Miskraam na ICSI behandeling

Lieve lotgenoten, zwangeren, niet-zwangeren en iedereen die ook gebukt gaat onder het oergevoel moeder te willen worden...en dat alles wat vroeger zo van zelfsprekend leek dat ineens niet meer is zodra je in de VEVO achtbaan bent beland.

Gisteren heb ik in het ziekenhuis te horen gekregen dat waar ik zo bang voor was waarheid is geworden, een miskraam met 8 weken.

Laat ik bij het begin beginnen. Mijn vriend, die al 2 schatjes van kindjes heeft uit zijn vorige huwelijk, besloot toch nog een keer met mij het avontuur aan te willen gaan. Na een jaar hard oefenen zijn we (gezien ik medisch belast ben) doorverwezen naar de beroemde MMM. Traag zaad en de enige oplossing ICSI.
En dan ineens lijkt de hele wereld zwanger...je beste vriendin...de buren....steeds vaker de tram naar IJburg moeten nemen...waar je vroeger nog niet dood gevonden wilde worden ben je nu ieder weekend te vinden voor de volgende kraamvisite. Stiekem kijk je zelf ook al om je heen naar een fijn huis met tuin.

Na onze 1e ICSI poging belande ik tijdens de wachtweken doodziek in een obscuur ziekenhuis in Frankrijk waar ik de chirurg ternauwernood kon overtuigen naar mijn Gyn te bellen alvorens mijn buik open te snijden. Zware overstimulatie! Na een slopende terugreis direct door naar de de EH waar ik direct werd doorgestuurd naar de verloskamer. Ik leek wel 8 maanden zwanger! Maar het grote nieuws!: Geen 8 maanden maar toch echt zwanger! Na een paar dagen ziekenhuisopname heb ik volop genoten van mijn overstimulatie en bijbehorende buikje.
De wereld van Prenatal, mensen die opstaan in de tram...een vies alcoholvrij biertje bestellen..was de mijne. Zielsgelukkig! Wist je dat zwangere vrouwen veel aardiger behandeld worden? Jurkjes stonden prachtig met mijn dikke (nep)buikje.

Met vriendlief en zijn 2 kindjes op vakantie naar Spanje. Vrijwillig ingestemd met een camping...leuk voor de kids/niet voor de ouders...maar zo kon ik alvast oefenen in het jezelf wegcijferen. Na de 2e week ineens bloedverlies. Paniek!

Omdat we de kindjes nog niets verteld hadden (lastige ex) moest ik alleen naar t Ziekenhuis waar ik met handen & voeten te horen kreeg dat in elk geval 1 vruchtzakje een dood vruchtje bevatte en dat het andere twijvelachtig was, het zag er niet goed uit maar er kon nog niets met zekerheid gezegd worden. Kortom...afwachten en in NL pas weer naar het ZH. Wat een verdriet, nog een week vakantie te gaan en niets kunnen laten merken en wat een onzekerheid. Diep van binnen wel gevoeld dat het niet goed zat en zo ook gezondigd met een goed glas wijn.
Waar ik normaal met groor gemak gezellig met vrienden een flesje wegtetterde op het terras, stond ik nu na een glas op zn kop.

Omringd door gelukkige gezinnetjes en zelfs mijn partner die mijn verdriet niet echt kon delen omdat hij genoot van zijn 2 kids 3 weken om zich heen die hij niet met dit verdriet wilde belasten.

Hier lig ik nu dan...alleen in bed...wachtend tot de Cytotec z'n werk goed gaat doen en ik voel me zo ontzettend eenzaam en mislukt. Mijn lijf heeft gefaald.

 

Dank voor al jullie lieve berichtjes.
Terwijl ik langzaam leegvloei en t lijkt alsof mijn verdriet roodgeklonterd naar buiten komt maken vriendlief en ik alleen maar ruzie.
Zijn leven is al compleet, hij gunt mij een kindje van ons samen maar voor hem had het niet gehoeven en dat voel ik nu sterker dan ooit.

De verwijten vliegen in het rond en er is wederzijds onbegrip. Dit verdriet kunnen we niet delen. En jahaaahaa.....het zal wel aan mijn hormonen liggen.

Met een superplus Always tussen mijn benen moet ik wachten tot er weer vertrouwen is....dat ik ooit Mama zal worden.......en dat onze relatie sterk genoeg is.

Er nadert een rommelend onweer op de achtergrond, twijfel of ik mijn gevoel maar in zal slikken, de gevoelens van mijn vriendje zal accepteren, een mooi jurkje & hakjes aan zal trekken en hem zal trakteren op een etentje. Aan ruzie heeft tenslotte niemand iets...........en bovendien heb ik jullie

Liefs Ciara

 

Dag Allemaal,

Ginny: Ik had je verhaal al gelezen toen ik zelf nog vrolijk zwanger was en tranen met tuiten gehuild. Hoe verschrikkelijk een miskraam ook is, volgens mij wordt met iedere week verder in je zwangerschap, je wereld harder neergeslagen. Met 12 weken verwacht je toch zo dat het goed zit? Je bent een sterke vrouw! Ik hoop zo voor je dat je binnenkort mooi & gezond zwanger bent.

Rachel: Ik hoop voor jou dat 1 augustus het begin wordt van een van de mooiste tijden van je leven.

Ik heb het gisteravond goedgemaakt met vriendje, duidelijk gemaakt dat ik toch echt zijn steun nodig heb, mijzelf in mijn mooiste zwarte halterjurkje gehesen. De Always Super verschoond. (heeft iemand een idee hoelang en hevig je blijft bloeden bij de Cyotec?) en mijn vriendje getrakteerd op een etentje in een nieuw restaurantje.
Erg fijn & gezellig. Daarna zijn we nog wat gaan drinken........waar hij al snel 4 onbekende collegae tegen kwam en zich heeft klem gezopen aan de gin-tonic (van mijn centjes!) en ik 3 uur lange fileleed & dikke tietengrappen moest aanhoren.
Eenzaam ben ik om 01:30 alleen op mijn fietsje gestapt.........heeft mijn man een bord voor z'n kop?
Hahaha, dit topic zou langzamerhand ook RELATIECRISIS kunnen gaan heten, of hoe verwerk je verwerk je samen een miskraam? Alleen!
dat werd dus weer een vette onredelijke dronkenmansruzie om 03:00 's nachts. Is dit de man met wie ik een kindje wil?
Vanochtend eindelijk 1000 x mijn welverdiende excuses gekregen maar ik word hier zoooo moe van.
Strx lekker op de boot met vrienden door de grachtjes varen en genieten van t zonnetje en alle mooie dingen die er nog wel zijn.

Wordt vervolgd....

Liefs,
Ciara

 

Weer een stomme ruzie! Ik weet t even echt niet meer.............
Ga even 2 daagjes uithuilen bij mn ouders die zo lief zijn me op te halen.
Voel me zo onbegrepen, leeg en alleen...ik wil niet meer.............

 

Dag Sens,

Wat fijn om herkenning te hebben. Maar wat een vreselijk triest verhaal en dat je ook nog twee miskramen hebt moeten verwerken!
De exvrouw van mijn vriendje wilde de kinderen (na 3 weken vakantie met ons) niet een dagje eerder hebben zodat wij samen naar het ziekenhuis konden. We verlenen haar altijd gusten en andersom nooit. Kortom: Zij bepaalt gedeeltelijk mijn leven maar ik kan niet rechtstreeks boos op haar worden, en hij wil dat niet voor mij doen. Het feit dat je partner al kids heeft maakt de situatie nog zoveel moeilijker.

Ik hoef ons lichaam gelukkig niet te vergelijken. Mijn partner heeft zwak zaad en in het geval van zijn ex hebben ze zelfs de samenlevingstetss niet doorstaan

Het is in ieder geval fijn even afstand van elkaar te hebben, het doet ons beide goed. De liefde tussen ons is volop aanwezig maar de omstandigheden vertroebelen de zaak.
Hij heeft het gevoel dat ie het nooit goed kan doen, niet voor z'n ex (logisch!), schuldgevoel naar zn kinderen toe en niet voor mij.
Ik daarintegen heb het gevoel dat ik mezelf vaak weg moet cijferen, altijd flexibel moet zijn en meestal de dupe ben van zijn verleden.

In elk geval heerlijk gegeten gisteravond, lekker geslapen in t warme nets van Paps & Mams.

Wat is Bammam?

Veel liefs,
Ciara