Hier is het weer nagelbijten, alleen ik begin langzaam aan de moed een beetje te verliezen op ooit nog eens zwanger te zijn. Kreeg gisteren een mail van een vriendin dat iemand anders uit onze vriendenclub weer zwanger is. Ook zei mijn zus in het weekend dat een vriendin van haar na twee keer proberen ook al weer 14 weken zwanger is! Ik word er op zo`n momenten moedeloos van. Iedereen rond om ons heen wordt zwanger, behalve wij. Het is ooit moeilijk om positief te blijven denken, als je op uur en tijd naar het ziekenhuis moet, een lijstje meekrijgt wanneer je kunt beginnen met spuiten en wanneer je moet klussen en wanneer je kunt testen ( of niet). Het wordt allemaal zo kunstmatig en ik vind dat wij nu onderhand ook weleens aan de beurt zijn voor dit geluk. Maar, geluk kun je niet afdwingen, net zomin als een zwangerschap, dus er zit niets anders op dan weer te moeten afwachten. Ik herken het gevoel dat je beschrijft over moeders/vaders die liggen te "mauwen" over flesje of de borst, jongen of meisje, het gewauwel over die kleine dingetjes. Ik heb ook al eens gezegd tegen mijn man dat als er hier ooit nog een kleintje zou komen dat wij ons over die dingen niet druk gaan maken, maar dat we gaan proberen te gaan genieten van dat kleine wonder en het ons niet zo moeilijk gaan maken, maar lekker genieten. Ik denk dat je dat automatisch doet als je jezelf beseft dat het niet allemaal zo simpel is als dat sommigen denken. Dat je dan pas beseft wat voor een wonder het is als je zwanger bent, zwanger blijft en na 9 maanden een nieuw leventje op de wereld zet. Als je er geen moeite voor moet doen, dan denk je dat het allemaal vanzelfsprekend is en wil je je ook niet verdiepen in een ander, tenminste dat is onze ervaring met mensen die zwanger worden van de wind. Wat voor een belachelijke reacties ik van zulke mensen al heb gekregen!@> Zo van: maar je kunt toch zwanger raken ( ja leuk hoor, 6 keer zwanger zijn en dan nog niets in je armen te houden), of, je moet er niet zo mee bezig zijn ( dat lukt nogal als je 6 keer per maand naar het ziekenhuis moet, lijstjes bij moet houden, ovutesten doet, en hormonen spuit), of van die leuke: moet ik mijn man even langs sturen, bij ons lukte het al na één keer. Mensen zonder verstand denk ik dan maar en ik ga de moeite nog niet meer doen om het uit te leggen. Gelukkig zijn er ook hele lieve mensen, die het niet begrijpen, maar wel willen luisteren en proberen te begrijpen en zomaar eens bellen of langskomen. Lang verhaal, maar ja, het houdt de gemoederen dan ook bezig, nietwaar? Mijn kaartje tot vandaag, nog 4 dagen wachten.........