Hoi Ik ben nieuw hier. Ik ben 24 jaar en heb PCOS en een baarmoeder die hartvormig is. Dit is aan de hand van echo's vastgesteld. Ik weet sinds mijn 19e dat ik PCOS heb. Ik heb alleen geen typische kenmerken, behalve de blaasjes op mn eierstokken en onregelmatige cyclus. Door de pil heen heb ik vaak doorbraakbloedingen gehad. Toen ik geen vaste relatie had ben ik lange tijd met de pil gestopt en toen had ik last van erg korte cyclussen met tussendoor ook spotting. Er was geen pijl op te trekken. In 5 jaar tijd ben ik bij 2 ziekenhuizen en verschillende gyneacelogen onder behandeling geweest voor o.a. pap 3 uitstrijkjes en die doorbraakbloedingen. Het enige wat de gyneaceloog kon doen volgens hem was een spiraaltje zetten. Nu was het spiraaltje absoluut geen succes, na 4 maanden constant bloedverlies, rugpijn en buikpijn heb ik hem er weer uit laten halen. Mijn gyneceloog stelde voor dat ik weer aan de pil ging en als ik kinderen wil maar weer terug moest komen voor hulp daarbij. Ondertussen heb ik mijn vriend leren kennen. Na de mirena heb ik 2 maanden een normale cyclus gehad (28 dagen) maar helaas werd alles daarna weer onregelmatig en ben ik terug aan de yaz-pil gegaan. Wat me steeds meer tegenstaat is dat ik weet dat ik moeilijk kinderen zal krijgen en het eigenlijk wel heel graag wil en het liefst zou ik nu naar de gyneaceloog stappen om ermee te beginnen. Maar mijn vriend (32 jaar) wil nog niet. We hebben het er nooit uitgebreid over gehad. Hij weet wel dat ik cystes en wat last van bloedingen heb, maar niet wat dit eigenlijk betekend. Ik durf het er niet met hem over te hebben omdat het met zijn vorige vriendin over is gegaan omdat zij binnen het jaar kinderen wilde (ze was 36) en hij nog niet. Laatst heb ik hem tussen neus en lippen door gevraagd of hij kinderen wilde. Dat wilt hij wel, het liefst 2. Ook liet ik hem een foto zien van een kindje met een puppie en ik zei, zullen we die nemen? We hadden toen allebei gedronken, zijn atwoord was: een puppie krijg je niet maar die anderen kunnen we wel maken. Ik weet niet of het een grap was of niet. Maar ik durf niet verder te vragen of de situatie aan te kaarten. Daar komt bij dat wij pas een jaar samen zijn en ik nog 1,5jaar met mijn opleiding bezig zal zijn. Nu denk ik eigenlijk aan niet anders meer. Bij elk pijntje in mijn buik denk ik dat de cystes groter zijn geworden. Ook heb ik de laatste weken last van een soort opvliegers en dan ben ik weer bang dat ik in de vervroegde overgang kom of dat er iets anders is waardoor ik nooit kinderen zal kunnen krijgen. Omdat ik absoluut niet te zwaar ben,geen acne en geen overmatige haargroei heb en ook normale hormoonwaardes heb, denk ik stiekem vaak dat ik geen pcos kan hebben . Maar de echos hebben toch anders laten zien. Ik vraag me af op welke manier ik mijn vriend zonder hem af te schrikken, duidelijk kan maken hoe ik me voel, dat ik bang ben geen kinderen te kunnen krijgen (of dat het lang zal gaan duren) en dat ik het liefste gelijk met de pil zal stoppen. Al is het alleen maar om te kijken hoe het nu met mijn lijf gaat zonder hormonen. Ik weet dat hij echt wel kinderen wil later, hij is enorm gek en goed met zijn nichtje van bijna 2 en heeft het zelf gezegd. Ook worden 3 goede vrienden van hem dit jaar nog vader en dat vindt hij erg leuk. En toch ben ik bang dat ik hem hiermee afschrik en hij "de benen neemt"...
Allereerst welkom hier. Wat ik uit jou verhaal begrijp is dat je vriend niet helemaal op de hoogte is van al de lichamelijke problemen die er bij je spelen. Als je al een jaar bij mekaar bent lijkt met het wel belangrijk dat je hem moet vertellen hoe of wat. Als hij over een paar jaar er aan toe is om aan kinderen te beginnen en dan pas te horen krijgt dat het niet allemaal zo gemakelijk kan gaan is dit niet goed voor je relatie. Vertel hem nu eerlijk wat er aan de hand is en wat jou gevoelens hierover zijn. Als je hem hiermee af schrikt is het natuurlijk niet leuk maar beter dat je dat nu weet dan over een paar jaar. Nu blijf je er maar in je eentje over zitten tobben. Zet nu de moeilijke stap om hem alles te vertellen en hopelijk lucht dit voor jou ook een heleboel op. Als je je angsten en twijfels samen kan delen is altijd beter dan alleen zitten piekeren. Heel veel succes met welke beslissing je ook gaan maken wel of niet vertellen.