Het is helaas weer zover. Ik heb enorm gehuild vanmorgen. Mijn vriend was vanochtend al vroeg weg en komt vanavond laat thuis. Ik voel me zo alleen....De moed zakt me in de schoenen. Ik geloof er niet meer in. Ik zie iedereen op dit forum en in mijn omgeving zwanger worden en bij ons lukt het niet. Het doet zo'n pijn en het is zo vreselijk moeilijk om nog positief te blijven. Misschien komt het ook doordat mijn zusje nu zwanger is en ik daar telkens mee geconfronteerd word. Ik wil ook zo graag zwanger zijn, leven in mij voelen, mama worden. Waarom is het ons nu niet gegund? De voorgaande ronden kon ik mijzelf nog enigszins oppeppen, maar mijn verdriet is nu wel heel erg groot. Komt misschien ook door de donkere sombere dagen momenteel. Het rottige is ook nog eens dat ik er wel rekening mee had gehouden dat ik morgen (zondag) weer ongesteld zou zijn, maar dan wordt je verdorie ook nog een dag eerder ongesteld.....En daar schrok ik nu ook een beetje van... Ik weet het niet meer, ben de hoop verloren. Ik denk wel: nieuwe ronde, nieuwe kansen, maar ik geloof er niet meer in. Wie kan mij moed inpraten? Ik voel me zo vreselijk alleen....ben zo verdrietig nu.....
Het lijkt alsof iedereen hier om je heen ook zwanger word..... Maar let maar eens op de gene waar het ook niet van een leien dakje af gaat, geloof me het zijn er genoeg. Dus met andere woorden je bent niet alleen. Hoop dat het HEEL snel raak mag zijn voor jullie want jouw geduld wordt inderdaad "aardig" op de proef gesteld. Knuffel en heel veel succes! Heb je al eens Etos zwanger worden pillen geslikt? ikke 2mnd en 1ste mnd was ik direct zwanger maar helaas een vmk geworden en de 2de ronde met etos pillen was het WEER raak.... Of het toeval is? Baat het niet dan schaad het niet....
hoi meid, Ik snap heel goed hoe je je voelt. Zit in het zelfde schuitje. Iedere maand weer die teleurstelling. Ik probeer om het een beetje los te laten, het een beetje op zijn beloop te laten. Omdat ik anders alleen nog maar met zwanger worden bezig ben, en dat vreet energie. Aan de andere kant heb ik het idee dat de tijd gaat dringen, ben nu 32... maar heb ook geleerd dat de natuur zich niet laat dwingen.. Ben zelf spiritueel aangelegd en raadpleeg ook vaak een deskundige op dit gebied.. Ik weet dan ook dat het wel komt, maar dat ik onbewust het blokkeer, juist door er zoveel mee bezig te zijn. Ik dacht altijd dat dat een fabeltje was, maar heb inmiddels wel zoveel ervaren dat je idd je eigen lichaam onbewust kan blokkeren. klinkt zweverig, maar tis wel waar. Het zwanger raken moet niet op een geforceerde manier gebeuren, en dat gaat zo langzamerhand wel deze kant op hier. Het veranderd niks aan het feit dat het deze maand weer niet gelukt is, maar de gedachte dat mijn tijd wel komt, stelt me heel erg gerust. Alleen al het uiten van frustratie helpt me een eindje op weg....Ik weet niet of je al eens bij de HA bent geweest, want ik weet dat je je van alles in je hoofd kunt halen. Dat je mss denkt dat er iets niet in orde is bij jou of je partner. Je HA kan daar uitsluitsel in geven en dat maakt het mss een stukje makkelijker. Een heel verhaal en ik kan ws je nare gevoel niet wegnemen maar ik begrijp je volkomen. Wil je dan ook sterkte wensen en geef de moed niet op en luister naar je echte gevoel! Liefs Hankie
p.s. Ik ga vandaag een maansteen halen...helpt bij vruchtbaarheid en zwanger worden enz. Ook hiervoor geldt, baat het niet dan schaad het niet
Ik weet niet goed wat ik hier moet zeggen, want ik zit pas in ronde één, maar ik ga m'n best doen... Ik hoop dat je wat hebt aan mijn woorden.... Allereerst: Natuurlijk is het klote dat het weer niet gelukt is dit keer. En het is ook hartstikke normaal om er even helemaal doorheen te zitten. Dat je vriend nu niet bij je is, is helemaal kut natuurlijk. Kun je niet iets met een vriendin of met je moeder afspreken? Even lekker uithuilen. Dan ben je in ieder geval niet meer alleen en dat scheelt wel qua gevoel. Aan je onderschrift te zien zijn jullie al een hele tijd bezig, maar volgens mij doen jullie het nog gewoon op de 'ouderwetse' manier. Natuurlijk is het frustrerend dat het niet lukt, maar jullie hebben nog zoveel mogelijkheden voor jullie! En wie weet lukt het toch nog voor jullie het traject ingaan. Dat was bij een vriendin van me ook. Die waren ook al anderhalf jaar bezig en ineens was ze toch zwanger! Dus deze tegenslag wil niet zeggen dat het jullie niet gegund is! Kom op meid! Ik snap dat het moeilijk is om iedere maand jezelf er weer bovenop de krijgen en er weer met frisse moed voor te gaan, maar bedenk: Wat is het alternatief? Opgeven. En daar doen we natuurlijk niet aan Je ziet allemaal meiden hier zwanger worden, en ook in je omgeving. Nou, in je omgeving weet je het vaak niet van de mensen die ook al zo lang aan het proberen zijn. Maar hier op het forum wel, en daar zijn er genoeg van. Kijk maar in de NOD lijst, naar in welke ronde ze zitten. En nu wil ik jouw situatie absoluut niet bagatelliseren, maar je kunt in ieder geval nog zeggen dat je nog niet in het traject zit, en dan heb je in ieder geval dát nog als voorsprong Ik hoop dat je je snel een beetje beter voelt! ~dikke kus~
Nou ik zal ook proberen je een beetje peptalk te geven. Ik ben nog niet zo lang bezig als jij en zoals zoveel meiden hier op het forum al veel langer bezig zijn. En toch hoop ik al vanaf de eerste maand dat het raak is. Terwijl ik weet dat het ook wel eens heel lang kan duren, dus je frustratie kan ik echt wel begrijpen en heb ook echt met je te doen. Ik wordt dan soms ook echt verdrietig van de verhalen die ik hier soms lees. Daarom wil ik je wat voorbeelden geven van mensen die ik persoonlijk ken misschien dat je daar wat hoop uit kan halen. Ik hoop het echt meid. Een vriendin van mij die is in juli bevallen van een meisje maar ze heeft er ook een jaar over gedaan om zwanger te raken. Ook zij begon te twijfelen kan ik wel zwanger worden. Nog iemand die ik ken heeft zelfs jaren bij het ziekenhuis gelopen om zwanger te raken na 4 jaar wilde ze niet meer steeds teleurgesteld worden en is toen gestopt met deze behandeling een halfjaar later is ze toen op de normale manier toch zwanger geraakt. Dit was dus voor hun zeer onverwachts. Dus ook bij jou kan het ineens toch raak zijn. En zeker is het frusterend als je al lang bezig bent en je steeds weer die hoop hebt die je na het testen de schoenen inzakt. Maar op een dag zul jij misschien wel met ongeloof naar de test kijken, en ik hoop dat deze dag zeer snel voor jou zal aanbreken omdat je dan een positieve test in de handen hebt. Dikke knuffel!
Ik kom je ook even een hart onder de riem steken. Wij zijn ook al even bezig. Maar toch als je op dit forum rondstruint zie je dat er ook meiden zijn die na lange tijd zwanger worden. Ook jij zal zwanger worden! Je weet alleen niet wanneer. Maar 3% van de stellen blijft echt ongewenst kinderloos. Die kans is dus maar zo klein. Je moet de moed vol houden dat ben je verplicht aan je (toekomstige) kindje. En huilen mag he. Dikke KNUFFEL van mij!
Of ik je moed in kan praten, weet ik niet, want ik zit precies in hetzelfde schuitje als jij. Ware het niet dat ik dan wel al eens zwanger ben geweest, maar dat dit uitgelopen is op een miskraam... Ik kan alleen maar zeggen dat je verhaal heel herkenbaar is en dat met name de confrontatie met andere zwangeren het vooral moeilijk maakt. Vorig weekend heb ik een vreselijk weekend gehad... eerst vrijdagavond met een stel vriendinnen uiteten, allemaal moeders... toen zaterdag met een vriendin van vroeger naar de stad... zij 20 weken zwanger. Ik had nu ongeveer 30 weken zwanger moeten zijn... dat doet echt zoveel pijn! Helemaal omdat het bij ons niet makkelijk gaat vanwege mijn endometriose en verklevingen. En natuurlijk werd ik dat weekend ook nog eens ongesteld. Begrijp me niet verkeerd: ik gun het iedereen om zwanger te zijn, maar toch... ik kan er maar moeilijk tegen de laatste tijd. Nu heb ik het alleen nog maar over mezelf gehad, maar wil je even laten weten dat je dus niet de enige bent die zich soms zo verdrietig en moedeloos voelt als het om het zwanger-worden gaat. Toch probeer ik mezelf weer bijelkaar te rapen na een paar dagen verdrietig zijn (je moet het ook niet wegstoppen) en ga ik er weer voor. Ik houd mezelf ook voor: ooit komt onze tijd en tot die tijd wil ik ook van het leven genieten en leuke dingen doen samen met m'n mannetje (die me overigens heel goed begrijpt en me steunt). Daar komt bij dat ik ook zo denk: nu zitten we nog niet echt in de MMM... mochten we daar in terechtkomen (in april gaan we weer naar de gynaecoloog), dan wordt het pas echt moeilijk allemaal en kan ik nog lang genoeg verdrietig zijn en me zorgen maken of een behandeling aanslaat of niet. Je zult misschien wel denken... zij was al na 6 rondes zwanger (zo te zien aan m'n onderschrift), maar de maanden en zelfs jaren ervoor slikte ik ook al geen pil en ook al waren we er toen niet bewust mee bezig, het was nooit raak. Heb in april een kijkoperatie gehad, waarbij 1 eileider is doorgespoten (de andere zit dicht) en twee maanden later was ik zwanger! Zijn jullie al naar het ziekenhuis geweest? Heb je ooit al eens een HSG gehad? Ik ken zoveel mensen die na een jaar proberen na een HSG meteen zwanger waren. Heel veel sterkte Be Happy... Jammer dat je man er niet is om je te steunen. Probeer wat afleiding te zoeken vandaag en laat die tranen maar gaan... het kan soms enorm opluchten! Liefs!
Hey Be Happy, Ik herken je gevoel. Dit had ik vorige keer toen ik ongi werd. Ik heb echt een week in een megadip gezeten. En inderdaad iedereen om me heen wordt zwanger op mijn werk en zo. Het is zo moeilijk om positief te blijven; elke maand die teleurstelling weer! Wij hebben nu de eerste stap naar de huisarts gezet. Daar ben ik wel blij om. Ik word helemaal gek van die onzekerheid. Soms ben ik echt bang dat het gewoon nooit gaat lukken. Maar daar moet ik nog maar niet aan denken. Daarbij komt dat ik ook nog eens bij dat ik heel erge PMS-klachten heb en dat maakt het er niet gemakkelijker op. Van dit negatieve verhaal van mij wordt je waarschijnlijk ook niet vrolijker, maar ik wel maar zeggen je bent niet de enigste. Ik hoop dat we allebei snel zwanger mogen raken. Liefs
Afgelopen 1 december is Noortje geboren! Haar ouders hebben er 15 maanden over gedaan om zwanger te raken, en toch is het gelukt op de natuurlijke manier. Er was niks mis met hun lichamelijk maar om de een of andere reden lukte het gewoon niet. Maar nu is ze er dan toch! Ik hoop dat dat je moed geeft, want ik kan me heel goed voorstellen hoe verdrietig jij moet zijn. Sterkte.
Tja, dat speelt dus ook nog mee. Over 2 weekjes ben ik 34. Joepie... Voel mijn klokje ook heel hard tikken. Heb ook helemaal geen zin in mijn verjaardag. Het enigste cadeautje wat ik graag wil, heb ik helaas niet gekregen. Als wij in februari 2009 nog niet zwanger zijn, moet ik een afspraak maken met mijn gynaecoloog voor maart 2009. Dan komen wij in de medische molen terecht. Bedankt trouwens allemaal voor jullie lieve meelevende berichtjes. Ik geef jullie allemaal een hele dikke knuffel terug. Mijn vriend is ook helemaal in mineur. Hij is de hoop ook helemaal verloren. Hij was een dagje weg met zijn vader, maar is eerder teruggekomen na mijn smsje dat ik weer ongesteld ben. Om mij te troosten en omdat hij zelf ook verdrietig is. Ook ik probeer met opgeheven hoofd weer de volgende ronde in te gaan. Ook probeer ik mezelf op te trekken aan verhalen van anderen die na 2 jaar of langer nog een kindje kregen (al dan niet met medische hulp). Ik heb zelfs op mijn verlanglijstje voor mijn verjaardag een aantal boeken staan met positieve afloop van mensen die na jaren hopen en vechten toch nog een kindje krijgen. Zulke verhalen geven mij moed en kracht om door te gaan. Om de hoop niet op te geven. Vanmiddag was ik zelfs even kwaad op mezelf, op mijn lichaam, op alles. Ik ben naar een tuincentrum gegaan, heb een dure nepboom gekocht en nog wat kerstspulletjes, ben naar huis gegaan en heb de boom opgezet en versierd. Met een glaasje wijn en kerstmuziek op de achtergrond. Dat heeft mij enigszins ook goed gedaan. Iedereen die in hetzelfde schuitje zit als ik, wens ik een heel vruchtbaar 2009 toe. Dat 2009 onze kinderwens maar uit mag laten komen. Nogmaals een hele dikke knuffel en liefs van mij!
Hey be happy ken je me nog van het topic gestopt met de pil maar na lange tijd niet ongi? Je moet de moed niet opgeven hoor. Kan je maandag gewoon niet de huisarts bellen misschien dat ze iemand met jou leeftijd sneller doorsturen omdat de tij wat meer dringt. Bedoel ik niet rot hoor
Ik herken je gevoel maar al te goed. Wij hebben er voor ons tweede kindje 13 maanden over gedaan. Terwijl de eerste heel snel ging. Elke maand was ik in tranen. We hadden de stap naar de ha al gezet en er was een intake in het ziekenhuis gepland. Die heb ik af kunnen bellen, want ik was toch zwanger geworden! Probeer het vertrouwen te houden - hoe moeilijk dat ook is. Pim
ook iik herken je verhaal helemaal ik had het zelfde vandaag echt een kut dag ik praat mezelf af en toe moed in door te zeggen dat als we zwanger raken het echt wel een wonder kindje moet worden zo lang er dan aan gewerkt is. maar zo verliep mijn dag vandaag ook niet echt lekker dus. ik heb een kapsalon en één werknemer is deze week terug van haar verlof en zit lekker op haar rose wolk (wat ik haar erg gun want het is een super meid) en de andere verteld sinds deze week dat ze 10 weken in verwachting is (ook voor haar ben ik blij en het is ook logisch dat ze op haar rose wolk zit en het is ook een super lieve meid) en ik............... ik ben ongi en chagerijnig en sta heeeeeelll de dag tussen die twee rose wolken in. en dan zeggen de klanten oh wat leuk oh puck ja dadelijk gaat de volgende met verlof. ik heb een paar keer een traan gelaten in de keuken als er niemand keek glas water drinken en weer je happy face opzetten. en eenmaal thuis kwam alles er uit tranen en migraine ik had eigenlijk een verjaardag maar mijn mannetje is er alleen naar toe ik kon het niet opbrengen. waarom wordt het ons zooooo moeilijk gemaakt tevens zegt er nog een klant tegen mij dat ze twee keer ivf heeft gehad ze is nooit zwanger geraakt en ze hebben ook nooit een oorzaak kunnen vinden daar ben ik ook zo bang voor dat het nooit gaat lukken. groetjes en sterkte
Kijk eens wat een schat! Weet je hoeveel mannen niet zo zijn? (De mijne gelukkig ook, maar als ik zo om me heen hoor en hier op het forum lees.....)
hallo be happy! tja wij zijn ook 1 jaartje nu bezig. Nou zit nu in mijn vruchtbare dagen en heb vanaf mijn eerste dag van de laaste ongi geen hoop meer gehad , moed wel anders klus je niet he. Nu nog steed geen hoop ga er gewoon niet meer op hopen. Maar mij helpt het geen malle moer, van die moed praatjes. Gewoon iemand die luistert en niks zegt en je begrijpt. Is voor mij het beste! Dus ik luister, en begrijp jou. Veel muziek draaien. Meestal boze ruige muziek op het einde, begin echt jank muziek effe alles eruit huilen en dan flink op peppen met andere soort pep muziek. En verder gewoon door ademen, slapen , en poepen. Het is zo weer een week verder groetjes slaapzak
@S1986: ik herinner me je inderdaad nog van dat andere topic van mij. Hoe is het nu met jou eigenlijk? Ik zie dat je PCO hebt, da's ook geen pretje. Krijg je nu Chlomid? @Slaapzak: ik probeer ook een beetje afstand te nemen van het zwanger worden. Ik hou gewoon in mijn achterhoofd dat het misschien wel eens lang kan gaan duren. Intussen ga ik ook gewoon door met de dagelijkse bezigheden. Het zaadje heeft het eitje gewoon nog niet kunnen vinden. Je moet echt geluk hebben bij het zwanger worden merk ik wel. @allemaal: bedankt voor jullie lieve woorden. Het heeft ons goed gedaan. We kijken weer vooruit naar mijn eisprong en gaan weer flink aan de klus. Wel grappig: heb uitgerekend dat mijn ei omstreeks mijn verjaardag moet komen... Heb al tegen mijn vriend gezegd dat ik wel een leuk verjaardagscadeautje verwacht (dat hij dus raak schiet, hahaha). Maar... ik zou dan rond de jaarwisseling weer ongesteld moeten worden. Ik hoop maar dat dat deze ronde wegblijft en dat ik begin januari een mooie positieve zwangerschapstest heb! Ik wens iedereen een vruchtbaar 2009 toe. Dat iedereen in 2009 maar zwanger mag zijn!
lieve be happy, jij ook heel veel succes en een heel vruchtbaar 2009! Je moet maar denken dat je niet de enige bent en de moed niet opgeven hoor! Onder toezicht ve arts volgend jr kan net dat zetje zijn wat jullie nodig hebben. succes meid!
Hi meiden, Ik weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt, maar ik ken het gevoel ook maar al te goed. Wij hebben ook een jaar moeten wachten. Veel meiden om mij heen zwanger, zelfs per ongeluk (!). Uiteindelijk een positieve test! Nu een jaar geleden. Helaas ging het mis en was was het goed mis want ik bleek een mola te hebben. (Google maar even ) Helaas verdween het niet vanzelf en heb ik chemokuren gehad... we hebben nu weer groen licht, maar ben ook bang dat we weer lang moeten wachten. Heb ook erg lange rondes. Het wachten kan je soms zo opbreken. De ongi-periode is gewoon heel erg sh*t, dan wordt je er zo mee geconfronteerd en dan heb je ook nog die smeerboel erbij! Bleeh! Dus lekker balen en huilen en dan maar weer proberen de positiviteit te pakken! Dat is tenminste wat ik altijd probeer. De ene keer kun je die eerder vinden dan de andere keer. Veel sterkte in elk geval! Fijn dat je man je zo goed begrijpt! Groetjes, Visjes