'ik snap dan echt niet waarom je zo graag kinderen wilt' schreef een zp'er laatst in een topic dat ging over fulltime werken. En hoewel ik zelf maar vier dagen in de week werk, merkte ik dat de vraag me bezig bleef houden. Het is niet mijn bedoeling om een nieuwe discussie te starten over het minimaal aantal uur dat je je kinderen per week zou moeten zien dus ik wilde het iets breder trekken: waarom wilde jij kinderen? Voor mij waren het allerlei redenen maar degene die nu in me opkomen zijn: 1. De belangrijkste: het leek me fantastisch om van zo nabij een kind op te zien groeien en de ontwikkeling te volgen. Met name de taalontwikkeling, maar ook in het algemeen. Ik heb de eerste honderd woorden(/gebaren) of zo dan ook nauwkeurig bijgehouden en schrijf (bijna) elke week een stukje over wat ze heeft gedaan of meegemaakt (hoop dat dat ook nog lukt als ik twee kinderen heb!). 2. Omdat kinderen zo grappig kunnen zijn en je dingen met ze kunt ondernemen die je anders nooit meer zou doen, zoals schommelen of met de Duplo spelen (heel hoogstaande reden dit...). 3. Het maakte deel uit van de toekomstdroom die mijn vrouw en ik samen hebben. Want toegegeven, als ik een partner had gehad die niet zwanger wil zijn of die überhaupt geen kinderwens had dan vermoed ik dat ik geen kinderen gehad zou hebben (althans, niet op deze leeftijd. Misschien dat reden 1 en 2 als ik 35 zou zijn zo overheersend zouden worden dat ik van gedachten zou veranderen). Maar nu was er dat beeld van de toekomst, wat we dan later met z'n drieën of zelfs vieren zouden kunnen doen, de namen die we ze zouden kunnen geven, de sporten die ze zouden doen, de manier waarop we ze zouden opvoeden... 4. En zoals bijna elke ouder denk ik toch dat een kind van mij de wereld mooier zou maken, omdat je hoopt dat het jouw manier van denken, jouw normen en waarden over zal nemen (maar gebeurt dat ooit echt? ) en je denkt dat de wereld beter zou zijn als iedereen zo zou denken als jij. Maar dat is vooral een reden van je onderbewuste want welbeschouwd slaat die nergens op. 5. Omdat ik dacht dat ik heel veel van een kind zou kunnen houden en ik dat gevoel wilde meemaken. En jullie?
Pfoe! Wel een leuke vraag. Dat is een gevoel dat ik al vanaf jongs af aan heb gehad en dat is nooit weggegaan. Ik moest en zou moeder worden, met of zonder partner. Ik ben altijd gek op baby's geweest. Maar echt waarom? Ik denk toch omdat ik die intense liefde wilde voelen die je hebt voor je kind(eren). Omdat het me heel bijzonder leek om een kind op te voeden en te zien opgroeien en ontwikkelen. Omdat het voor mij zin gaf aan het leven. Tja, gewoon omdat ik kinderen geweldig vond (en vind).
Ik heb eerlijk gezegd nooit het gevoel gehad dat ik graag moeder wilde worden. En eigenlijk kan ik me ook helemaal niet meer herinneren hoe man en ik het onderwerp kinderen hebben besproken. Weet nog wel dat toen ik was gestopt met de pil en snel daarna zwanger was dat ik dacht: uhh oke, nu krijg ik dus echt een kind. Wil ik dit? Kan ik dit? Het klinkt misschien wat impulsief,ondoordacht en lomp, maar ik heb geen idee waarom ik gekozen heb voor kinderen. Maar ik hou ontzettend veel van ze en zou echt niet meer zonder ze willen!
Ik kan het niet goed uitleggen eigenlijk, het waarom. Alleen dat ik al van best jong wist, dat ik ze graag zou willen.
Lastige vraag! Vanaf jongs af aan wilde ik al kinderen, denk omdat ik het gevoel toen had dat het hoorde? Daarna jaren voor kinderen gezorgd en erachter gekomen dat ik dat zorgende heerlijk vind en kinderen zijn (meestal) zo schattig. En natuurlijk het ongegeneerd kunnen spelen met Duplo, het mooiste poppenhuis uitzoeken, Lego kopen en zelf bouwen, aan de rekstok hangen en schommelen.
Dat vraag ik mijzelf regelmatig af. Waarom wou ik ook al weer kinderen? Zucht... Maar dat is altijd maar even gelukkig. Ik wou graag kinderen omdat het voor mijn gevoel echt een verrijking van ons leven zou zijn. De ultieme uiting van onze liefde. Al die fases van ontwikkeling meemaken en daar zelf de grootste bijdrage aan leveren. Ik kon en kan mij echt geen leven zonder kinderen voorstellen. Leuke vraag trouwens
Dit inderdaad. Heb nooit een sterke wens gehad of argumenten gehad waarom ik kinderen zou willen. Alleen heb ik wel altijd het idee gehad dat mijn leven niet compleet zou zijn zonder een kind, vind het er toch een beetje bijhoren.
Ik wilde toen ik jong was al 6 kinderen. Gewoon een groot gezin. Heel gezellig. Dit is niet uitgekomen en we hebben nu een zoontje en hopelijk ook een tweede. Ik ben een moederfiguur. Ik hou van zorgen en ik hou van opvoeden. Mijn eigen normen en waarden overbrengen vind ik erg leuk. Ik zie nu al dingen van mijzelf in mijn zoontje. Ik vind ook echt bijna alles geweldig. Hoe hij zich ontwikkeld, samen gezellige dingen doen. Ik kan daar echt van genieten. En hoe ik me soms kan verbazen wat een bijna 3 jarig kind kan. Ik vond het geweldig om zwanger te zijn. Het bewegen van je eigen kindje in je buik. Ik vind het een wonderbaarlijk iets. Ja een kind hebben zou ik nooit van mijn leven willen missen. Daarom gun ik het ook iedereen zo.
Dit inderdaad. Voelde meer als iets instinctiefs en nu ze er zijn voelen ze ook als iets wat helemaal bij me hoort. Al verzuchten mijn man en ik soms wel tegen elkaar waarom we dit eigenlijk zo graag wilden als we ze weer achter het behang willen plakken
Wij zouden geen of moeilijk kindjes kunnen krijgen. Tussen mijn studie door rete impulsief gestopt met condooms en tadaaa... Wat mij betreft was de kinderwens zeer minimaal. Mijn man daarentegen had een grote wens. Maar het blijft er daarom ook écht maar bij 1. Vind het leuk maar ook erg druk naast mijn studie!
Vroeger zei ik regelmatig dat ik ooit een zoontje zou krijgen maar vanaf de puberteit wou ik eigenlijk geen kindje. Dat is zo gebleven tot mijn 25ste. Toen kwam het ineens in mij op dus gewoon instinctief. En hij is het beste wat mij ooit is overkomen.
Ik heb helaas nog geen kindjes, maar de wens is groot. Als kind vond ik grote gezinnen geweldig. Ik was echt een poppenmoeder en wilde het liefst 10 kinderen. Rond mijn 20e zwakte dat af, met name omdat ik bang was. Zou ik wel een goede moeder zijn? Hoe kan ik ooit kinderen krijgen en hen alles geven wat ze nodig hebben? Toen wilde ik eigenlijk geen kinderen meer. Vervolgens ontmoette ik mijn vriend en die wil het liefst een heel elftal Hij is gek op kinderen, knuffelt en speelt met alle neefjes en nichtjes, en ja: hij loopt zwijmelend over de baby afdeling Wij hopen dus ooit gezegend te worden met een kindje. Andere redenen: een kindje lijkt mij de kroon op je liefde. Ik wil die intense onvoorwaardelijke liefde voelen, zoals enkel een moeder dat kan. En ik wil gewoon ontzettend graag de kleine mixjes van ons twee zien
Mijn man en ik zijn zo blij met onszelf dat we beiden dolgraag een miniversie bij wilden. Leek ons ook echt een gebaar naar de rest van de wereld.... Maar zonder gekheid, tja waarom? We hadden het leuk samen en dachten dat het nog leuker of mooier zou worden met kinderen erbij. En dat klopt, en we hebben de mini versies nog gekregen ook
Hier ook. Toen ik 2 was wist ik al dat ik moeder wilde worden. Met of zonder man. Was meer een "oergevoel ". Had het denk ik heel moeilijk of zelfs onmogelijk gevonden om zonder kinderen door het leven te moeten gaan.
Ik zou het niet weten eerlijk gezegd. Is toch iets waar je naartoe groeit en een gevoel om je voort te willen planten, klinkt heel klinisch maar ik denk wel dat het zo werkt. Tot mijn 22 ste had ik werkelijk helemaal niets met kinderen, dit kwam paa later.