Ik zou niet wachten tot na donderdag hoor... Ik zou gelijk maandag bellen en je idd niet laten afschepen met baby's huilen nou eenmaal... Gewoon op je strepen staan en 'eisen' dat je een verwijzing krijgt naar se KA
Een vriendin van me had, ook een kindje wat maar blééf huilen, toen het ongeveer net zo oud was als jouw kindje, hebben ze hem ter observatie opgenomen in het ziekenhuis. Gewoon om eens te kijken hoe het ging. Inbakeren bleek een oplossing, maar toch, bleek ook mama een ppd te hebben. Zij was eerder passief en wilde niets met haar kindje doen - ook geen slechte dingen ofzo- maar ze wilde eigenlijk niets meer, behalve dat het huilen stopte. Uiteindelijk bleek er in het ziekenhuis weinig aan de hand, het inbakeren hielp érg goed tegen de onrust van het mannetje en hij was héél gevoelig voor de stemmingen van mama. Toen het met mama beter ging - ging het met hem ook beter. Ze heeft wel zeer intensieve begeleiding gehad. Maar oke, ik zou in elk geval een huisarts inschakelen, opnoemen wat er allemaal is met je kindje en aangeven dat je het helemaal niet trekt allemaal, eigenlijk wat je hier ook schrijft, dat je geen band voelt met je kindje etc. Ik ben zelf voor mijn ppd via een ggz instelling erg goed geholpen. Maar ik zou voor nu, beiden opties open houden- er is iets met je kindje en hoe dat nou komt, daar zijn de artsen voor en als er door alle hormonen en vermoeidheid inmiddels ook wat met jou is, moet dat ook gelijk aangepakt worden, zodat jullie een fijn gezinnetje kunnen worden weer. Heel veel sterkte!
Ik zou niet wachten tot donderdag. Maandag gelijk de HA bellen, op je strepen gaan staan dat je een verwijzing wilt. Als jij hier om vraagt, is een arts verplicht je deze te geven! Geef vervolgens bij de KA aan, dat je zsm een afspraak wil omdat je het idee hebt dat er iets echt niet in de haak is. (dat is mijn gevoel, als ik je verhaal lees.) Geef daar bij ook aan wat dit met jou en je gezin doet. Vraag gelijk een verwijzing voor je zelf, voor maatschappelijk werk. Mocht een andere behandeling nodig zijn, kan zij je altijd door sturen. Sterkte en succes..
Dit klinkt alsof hij bij je wil zijn. Inderdaad een draagdoek dacht ik ook zoals Niike zegt. eventueel samen bij gaan slapen (hij op het aankleedkussen op het grote bed samen met jou slapen)? Op de buik leggen? Vindt ie dat prettig? Eventueel buidelen?! Op jouw borst leggen (harthoogte) en dan lekker slapen samen? Verder maandag een verwijzing voor jullie allebei vragen voor een huilpoli of kinderafdeling of iets dergelijks... Vanaf daar verder kijken naar hoe en wat... En... Sterkte meis!!
Inbakeren doen we al. Maar dat werkt (nog) niet (het zelf in slaap vallen). Dat kan ook komen omdat hij vaak in de C-houding ligt en omdat zn nek vast zit. Had gehoopt dat hij wel wat vaster zou slapen en dus langer, maar dat is helaas ook niet zo. Ik ben ws nog oververmoeid van de bevalling. Vanaf half 6 's ochtends bezig geweest met weeen wegpuffen. Omdat ik niet verder kwam tot 9 cm, moest ik toch persen zonder persweeen en dus alles op eigen kracht doen. Omdat ik niet meer kon functioneren door de pijn van de weeen, ben ik na lang zeuren om pijnstilling eindelijk per ambulance overgebracht naar het ZH. Ook daar hebben ze me nog ff door laten modderen (ze konden niet geloven dat een bevalling van een tweede zwaarder zou zijn..). Uiteindelijk om half 6 's avonds dus die keizersnee waarbij ik 1,5 liter bloed heb verloren. Ik ben dus aan het ontzwangeren en aan het herstellen van een bevalling, keizersnee en bloedverlies... Ik heb dan ook veel slaap nodig (heb ik normaal gesproken al). Als ik mn zoontje bij mij zou houden in bed, slaap ik zelf niet. Ik denk omdat ik bang ben op hem te gaan liggen of dat hij stikt onder de dekens. Veel tijd om hem in slaap te wiegen heb ik ook niet. Ten eerste omdat mijn dochter er ook nog is en ten tweede.. De uren die hij tusen twee en vier slaapt, kan ik ook slapen (met mn dochter). Die tijd wil ik niet gebruiken om hem in slaap te krijgen. Hij hoeft van mij niet eens perse te slapen, als ie maar lekker in bedje kan liggen, gewoon tevreden..
En als je hem op het aankleedkussen naast je hoofdkussen neer legt? Dan kun je niet op hem liggen, niet onder de dekens verdwijnen, en zelf een beetje slapen.
klinkt helemaal als kiss syndroom...mijn zoontje had dit ook en ik weet hoe moedeloos jij je voelt....ons zoontje huilt, nou ja krijst en gilt, nu net bijna 9 mnd nog steeds erg veel de eerste 2 maand 12 uur per dag....nu zo'n 3 uur per dag en ja....van dat vele huilen wordt je knetter knetter gek zeker niet tot donderdag wachten meid....maandag naar de huisarts jij...echt doen desnoods bel je de HAP als je er doorheen zit en een doorverwijzing eisen voor de KA en voor jou lijkt het me verstandig ook even je verhaal te doen bij de HA....je hoeft niet perse een pnd te hebben....maar gewoon ff praten...kan erg opluchten ik snap dat je gevoel tegenover een altijd huilend kind niet helemaal is zoals het hoort...maar het is natuurlijk wel heel erg voor het ventje als hij huilt omdat hij.pijn heeft en zn mama zich ook nog eens van hem afkeerd...hij heeft je nodig hele dagen heb ik met een baby in mn armen gezeten en rondgelopen dag in dag uit....kon niet eens fatsoenlijk pissen of eten hij kan niks anders dan huilen meid....en het zou een stuk makkelijker zijn als ze konden zeggen "mama geef me eens een zetpil want mijn lijfje doet zeer" overigens kan je ik een in baby's gespecialiseerde osteopaat ook aanraden
Volgens mij heb hij geen ppd maar wat je zelf zegt ben je oververmoeid. Je lichaam heeft tijd nodig om te herstellen en bij te komen. Niet gek dat je dan boze gedachtes krijgt over je kind. Vergelijk het eens met ieman die al jaren voor zijn ziek familie lid zorgt. Die mensen krijg vaak als het heel zwaar is ook erg negatieve gedachtes over de gene die ze verzorgen. Dit komt omdat je er dan door heen zit. Een PPD heb je niet zo snel, maar als je niet rust krijgt dan is er wel kans dat je er 1 kan krijgen. Maar laat je niets aanpraten hoor. Ik heb gewerkt met vrouwen met een PPD en vaak zijn ze ver weg. Je bent waarschijnlijk gewoon op en ik denk dat elke moeder dit zou hebben dat neemt niet weg dat je niet van je kind houdt. Anders dan was je niet opzoek gegaan naar een oplossing. Praat eens met de huisarts ook over jou klachten. Daar zijn ze ook voor. Doet je huisarts niet ga dan eens praten bij het consultatie bureau of praat eens met een maatschappelijk werker. In ziekenhuizen zijn vaak medisch maatschappelijk werkers die met jou opzoek kunnen gaan naar een oplossing. Zij kennen ook de wegen en kunnen jou ondersteuning bieden en je kan daar eens lekker je hart luchten tegen een objectieve derde. Veel sterkte in ieder geval!
Ik zelf ook niet, maar op deze manier kan ik toch wat rust pakken. Mijn zoon is rustig omdat hij dicht bij mij is, en ik kan overdag liggen (als mijn dochter een middagslaapje wilt doen) ipv dat hij in mijn armen woont. Ook 's nachts als hij onrustig is doe ik het zo.
Hier was onze 2e ook een huilbaby. Ik zat er echt doorheen en mijn huisarts scheepte mij af. Ik wist zeker dat mijn zoontje pijn had en geholpen moest worden. De volgende dag zijn we naar de hap gereden en mochten we gelijk door naar de KA. Ze hebben hem meteen opgenomen , niet alleen door het huilen maar ook om ons een adempauze te geven. Hij bleek dus verborgen reflux te hebben en heeft medicinen gekregen. We kregen een heel ander mannetje mee naar huis. Wel een pittig mannetje maar geen huilbaby meer. Ik zou als ik jouw was wel met iemand gaan praten. In ons ziekenhuis werd ook meteen maatschappelijke hulp aangeboden. Ik heb dat toen afgeslagen maar heb later toch nog wat "last" van zijn huilen gehad. Hij is nu 22 maanden maar als hij nu soms huilt kan ik daar niet goed tegen. Probeer hem zoveel mogelijk bij je te houden en te knuffelen. Ik weet het is moeilijk ( ik heb ook dagen met mijn zoontje rondgelopen) maar dit gaat echt voorbij met de juiste hulp voor je kindje. Wees niet bang om hulp in te schakelen of oppas te vragen.
Nou, ik zie het nog steeds niet zitten. Vandaag gaan we weer naar huis en daar zie ik enorm tegen op. Mijn man en ik liggen door dit voorval enorm in de clinsch, dus ga de hulp en steun van mijn ouders straks nog meer missen.
Heb je ook oordoppen in huis? Dit is geen grapje, maar heel serieus. Niet om hem te negeren, maar met oordoppen is het misschien makkelijker om hem te troosten en om je heen te hebben. Bij mij werkt het wel. Zorg voor afleiding, ook thuis. Vraag vriendinnen langs te komen voor kop koffie/thee. Wat dan ook. Het lijkt me dubbel moeilijk als je hier ook nog door in de clinch komt te liggen met je man. Juist nu heb je steun en herkenning nodig. Geen afwijzing of het gevoel dat je er alleen in staat. Maak er echt werk van hoor! Morgen gelijk in de telefoon klimmen! Als je kindje echt zo veel huilt als jij aangeeft dan houdt niemand dat heel lang vol. Sterkte!
Nou, nu nog mooier. zit in de auto naar het ziekenhuis. niet voor mn zoon maar mn man. ik zit depressief bij mijn ouders en meneer gaat de stad in. ongeluk gehad met de brommer en ligt nu in het ziekenhuis met een gebroken been. hij moet geopereerd worden. kan het nog erger worden???
Ooww wat klote!! Hoop dat t snel wat beter gaat met je man Maar he.. Als je toch al in t iekenhuis ben... Neem daar gebruik van!!
Misschien kan het inderdaad niet mooier! (niet lullig bedoeld). Kaart in het ziekenhuis aan dat je het echt niet trekt met een huilbaby en nu ook nog eens een hulpbehovende man die je niet kan helpen hierbij. Je staat er nu echt alleen voor en daarbij heb je nu dus echt hulp nodig anders is de instorting nabij... Overdrijf het een beetje als dat nog nodig is. Echt doen hoor!!! (maar eh, het is natuurlijk vervelend deze samenloop, maar je kunt je man niet echt verwijten dat hij de brommer neemt als vervoermiddel, toch?)