Tja, uiteindelijk bleken de drie follikels lege eiblaajses geweest te zijn, ik heb dus nooit een eisprong gehad waardoor ik dus niet ongi werd, nu heb ik orgametril gehad, maar de ongi is zeer minimaal, nauwelijks ongi te noemen, weer allemaal erg onzeker helaas, morgen gesprek dus ik ben benieuwd. Waarschijnlijk ook een echo en hopelijk zijn die eiblaasjes dan weg. Mijn vriend en ik hebben afgesproekn alleen te willen beginnen met spuiten als alles rustig is. Lief dat je er naar vraagt , jij zit in de laatste wachtweek?
Hoi Linda, Jammer om te horen dat het helemaal niet goed is verlopen. Wat je zei over je ongi, ik las dat na orgametril je niet een echte menstruatie krijgt, maar meer een onttekkingsbloeding. Maar, misschien is dat genoeg om er toch voor te zorgen dat je deze keer een goed ei krijgt. Moet je nu vaker naar het ziekenhuis voor een eisprongdetectie-echo? Want ik las dat jullie met IUI zijn begonnen. Moet je van te voren ook pregnyl spuiten om de eirijping te bevorderen en na de eisprong om de innesteling te helpen? Of gaan jullie nu eerst een cyclusronde afwachten? Spannend hoor. Ja, wij zitten inderdaad in een dubbele wachtweek. Pfffffff, wat duurt wachten lang zeg. We hadden tegen elkaar gezegd dat we even een pauze zouden nemen, omdat ik op kerstavond weer een miskraam had gehad ( mijn 6e). Hierna zijn ze begonnen met allerlei onderzoeken, want we zijn volgens mij helemaal binnenstebuiten gekeerd. volgende week woensdag krijgen we deze uitslagen te horen. En misschien komt er een oorzaak boven tafel waarom het steeds mis gaat. Maar misschien ook wel niet. Maar, als je er eenmaal aan begonnen bent, dan lijkt het wel of je het niet meer uit je hoofd kunt zetten, dus toch weer deze maand rond de eisprong geklust en tot op heden heb ik een super temperatuurkaartje, maar ja, dat kan morgen al weer anders zijn. http://img401.imageshack.us/img401/6553/dag25gw1.png Op CD 17 eisprong gehad, en zit nu op CD 25, dus nog 4 dagen wachten en dan kan ik weer een test doen. Ik heb ze zelfs al in de kast liggen. Normaal gesproken wordt ik 8-9 dagen na de eisprong ongesteld en is mijn temp al weer gezakt, dus ik hoop op een goede afloop. Liefs, Havefun
wauw een mooi kaartje bij spelen dus weer andere problemen, wel een ei en zelfs zwanger een paar keer maar dan... wat zul je bang zijn elke keer ik spuit dus idd hormonen voor een eitje (of twee) en dan pregnyl voor de eisprong, ik moet daarvoor regelmatig naar het zkh voor een follikelmeting daarna geen medicijnen meer, inmiddels gaan we voor IUI ivm slechte samenlevingstesten (zaad overleefd moeilijk bij mij) maar de eerste poging wil dus nog steeds niet lukken, of door te veel eitjes of door cystes, nu dus duimen dat we deze ronde een kans krijgen! De stappen daarna, het innestelen e.d. daar weet ik dus nog niet eens wat vanaf... jaja het is een hele lange weg maar we houden vol!
Ik duim voor je woensdag, over een week, ben heel benieuwd wat er uit die onderzoeken komt, hou je me op de hoogte?
Mijn kaartje blijft mooi,maar ik denk dat het weer niets is. Gisteren vette migraine gehad,vandaag nog de nasleep hiervan en ik voel me niet zwanger. Bij de vorige 6 zwangerschappen voelde ik me al een week na bevruchting heel zwanger. Opgezette en heel gevoelige borsten, raar gevoel, geen hoofdpijn meer, moe en misselijk. Hier heb ik allemaal geen last van deze keer, dus ik denk dat de ongi binnenkort toch weer om de hoek komt kijken. Maar, als je hier leest dan verschilt het toch per keer weer, dus ik ga blijven duimen.
Linda, ik zag in je onderschift PCO staan, betekend dit dat jij PCO(S) hebt? En dat het daarom niet lukt om zwanger te raken. Inmiddels weet ik veel over zwangerschappen, miskramen, cyclussen etc, maar gelukkig hebben wij geen problemen met zwanger worden dus die problemen en wat er allemaal aan de hand kan zijn, daar ben ik niet zo van op de hoogte. Wat houdt het precies in als je PCO hebt en wat zijn de gevolgen hiervan? Die eiblaasjes en het feit dat het zaad in jou moeilijk overleeft ( hoge zuurgraad?) is dat ook een gevolg hiervan? En kunnen ze er niets aan doen dmv medicijnen, of zijn die medicijnen schadelijk bij een eventuele zwangerschap? Veel vragen, en als je ze niet wilt beantwoorden omdat het privé is dan is het ook goed, maar ik was nieuwsgierig naar jullie verhaal, mede gezien het feit dat jullie ook al zolang bezig zijn. Nog even over wat ik zei over die pregnyl na de eisprong om de innesteling te bevorderen. Ik bleek een korte luteale fase ( de tijd na de eisprong tot de menstruatie) te hebben en bijna geen progesteron aan te maken. Wonder boven wonder ben ik toch de eerste keren zwanger geworden, ondanks die korte luteale fase. Op het moment van innesteling krijgt je lichaam een seintje dat er iets gaande is en moet het meer progesteron en HCG aan gaan maken. Maar, omdat ik geen progesteron aanmaak, kon er ook geen hcg aangemaakt worden, omdat dat seintje niet doorgegeven kon worden. De wisselwerking was niet goed. Dus, als het vruchtje zich in gaan nestelen in de baarmoeder en gevoed moet gaan worden door mijn lijf, dan sterft het af, omdat het geen voeding krijgt om verder te ontwikkelen. Door die pregnyl krijgt je lijf een extra impuls om a: de luteale fase te verlengen en b: door het hoge hcg dat in de pregnyl zit krijgt je lijf een seintje dat het extra hormomen aan moet gaan maken en werkt het eigenlijk als een soort shoke. De eerste hormomen komen van buitenaf, en dan moet het lijf het overnemen, zodat het vruchtje de kans krijgt om in te nestelen en het lichaam kan dan zelf beter hormomen aan maken. bij mij werkte dit goed. Misschien zou je dit eens kunnen informeren bij je arts, zeker omdat je al zegt dat het zaad moeilijk kan overleven, misschien is een klein zetje al voldoende om het allemaal wat makkelijker te maken.
Hoi Havefun, even kijken of ik antwoord kan geven op je vragen: klopt, ik heb pco(s) dat betekent dat er wel eitjes zijn maar dat deze niet willen groeien (1e fase cyclus) de 2e fase lijkt bij mij tot nu toe goed te zijn (bloedonderzoeken progesteron) maar bij mij is alles juist langzaam, heb wel eens een luteale fase van 18 dagen gehad. De Gyn had hier geen verklaring voor. dat het zaad niet overleefd is een bijkomend probleem, daar is niks tegen te doen, soms heb je geluk en zit er toch een sterk zaadje tussen maar dat is dus echt een kwestie van geluk (hebben wij de enekel keren met een eitje dus niet gehad), oplossing hiervoor is dus IUI (op het moment van de eisprong het zaad hoog in de baarmoeder spuiten=in principe hetzelfde als vrijen alleen worden de zaadjes niet gekilled op hun weg naar boven) of mocht het niet lukken uiteindelijk IVF. gisteren helaas weer slecht nieuws... de uitgangsecho was niet goed, heel onrustig nog minstens 3 te grote eiblaasjes. Nu dus een aantal weken geen hormonen en hopen dat de eisblaasjes weg gaan, over ongeveer 5 weken plannen we dan weer en echo , is het dan wel rustig, dan weer menstruatie opwekken en nieuwe poging... ze had het gister ook over het verhogen van de pregnyl om zeker te weten dat eventuele eitjes springen (bijkomend voordeel is dan dus wat jij beschrijft) ingewikkeld allemaal he, in welk topic schrijf jij veel? dan kan ik je een beetje volgen!
Hoi Linda. Dat is mooi balen, van die PCO. Ik had er al wel iets over gehoord wat het inhield, maar wist niet dat dit zo gecompliceerd was. Is er met medicijnen ofzo helemaal niets aan te doen, zodat het rustiger ofzo wordt.? Want nu moet je steeds maar afwachten of je een ei hebt of die eiblaasjes, heel frustrerend. En die onzekerheid en afwachten is slopend voor een mens. Ik weet alles van dat afwachten af, en ik heb het bijna gehad met die wachtweken. Ik heb nog niet een topic op dit forum waar ik veel schrijf. Na mijn 6e miskraam was ik op internet aan het zoeken naar een plekje om informatie te vinden, lotgenoten, want je denkt dat je de enigste ter wereld bent met zoveel pech en om mijn verhaal kwijt te kunnen, want hoe verwerk je zoiets? Er bestaat niet zoiets van een handleiding waarin staat beschreven hoe je hier mee om moet gaan, hoe je je verdriet en wanhoop een plaatsje moet geven, maar je moet het helemaal alleen uitvogelen. En dan is het goed om te lezen dat er meer mensen zijn die dit meemaken, hoe zij hier mee omgaan, en dan kun je proberen om het ook een plek in je leven te geven. Je hoort altijd van: oh, die en die heeft een miskraam gehad: dat vind je dan verschrikkelijk voor die mensen, maar je denkt dat je zelf nooit bij die groep mensen hoort, tot dat het je eigen persoontje treft, dan hoor je ineens ook tot "die"groep. En om dat te beseffen dat doet zeer. Ook om te beseffen dat je vrienden eigenlijk geen vrienden zijn, omdat ze het niet belangrijk genoeg vinden om interesse te tonen. Zo heb ik 2 vriendinnen de deur uitgeschopt, eentje omdat zij tegen mij zei dat ik niet wist wat ik miste, want ik had toch geen kinderen. Zij heeft 2 kids, wil graag een derde, maar haar man niet, en dat was veel erger, want zij wist wel wat er te missen viel aan een kind. Een andere vriendin zegt glashard, dat mijn miskramen niet zo erg zijn, want zij had een curretage gehad bij 6 weken en dat was veel ingrijpender als 6 natuurlijke miskramen! Ik weet niet wie hier nu belachelijk is, maar volgens mij is verdriet niet te vergelijken en is het allemaal even erg, maar zij vinden dus dat ik geen verdriet mag hebben over mijn zwangerschappen. Dus, ik heb besloten dat zij geen vriendinnnen meer zijn. Gelukkig blijkt dat mensen waarvan ik dacht dat het kennissen waren, dat zij ineens hele goeie vrienden zijn geworden, die voor ons klaarstaan, en wij voor hen. Heel cliché , maar in nood leer je je echte vrienden kennen. Mijn kaartje blijft raar, ik weet niet meer wat ik er van moet denken, vanmorgen een test gedaan en ik twijfel of ik wel of niet iets zie, maar ik denk het niet, ik wil denk ik te graag, dus maandag nog maar eens testen ( mits ik nog niet ongi ben). Ik probeer mijn kaartje in mijn album te zetten, dat neemt hier niet zoveel ruimte in beslag. groetjes, Havefun.
Hoi Havefun, Nee dat rustiger maken daar kunnen ze weinig aan doen, dus we hopen dat nu 5 weken geen medicijnen z'n werk gaat doen! Dat ewige wachten en altijd die onzekerheid en dan toch weer het negatieve nieuws is slopend. Hoewel onze twee verhalen totaal verschillend zijn, denk ik dat je de pijn die we voelen goed met elkaar kan vergelijken. Het komt natuurlijk van ons allemaal op het zelfde neer, je hebt een wens, je gaat ervoor, het lukt niet en je kunt weinig doen dan afwachten en hopen en positief blijven. Ik las ergens dat het verdriet met rouw te vergelijken is. We wensen onze een kindje en dat is er niet. Dat is denk ik ook de reden waarom veel mensen dit niet snappen. Men kan zich niet voorstellen dat het je totale leven beheerst. Met alles denk je er aan. In de winkel ouders met kinderen, reclame op tv, gesprekken op het werk. Ik merk ook dat veel mensen het niet snappen, mijn vriend werd vorige week 32 en iedereen maakte grapjes dat ie richting 40 gaat. Hij vond het vreselijk, want hij denkt alleen maar, ik had allang een kleine ukkepuk kunnen hebben maar hier zit ik dan zonder doel. Het van me afschrijven helpt vind ik wel, volgens mij heb jij dat ook! Ik ga duimen voor de uislagen van jullie komende week, wanneer hoor je het precies! En volhouden nog even deze twee dagen hoor! Ik blijf duimen!
Hoi Linda. Op 27 februari krijgen we de uitslagen, dus nog 4 dagen afwachten. Gelukkig zijn we meteen om 8.30 uur aan de beurt, dus hoef ik woensdag nog niet eens de hele dag lopen te duimen draaien. Ik ben het met je eens dat veel mensen het niet ( willen) begrijpen hoe het voelt, als je iets zo graag wilt en het niet lukt. Op de een of andere manier lijkt ook iedereen die je ziet zomaar ineens zwanger te zijn, geboortebordjes lijken uit de grond te schieten, ik kan hier niet door de wijk lopen, of er staat weer ergens een nieuw bord. Natuurlijk is dat helemaal geweldig voor die mensen, maar ik denk dan ook wel, waarom bij ons niet? Ik ben ook opgehouden om het proberen uit te leggen aan mensen die het niet willen begrijpen. Die dooddoeners als: och, jullie zijn nog jong, in Italie krijgen ze met 60 jaar nog kinderen, je bent toch al zwanger geweest, dus het kan wel, of tegen mijn man zeggen dat hij er wat lijm tussen moet gooien, zodat het beter blijft plakken. Mensen begrijpen niet dat zo`n opmerking door je ziel snijdt. Ik heb ook gemerkt dat van je af schrijven goed werkt om het een en ander te kunnen verwerken. Ik ben vanaf mijn eerste zwangerschap begonnen met een dagboek. In eerste instantie om vanaf dag 1 van de zwangerschap alles bij te houden voor later, maar naderhand om al mijn gevoelens en gedachten op te schrijven. Zoals het schuldgevoel dat ik heb tegenover mijn man, omdat ik hem geen kind kan geven. Hij leeft zo ontzettend met mij mee en ik kan me geen betere vent wensen, maar toch voel ik me schuldig tegenover hem, omdat hij net als ik zo graag een kindje wil hebben, maar ik kan hem dat niet geven. In een vlaag van wanhoop heb ik al eens geroepen dat hij maar een vrouw moet zoeken die hem vader kan maken, maar hij zegt dan heel lief, dat hij genoeg heeft aan mij en dat een kindje van ons samen ons leven alleen maar beter zou kunnen maken, maar dan moet het wel van ons zijn en niet van een andere vrouw. Dat was nog niet eens bij hem opgekomen, want hij wil alleen maar samen met met mij en dat is het allerbelangrijkste zegt hij. Dat sterkt me dan wel weer, maar neemt niet het schuldgevoel weg. Misschien als volgende week de uitslagen binnen zijn, dat ik dan ook wat rustiger van binnen zal zijn. Ik laat van me horen. groetjes, Judith
Hoi Linda. hoe is het met je? kun je het nog volhouden, het afwachten tot april? duurt lang hè al dat wachten? ik hoop dat je er goed mee om kunt gaan.
Ik wil inderdaad even inhaken op het onbegrip van de omgeving. Ik ben dan gezegend met een zoontje van 3,5 jaar die er tussen de IVF en dergelijke "doorheen" is gekomen op een natuurlijke manier. Zelfs het ziekenhuis stond versteld. Maar goed de wonderen zijn de wereld niet uit. We willen al sinds Morris een paar maanden is graag een tweede. Zijn nu ruim 3 jaar bezig. Heb 6 IUI en 2 IVF gehad. Van de laatste IVF zwanger maar verkeerde nesteling, in mijn baarmoederhals, dus ook geen overlevingskans. En dan zegt de omgeving, wat haal je je op de hals? Ik kan niemand maar dan ook niemand vertellen hoe graag wij een tweede willen. Ik zeg het heel eerlijk, die wens is nog misschien wel sterker dan bij de 1e. Bij de 1e wilden we graag papa en mama worden. Dat is gelukkig! gelukt en we zijn daar ONTZETTEND dankbaar voor. Maar ik voel me nu schuldig naar mijn kindje toe dat ik hem geen broertje of zusje kan geven. Misschien raar om te begrijpen, maar ik durf hem gewoon niet alleen te laten. Mensen in mijn omgeving leven bijna allemaal super mee, maar er zijn mensen...... Daar wordt je niet goed van. Soms denk ik wel eens: iedereen heeft verdriet om zijn eigen ding, en heb daar gewoon eens begrip voor, waarom moeten mensen altijd hun mening klaar hebben waar we toch niets aan hebben en die alleen maar pijn doet.... Ik wil iedereen een hart onder de riem steken en vertellen dat het zonder medici wel kan. Je weet het nooit en al heb je verdriet omdat je 4e kindje niet wil komen, dat mag! Tuurlijk ben je gezegend als je paps en mams bent, maar ik begrijp heel goed als het niet af is voor je gevoel, want daar gaat het bij ons om. Iedereen heel veel succes en probeer je gevoelens gewoon te uiten, ook al hebben mensen het begrip er niet voor. . . . groetjes san
over het algemeen werkt pregnyl gewoon. Het zorgt voor een ei sprong na 35 tot 40 uur. Het kan zijn dat je het niet voelt. Als je het niet vertrouwt vraag dan aan je gyn of ie echo wil maken om te kijken of je eitjes inderdaad "weg" zijn. succes
Het duurt inderdaad wel erg lang maar we richten ons nu wat meer op de andere dingen in ons leven. Nog bedankt voor je persoonlijke berichtje! Op dit moment ben ik wat minder op het forum vandaar nog geen reactie. Houden jullie de moed er nog een beetje in? Heel veel sterkte!
@Morsan ik sluit me helemaal bij je aan, ik denk toch dat mensen die niet in een situatie als wij allemaal zitten het gewoon niet kunnen begrijpen en niet kunnen voorstellen, we voelen ons dan erg alleen. Soms denk ik, we zijn met z'n allen helemaal niet zo tollerant, alles moet maar netjes binnen de kaders blijven: goede banen, mooie huisjes, 2 of 3 kinderen en een keer op vakantie. Alles wat daar buiten valt is al afwijkend. Mensen met 1 kind wijken af, mensen met 4 kinderen wijken af, geen kinderen is allemaal niet voorstelbaar. Het enige positieve aan dit hele gebeuren vind ik dat ik zelf beter naar anderen kijk en probeer mezelf in hun keuzes te verplaatsen zonder daar een oordeel over te hebben. Ik merk alleen ook dat daar waar anderen problemen zien ik voor mijzelf 'daarboven' sta. Het klinkt heel arrogant maar bijv. -mensen die het erover hebben dat een meisje ipv een jongen ook wel leuk was geweest -mijn schoonzus die zich met de kleine er druk over maakt hoe ze van borstvoeding over gaat naar flesvoeding Ik weet zeker dat mocht ik ooit moeder worden ik er toch heel anders tegen aan zal kijken, het meer zal relativeren, ook al zegt iedereen: dat weet je alleen als je er zelf een hebt. Ik weet in ieder geval zeker dat ik nu al anders in lhet leven sta dan velen om mij heen.