Het is zondag dus geen arts te bekennen die ons duidelijk kon geven over mijn man. zowel kuit als scheenbeen staken dwars door de huid. pink gebroken en zijn hand geschaafd tot aan het bot en zijn gezicht een en al diepe schrammen. mijn moeder blijft bij mij en de kinderen. Morgen bel ik de huisarts op. had dit twee weken eerder al gedaan. hij zei dat heg bij de leeftijd hoort. Morgen wil ik eigenlijk a la minuut naar een KA. gebruik de situatie met mijn man. overigens is hij een kl**tzak.. ik zit depressief bij mijn ouders en hij zit te zuipen en feesten in de stad. de terugweg op de brommer ging het dus mis. mn vader is woedend op hem. zo woedend dat hij er om huilde (samen met mn moeder). Ik hen mn vader nog nooit zien huilen. Kortom, 1 groot drama hier..
Ik snap dat je het hem kwalijk neemt, maar je man lijkt me wel voldoende gestraft, dus gebruik je energie voor iets anders; namelijk voor jezelf en je kinderen, je man redt zich nu in het ziekenhuis wel, dus zorg dat jij rust krijgt en dat je morgen de ha kan bellen. Als de ha je niet wil doorverwijzen, dring er dan echt op aan; baby's huilen inderdaad, maar nooit zonder reden. Een baby die zo hard en lang huilt, die heeft iets en daar moet een gespecialiseerde arts naar kijken, dus een kinderarts! Ik snap dat het allemaal erg veel is, maar stel nu je prioriteiten; je man is volwassen en ook al heeft hij zulke akelige botbreuken, hij redt zich echt wel. En jullie problemen met elkaar hebben ook absoluut geen prioriteit, eerst je zoontje en jezelf op orde krijgen, dan je man en dan is het eens tijd voor een goed gesprek tussen jullie beiden. Veel sterkte, meid!! Ik hoop dat de ha je morgen helpt en dat je zoontje snel geholpen wordt! Dat zal al enorm veel spanning bij jou wegnemen! Komt goed!
Is hier iemand dan die haar er de schuld van geeft?? Ik lees het niet. Eeeehhhhhh, ik weet niet met welke bril/lenzen jij leest, maar er staan hier meer als genoeg meelevende berichten van moeders die in hetzelfde schuitje hebben gezeten/zitten met baby's die huilen en niet stil te krijgen zijn. Die adviseren allemaal hetzelfde (uit eigen ervaring): hulp zoeken, zodat haar zoontje gaat worden, en ze er zelf niet aan onderdoor gaat, maar de rust terug komt.
@ gwenolyn: dat jij je aangesproken voelt daar kan ik niets aan doen. Het was eerder bedoeld op 2 andere mensen die niet zo medelevend reageerden maar ok... Uiteraard vind ik ook dat Chico hulp moet zoeken maar dat zal ze vast wel doen want zo kan het niet verder. Ik heb ook in zo een (wel minder erge) situatie gezeten, wrs alle mama's wel eens en ik weet dat je soms gewoon wat steun wil en zo lang je dat geeft en advies geeft vind ik het zeer leuk en lief. Als je echter de persoon die dit berichtje plaats op haar donder begint te geven omdat ze volgens jou te weinig onderneemt?? Dat vind ik nogal wat, ze is niks met verwijten en opdonders, die geven haar zelfvertrouwen enkel nog een extra deuk. Oja ik heb lenzen vant kruidvat...mss toch eens andere aanschaffen
Ja chico, ik hoop dat de huisarts iets voor je heeft kunnen betekenen en dat je inmiddels contact hebt met hulpverlening. Hopelijk wordt het zo snel wat draaglijker.
Heb ook even alle pagina's bijgelezen en ben benieuwd of je intussen hulp hebt gekregen voor je kindje en voor jezelf? Je man krijgt nu in het ziekenhuis alle zorg, dus die zorg kun jij nu even loslaten om je even te focussen op jullie tweetjes! Ben benieuwd of er al iets duidelijk is voor je??
Ik zou ook echt boos zijn op mijn man! Maar goed mannen gaan nu eenmaal anders met zaken om dan wij vrouwen (over t algemeen dan) en misschien is dit zijn manier om te ontspannen. Maar goed, zoals ik al zij, ik zou het echt niet kunnen waarderen zo'n (lompe) actie! Had hij beter jou kunnen komen steunen!!! Maar maak je er aub niet al te druk om, je hebt al zo veel om je druk om te maken! Wat zei je HA en al bij de KA geweest? En je zeker niet weg laten sturen! Moet ik nodig zeggen Ik vermoed dat mijn kindje echt verborgen reflux gehad heeft, en ik neem het me nog steeds een beetje kwalijk dat ik niet heb afgedwongen dat ze dat onderzochten, maar goed, toen wist ik niet wat ik nu weet. Uiteindelijk was de oplossing (inbakeren) van de HA samen met het CB wel voldoende voor onze kleine. Hoop echt dat ze de oorzaak vinden, maar helaas vinden ze die niet altijd... Maar hoe dan ook, aan het vele huilen komt zeker een einde.
Nou, m'n zoontje is opgenomen in het ziekenhuis ter observatie. De huisarts heeft hem verder niet onderzocht maar mij nav m'n verhaal direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar zeiden ze dat hij hoogstwaarschijnlijk niets heeft, maar dat ze mij willen ontzien.. Ik heb echt onderstreept dat hij geen huilbaby is maar dat hij huilt omdat hij pijn heeft, dat ik dat echt zeker weet!! Het was echt verschrikkelijk om hem daar achter te laten... Verder heb ik het ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd vanwege het onmogelijke gedrag van mijn man en schoonmoeder. Mijn man neemt het mij kwalijk dat ik vrijdag met de kinderen naar mijn ouders ben vertrokken. Als ik dat niet had gedaan was hij die avond niet op de brommer naar de stad geweest en was dit alles niet gebeurd. Kan niet tot hem doordringen dat dit voor mij de enige optie was op niet te knappen en om de situatie zelf te kunnen handlen als hij overdag werkt. Dat dat voor hem geen vrijbrief is om zich als een onvolwassen vader van twee kinderen te gedragen en met een lading vol alcohol op de brommer naar de stad te gaan. Ik ben blij dat mijn zoon medisch wordt nagekeken, maar ben doodongelukkig om de situatie van m'n man. Ik denk dat er wel een scheiding zit aan te komen..
Allereerst: goed dat je hulp voor je zoontje hebt gezocht en dat hij nagekeken wordt!!! Ten tweede: wat vervelend dat het nu zo gaat tussen jou en je man....dit is natuurlijk een rot-situatie, maar dat is altijd als je onenigheid hebt.... Ik zou in jouw geval nu echt even als eerste aan je zoontje denken én aan jezelf! Zoals je zelf al aangaf, trek jij het niet meer.... Heel veel sterkte, hopelijk is er snel weer wat rust voor jullie!
@ Chico: Super goed dat er actie is ondernomen!!! Niet leuk dat hij is opgenomen, maar er word wat gedaan!!! Klasse meid!!! Je man heb ik even geen woorden voor............. jouw schuld?? Dacht het toch niet!!! Hij is toch degene geweest die alcohol gedronken heeft en besloten heeft om op de brommer te stappen? Je hebt het er toch niet met een trechter in gegoten en hem daarna op de brommer gezet. Mijn hemel...... wat een vreselijk onvolwassen reactie. Dat zijn moeder hem daarin steunt: Belachelijk!!!
Pardon?! Hij is toch zelf volwassen genoeg om die beslissing te maken om met alcohol op op een brommer te kruipen!! En dan jou daar de schuld van geven??? Erg ver gezocht en lijkt een uitvlucht voor zijn eigen stomme gedrag... (sorry hoor) Ik vind het juist heel dapper dat je voor jezelf hebt gekozen door even naar je ouders te gaan als je daardoor beter trekt als je man overdag aan het werk bent... En ik kan nou wel zeggen dat je je niks van je man en schoonmoeder aan moet trekken, maar dat is natuurlijk ook niet te doen. Ik zou mijn aandacht even volledig op je kindje(s) en jezelf richten. Goed dat hij licht opgenomen en dat jij hulp krijgt van maatschappelijk werk. Natuurlijk erg fijn dat je ouders zo'n steun/hulp zijn... Succes en sterkte!
Jeetje wat heftig. Hij zal nu ook enorm overprikkeld zijn doordat hij door zijn huilen amper aan slapen toekomt. Ik zou echt meteen aan de bel trekken bij de huisarts en naar een kinderarts door laten verwijzen voor onderzoek. Arm jochie kan er echt niks aan doen!!! Hij heeft helemaal nog niet eens het vermogen iets te veranderen hij is helemaal overgeleverd aan jullie. Ik zou bijna zeggen kom hem maar eens brengen. Jij even rust en hij even in een andere omgeving. Ook al wil je het niet hij voelt jou wel feilloos aan en hij ontvangt geen liefde en geborgenheid nu iets wat hij keihard nodig heeft. Super wel dat je dit met ons deelt! Hopelijk heb je wat aan onze adviezen en heel veel sterkte ermee. Hormonen kunnen soms echt idiote dingen met je doen!!
Zag het laatste niet sorry! Was erg onder de indruk van je verhaal. Jeetje wat zit je in een rotisituatie!
Wat goed dat er actie ondernomen is! En wat goed dat je je niet zomaar laat afschepen en je gezegd heb dat je zeker weet dat hij pijn heeft! Hou dit vol! Ook als ze weer zeggen dat er niks is! En ga eens naar een osteopaat ipv chirodinges En super dat je zelf ook hulp krijgt! Klinkt misschien een beetje dom maar ben echt trots op je! Je bent met recht een goeie mama!
Ik las jouw eerste berichtjes en ik moest een beetje aan mijzelf denken toen ik pas bevallen was. Nu was mijn baby geen huilbaby, maar ik moet zeggen dat nu mijn dochtertje 4,5 maand is ik pas een beetje van haar kan genieten. De bevalling heb ik erg negatieve herinneringen aan, en de weken erna waren een hel. Als ik terug denk aan die tijd word ik weer misselijk. Ik had weinig slaap, weinig hulp, en zat met mijn emoties overal. De eerste week kreeg ik alle hulp van mijn man, maar daarna raakten we het spoor een beetje bijster geloof ik. De communicatie was ver te zoeken, en hij vond dat ik na een paar weken wel weer alles kon doen wat ik voorheen deed. Ik heb zoveel gehuild. Een bevalling is echt niet niks, en de één heeft meer tijd nodig om daarvan bij te komen dan de ander. Je moet niet vergeten wat er allemaal in je lichaam gebeurt qua hormonen. Als ik me dan voorstel dat mijn baby zoveel huilde als jouw kindje, dan had ik me ook geen raad geweten denk ik. Waarschijnlijk was het dan ook uit de hand gelopen. Sommige van jouw berichtjes komen hard over, maar ik denk dat we niet naar de inhoud moeten kijken maar naar de betrekking. Je geeft aan dat het je allemaal teveel wordt, en echt veel hulp heb je er niet bij. Je man begrijpt jouw emoties niet, terwijl je graag van hem wat erkenning wil. Tot overmaat van ramp blijft je zoontje huilen, terwijl jij zo graag een beetje rust wilt. Je weet niet hoe je hem stil moet krijgen, en hebt daar ook het geduld niet voor omdat het je allemaal erg hoog zit. En dan nu dat ongeluk... wat een gedoe allemaal! Ik snap dat het allemaal erg moeilijk is voor je momenteel. Maar probeer de issues met je man even te laten voor wat het is. Het heeft geen nut om dat nu in het heetst van de strijd uit te spreken, dat zal waarschijnlijk alleen maar negatief uit pakken. Helemaal omdat er nu gewezen wordt wie de 'schuldige' is. En (schoon)ouders die zich er dan in alle emotie mee bemoeien zullen er ook niet veel positief aan bijdragen. Blijkbaar zitten jullie er beiden even doorheen. Voor hem is het ook moeilijk. Ookal heb jij al het zware werk gedaan, en denk je vast; hij zou míj moeten steunen. Blijkbaar weet hij zich ook geen raad met de situatie, en hoe hij hiermee om moest gaan. Zijn uitvlucht is ook niet goed te praten, maarja, alsof wij allemaal altijd de juiste keuzes maken op momenten dat we verdrietig/boos oid zijn. De situatie is nu zoals het is, en waarschijnlijk ziet dat er voor jou allemaal heel donker uit. Richt je op dingen die belangrijk zijn om op te lossen, en dingen die je ook op kán lossen. Je zoontje is nu opgenomen, hopelijk vinden ze daar iets. Mocht dat niet zo zijn, dan lijkt het me (buiten alle hulp die aangeraden is) misschien goed om iemand jou een beetje te ondersteunen in je dagelijkse dingen? Zodat jij even kan slapen overdag (wat soms al echt kan schelen) even afleiding kan zoeken, of juist even je helemaal op je zoontje kan richten zonder iets anders te hoeven doen. Je bent geen slechte moeder omdat je je zo voelt. Het lijkt mij een logisch gevolg. Die krengen van hormonen doen zoveel met je. Je bent nog maar 7 weken geleden bevallen! Geef jezelf de tijd om tot jezelf te komen, dan zal je veel meer geduld hebben en rust om uit te zoeken wat er met jouw kleintje is.