Ouders zien hun kind te positief, zo blijkt uit onderzoek, vaders vaker dan moeders. http://www.volkskrant.nl/wetenschap/ouder-ziet-kind-te-positief~a3788984/?akamaiType=FREE Intro: "De meeste ouders bekijken hun kroost door een roze bril, maar die neiging is het grootst bij ouders met narcistische trekjes. Ze schatten het IQ van hun kind te hoog, denken dat hun kind meer weet dan het weet, geven vaak zeldzame voornamen en strooien kwistig met complimentjes. Maar overdreven loftuitingen kunnen averechts werken." Tekst: Dit blijkt uit onderzoek van psycholoog Eddie Brummelman in samenwerking met de VU en universiteiten in de VS en Engeland. De resultaten zijn verschenen in het Journal of Personality and Social Psychology. Er is weinig onderzoek naar ouderlijke overwaardering. Daarom ontwikkelden de onderzoekers een instrument om het verschijnsel te meten. Toen bleek dat ouders die zichzelf specialer vinden dan anderen (en dus narcistische trekjes hebben) hun kroost vaker superieur vinden. Daarmee zetten ouders niet alleen hun kind op een voetstuk, maar indirect ook zichzelf. 'Als het kind een prins of prinses is, zijn de ouders koning en koningin.' Te veel loftuitingen Vaders maken zich iets vaker schuldig aan overwaardering dan moeders, aldus Brummelman, die zes studies deed onder honderden Amerikaanse en Nederlandse ouders en kinderen. Overwaarderende ouders overschatten van hun kinderen het IQ, maar ook de kennis die ze aan het eind van de basisschool in huis hebben. Ouders kregen onderwerpen voorgelegd uit de literatuur en geografie. Ook van verzonnen boektitels en verzonnen grootheden als 'koningin Alberta' zeiden ouders: ja, die kent mijn kind. Ten slotte bleek uit thuisobservaties van honderd ouders dat ouders 'met de roze bril op' hun kind vaker een pluim geven. Dat kan averechts werken, weet Brummelman uit eerder onderzoek. 'Opgeblazen loftuitingen als: wat een ongelooflijk mooie tekening is dat, kunnen kinderen het gevoel geven dat ze aan een hoge standaard moeten voldoen. Na een goed proefwerkcijfer tegen je kind zeggen dat het erg slim is, kan negatief uitpakken. Als het daarna een slecht cijfer haalt, kan het gaan denken dat het dus niet meer slim is.' Of ouderlijke overwaardering meer gevolgen heeft voor het welzijn van het kind is nog onduidelijk. Pedagoog Micha de Winter, niet betrokken bij de studie, vindt het een mooi artikel. Maar hij vindt ook dat de psychologie de hand in eigen boezem moet steken. 'Ouders zijn de afgelopen decennia gebombardeerd met het advies dat goed opvoeden betekent dat je gewenst gedrag beloont - en dat kritiek en straf niet erg aan te raden is. De psychologie heeft deze narcistische tendens in de opvoeding sterk aangewakkerd', aldus De Winter.
Schuldig! Mijn meiden zijn de mooiste, liefste, leukste, knapste meisjes van de heeeele wereld. Hoezo narcistisch!?
tja wat is overwaardering, als mijn kinderen goede cijfers hebben of een mooie tekening gemaakt hebben krijgen ze dat zeker te horen en worden zij gewaardeerd voor hun harde werken, maar als bijvoorbeeld 1 van de kinderen thuis komt met een minder goed cijfer terwijl ik weet dat zij daar keihard voor geleerd heeft ook, negatief gedrag corrigeer ik wel maar ik corrigeer het gedrag op dat moment en niet het kind, ditzelfde dus met positief gedrag hierdoor, leert een kind goed van fout gelukkig zijn mijn kinderen niet perfect en ben ik dat ook niet, maar al doende leren we allemaal en misschien heb ik van mijn kinderen wel meer geleerd als zij van mij inmiddels
Buiten dat mijn kind de liefste, knapste alles wat positief is, is voor mij! Kan ik wel zien hoe en wat hij werkelijk is.. Wat hij bijv allemaal niet kan, en wat niet 'goed' aan hem is.. Maar de meeste vertellen toch vaker de positieve verhalen? K kan bijvoorbeeld al vanaf 2-3 maanden zijn eigen flesje vast houden. Vanaf 7 maanden staan. Dat vertel ik trots.. Tja dat hij niet omrolt en nog meer 'achterloopt' vertel je niet trots natuurlijk.
Natuurlijk zijn je kindjes de mooiste, leukste en liefste van de hele wereld. Maar er zit echte wel een kern van waarheid in. Ik ben docent en mentor, werk met een moeilijke doelgroep. Hoe vaak ik geen "slecht nieuws gesprekken" moet voeren en alle zeilen bij moet zetten om duidelijk te maken aan ouders EN student dat ze never ever hartchirurg of advocaat zullen worden.... Dat zeg ik nu harder dan het is maar zo eisen ouders dat ik toelatingsformulieren invul, aanbevelingsbrieven schrijf en mee ga naar open dagen enz terwijl je aan iq-testen en schoolprestaties ziet dat dit gewoon niet haalbaar is en ze nooit zullen worden toegelaten op een dergelijke opleiding. Dan moet je wel duidelijk zijn. Complimenten zijn goed maar soms echt too much en moeten ouders realistisch zijn.
Ja, natuurlijk zijn je eigen kinderen het leukst, maar ik zie het erg vaak gebeuren dat ouders zo ontzettend trots vertellen over de meest simpele dingen. "Hij kan NU al tot 10 tellen!!' ja, zoals elk kind van zijn leeftijd. "Ze heeft 1 gitaarles gehad en kan NU al 3 akkoorden spelen!!" ja heel leuk en knap, maar dat hoort er wel gewoon een beetje bij. Zo gaan kinderen al snel denken dat ze uitermate goed in iets zijn. Ik heb zelf nog geen kind, dus ik heb nu makkelijk praten. Ben benieuwd hoe ik straks over mijn eigen dochter ga praten hoor
Ben ik met je eens en ik heb wèl kinderen. Ik ben eerlijk gezegd ook niet speciaal 'trots' als mijn kind iets kan wat bij de ontwikkeling hoort, dat vind ik altijd zo'n overdreven onzin. Ja ik vind het leuk, maar ik ga echt niet lopen verkondigen dat ik trots ben en hoe geweldig ik het vind. Trots ben ik wanneer anderen mij wijzen op de lieve en bijzondere karaktereigenschappen van mijn kind en wanneer ze een (bijzondere) prestatie leveren. Niet meer en niet minder....dus niet schuldig.
Ik ben uiteraard super trots op mijn meisje en ben blij als ze iets maakt of doet wat ze nog niet eerder kon. Dan prijs ik haar zeker de lucht in!! Maar dit is omdat ze met de "standaard" dingen vaak achter liep zoals laat lopen kruipen praten etc. dus nee ik schat haar niet hoger in dan dat ze is. Maar ben wel enorm.trots op haar!!!! voor mij is ze de beste
Dit heeft er toch niks mee te maken? Er zijn vast genoeg moeders van Lisa's, Daans, Eva's enz. die hun kind overschatten.
Overschatten vind ik wel iets anders dan je kind de allermooiste, liefste, leukste van de hele wereld vinden, want in mijn optiek is dat ook gewoon zo. Ik zou mijn kinderen nooit een kant op dwingen waar ze zelf niet achterstaan en niet capabel genoeg voor zijn. Verder praat ik eigenlijk bijna nooit over de dingen die ze allemaal kunnen, tegen andere mensen. Wel tegen de mensen die heel dicht bij ons staan hoor, want die boeit het ook echt. Wel vertel ik ze 100 keer per dag hoe mooi ze zijn, en dat ik zo ontzettend veel van ze hou. Dat vind ik zo belangrijk, ik wil ze gewoon heel graag veel eigenwaarde en liefde meegeven.
Zie het wel vaker gebeuren, zelfs in mijn eigen familie. Mijn nichten en neef werden vroeger al altijd de hemel in geprezen door mijn oom en tante. Ze lagen voor op hun leeftijdsgenoten, ze konden dit, ze konden dat. Kreeg zelf altijd het gevoel dat ik hun ogen een hoop stront was eerlijk gezegd, want hun kinderen waren toch zo fantastisch en begaafd. En met zulke mensen valt ook gewoon geen gesprek te voeren, want als mijn ouders tijdens een gesprek gewoon iets over mij wilden vertellen, moesten ze dat toch overtreffen met iets wat een van hun kinderen kon. Dat is dan een voorbeeld wat bij mij nu als eerste in me opkomt, maar ik zie het hier op ZP ook aardig vaak gebeuren. En ik kan me trouwens ook heel goed voorstellen dat dat niet in kinderen hun voordeel werkt hoor. Op een gegeven moment voelen ze zich zo ontzettend onder druk gezet om te presteren. En dit gedrag, je eigen kind superieur vinden aan leeftijdsgenootjes, staat denk ik los van je kind gewoon de liefste of mooiste vinden. Iedereen is trots op zijn of haar kind, is ook niets mis mee.
ben ook supertrots op me 2knappe mannen! van heel de wereld haha.. alle kindjes zijn speciaal, en elke mama is trots op haar kind , tuurlijk...maar perfect dat is niemand.
Niet schuldig. Ik denk niet dat ik mijn dochter overschat. Wel vind ik haar de mooiste, de liefste(niet altijd) enz. Ik vertel haar ook dagelijks dat ze mijn liefste, slimste enz. Is. Dit zelfde doen we samen ook bij haar vriendinnetjes. Zij zijn namelijk de liefste, slimste enz. van hun papa en mama
Vind ik doodnormaal. Vooral moeders dragen hun kind 9 maanden in de buik en nemen de meeste zorg op hen.