Het is gewoon zo frustrerend... Ik heb een man die gewoon echt niet praten kan, die niet ziet hoe je je voelt en las je eindelijk tot hem door lijkt te dringen er nog niets mee doet. Zo hadden we gisteren een woordwisseling waarbij hij boos naar buiten loopt en zegt weg te gaan (hij ging niet verder dan de achtertuin) Komt met een minuut of 5 weer terug gaat in de stoel zitten met zijn rug naar mijn toe en doet even later alsof er niets gebeurd is, heel die woordwisseling is nog niet uitgesproken verder en ik wilde er niet te ver op doorgaan want de kids waren er bij, dus heb wel mijn excuus aangeboden voor mijn uitbarsting naar hem toe, maar kreeg vrijwel geen reactie) 's avonds kwam hij er dan even op terug maar alles was ja en amen en ik zal het doen (heeft hij al 20 keer gezegd en zie wel wat verandering maar echt minimaal) Vervolgens probeer ik uit te leggen waarom ik zo uitviel tegen hem en het probleem waar ik mee zit om dit vervolgens te negeren terwijl ik er juist echt mee zit en ik wil er over praten met hem. Heb het maar zo gelaten, maar dit ga ik geen jaren volhouden met hem Ik stik soms in mijn eigen gevoelens en kan er niet over praten met hem omdat hij het of negeerd als ik er over begin of zegt dat is jou probleem vind het vervelend voor je. Al 2 jaar ben ik er mee aan het vechten om onze relatie beter te krijgen, een half jaar terug leek het beter te gaan en dacht ik echt dat de dip die vooral bij mij speelt te boven was, maar nu ik krijg steeds meer de neiging om weg te gaan met de kids, maar wat doe ik de kids aan en ik hou nog van hem. Het probleem zit hem bij mij want ik verwacht teveel van hem, maar moet je ergens ook niet een beetje samen vechten? En vooral praten.. Want dat is het grootste probleem er wordt niet gecommunicieerd.
Hebben wij dezelfde man?? Als ik hem wat uit wil leggen, zegt hij laat maar jij hebt toch gelijk dat zeg je altijd. Hij wil echt niet luisteren naar mijn uitleg ik ga ook echt geen moeite meer doen. Van het weekend ook stilte avond komt geen woord uit, ga ik naar bed komt hij na 1en in bed begint te frunniken bij mij, ja laat mij met rust zeg!! De hele avond geen stom woord maar kan mijn benen zeker wel wijd houden dacht het niet, ik ga slapen!!
Is dit inderdaad niet gewoon een heel gemiddelde man? Bij mij gaat het veel beter sinds ik tot 10 tel en alles voor kauw, dus zeg ik ook dat ik van binnen eigenlijk kook.
Wij hebben precies hetzelfde. Dan zit ik nog vol frustratie en wil praten terwijl het voor hem al lang klaar is. Hij wil dan weer normaal doen en dat kan ik dan 'nog' niet. Ik denk dat inderdaad dat veel mannen zo zijn, hoor het ook van mijn beste vriendin en schoonzusje. Wij gaan nu samen elke maand een avondje wat leuks en dat helpt goed. Dan maken we lol of we gaan echt praten tijdens een etentje. Dit brengt ons veel dichter bij elkaar. Vooral dat lol maken is erg fijn.
Ik denk dat dat nu eenmaal een van de verschillen tussen man en vrouw is. Frustrerend ja, abnormaal nee. Als je er echt zo ontzettend mee zit dat je er soms zelfs je relatie voor zou willen opgeven dan is het misschien wijs om samen eens met iemand te praten hierover. Wie weet krijg je dan handvatten om er beter mee om te gaan.
Ik snap nooit zo goed waarom dit pas een probleem wordt nadat mensen kinderen hebben samen (in jouw geval zelfs 5!) ... Is hij veranderd? Ben jij veranderd?
Ik snap dat wel heel goed. Het krijgen van kinderen veranderd juist een boel, jezelf maar ook je relatie vaak. Je bent niet meer met z'n tweeën.
Over het algemeen man-eigen, denk ik. Bij dit soort dingen helpt het (voor mij in ieder geval) om het te accepteren. Het ís nu eenmaal zo, sommige dingen zullen nooit veranderen. Dat scheelt een hoop frustratie.
Ik heb wel eens gelezen dat als de ander (of dat nou een man of vrouw is) niet reageert zoals je zou willen, dat je het dan niet goed hebt uitgelegd. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar ik merk dat mijn man niet begrijpt hoe hij moet reageren (zoals ik dus wil ) als ik niet duidelijk ben. Boos worden op mijn man heeft nooit zin, dan kruipt hij in zijn schulp en komt er helemaal niks meer van. Ik benoem het dus zo goed als altijd als ik me niet prettig voel, en geef dan vaak ook aan wat ik op dat moment van hem nodig heb. Signalen afgeven heeft geen zin bij hem, hij voelt dan zelf wel dat ik me irriteer, maar hij heeft geen flauw idee waarom en al helemaal niet wat hij er dan mee moet doen. Dus gewoon helder zijn in wat je voelt en wat je van hem verwacht, in plaats van het te verwachten van hem zonder dat je duidelijk bent (ik weet niet of dat in dit geval zo is hoor, maar heel vaak gaat dat mis merk ik om me heen)
Dat is na eentje al zo. Waarom besluiten zoveel mensen dan er nog meer bij te krijgen?! Ik zeg overigens niet dat mensen niet uit elkaar kunnen groeien, vandaar mijn vragen.
Dit vind ik goed opgeschreven! Vrouwen zijn sterren in 'onuitgesproken verwachtingen'. Die verwachten dan iets, maar spreken dat niet uit. Man is zich van geen kwaad bewust, maar krijgt opeens de volle laag. Voor hem out-of-the-blue. Voor de vrouw de druppel die de emmer deed overlopen.
Ik ben het niet eens dat het man eigen is. hier is het een beetje omgedraaid. Mijn man maakt graag van een mug een olifant en valt vooral veel in herhaling. En praat soms te graag over zaken waar ik geen oren naar heb, ook heel vermoeiend soms. Heb me echter 1 ding gerealiseerd; zolang ik me er aan stoor heb ik mezelf ermee. Ik voel zn buien aankomen, en dan focus ik even op wat anders, laat ik m zo aan me voorbij gaan Wanneer hij er weer een beetje uit is, hou ik de eer aan mezelf en zeg ik hem alleen nog maar dat ik me niet meer laat verleiden in zijn aanvallen Dan gromt ie nog 1 x na en is t weer over..
omdat het de laatste 2 jaar juist steeds meer speelt en ik denk doordat er in onze relatie heel veel gebeurd is in de familie van beide kanten waardoor wij daar meer mee bezig waren als met elkaar dat je het dan niet zo door hebt. En een dochter waar we de nodige zorgen om hebben. Aan het begin van onze relatie konden we juist heel goed samen praten maar ik heb te hoge verwachtingen van mijn man waar ik nu steeds meer tegenaan ga lopen en het hem ook verteld heb. Mijn man is een man die niet over gevoelens kan praten maar ik wil dat wel weer heel graag en dat gaat weleens mis. Mijn man vind het goed zo en ik mis iets en IK loop daar tegenaan en mijn man totaal niet. Wil niet zeggen dat onze relatie heel slecht is helemaal niet, alleen dit is een stukje waar ik vooral moeilijk vind en mij slecht door kan voelen.
Voorheen draaide de wereld alleen om jezelf en om je partner, nu draait alles om de kinderen en gebeurd het vaak dat je als man en vrouw langs elkaar heen gaat leven en alleen functioneert als vader en moeder. Daarbij kun je door dit alles zeker wel veranderen en anders in het leven gaan staan. Ts, ik herken je verhaal. Hier ook een hele rustige, voorheen (voor de kinderen), makkelijke man maar inderdaad geen prater. Als hij zorgen heeft dan uit hij dit niet dmv praten maar door chagrijnig te worden en weinig geduld te hebben, flink bot zijn tegen mij en de kinderen. Het is dan lastig om alles uit hem te trekken. Dit heb ik vaak geprobeerd maar het werkt niet want uiteindelijk ben ik diegene die me er aan irriteert. Toch accepteer ik zijn gedrag niet. Ik leg het bij hem neer, ik benoem het en geef aan dat als hem iets dwars zit hij altijd bij mij terecht kan maar dat ik zijn gedrag onacceptabel vind. En dan probeer ik het van me af te zetten want het heeft geen nut om er over door te blijven zagen, daar maak ik het alleen maar erger mee. En verder inderdaad heel regelmatig even samen wat leuks doen, tijdens een ontspannen sfeer gaat het praten ook wat gemakkelijker en dan kan ik meestal merken of er ook dingen op zijn werk meespelen bijvoorbeeld.
Niekpiek je hebt het heel mooi verwoord en zo is het hier ook. Hij wordt chagrijnig tegen de kids en dat vindt ik niet acceptabel (ook al heb ik dat ook weleens naar ze toe hoor is niet zo dat het alleen mijn man betreft. Maar als de kinderen blij zijn als hij thuiskomt en hij alleen maar snert en snauwt ben je bij mij aan het verkeerde adres... dan zorg je er zelf ook voor dat de sfeer niey gezellig is
Weet je wat mij verbaast. Dat je het zo neer zet je geeft een ander het gevoel als of ze verkeerde keuze.s hebben gemaakt. Vijf kinderen later en een met gezondheidsproblemen dan leef jij in een grot of zo dat. Dit je relatie niet zou kunnen beïnvloeden. Elk huwelijk kent zijn up.s en down.s! Wat heeft dat te maken met voor en na de kinderen.?? Bepaalden dingen kun je makkelijker hebben zonder kinderen dan met kinderen. Waar je tegen aan liep voor je kinderen zijn vaak ook aanwezig tijdens kinderen alleen tijdens kinderen kan het lastiger zijn. Mevrouw perfect. T.s sommige mannen kunnen niet goed praten en daar is zeer lastig mee om te gaan het beste advies wat ik je kan geven is een ander kun je niet veranderen alleen jezelf. En heel soms heb je beide ruimte nodig om samen verder te groeien en praten is misschien wel handig maar zo te lezen gaat dit op dit moment niet. Vraag een uurtje per week spui tijd wat je dwars zit neem daarnaast ook even man en vrouw tijd haal zijn favoriete ( bier of wat anders) Als de kinderen op bed liggen pak wat lekkers voor jullie samen. Ik denk dat jullie aan tijd samen ontbreekt en niet zo gek met 5 kinderen. Pittig.
Mijn man is ook geen prater en daar heb ik ook mee geworsteld, zowel voor de kinderen als erna. Toch heel bewust gekozen voor kinderen samen, niet iedereen is perfect immers en er zijn ergere dingen Wij lossen het op door op andere manieren verbinding te zoeken. Als jij bv het gevoel hebt dat je er vaak alleen vor staat, verdeel de taken dan. En schrijf ze op, zodat het voor iedereen duidelijk is. probeer er ook samen af en toe op uit te gaan, bios of uit eten. Of maak een lange wandeling samen, wie weet dat hij dan meer open staat voor een gesprek zonder de afleidingen binnenshuis. Mijn man heeft gaandeweg heel goed leren luisteren (of hij doet alsof en heeft geleerd op de juiste momenten te knikken ) en komt niet meer meteen met oplossingen, dat vind ik zo irritant namelijk! Zoek eerst elkaar weer op, dan komt als het goed is de rest weer vanzelf en zullen jullie allebei beter in je vel gaan zitten. 5 kinderen is druk, heel druk, dus je hebt af en toe echt even alleen-tijd nodig.
Ik herken het verhaal ook; wij communiceren ook niet zoveel of op een manier hoe ik het graag zou willen zien. Hij doet het anders en dat is ook best prima. Ook al kan ik soms ook uit mijn vel springen. Wanneer het mij te hoog oploopt, trek ik mij (ook voor zijn welzijn) gewoon even terug, ga ik stoom afblazen en dan hebben we het er later duidelijk over of schrijf ik het even lekker van mij af en mail ik het wel naar hem ofzo. Dan krijg ik nog nul komma nul output, maar dan weet ik wel dat ik het heel duidelijk heb aangegeven. Vaak doet hij er wat mee en soms ook gewoon niet. Nou ja, jammer dan. Het is geven en nemen. Mannen zijn over het algemeen geen praters.
Zaken die voor druk/stress zorgen, daar kan ik me daar van alles bij voorstellen. Het is dan zaak om die stressfactoren zoveel mogelijk weg te nemen en elkaar weer te vinden. Iemand anders noemde dat al: maak bewust tijd voor jullie tweetjes. Welke verwachtingen jij hebt (en hoe eerlijk die zijn naar je man toe en wat die met hem doen!), dat weet ik natuurlijk niet. Maar hij zal toch niet vroeger wel uit en te na over gevoelens gesproken hebben?