Na de geboorte van mijn eerste zoon heb ik een depressieve- en angstsoornis gekregen. Dat kwam niet geheel onverwachts aangezien ik dit al vaker heb gehad in het verleden, maar ik ben er toen wel te lang mee doorgelopen. Kwam uiteindelijk bijna een jaar ziek thuis te zitten. Ik ben weer gereintegreerd en werd weer zwanger. Omdat ik met een van mijn medicijnen moest stoppen tijdens de zwangerschap kwam de depressie weer terug. Gelukkig kon ik starten met een ander medicijn en ging het toen weer beter. Ik ben 3 weken geleden bevallen van mijn tweede zoon en natuurlijk merk ik nu dat de hormonen, de veranderingen en de vermoeidheid hun tol eisen. Kortom, ik ben ontzettend bang dat ik weer ga terugvallen. Zeker als er bepaalde triggers zijn ben ik erg kwetsbaar. Er is wat gedoe op mijn werk bijvoorbeeld en ik ben daardoor meteen weer erg van slag. Ik weet de weg naar mijn hulpverleners goed te vinden dus ik weet ook wel dat het allemaal wel weer goed komt maar ben gewoon best bang voor die achtbaan aan emoties waar ik ik zit. Nou ben ik benieuwd of er meer meiden zijn die zich herkennen in deze situatie en wat jullie ervaringen zijn en wieweet kunnen we elkaar een beetje steunen?
Ik had dit kunnen schrijven...precies hetzelfde verhaal. Bij mijn dochter kreeg ik ook een angststoornis met daarbij depressieve gevoelens. Mijn angst richtte zich op een gegeven moment vooral op het niet meer kunnen slapen. Nachten lag ik strak van de stress in bed, uiteindelijk was ik dagen aan het huilen...het was echt een verschrikkelijke tijd. Uiteindelijk aan de oxazepam en citalopram gegaan. Mijn contract werd toen niet verlengd, dus ik heb ook een tijd thuis gezeten. Ik ben twee weken geleden bevallen en na een paar dagen voelde ik me al zo naar, kon weer niet slapen en zo bang voor terugval. Ik heb meteen de dokter gebeld en weer oxazepam gekregen zodat ik iig wat kan slapen snachts en ik ben meteen weer met citalopram begonnen. Ik vind die wisselende gevoelens die ik nu steeds heb ook heel eng. Ook ik weet dat het tijdelijk is, ik weet de weg naar hulpverlening te vinden...maar de angst voor een terugval is ook groot. Misschien als er meer mensen zijn dat we een clubje kunnen maken?
Ow joh, hier ook een slaapstoornis! En niet kunnen slapen is idd ook een van mijn grootste angsten. Dat en angst om niet goed genoeg te zijn. Ik slik nu mirtazapine en sertraline tegen depressie en lorazepam om te slapen (is demirtazapine ook voor trouwens). Die slaapstoornis heb ik bij een vorige depressie ontwikkeld en is nu echt mijn zwakke plek. Ik word depressief en angstig als ik moe ben en andersom zeg maar... Klinkt raar maar ergens fijn dat ik niet alleen ben
Bizar om te lezen dat je precies hetzelfde hebt. Afgelopen nacht heb ik een slechte nacht gehad. Onze baby wil meestal na de fles van 1 uur (die mijn man doet) niet in zijn eigen bedje slapen. Hij gaat dan heel hard huilen en omdat ik onze dochter niet wakker wil laten worden, laten we hem niet huilen. Dus hij tussen ons in op het verschoonkussen en ik met mijn hand op zijn buik. Toen werd hij rustig en viel in slaap. Maar hij maakt zoveel herrie, kreunen piepen...dus ik viel steeds in slaap en schrok wakker. Uiteindelijk heb ik hem teruggelegd in bed en als snel kwam hij voor de voeding van iets na 4 uur. Om 5 uur sliep ik weer en om 6.15 was mijn dochter alweer wakker. Ik ben dan gewoon kapot. Ik heb net wel even gelegen en misschien nog een uurtje geslapen. Maar de tranen zitten dan heel hoog, mijn hoofd zit vol en doet pijn en ik voel me angstig voor de komende nacht. Ik probeer nu positief te blijven. Het gaat over, hij zal een keer gaan doorslapen, er zijn genoeg mensen die met zo weinig slaap kunnen leven....en dit maar herhalen in mijn hoofd. Hoe gaat het met jou? Zijn er verder geen mensen die zich herkennen hierin?
Wat vervelend zeg! Onze zoon slaapt 's nachts meestal wel goed gelukkig. Ik geef de laatste fles en mijn vriend doet de nachtvoeding zodat ik aan een stuk kan doorslapen. Ik slaap nu ook vaak op zolder, alleen. Gebroken nachten trek ik echt niet. En maar een paar uur slaap per nacht, daar kunnen de meeste mensen niet tegen! Ik zou je aanraden om met je man samen uit te dokteren hoe jullie het kunnen aanpakken zodat jij genoeg rust krijgt voorlopig. En niet denken dat je van alles moet omdat anderen het wel kunnen. Ik weet gewoon dat ik mijn rust keihard nodig heb en dat het gewoon heel zwaar is met een pasgeboren baby. Het wordt inderdaad makkelijker straks en tot die tijd goed op jezelf passen!
Mijn man gaat vannacht ook de voedingen doen. Hij is nu thuis (werkloos) en kan wel overdag slapen. Dat lukt mij dus echt niet. Werkt jouw vriend wel? Ik heb ook een bed op zolder staan, maar mijn man blijft liever beneden en slaapt dan op de bank en de baby in de box. we hebben nu een inbakerdoek en kijken nu of hij dan wel na de laatste fles rustig alleen kan slapen.
Inbakeren doen wij ook, hier helpt het heel goed in de nacht! Je moet idd gewoon van alles uitproberen totdat je een manier vint die werkt voor jullie. Mijn vriend werkt maar is redelijk vrij en flexibel in zijn uren. Hij is in de eerste weken ook veel vrij geweest en sliep dan overdag bij (dat kan ik ook niet haha). En nu probeert hij zijn werk ook zoveel mogelijk zo te plannen dat het voor ons een beetje relaxed blijft. Ik hoop dat je een goede nacht hebt, ik duik er ook maar eens in!
Wat fijn dat je het zo kan regelen met je vriend! Maar tot hoe laat slaap jij sochtends dan? Ik lag er gister om 9 uur in, maar het duurde wel even voor ik sliep. Bang dat het niet zou lukken, terwijl het met die oxazepam uiteindelijk echt wel lukt. om half 6 maakte mijn man mij wakker voor de eerste fles. Hij is toen meteen naar bed gegaan. Ik hoop dat de baby binnenkort gewoon na zijn laatste fles in zijn eigen bedje kan slapen. Dan kan mijn man ook weer ons bed. Vannacht gaan we het maar weer proberen...
Ligt eraan hoe oaat mijn vriend naar zijn werk moet, vanmorgen werkte hij thuis dus werd ik pas om 10 uur wakker, dat is wel fijn! Maar als hij eerder weg moet moet ik er natuurlijk ook eerder uit. Je zou je oxazepam ook wat eerder in kunnen nemen, zodat je al lekker moe bent als je je bed in gaat.
Ik wou net een topic openen hierover! Bijna een maand terug bevallen en ik word alsmaar deppresiever. Ik heb me hiervoor aangemeld bij een psychiater, maar vraag me af wat bij jullie helpt afgezien van de medicijnen?
Hoi teddy, wat vervelend voor je! Heb je naast depressieve gevoelens ook angsten? Bij mij helpt de gedachte dat het tijdelijk is. Het zal uiteindelijk overgaan en dan zal ik mij weer normaal voelen en in mijn geval normaal kunnen slapen. Als ik een paar nachten slecht geslapen heb, dan voel ik mij verschrikkelijk naar. Ik herhaal dan steeds tegen mijzelf dat het tijdelijk is, dat het over gaat. En ik denk aan alle dingen die wel goed gaan. Toen het de vorige keer misging bij mij, dacht ik alleen maar dat het nooit meer goed kwam. Ik zag alleen maar de slechte dingen. Dat maakt het alleen maar erger. Heb je eerder een depressie gehad?
Hoi Teddy, wat naar dat je je zo voelt. Bij mij helpt het als ik genoeg rust neem. Daarnaast heb ik ook regelmatig gesprekken met een therapeut. De combinatie medicatie en gesprekken helpt vaak het beste. Daar kan je psychiater je veel meer over vertellen. Heel veel sterkte en als je je hart wilt luchten kun je hier terecht!
Dankje voor jullie reactie! Qua angsten meer angst om mijn vriend kwijt te raken op deze manier of de 'slechte' ouder te zijn (omdat mijn vriend allang gewend is en zijn rol als vader echt super doet). Ik ben mezelf een beetje kwijt begon ook in mijn zwangerschap al met heeel snel kwaad worden naar hem toe als hij ook maar 1 ding fout doet dit word alleenmaar erger helaas. Heel lullig ook voor hem natuurlijk arme jongen, maar op het moment kan ik er niks aan doen. Ik heb nooit eerder een depressie gehad dus dit is allemaal nieuw voor mij. Dit komt bij mij denk ik door mijn ongeplande zwangerschap/kind had hiervoor echt een totaal ander leventje was veel aan het feesten en een kind stond absoluut niet op de planning. Heb alles voor haar opgegeven op het moment dat ik erachter kwam dat ik zwanger was, maar dit is wel iets waar ik heel erg aan moet wennen.Ook naar mijn kind toe heb ik veel schuld gevoel ( ik hou van haar laten we dat vooropstellen ) maar heb er weinig gevoel bij verder. Wat veel vrouwen zeggen dat het het mooiste is in je leven. Dat gevoel heb ik niet athans 'nog niet'. En zo zijn en nog wel wat dingen de aanmelding bij een psychiater is iniedergeval al een stap in de goede richting alleen ben ik geen supporter van medicijnen dus hoop dat dit allemaal zonder kan. Ik hoop dat jullie je ook snel hiervanaf zijn thanks voor de tips
Herkenbaar Teddyy! Mijn zwangerschap was wel gepland maar zoiets is gewoon heel heftig. Goed dat je naar een psychiater gaat, die kan je echt wel verder helpen. Ik zou medicatie wel een kans geven, je kunt er altijd weer mee stoppen als het niet bevalt en het helpt de meeste mensen echt.
Jazeker ongeacht of het gepland is of niet is het idd heftig had dit een beetje onderschat. Maar wist ook niet wat ik precies kon verwachten bij mijn eerste. Met medicatie kan je wel weer stoppen wanneer je wil, maar wil eerst alles zonder. Wil er graag op eigen kracht uitkomen (mits dat lukt natuurlijk!)
Hallo Teddy, Ik herken erg veel in je verhaal. Zelf ben ik 3 weken geleden bevallen van een prachtige zoon. Mijn zwangerschap was onverwachts maar het was wel erg welkom. Ook ik was erg gehecht aan mijn vrijheid. Mijn vriend en ik waren letterlijk altijd op pad, etentjes, uitgaan en met vrienden weggaan zijn dan ook dingen die ik super graag doe. Na de geboorte van de kleine voelde ik me zo leeg, alsof ik geen leven meer had en ging het ineens erg slecht met me. Ik heb vooral erg last van angsten... En dan vooral om mijn vriend of de kleine te kunnen verliezen. Hierdoor ga ik heel erg nadenken over de zin van het leven. Het ergste vind ik dat ik het leven als "zinloos" ervaar. Zo van "als we toch doodgaan en alles toch voorbij gaat waarom leven we dan?? Zelf ben ik al snel naar de huisarts gegaan, ik kan er simpelweg niet mee omgaan om me zo te voelen. Zelf moet ik ook bekennen dat ik vóór mijn zwangerschap ook al wel angstig kon zijn en me altijd snel schuldig voel over echt van alles en nog wat, en deze angsten en gevoelens door de hormonen en de heftige verantwoordelijkheid van een kindje gewoon niet meer kan negeren Ook ik ben geen voorstander van medicijnen omdat je hiermee je gevoelens onderdrukt en ik wil proberen er eerst zelf uit te komen en sterker uit deze rotperiode te komen!! Ik herken dus veel in jouw verhaal. Ik heb mijn eerste gesprek bij de psycholoog inmiddels achter de rug, en een tweede gesprek staat aanstaande donderdag gepland. Misschien kunnen we wat ervaringen uitwisselen? Ik heb weinig vriendinnen met kindjes dus voel me daarin ook best alleen...
Onze dochter is inmiddels 10 maanden maar wat jullie schrijven over die eerste tijd is zooooo herkenbaar. Zij ging redelijk snel 'doorslapen' maar vervolgens lag ik uren wakker. Hartkloppingen, tintelende vingers, angstaanvallen en enorme huilbuien kreeg ik ervan. Ik had ook het gevoel dat mijn leven voorbij was en dat ik aan de zijlijn naar mijn eigen leven keek, maar wel met alle emoties die bij dat leven hoorde moest dealen. Ik was zo ontzettend niet mezelf. Wat een verschrikkelijke tijd. Stomme hormonen! Ik heb het zo snel mogelijk bij mensen die dichtbij me stonden en me konden helpen, zoals mijn ouders, kenbaar gemaakt. Want ik had het gevoel er alleen voor te staan en dus gigantisch te falen. Terwijl ik er helemaal niet alleen voor stond want mijn vriend hielp heel veel. Maar dat maakte ook weer dat ik dus dacht dat ik niet goed genoeg was als moeder en partner. Tegen het slechte slapen heeft mij mindfulness heel goed geholpen, al geloofde ik er geen snars van toen ze zei dat ze me beter kon laten slapen. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen in deze behoorlijk grijze periode. Goed dat jullie erover praten en kunnen lezen dat jullie niet alleen zijn!
Mindfulness is idd een aanrader! Ik heb een aantal mindfulness meditaties en ontspanningsoefeningen op mijn ipod staan waar ik nog regelmatig naar luister als ik het ff moeilijk heb en/of niet kan slapen. En het wordt echt allemaal makkelijker en beter, ook je sociale leven kun je weer oppakken straks, zij het met enige aanpassingen
Heel bijzonder om te lezen dat veel vrouwen hetzelfde meemaken in de eerste periode na de geboorte van een kindje. Ik ervaar ook enige boosheid over het feit dat echt niemand dit tegen je zegt! Iedereen zegt tegen je: "geniet ervan", "het is de mooiste periode uit je leven"etc...etc... En natuurlijk, het krijgen van een kindje is geweldig, maar het is zó overweldigend dat ik denk dat het bij een heleboel vrouwen een hoop oude emoties en angsten flink laat opwaaien. En juist omdat er van je "verwacht" wordt op een enorme roze wolk te zitten schaam je je nog meer om toe te geven dat je eigenlijk helemaal niet zo lekker in je vel zit. Ik ben een heel open persoon en heb mijn gevoelens meteen kenbaar gemaakt aan vriend, ouders, schoonouders en goede vriendinnen. En dit helpt!!! Iedereen staat voor me klaar en is begripvol. Tevens krijg ik ook veel bijval. Ik hoop dat er meer vrouwen zijn die dit kenbaar maken zodat nieuwe moeders zich hier beter op voor kunnen bereiden. Ik hoop nog meer reacties te kunnen lezen, veel sterkte en plezier gewenst voor alle nieuwe moeders