wel als ik toen gewoon wel erkenning kreeg bij de HA en medicatie had gehad ik me sneller beter had gevoeld maar goed het is nu eenmaal zo gelopen en heb nu een schat van een HA dus zou het nog eens voorkomen hier ben ik niet bang daarheen te gaan maar ik zou dan wel mijn vriend meenemen zodat hij kan benadrukken dat ik me wel degelijk echt zo voel dat ik niet zomaar langskom... hopelijk voel jij je snel beter! het zal vast met pieken en dalen gaan maar echt aan het eind van de tunnel is er licht! het komt goed ook al voelt dat niet zo!
ik wil ook geen medicijnen! ik voel me opzich wel goed, alleen heb ik gewoon last van heel erg moe zijn en probeer goed me rust te nemen wat soms erg lastig kan zijn met een kleintje! nu kan ik al wel weer veel meer als bijv. 2 maanden geleden nu kan ik het grootste gedeelte in huis weer zelf doen en heb ook een schema gemaakt en moet zeggen dat het me deze week aardig lukt er aan te houden. ik ga nog wel elke middag even liggen want als ik heel erg moe ben kan ik last krijgen van die paniekaanvallen. ik zie gelukkig wel licht aan het einde van de tunnel, het gaat steeds een stukje beter en idd soms een terugval! vandaag doe ik wat rustiger aan want ik ben best een beetje moe en heb spierpijn haha.
Hier ook een pnd gehad na de bevalling...Bij werd deze nog eens aangewakkerd door prenison die ik na de bevalling weer kreeg vanwege mijn reuma die weer begon op te spelen. Ik kreeg paniekaanvallen, durfde niets meer en werd super onzeker. Ik wilde dit leven niet, wilde het liefst in mijn auto stappen en weggaan, weg van alles (had geen suicide neigingen gelukkig)... Ik was op een gegeven moment ook zoooo moe. En mijn dochtertje deed het super, waardoor ik me tegenover haar ook nog eens extra schuldig voelde,zij kon er immers niets aan doen dat ik me zo rot voelde... Ik heb hulp gezocht,psych, huisarts, familie en vrienden en had veel aan de site Kraamtranen.nl. Ik wilde ook perse geen anti-depresiva! Uiteindelijk ben ik weer aan de pil gegaan,en dat hielp me al een boel,mijn hormonen werden weer wat rustiger,want dat zijn meestal de grote veroorzakers van pnd... Nu, bijna 6 maanden later durf ik voorzichtig optimistisch te zijn,voel me alweer een tijdje goed, en als ik toch weer zo'n knoop in mijn buik voel komen (spanning,paniekerig) neem ik een Valeriaantje en doe mijn ademhalingsoefening die ik ondertussen bij Yoga heb geleerd. Zo heb ik het aardig onder controle gekregen. Ik moet zeggen dat ik vooral dankzij de hulp van goede vrienden en mijn ouders en schoonouders erdoorheen ben gekomen, zonder hun hulp had ik het echt niet gered...
Heb je je ijzer al eens laten testen? Bij mij kwam mijn vermoeidheid door een veels te laag ijzer (dus niet alleen je HB,maar ook je ijzer), en ik heb ondertussen een ijzerinfuus gehad, en die heeft me er aardig doorheen geholpen,voelde me vrij snel al een stuk fitter,wat je ook mentaal weer helpt...
Dat sombere weer speelt zeker een rol denk ik...Je wordt zowiezo al somber van dat weer, laat staan als je een pnd hebt...Van mij mag het nu ook heel snel zomer worden hoor, heerlijk, die warmte, het zonnetje...lekker weer naar buiten met die kleine...