postpartum depressie

Misschien kan je nu niet reageren, of heb je geen zin om te reageren; geeft niet.

Ik vroeg mij alleen af hoe het nu met je gaat.

 

Ik denk dat wij ook gekletst hadden in het februari topic?

Je verhaal klinkt me eigenlijk echt bekend in de oren. Ik genoot van mijn zwangerschap en ook al was ik plots al over de 40 weken heen en keek ik er echt naar uit om te bevallen, toch besefte ik pas nadien dat ik me gewoon verveelde en het verschrikkelijk vond niets te zitten doen (dit ken ik ook gewoon niet).

Ik wilde altijd zwanger zijn, ik hoefde niet perse een baby. Na 41u volle arbeid is onze zoon met een knip en zuignap ter wereld gekomen, mijn bevalling is mijn hoofd gewoon horror geweest. Kan zijn dat het best wel meeviel, maar ikzelf vond het echt verschrikkelijk.

Gelukkig werden we gezegend met een schat van een mannetje, zo gemakkelijk. Enkel die nachten waren pure hel.
De eerste nacht na de bevalling was ik gewoon blij weer te kunnen slapen (had 3 nachten ervoor niet geslapen door de arbeid) en toen hij huilde wilde ik gewoon hebben dat hij zweeg en een seconde ofzo erna ging mijn belletje rinkelen 'hé dit is je kind, geef hem eens eten'. Op den duur ging het zo erg 's nachts dat ik hem uit kwaadheid eens te hard op zijn verzorgingskussen heb neergepland en hij dus een ferme bonk heeft gemaakt met zijn hoofdje.
Ik voel me nog steeds zooooo slecht over dat moment...

Ik dacht altijd 'waar is nou die moederliefde waar iedereen over spreekt', het was nu niet meteen dat ik me overladen voelde met liefde en emoties voor hem... Ik vond het zo raar, ik voelde niet wat ik zou moeten voelen.

Sinds ik weer aan het werk ben gaat het echt vééééél beter, ik ben gewoon 180° gedraaid. Hij is mijn God gewoon.
Vanmorgen belde het kdv dat hij koorts had en ik kon gewoon niet snel genoeg bij hem zijn. Nu pas besef ik wel wat moedergevoelens zijn en hoe die onvoorwaardelijke liefde voelt.

Het komt goed meid! Als je wilt praten pb je maar hé

 

Net zoals Elance hierboven, had het niet beter zelf kunnen beschrijven.
Alleen heb ik ze heel lang laten huilen op een middag, was zo bang. Ik dacht "als ik er nu naartoe ga, dan doe ik haar iets aan".
Verschrikkelijke gevoelens.

Maar bij mij is het gebeterd toen ze groentenpap gingen eten.
Ze waren niet meer zo klein, konden tegen een stootje (eens wat minder eten is geen drama meer), en het ALLERBELANGRIJKSTE je kende hun karaktertje en je weet wat ze doen en waarom. Bvb nr3 kan mega-krijsen en dan op het hoogtepunt valt ze abrupt in slaap; nr2 moest steeds fruit hebben en nr1 is een allemansvriendje en zo gevoelig.

Het betert wel, echt.

 

he wat fijn om te lezen dat het wat beter gaat. Herkenning vond ik ook erg prettig, het idee dat je niet de enige bent. Thuis is dat meestal wel anders.

Fijn weekend ( en doe thuis ook rustig aan he!)

 

Ik zit ook met het volgende. 7,5 maand geleden ben ik bevallen van een mooi mannetje. De zwangerschap ging erg goed, de bevalling duurde bijna 40 uur. Maar heb daar geen nare herinneringen aan. Na 3 weken bleek dat hij onvoldoende had aan borstvoeding en dat verklaarde het vele huilen en slecht slapen. Meteen besloten om af te bouwen en op flesvoeding over te gaan. We kregen een heel ander meer tevreden ventje terug. De maanden daarna ging het met mij met ups en downs. Vooral als hij huilde kon ik daar slechter mee om gaan, met name tijdens het avondeten. Dan at ik slecht of langzaam. Was altijd blij als de avond gevallen was. Ik keek er erg naar uit om weer aan het werk te gaan. Even wat anders dan luier, flesje en tadatadata. De eerste weken ging dit goed. Moest wel af en toe denken aan hem, hoe zou het zijn op KDV enzo, maar verder prima. Op een gegeven moment sloeg dit om naar onrust, angst, hartkloppingen. Vragen als van slaapt hij zo wel, drinkt hij wel genoeg. Stil door huis lopen, bang dat hij wakker zou worden. niet mijn tanden poetsen in de ochtend als hij net op bed lag, douchen als ik zeker wist dat hij in diepe slaap lag. Alles zodat hij maar niet van mij wakker zou kunnen worden. En werd hij eerder wakker dan 'normaal' dan schrok ik. Wat nu? Hij moet straks nog fruit, een fles en hij is na anderhalf uur al moe, maar heeft hij dan al wel honger? Allemaal Wat, als dan vragen dus. En na een dag werken hoopte ik dat hij op bijv pappadag een goede dag gehad had, dat was bijna altijd gewoon ook zo, maar de sleutel in de deur doen was dan al een dingetje. Ik verloor de controle over mijn lijf en denken. Zeker toen hij ook nog groente mocht werd het een chaos in mijn hoofd. Want we wilde samen eten, dus op maandag en dinsdag werkte ik 9 uur, haalde ik niet altijd vanwege de ochtendfles, pappa opstaan, wegbrengen e.d. Maar eenmaal thuis was het meteen koken snel snel. Ik kon normaal prima onder druk werken, maar nu niet. Als er maar iets mis ging vond ik dat stom van mezelf. Herrie en drukte kon ik niet meer hebben. Paniekaanvallen in winkels e.d. Ik ben toen uiteindelijk vroeg van werk naar huis gegaan, het ging niet meer. Meteen de huisarts gebeld en die verwees me naar een psycholoog. Ook kreeg ik Oxazepam voor noodgevallen.

Het niet werken was fijn, even niets moeten ook, het leek even langzaamaan beter te gaan. Ik kon pas na 3 weken bij de psych terecht. En helemaal goed voel ik me (nog) niet bij hem. Ik heb betere dagen gehad vorige week, maar vanaf zondag zit de angst er weer in. Heel nerveus soms, slecht kunnen eten en dus afvallen en me daar weer druk om maken. Het is een cirkeltje. Ik dacht ook eerst dat iedereen om me heen zich zo moest voelen, want ik wist niet beter. Nu ik weet hoe het voelt om even lekker in je vel te zitten weet ik hoe het moet/kan zijn.

Huilen doe ik weinig, de behoefte daaraan is minimaal. Maar echt genieten doe ik ook niet, ook niet van hem. De paniekaanvallen zijn weg, ik durf ook gewoon te winkelen met de kleine en ook alleen, met moeite, even te gaan sporten of een boodschap te doen. Maar naar een vriendin? Nee dat lukt niet. Mijn psych denkt dat ik wel weer een paar uur per week kan gaan werken, maar dat zegt hij obv een klachtenlijst die ik ingevuld heb na een klein weekje met buikgriep(hadden het alle 3!) Dus dan is het overleven en ben je samen. Noem het afleiding. Dan vallen de klachten mee.

De huisarts zegt dat ik geen PPD heb, misschien wel gehad, maar gooit het meer op overspannen. Iemand die zich in mijn verhaal herkent? En wat hebben jullie er aan gedaan?

Alvast bedankt! Heb soms echt het gevoel dat ik gek wordt.

 

@ Nathalias fijn dat je al zo snel verbetering merkt! Doe rustig aan, zeker thuis.

@ kakkiedoedel.
Of je wel of geen ppd hebt is lastig te zeggen via een forum. Een pnd is simpelweg een depressie na een bevalling (doorgaans wordt het zo genoemd tot 1 jaar na de bevalling).
Mijn ervaring met psychologen is dat je vrijwel direct een klik moet hebben. Zo niet, dan kun en durf je je niet volledig te uiten waardoor hij/zij niet weet hoe jij je voelt en dus jou niet kan helpen. Misschien is het de moeite waard om over te stappen?
Een psych kan ook vaststellen of het wel of niet ppd.

Lees dit eens; Wat zijn de belangrijkste symptomen van een postnatale depressie?
Of dit;
postnatale dpressie (Postpartum depressie) - symptomen en mogelijke oorzaken

Ik heb begeleiding met mijn ppd gehad en ben er zo uitgekomen, zonder medicatie dus.
Tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik al gesprekken met een psycholoog gehad in de hoop een 2e ppd te voorkomen. De kans is nl groot dat als je ooit een depressie hebt gehad je een ppd krijgt. Ik heb hierdoor vooraf bepaalde keuzes gemaakt, waardoor het iets makkelijker was na de bevalling. En ik heb (tot nu toe) geen ppd!