ik heb geen flauw idee of mijn toppic hier goed staat. maar waarschijnlijk heb ik een postnatale depressie. waar ik absoluuut geen hekel aan mijn tweeling heb zit ik wel enorm met mezelf in de knoop. ze dachten eerst aan een burn out maar het gaat steeds verder de verkeerde kant op. nooit verwacht dat ik me zo enorm k*t zou kunnen voelen en zo vreselijk ongelukkig, ik sluit mezelf het liefste op en kan totaal geen mensen om me heen hebben, bij het minste of geringste ben ik net een stuk explosief die de ramen wel uit het huis wil slaan. 4 enorm zware maanden met de tweeling gehad. 6 weekjes te vroeg geboren maar echt enorm onverwachts, na 3 weekjes thuis gekomen. zware start gehad want alles was nieuw geen kraamzorg en mijn man moest verplicht aan het werk. toen werd mijn zoontje ziek, ziekenhuis in ziekenhuis uit, klysma's bij de vleet en het werd maar niet beter. ten einde raad alles gefilmd en een gesprek met de kinderarts geeist en ja hoor verborgen reflux medicatie gekregen gestopt met de borstvoeding overgegaan op fles en indikken met jbpm en ja hoor eindelijk ging het beter. niet meer 24 uur per dag huilen en huilen en huilen. nu heb ik 2 enorm vrolijke mannetjes in huis. ben zo trots op ze zo sterk zijn ze. maar ik zelf zie eruit als een slons voel me ziels ongelukkig en weet me geen houding meer te geven. ik weet niet wat ik hiermee bereiken wil, maar ik moet het wel echt eventjes kwijt.
Wat erg om te lezen hoe je je voelt,neem aan dat je al wel hulp bij de huisarts heb gezocht? Hoe gaan ze je helpen?
Ja alle mogelijke hulp is nu ingeschakeld home start word opgestart en maandag gesprek met de huisarts ivm natuurlijk... Vakantie 🙄🙌🏼 Ook mijn man heeft halve dagen vrij genomen. Bah had dit echt nooit en nooit verwacht